De 8e van de 8e

De 8e van de 8e. Olympia tijd. En je weet het: het getal 8 is heilig in de Chinese cultuur.

Ik begrijp best dat ze het getal 8 hebben, maar hebben ze ook twaalf maanden en een

8e maand? Zou ik eens op moeten zoeken. Googelen.

Het waren een paar natte dagen hier, tussen de middag ben ik met een paar collega's

over het IJ gevaren naar de NDSM werf. Dat is een hele leuke tocht, waarbij de de IJ oevers goed kunt zien. Uiteindelijk meerden we aan in Amsterdam Noord en voeren weer terug.

Bij die IJ oever ligt een oude Russische duikboot, en het befaamde BOTEL dat lang bij de

prins Hendrik kade lag.

De dag erop zijn we over het Prinseneiland gemarcheerd en kwamen langs de galgenstraat en het atelier van kunstenares Ans Marcus. Mooie buurt, prachtige panden.

Wij zijn gehuisvest in de Zilveren Toren naast het Centraal Station, op de 8e verdieping, alweer 8, ja, dat is toeval, of niet? Hoe dan ook, we zien van boven de rotzooi rondom het station, het is een grote bouwput. We zien ook steeds meer grote oceaanstomers, cruiseboten aanmeren en vanmorgen hoorde ik dat door die aantallen zeeschepen de druk op de IJ tunnel toeneemt, en dat lijkt me gevaarlijk.

Ik zit hier aan een glaasje wijn, een of twee is goed voor de gezondheid, dat weet je.

We gaan zo slapen en in het oosten gaat de zon eerder op, dus daar beginnen ze al met sporten, als wij nog dromen.

De Buik

Het is een mooie zomeravond, de muggen dansen van blijdschap, de zon glimlacht en gaat voorlopig nog niet slapen. Sammy is aan het voetballen met papa. Hij trapt heel hard tegen
de bal en zijn kleine voetjes doen zeer van het schoppen tegen het leer. Papa John moet er af en toe heel hard om lachen en moedigt hem aan: 'Toe maar Sammy, schoppen! Hard in de kruising!'
John spreidt zijn armen als een echte doelman en maakt een duik over het gras. De bal schiet weg. Sammy juicht om dit doelpunt, en maakt een rondje. Maar als papa terugkomt met de bal, kijkt hij hem ernstig aan. En hij zegt:
"Ga je mee Sammy, we gaan naar mama. Zij gaat je wat vertellen..!" Ze lopen naar huis. Papa
zegt niet veel. Hij heeft Sammies hand stevig vast. Ze wonen aan een drukke weg, die ze moeten
oversteken. Als ze thuis komen worden ze hartelijk verwelkomd door mama. "Ha, liebe, kleine,
Croijff," lacht ze. Mama komt uit Duitsland, daarom praat ze anders dan de moeders van zijn vriendjes. "Wil jij ein glas limonade?" Dat laat hij zich geen tweede keer zeggen. Een beetje vreemd vindt hij het wel. Hij krijgt 's avonds nooit een glas limonade. Als hij uitgedronken is,
kijkt mama hem van dichtbij aan, met een zachte glimlach.
"Luister eens Sammy," zegt ze op geheimzinnige toon. "In mama's buik zit een broertje of een
zusje.." Ze legt zijn hand op haar buik, maar hij voelt niets.
Het wordt heel stil in de kamer. "O," zegt hij en zijn gezicht staat niet vrolijk.
"Vind je het niet leuk Sammy..?" vraagt mama voorzichtig. "Wil je misschien luisteren?"
Hij knikt ' ja ' en mama doet haar shirt een stukje omhoog. Hij legt zijn oor tegen de warme, dikke buik en luistert. Het is heel spannend. En daarbinnen hoort hij het kindje zingen, hij weet het zeker: de baby zingt! Dus wordt het een meisje, want alleen meisjes zingen. Maar met meisjes kun je niet voetballen, dus vindt hij het allemaal niet meer zo leuk.
Mama kijkt papa langzaam aan en zegt: "De dokter heeft ook naar de baby gekeken en weet je wat hij zei?"
Sammy schudt zijn hoofd.
"Dat het een jongetje wordt... je krijgt een broertje!"
"Die dokter is stom!" mompelt Sammy.
"Waarom?" vraagt vader en hij zucht diep.
"Omdat de baby zingt en jongens zingen niet, het wordt een meisje.."
"Ah!" zegt papa en ook hij legt zijn oor tegen de buik. "Ja, ik hoor de baby ook zingen, maar
het is een voetballied..hoor maar!"
Ze luisteren nu allebei en papa zingt: ' Olee hee olee oholee olee..we are the champions of the play..'
Sammy hoort het nu ook. Opgelucht huppelt hij door de kamer en zingt: 'O lee hee olee oholee
olee..'
Hij ziet niet dat mama zacht in papa's hand knijpt en dat ze 'pfft' blaast.

zondag

Het weer is niet zo best vandaag. Wel is het nog warm. We zitten eens een middagje thuis.
Gebeurt niet zo vaak, er is altijd wel wat. Gisteren zijn we naar het Vondelpark geweest en onderweg kwamen we de Gay parade tegen. Tientallen boten met homosexuelen erop. Wij hadden er geen moeite mee, het zag er feestelijk en uitbundig uit.
We hebben door het Vondelpark gewandeld en zijn uiteindelijk naar een oude film met Cary Grant gegaan. North by northwest is een mooie en spannende film. Aan het eind kneep mijn geliefde in mijn hand, ze vond het spannend.

Onze aarde ons huis een kleine mooie blauwe bol

Onze aarde ons huis een kleine mooie blauwe bol

we hebben geen ander huis

't is voor iedereen hetzelfde

er is geen ontsnappen

de maan te donker

Mars veels te koud

Venus veels te warm

de zon heeft geen medelijden

dus is de aarde ons huis

en daarvan mag iedereen genieten

en is iedereen gelijk

daar hangen we dan

een beetje scheef op de blauwe planeet

en we bevechten elkaar

terwijl we met elkaar moeten strijden

om op de bol te blijven

en de bol te behouden

het huis op orde te houden

wij strijden om de macht op de planeet

maar dat is een vergeefse strijd

de werkelijke strijd

is die om in het universum te blijven

op ons stofje

dat niet bekend is in onze melkweg

laat staan daarbuiten

we zijn alleen

niemand die hoort of ziet

de ruimte zwijgt in alle talen

uniek zijn we misschien wel

dus stop de oorlog

en wees zuinig op de blauwe planeet

het blauwe stofje

op de mouw van de oneindigheid

De dag dat de oude Ludwig von Beethoven in Amsterdam een concert gaf


De dag dat de oude Ludwig von Beethoven terugkwam op aarde en een concert gaf. Een speciaal verslag van onze correspondent.

Amsterdam,

En daar kwam hij dan binnen de oude Ludwig van pardon ik moet zeggen von Beethoven. De meester, een beetje dikgeworden en aan één kant behoorljk doof. “Engelen geschetter” mopperde hij lachend in het interview
vooraf. Hij oogde wat vermoeid. “Van de lange reis naar beneden..” Hij kuchte.
Hij deed zijn pruik af en wreef wat stof van zijn baard.
Ik vroeg wat hij van plan was te gaan spelen. De oude Ludwig lachte en liet een
keiharde boer. “Misschien de vijfde, maar het is niet waarschijnlijk, want mijn vingers zijn koud geworden. U begrijpt van de rit in dat duivelse voertuig hierheen..” “U bedoelt de tram ?” vroeg ik voorzichtig. Iedereen van de verzamelde wereldpers hield zijn adem in. “Indertat,” mopperde hij. “Nu zat er ook een man naast mij, die zei dat hij componist was en dat hij zich liet inspireren door de geluiden van het piepen tussen de rails. Krak, boem, tuut geluiden, noem ik dat. Verdammt, zo zijn de moderne componisten dus geworden. Idioten in vierteltakt. Ik had op de 5 e al eens een vleugje opgevangen.”
“De 5 e?” vroeg iemand van de Japanse televisie.
“Ja beste man, ik woon al vier eeuwen op de 5e. Begrijp je, haha, haha ! Verdammt! Ich wil ein Bier ! Schnell !” Ik zag dat hij probeerde een vlo te vangen die van zijn broek op mijn bloknootje sprong.
Ik haaste mij een bier te halen voor de oude Ludwig, maar zag nergens bier. Iemand van de concertorganisatie keek paniekerig om zich heen. Fuck, de supermarkt, hij pakte zijn mobiel, maar Ludwig schrok daar zo van. “Duivels!”
schreeuwde hij. Hij rukte het apparaat uit de handen van de organisator, smeet het op de vloer en stampte het kapot.
Toch wist een meisje met een hip staartje een biertje te halen. Zij rukte het uit
de handen van haar vriendje, die zeer teleurgesteld keek. Ze gaf het aan mij, ik
haastte mij het aan Ludwig te halen, maar in de haast struikelde ik over Ludwigs
hond, een kwijlende Sint-Bernhard van onaardse omvang. Hij had een penning om zijn nek met daarop met grote sierletters: Mozart. In ieder geval liet hij zich het vocht goed smaken. Hij ramde met zijn enorme vuisten op de toetsen van de piano. “Wat is dat voor een piano ?” mopperde hij. “Wat een herrie ding.!”
“U zult het er mee moeten doen, hoogheid,” sputterde ik tegen. “Uw piano staat
in het museum..”
“Pyama ?”
“Nee..piano..PIANOOO !!!”
“Ach so piano..klavier..”
“Ja klavier…” Hij liet een harde wind ,die behoorlijk stonk, zodat ons topjourna-
listieke gezelschap op de tocht zat. Maar niemand durfde een raam open te doen.
“Schöne Frau ben jij,” zei hij.
“Ja..” zei ik sukkelig, terwijl ik toch al heel wat wereldsterren had geinterviewd,
zoals bijvoorbeeld Bono, die uitsluitend in een donkere kamer wilde praten of
Elvis, die met mij alleen over vrijen met pinda’s wilde spreken.
“Hoe heet jij ?”
“Pardon?”
“Spreche ich Chinees ?”
“O nee..ja..eh..Elise..”
“Hahaha, Elise..dat moet ein grap sein..hahaha…”
Plots kwam Ludwig met zijn hoofd dicht bij mij.
“Wil jij een geheimpje bewaren?”
“Nou ?”
“Ik ben Ludwig niet, ik ben Franz, sein Broeder, ik ben ook klavierspeler, maar
dan in het café, begrijpst du ? Ludwig is do-ho-hoff..”
Ik knikte schaapachtig. Het concert van de Franz von Beethoven viel niet tegen.
De kranten schreven dat de oude meester zijn fijn toucher misschien een beetje
kwijt was. Anderen schreven dat het Ludwig niet kon zijn, omdat hij nu eenmaal

gestorven was. De vereniging van reïncarnisten hield voor de deur van
het concertgebouw een korte demonstratie. Een reïncarnist komt nooit als zichzelf terug.

De ME trad niet op.

Kauwgom

De lepeltjes voor het ijsdessert waren weg. De gehele familie raakte in paniek. Hoe kon een
complete collectie lepeltjes zoek raken?
Oma wist het ook even niet meer. Het waren haar lepels en het was haar feestje.
Daar werden de kasten doorzocht en daar de laden, en onder het vloerkleed, tussen de banken, achter de gordijnen.
De kleinste kleindochter blies niet begrijpend een kauwgombel.
“Kauwgom!” riep oma. Ze holde naar de keuken en trok het vriesvak van de vriezer open.
Daar lagen de lepels te glimmen. “Ik had ze even weggelegd om de kauwgom die er aan zat
hard te laten worden ..”
De familie lachte. De kinderen hadden dus de substantie aan de lepels geplakt.
Men slurpte van zijn ijs, want dat was ondertussen gesmolten.

Sjoerd
2002 naar een kerstfeestje ergens in 1979

Het meisje met de harp en hoe de eerste vuurtoren ontstond

Het meisje met de harp
en hoe de eerste vuurtoren ontstond

Lang geleden leefde er eens een klein meisje dat harp moest spelen van haar boze vader. Zij woonde in een grote toren vlak bij de zee. " Speel door kind," zei de vader streng. " Want omdat ze jouw muziek horen, weten de kapiteins op de schepen, hoe ze naar de haven moeten varen."
En daarom speelde het meisje door en geen enkel schip ver­dwaalde, omdat uit de toren altijd het vertrouwde geluid van de snaren kwam. Zo speelde zij, jaar na jaar, in de toren zonder een dagje vrij of een minuutje rust. Alle kapiteins groetten haar uitbundig als ze langs de toren voeren. " Dag meisje met je mooie muziek ! " riepen ze. En daarna wierpen ze als dank een muntstuk in een klompje dat haar vader aan een hengel boven het water had gehangen.
Maar op een dag keek het meisje zeer treurig en zij speelde hele verdrietige muziek. Over haar bleke wangen, rolde een dikke traan.
" Wat is er ? " vroeg haar vader. " Heb je verdriet ? " "Ja," zei het meisje. " Ik wil zo graag trouwen." De vader schrok, want hij wilde dat zijn dochter door bleef spelen.
" Ik speel nu al achttien jaar," zei het meisje. " Ik ben u altijd van dienst geweest, ik vind dat ik nu mag trouwen." De vader zuchtte. " Nee," zei hij. " Dat kan niet. Want jij bent onze enige bron van inkomsten. Zonder jou hebben we geen geld en dus ook geen eten."
Het meisje huilde hartverscheurend en de boze vader riep: " Je bent een ondankbaar wicht ! Zet die rare gedachten uit je hoofd ! " " Maar vader..! " riep zij terug. " Als ik een rijke man trouw dan hoeven we nooit meer te werken !" En zij toonde haar handen waar het eelt duimendik op was gegroeid van het spelen.
Omdat zij een moment stopte, kletterden twee schepen op de rotsen.
" Kijk nou wat je doet !" riep de vader paars van kwaadheid.
" Het spijt me vader," snikte zij. " Het zal niet meer gebeu­ren."

Op een morgen, het was buiten slecht weer, kwam ereen vogel door het venster gevlogen. Het was een grote witte vogel met een rode snavel. Hij landde op de schou­der van het meisje en zei: " Dag klein meisje, wat speel je mooi.."
" Ach," zuchtte het meisje." Ik speel wel mooi, maar ik wil ook weleens wat anders.."
" Je doet goed werk," zei de vogel." Zonder jouw muziek had ik de weg naar het land nooit terug kunnen vinden.."
" Dank je vogel," sprak zij bedeesd.
" Nu wil ik uitrusten op je schouder mag dat ? " vroeg de vogel.
" Tuurlijk," zei het meisje en ogenblikkelijk viel de vogel in slaap.
De volgende morgen zei de vogel: "Ik schenk je een ei als dank voor het overnachten. Bewaar het goed en maak het niet stuk. Het ei brengt geluk aan hen die verlangen.." Toen richtte hij zich tegen de vader en sprak: "Er is een prins in een ver land die niet wil trouwen met een prinses maar met een meisje dat mooie muziek kan maken. De prins is namelijk heel ziek en kan alleen genezen, zegt de dokter, van hele mooie muziek.."
De vader zei: "Goed, vlieg dan naar deze prins en nodig hem uit. Hij zal logeren op onze kosten."
"Dat is goed," zei de vogel. "Ik breng hem uw uitnodiging."

De vogel vloog naar het verre China en bracht de boodschap aan de prins die geen minuut wilde
wachten, maar toch twee maanden moest wachten omdat de wind niet goed stond.

Toen de wind gunstig stond, voeren de prins en zijn lakeien naar het verre, onbekende land. Het was een gemakkelijke reis, zonder veel problemen. De prins lag op het dek, op zijn bed en genoot van de frisse lucht. Maar plots werd het mistiger om hen heen. " Wat is dit nou ?"
vroeg de prins. " We naderen het land," zei de schipper. En voor ze het wisten zagen ze geen hand meer voor ogen. De kapitein kwam in paniek aan het bed van de prins. “Hoogheid," sprak hij. " Ik weet niet meer waar we zijn op de zee,duizend excuses o edele mandarijn der mandarijnen.."
" Luister ! " sprak de oude reiziger. " Muziek ! " En inder­daad: door de dikke mist heen kon je het geluid van harpmuziek horen..De prins luisterde aandachtig en daarna sprong hij uit bed: “Mijn prinses ! " riep hij. " Ik moet op haar af ! " Hij liet een klein bootje in het water zakken en zo snel als ze konden roeiden de lakeien de zieke prins naar de wal. Ja, nu werd het geluid nog sterker ! Ze kwamen aan land, maar stonden daar voor een groot probleem: de zieke prins kon immers met zijn zwakke benen de honderd treden niet op !
" Prinses ! " riep hij, maar zij antwoordde niet, speelde zoals altijd haar vertrouwde spel, met de harp.
" Draag me omhoog !" riep de prins tegen de lakeien, die hem snel op de schouders namen. Oei ! Wat was de prins dik gewor­den van al die tijd in het keizerlijk ledikant te liggen !
Met zeer veel moeite kwamen ze toch bij de top van de toren. Zij zetten hem voorzichtig neer en keken ademloos naar het prachtige meisje dat teder aan de snaren plukte. Zij keek niet
eens op van het hoge bezoek.
" De prins van China ! " riep een van de lakeien, maar nog reageerde zij niet. De prins wankelde op haar af en maakte een diepe buiging. " Grote schoonheid, " sprak hij ontroerd.
" Duizenden kilometers heb ik voor u afgelegd, spreek toch tegen mij: wilt u met mij trouwen ? "
Even keek de prinses hem aan en zei toen: " Dat gaat niet edele hoogheid, want dan verdwaalt mijn vader op de zee en alle andere schepen ook.." Maar de prins wilde haar niet opgeven. " U bent mijn laatste hoop," sprak hij. " Ik ga dood van verdriet.." " Pak dan het ei dat naast mij ligt, zei zij weemoedig. " Ik heb het gekregen van een vogel maar ik heb het niet nodig. U
kunt het misschien gebruiken.."
De prins pakte het ei en keek er verbaasd naar. " Dag prin­ses," zei hij. " Denk aan mij, want ik hou van u .."
Hij kuste haar en vertrok met zijn gezelschap en het ei naar de trap met de honderd treden. Hij was zeer teleurgesteld, dat begrijp je. De lakeien namen hem weer op de schouders, maar plots kwam daar een harde wind aanzetten, die het gezelschap omver blies. De prins duikelde van de treden..harder en harder naar beneden..het ei schoot hem uit de handen..hij wilde het nog pakken maar het was te laat..hij hoorde de schaal breken en zag een enorme vuurgloed..Het vuur schoot omhoog en sloeg in de toren.. De prins stond op en probeerde met zijn zieke lichaam weer
omhoog te komen, hij moest de harpspeelster redden..de toren stond in brand !
Hijgend kwam hij boven aan. " Prinses, " zei hij. " Ik kom u redden.." Maar de prinses zat doodkalm in de toren. " Dat hoeft niet liefste, " sprak ze. " Mijn harp is ver-
brand en er brandt nu een vlam.." De prins keek en zag in het midden van de toren een groot
vuur branden. " Ik vraag het u niet nog eens," sprak hij bedeesd. " Maar
wilt u nu wel.. ? "
En zo kwamen alle schepen toch nog veilig de haven binnen en ontstond de allereerste vuurtoren. En de prins en zijn vrouw leefden nog lang en gelukkig, al speelde zij nooit meer op een harp.