Paul Gabriel de laatste

Paul Gabriel was de laatste die het Hollandse landschap zag en schilderde zoals het eeuwenlang was geweest, nadat de polders in de 17e eeuw waren gemaakt. Op zijn schilderijen staan al schoorstenen en spoorwegen, hij vond nu eenmaal dat hij moest laten zien hoe het was. Dus schilderde hij ook kapotte molens, ik denk niet dat dat een commercieel goed idee was.. Maar okee, wie was hij?
Stel je even voor. We staan bij Kortenhoef in de polder. Het is juli 1880. Er komt een koetsje aan. Dat kan alleen in de zomer, want 's winters zijn de wegen in Holland bijna onbegaanbaar, ook al omdat het afgraven van het laagveen (voor de energie van de oprukkende industrie), enorme wateroverlast veroorzaakt.
De koets stopt. Er komt een dikke Vlaamse dame uit, die een krukje draagt en een parasol en een picknick mand.Daarna een jongeman met een schildersezel en een koffertje en daarna een ouder parmantige heer met een sikje en een hoed. Ook hij heeft een koffer in de hand en gaat voorop. Ze zoeken een plek. De jongeman en de dame maken grote gebaren naar de senior. Het is duidelijk: deze man is aan de dove kant. Het gezelschap gaat zitten. Mevrouw Gabriel zoekt een plek in de schaduw.
De heer pakt een kist en plakt een doek aan de binnenkant van die kist. Vlug schildert hij de oude molens. De boeren in de streek kennen hem al langer, hij komt hier vaker.Ze schudden hun hoofd.Die molens vinden ze obstakels die weg gaan hebben ze gehoord. Er komen elektrieke gemalen, een stuk beter. Dat deze man die achterlijke dingen wil schilderen, nou ja, hij gaat z'n gang maar. Gabriel schildert ze en als hij ze schildert doet hij dat als een wiskundige. Alles klopt als een bus in het vlak en uiteindelijk is dat ook weer wat aan de stijve kant, denkt zijn leerling Tholen, maar hij zegt het niet hardop. Hij kan beter opschieten met mevrouw Gabriel, een gezette gezellige tante, Gabriel zelf is te hardvochtig en bitter. Hij heeft ondanks al zijn deelnames in kunstcommisies en deftige gezelschappen nooit veel waardering gekregen. De eer ging naar Mauve en Mesdag. Tholen bijt op het hout van zijn kwast. Is dit wel de goeie weg? Goed, hij leert het nodige, maar het verkoopt niet. Kijk, Mauve schildert wat de mensen willen zien: een boerderijtje lieflijk aan een beekje met een paar koetjes. Zijn leraar schilderde dat in zijn jeugd ook, maar hij stopte er mee. Hij had niks met die koetjes. Het verhaal gaat dat hij koetjes liet schilderen door Mauve en daarvoor betaalde. Stofferen noemden ze dat.
Hij wil eigenlijk niet meer en hij vermoedt dat de leraar ook niet meer wil. Maar die moet wel, waar moet hij anders van leven? Van een andere leerling hoorde hij dat Gabriel depressief is geweest en er mee wilde stoppen, maar dat is al lang geleden.
Mevrouw denkt aan de tijden die veranderd zijn. Lang woonden ze in Brussel, maar nu zijn ze verhuisd naar Den Haag. Ze voelt zich daar weleens eenzaam, Nederlanders zijn zo anders als Belgen, maar ja, voor haar schilderende knorrepot heeft ze alles over. Ze zou wel graag zien dat hij meer plezier in zijn werk had. Hoewel, de kleuren zijn wel mooier als die van de anderen van de Haagse School, sommige critici vinden het te druk.
Het trio blijft een tijd aan de sloot en stapt dan weer in de koets. Ze weten niet dat ene Vincent Willem van Gogh net begonnen is in zijn eentje definitief de oude kunst door te strepen. Het is maar goed dat ze dat niet weten, ze zouden nooit meer zijn gaan schilderen naar de natuur.

Een ongewone vraag over PJC Gabriel

Behalve dat ik nog steeds bezig ben een verhalenbundel samen te stellen, voor de jeugd, en aan een spannend jongensboek werk (ook al langer dan vandaag) ben ik bezig met mijn eigen Kunst en Kitsch. Dat zit zo: in een antiek winkeltje kocht ik een klein schilderij van een onbekende meester. Via internet kwam ik uit bij PJC Gabriel, een landschapschilder uit de 19e eeuw. Mijn schilderij behelst twee molens aan een vaart. Niet een opwindend tafereel, maar wel bijzonder omdat er weinig landschapsschilders zijn geweest die het landschap geschilderd hebben zoals het was. Meestal verzonnen ze ervan alles bij.Gabriel niet, die schilderde wat hij zag en hij verkocht daarom niet geweldig. Via de bieb Dordrecht kreeg ik een boek over hem waarin 80 schilderijen van de man staan. Gabriel schilderde 50 jaar lang tot zijn dood in 1903. De 80 schilderijen komen uit Nederlandse musea. De vraag is dus: waar
zijn Gabriels andere schilderijen gebleven? Ik heb hoogstwaarschijnlijk een olieverfschets in bezit waar na hier van een schilderij is gemaakt. Waar kan dat zijn? als hij 50 jaar heeft geschilderd, beroepsmatig, moeten er toch wel 800 werken door hem zijn gemaakt, maar in de musea zijn ze niet, en ook niet bij de antiquariaten. Waar zijn ze?

de zon en de planeten

Thijsje op schoot, dat tikt niet zo. Hij friemelt. Mama maakt een flesje. Onze dagen draaien om hem, hij is de zon en wij de planeten en zo is het geregeld in de biologie.Leuk is het wel, ik geniet er elke dag van. Samen wandelen, baby Mozart luisteren, samen vals zingen en samen in slaap vallen.
Nu en dan drijft ons zonnetje ons tot wanhoop omdat hij zijn eten ineens niet zo lekker meer vindt. Net of hij een zeer mondje heeft(krijgt hij tandjes?). Uiteindelijk accepteert hij wel de fles, maar het duurt even. Soms is hij weleens te moe en wenst hij toch niet te slapen. Ik wilde naar Barcelona versus Manchester kijken, maar de doelpunten heb ik gezien toen ze al lang al gemaakt waren en Messi (de doelpuntenmaker) in zijn bedje lag. Na een uur was Thijs weer gekalmeerd.
Zo nu en dan heb ik nog weleens een halve minuut over voor mezelf. Je kunt wel nagaan
hoe snel dit stukje gaat. Ik heb vandaag in tien minuten een schets gemaakt van Thijsje voor een schilderij. Na die tien minuten had hij een poepluier.
En die mensen die graag een kind willen zeg ik natuurlijk: vooral doen! (Maar ik zeg er niet bij dat je binnenkort nog maar 1 hobby over hebt ha, ha,ha!)

nb: ik was zelf ook gewaarschuwd maar ik heb gelukkig niet geluisterd

Verjaardag

De verjaardag gaat voorbij in grote stilte. Ik breng het even niet meer op na die lange stoet kraamvisite. Ik hoop niet dat iemand zich dit persoonlijk aantrekt. Het weer was prachtig, ik heb rustig in de achtertuin gezeten. Allemaal leuke mails gekregen, iedereen bedankt!

Minoes

Minoes is nu op een keurige manier gecremeerd. Ik zeg keurig omdat ik las wat er gebeurt met je troetel als je die niet zoals bij Minoes, naar een apart crematorium brengt of haar in je achtertuin begraaft. Dode dieren gaan naar een destructie bedrijf dat de dieren vermaalt tot meel. En jullie raden het al: dat meel is bedoeld voor de agrarische sector die het aan de varkens en de kippen voert. Op die manier eten we onze eigen huisdieren, indirect, op. De directeur van dat destructiebedrijf is trots op zijn vermaal fabriek. Hij zegt dat er weer pure energie uitkomt.
Gelukkig dus dat Minoes correct is behandeld en de as in een urn wordt gedaan.
Ik ben er nog steeds niet helemaal over heen, trouwens.

Afscheid van een huisdier (goede reis)

We nemen morgen afscheid van onze troetel Minoes, inmiddels 16 jaar oud.



Dag rakker,
dag kleine stakker,
zo ziek,
maar uniek,
je wil om te leven.
Nu is het voorbij,
voor jou en mij.

Goede reis, goede reis,
lieve schat,
goede reis,
rust nu maar uit van al je kattenkwaad,
trouwe kameraad.

Dag rakker,
dag kleine stakker,
zo klein,
maar fijn.
Felle tante,
het is voorbij,
voor jou en mij.

Goede reis,goede reis,
lieve schat,
goede reis,
naar het slagroom paradijs,
goede reis, goede reis.

Talens palet prijs

Ik doe mee met de Talens palet prijs. Dat houdt in: je moet wat schilderen naar aanleiding van het boek Caesarion van Tommy Wieringa. De vakkundige jury zal de werken beoordelen, maar ook het publiek mag zich erover uit laten. Dat kan op zaterdag 21 mei en zondag 22 mei in het oude stedelijk museum in de Doelenstraat 1
in Alkmaar. In dat gebouw moet Yxie komen, een cultureel centrum, maar tot op heden gebeurt er nyxie.
Zelf zal ik er ook zijn en ik wil proberen wat voor te gaan lezen uit dat boek.
Komt dat zien en zegt het voort!