De keldermuizen van de Nieuwezijdsvoorburgwal

Het gebouw heeft een hele diepe kelder met ontelbare kabels die over de donkere vloeren kronkelen en dwars door plafonds gaan. Wie weet waar ze uitkomen. De kelder heeft gangen en nissen als een echt spookhuis. En muizen, veel muizen. De muizenman komt regelmatig met allerlei duistere spullen om ze aan het schrikken te maken. Ze trappen daar allang niet meer in. “Effe een krabbeltje hier,’ wees hij mij, ‘o enne, niet om het een of het ander, maarre, er lag een tassie bij de muizen. Dan weet je het. Een tassie, enne, ik heb hem laten liggen, want ik kom daar niet an, maar dan weet je dat het er legt. Ik legde mijn dingetjes neer en toen voelde ik wat. Me lampie erop geschenen, zomaar een tas. Vreemde plek voor een tas, het is maar dat je het weet, nou, ik ga weer, tot kijk!’ Hij vertrok en mijn collega en ik werden langzaam nieuwsgierig. Een tas in die krochten waar nooit iemand komt. Dat is wel heel vreemd. Om daar te komen moet je wel durven. We daalden af en namen ook een lantaarntje mee. Misschien lag er een gebeente naast. We kwamen op de plek. Het is er echt niet gezellig. Er stond een fiets van een onbekende. Het voertuig van een dader? De lichtbundel gleed door de alkoof. Inderdaad lag daar een tas. Een bruine tas, zonder bloedsporen eraan. We keken en vonden tot onze verbazing een rijbewijs, een paspoort, autosleutels van een Audi,verzekeringspapieren, een spiegeltje en een haakje. Het werd ons duidelijk dat dit de tas van een tandarts moest zijn. Maar wat deed het ding in de kelder? Iemand wist deze plek, die heel moeilijk te bereiken is. Ook al vanwege een buitendeur die alleen door de huurders kan worden geopend. De portemonnee was weg, waarschijnlijk werd de tandendokter beroofd. Maar waarom zaten die interessante papieren er dan nog in? Die zijn ook wel wat waard. De dader had het ook in de gracht kunnen gooien. Makkelijk zat. En waarom ging de tandarts eigenlijk met alle papieren die een mens kan hebben op stap? We contacten de dokter, maar hij reageerde niet. Ook al zo raar. Toen hebben we de spullen maar naar het politiebureau gebracht. Alleen de muizen weten wat wij niet weten, maar zij gaan lekker niks zeggen. 2012

Rudi Carrell, und wenn Sie in Holland Urlaub haben gehen sie einmal nach Rudi Carrell, in sein Geburtsplatz Alkmaar

Ich wusste es nicht, aber wir haben ein Platz fur Rudi Carrell. Es ist an die Strasse Heul in Alkmaar. Ich fand es schon (guck mal das Photo). grusse aus Holland, Alkmaar.

De Appelpoester, bundel Sjoerd en Paddy Eline

Samen met de kunstenares Paddy Eline, heb ik een bundel met sprookjes voor kinderen gemaakt.Deze prachtige bundel, in low- budget formaat is bij mij te bestellen. Ik ben er trots op.

23 juli 2014 Dag van Nationale Rouw Ramp met Malaysian Airways.

De wereld heeft onze liefde nodig, de wereld heeft liefde nodig. Je kunt op deze wereld in de handen van bebaarde rebellen vallen en gegijzeld worden en ook nog onthoofd. Als je geluk hebt wordt je onthoofding niet met trots op Youtube gezet. Je kunt... ik wil verder schrijven, iets slims zeggen over de Dag van Nationale Rouw, maar mijn Thijs van drie is op zijn knietje gevallen en daarvoor moet het wereldleed wijken. Er is nu een drama in tien bedrijven gaande, dus je kunt, dat iemand je vliegtuig in stukken schiet, iemand je kantoor binnenvliegt of een bom in je tas doet, je kunt dat, je kunt dat allemaal meemaken. Maar wij, wij moeten veel meer protesteren tegen de leiders van deze wereld. Naast het herdenken is dat voor mij, ja Thijs, wat wil, koekje? Is dat voor mij, god, wat ben ik moe na een dag met het mannetje, is dat voor mij het belangrijkste, mondige burgers moeten zich verzamelen en wacht even, Thijs, niet aan de computer komen, wat heb ik nou gezegd? Eh, ik ben de draad kwijt. O ja, vandaag is de Dag van Nationale Rouw. Ik beleefde dat het beste op de fiets met Thijs. We gingen mama ophalen in het ziekenhuis, waar ze werkt. Ik had hem verteld dat de klokken zouden gaan luiden en hij kon niet wachten tot het zover was. ‘Dong, dong?’ vroeg hij steeds. ‘Dong, dong?’ In de hal van het ziekenhuis bleven de mensen plotseling staan, als waren ze bevroren. Een meisje met een verband, een man achter een rollator, een mevrouw met een infuuspaal. Niemand zei iets. Wat gaan we doen met die stilte? dacht ik. ‘Mama warten?’ vroeg Thijs veels te luid, terwijl hij bij me op schoot zat. ‘Ssstt Thijs,’ gebood ik, ‘even stil zijn.’ Hij bleef stil en wreef over zijn pijnlijke knie waarop hij vanmiddag was gevallen, tijdens het voetballen op het schoolpleintje. Met veel moeite had ik daar een pleister met een aapje op gekregen. Plotseling bewoog iedereen weer. Mama kwam eraan met een andere verpleegster en die maakte een grapje over de pleister op de knie. Ik schoof de draaideur door en dacht heldhaftige dingen, wij moeten, wij moeten ons verzamelen en een wereldwijde grote mond opzetten, stille tochten organiseren van Amsterdam tot aan Tel Aviv en de parlementsgebouwen op deze planeet bestoken met vriendelijke e-mails. De mensheid, jong en oud, man en vrouw, moet aan de kleine, agressieve elite laten weten dat het nu genoeg is. Wij, de niet-machtigen, zijn in getal groter dan de machtigen. De wereld heeft dringend onze liefde nodig. Er is maar een aarde om op te wonen en om ons huis is het donker en we draaien hard in de ijzige kou en de schil die ons beschermt is maar twintig kilometer hoog. Zo is mijn dag van Nationale Rouw er ook een van Persoonlijke Opstand, al weet ik niet hoe ik mijn wereldwijde beweging in gang moet zetten. Mijn wereldwijde beweging maakt zich gereed om zijn tanden te gaan poetsen. En een laatste kaars aan te steken voor de nabestaanden en de nabestaanden van de oorlogslachtoffers van gisteren, vandaag en waarschijnlijk ook morgen.

Zomer over het lage land donderdag 17-7-2014 15.00 uur

De lucht is blauw en warm en sluierwolken hangen over het groene, natte land. Een boer maakt rollen van gras, voor de zwartwitte koetjes. Een bootje vaart langs de rietpluimen. De weg slingert zich lager dan het water door de polder en rechts is een golfbaan, maar niemand golft vandaag. Op het strand van Bergen aan Zee is het deze donderdag rustig. Een vlaai jongeren hangt slungelig, in veel te grote broeken, in het zand. De zee is nog koud. Ik zie hoofden, net boven de waterspiegel, en naast hen een boot van de reddingsbrigade. Ze praten. Twee meiden met maar weinig stof om het lichaam, spelen met een batje en een bal. Ik zie nu pas het windmolenpark aan de horizon. Het valt nauwelijks op. Ik draai me om en zwaai naar Anja en Thijs. Ik neem, in het gietertje, zeewater voor hem mee. We graven een tunnel en eten een chipje. Ondertussen verkleuren we van melkpakwit naar roestbruinoranje. Twee straaljagers scheren laag over de golven. Wat een weer, geniet ervan. Voor je het weet logeer je weer maanden in je wollen onderbroek en zie je eruit als een aangespoeld stuk zeewier. Zo is ons leven op 52 graden NB. In die lange, donkere maanden hoop je hierop, terwijl een straaltje uit je neus loopt en je al weken hoest als een auto die de APK niet zal halen. En als je pech hebt kan het hier ook nog eens heel hard gaan vriezen, zo hard dat je oren er zowat afbreken. Ik zie Thijs en mama bij de waterlijn. Ze zwaaien naar twee speedboten. Alles is hier vrede. We fietsen met de wind in onze haren en racen van de duintop gevaarlijk hard naar beneden. Post scriptum: Als we thuiskomen en aan het badderen zijn, ontploft het vliegtuig boven Oekraine

Malasyan Airways 17 juli 2014

De schok in ons land is groot. Een vliegtuig vol onschuldigen werd gisteren uit de lucht geschoten. En waarom? Niemand die het weet. Het lijkt erop dat iemand een ander vliegtuig wilde hebben en zich vergiste. Maar vergissing of niet, het blijft een afschuwelijke daad. Hier en daar zag ik een Nederlandse vlag halfstok hangen, maar ik zag niet veel treurige gezichten. Dat zegt in ons land niet veel, want de meeste mensen lopen niet met hun verdriet te koop. Voorlopig zijn er meer vragen dan antwoorden. Wie deed dit en waarom? Hoe gaan we hier verder mee? De rampplek is immers ver weg. Alle festiviteiten zijn afgelast, de Nijmeegse vierdaagse loopt wel, maar zonder muziek. En we wachten af. Minister-President Rutte gaat wat zeggen, maar wat kan hij zeggen? Ik vroeg me af of er een verband zou bestaan tussen de twee verloren toestellen van Malasyan. En ken ik iemand die in het toestel zat? Dat zou zomaar kunnen. Een lijst met namen hebben we nog niet gezien.

Luka, de zoon van Arjan Robben

Hoe oud zal Luka zijn? Hij lag huilend in de armen van zijn moeder. Zijn vader, Arjan Robben, had net de halve finale verloren. Luka huilde omdat papa een held is en niet mag verliezen. Nooit. Maar Luka, jouw vader is voor mij een echte held. Hij heeft op alle grasvelden diepe sporen achtergelaten tijdens het verbreken van de wereldrecords hardlopen op voetbalschoenen. Hij heeft weken bivak gehad in vliegtuigen, bussen en hotels met nog andere zwetende mannen en mijnheer van Gaal. Het was alsof hij weken in een lift opgesloten zat met op prestatie gefocuste gekken. Hij heeft duizenden kilometers gevlogen en gevoetbald in stadions die fungeerden als microwave en vele malen heeft hij met zijn schoten een gat in het net gebrand. Hij heeft de wereldpers gehaald door te verklaren dat de coach, die keurige mijnheer van Gaal, een gouden piemel zou hebben. Jouw vader Luka, is een held, een hero. Er zijn zelfs Braziliaanse journalisten op zoek gegaan naar de geboortegrond van jouw papa. Ze konden het niet vinden, zelfs niet op Google Earth, zo klein is het dorp. Met behulp van een archeoloog kon de plaats worden opgespoord en daar vonden ze een versteende onderwijzer die zei dat hij jouw vader een leuk ventje vond. Hij kon zich al die kapotgeschoten ramen en bloemperken niet herinneren. Maar het belangrijkste is Luka, dat je vader en zijn team een onuitwisbare indruk hebben achtergelaten; Dat is veel belangrijker dan dat stukje blik dat de FIFA de wereldbeker durft te noemen. Het is een prul, een lelijk ding, waarvoor op Marktplaats geen plek is. En wereldkampioen worden dat is ook niet zo heel bijzonder, want dat vergeet iedereen. Ik heb mezelf de vraag gesteld: wie was WK kampioen in 2002? Ik weet het niet en vraag het op straat, niemand weet het, Luka. Alleen Johan Cruijff weet het. Maar iedereen weet straks nog wel hoe jouw vader de plaggen uit die dure Braziliaanse grasmat ramde, alsof hij op een tweedehandsbrommer zat. De tegenstanders roken de benzinedamp die uit zijn viertaktbenen kwam. En we herinneren ons ook nog die sierlijke duiken, de een nog mooier dan de andere, deze zullen door balletchoreografen worden overgenomen. Je vader werd tenslotte omringd door onvergetelijke medespelers. Er was een speler die een doelpunt maakte alsof hij van een rots sprong om te gaan skydiven. Er was een blonde Hercules bij die als een mug over het veld zwermde en zowel spits, verdediger, als doelpaal wilde zijn. Er was een kledingkast tussen de lijnen die de Argentijn Messi al de bal had afgepakt voor deze het zelf wist. En dan was er de coach, een man die zelfs bij veertig graden, een kostuum draagt met een stropdas en gepoetste schoenen. We zullen je vader en zijn voetbalvrienden nooit vergeten Luka. En: als jij op voetbal zit, wil jij dan een keer die beker voor ons winnen? De Duitsers hebben er zoveel, ze weten niet meer waar ze ze moeten laten. Ik hoop dat jouw tranen, net als de mijne, opgedroogd zijn en dat je trots kunt zijn op jouw papa, de man met de onvergetelijke strijdlust en doelpunten.