Eenzame kerst

Het beestje past amper in het huisje. Een cavia, naar ik begrijp heet zij Snoozle. Maar zij is wel alleen met de kerst en nu voer ik haar een wortel. Rotstreek van je baasje, mijn buurman, om je alleen te laten. Je bent een pluizig wezen en je knort van genoegen om het groenvoer. Je wil niet dat ik je aai, o nee, veels te eng.

Ik stap de deur van de buren uit en bij mijn eigen voordeur zit een roodwitte viervoeter. Het meelooppoesje, hebben wij hem gedoopt, omdat hij ons soms van de winkel naar huis achtervolgt. Ben je er weer? begin ik, ga maar naar je baasje. Eenmaal binnen, in de keuken, ontdek ik dat hij door  het  keukenraam naar me staart en miauwt. Ook Thijs heeft het gezien. Nou vooruit, mopper ik. Hij krijgt wat brokjes en hij mag even in het halletje. Ik open de deur en opgewonden neemt de eenzame bezit van de jodiumvrije stukjes en van de kinderwagen. Lekker plekje. (Ik heb al eens met de Stichting Zwerfdier gebeld en daar kenden ze onze vriend, hij heeft een baasje hoor, mijnheer.)

We zitten aan ons kerstdiner, een stapel pannenkoeken met stroop, als we Spike, de hond van de andere buren, horen huilen als een lonely wulf. Hij slaat tegen de verwarmingsbuis met zijn staart en beleeft een moeilijke avond.

Onze eigen kat Sissie krijgt van mij een extra knuffel, maar daar heeft ze geen zin in. Ik open de voordeur en zet onze koppige vriend buiten. Met tegenzin trippelt hij weg. Eikel, hoor ik hem fluisteren. Ik ga André Hazes opzetten, zeg ik tegen Anja. Even later schalt via YouTube Eenzame kerst  door het huis. Voor alle achtergelaten dieren, roep ik. En vooruit, ook voor alle verlaten mensen.

https://www.youtube.com/watch?v=-6QmBtFmSPQ

      

A real friend, een echte vriend

Zij heeft er een en nu heeft hij er ook eentje. Een pietje. Een lief pietje.

Heb jij ook een pietje? Jij denkt aan een kanarie?

Nee, dat bedoel ik niet, ik bedoel die springende mannetjes, en ze leven over al hoor, bij jou, in het gewone Amsterdam, maar ook in het deftige Den Haag. En er was eens een jongetje, Arend Jan, die het heel leuk vond er een te hebben. Hij speelde eens met een ander jongetje en zomaar ineens had hij het pietje. Maar dit jochie was de zoon van een hele deftige mijnheer en een hele voorname freule.

En toen ze aan tafel zaten met andere deftige mensen zei het brutale kereltje: ‘Mama, mag ik mijn pietje laten zien? ’

‘Een kanarie ?’ vroeg tante Petronella.

‘Kind, jij hebt toch geen kanarie!’ riep de moeder.

‘Nee, maar wel een pietje,’ zei het knaapje en hij opende het luciferdoosje

en daar sprong het over de tafel, in de soepterrine.

‘Een pietje!’ riep de vader, Jozuas. ‘Ik haal mijn jachtgeweer en ik schiet hem dood!’

‘Nee vader, doe dat niet!’ riep de moeder. ‘Dat kan niet, daar is hij veels te klein voor. . vang hem Jozuas!’ en ze gilde en ze sprong op de tafel. Ook tante Petronella gilde.

Toen kwam vader Jozuas met een heel groot geweer aanzetten.

Het pietje dreef rond in de soep en trachtte eruit te komen.

Vader Jozuas richtte en schoot op de terrine.

De soep regende over de tafel en de vermicelli kleefde aan de gasten. Het pietje schudde de soep uit zijn oogjes en maakte zich klaar voor een sprong naar de vrijheid. Hij zag dat het een behoorlijke puinhoop was geworden, maar hij voelde zich niet schuldig. Hij trachtte slechts hieraan te ontkomen.

Het beste was te doen of hij dood was. Hij bleef dus stil liggen, met de pootjes in de lucht. In de kamer hing een dichte mist van kruitdamp.

“Hij is dood! Ik heb hem geraakt!’ riep vader Jozuas triomfantelijk.

‘Hoe is het mogelijk!’ riep moeder. ‘Normaal zou je nog een olifant

missen op een meter afstand, liefste, ik ben heel trots op je!’ En ze klom van de tafel. Arend Jan streelde met zijn vinger over het lijfje van het pietje. ‘Arme stakker!’ huilde hij. ‘Het spijt me voor jou, ik zal je een mooie begrafenis geven, dat heb je als goeie vriend verdiend..’ Niemand besteedde aandacht aan Arend Jan. Moeder en de dames begonnen hun jurken schoon te poetsen en Jozuas en oom Wilhelmus schepten op over de jacht.

Toen stond het pietje voorzichtig op. Arend Jan’s mond viel open. Hij pakte het pietje op tussen zijn vingers en liep ermee naar buiten. Daar sprong het een eind weg. En het leek of het zeggen wilde: ‘Bedankt vriendje!’

Arend Jan zwaaide. ‘Arend Jan!’ riep zijn moeder. ‘ Kom je aan tafel!’

‘Ja moeder!’ riep hij terwijl het pietje verdween.

Maar toen hij binnenkwam zei hij: ‘Ik heb geen vriend!’ Iedereen zweeg,

‘Wil je een paard, Arend Jan?’ vroeg oom Wilhelmus. ‘Ik zal bij je neef Jacobus een paard voor je regelen. Als je die maar niet in de soep laat springen… ha ha ha ha ha ha ha ! ’ En ze lachten allemaal heel gemeen.

Arend Jan werd heel boos en liep kwaad de kamer uit. Hij snikte op zijn bed, omdat hij zijn vriend kwijt was. Hij viel in slaap en droomde van Pietjes die in een circus werkten. De een wierp messen, de ander hing aan de trapeze. Het publiek lachte en klapte. Dat publiek hoefde niet te betalen bij een kassa, maar ze moesten wel hun arm aanbieden, zodat de pietjes een klein beetje bloed konden tappen. Het deed geen zeer, het was niet erg en goedkoop, want de mensen hoefden verder niets te betalen voor het pietjescircus.

Arend Jan schoot wakker. Hij lag met kleren nog aan op bed. Het raam stond open. Het was stil in huis. Hij hoorde iets zoemen rond zijn hoofd.

Hij zwaaide en het beestje landde op zijn hand. Het keek hem schuin aan

en zei: ‘Ik ben Mosko de mug. Wie ben jij? Als je een vriend zoekt, ik wil

best je vriend zijn..’ Arend Jan zei: ‘Ik ben Arend Jan. Ik ben een beetje

raar , want ik hou van dieren waar de meeste mensen bang voor zijn..’

De mug klapte in zijn muggenpootjes. ‘Bravo!’ riep hij. “Een echte dierenvriend!’ Hij danste door de kamer en vloog naar het venster.

‘Het is goed Arend Jan. Wat ze er ook van zeggen. Ga nu maar lekker verder slapen.’ Arend Jan ging tevreden liggen. Eindelijk iemand die hem begreep. Maar de volgende morgen, toen hij wakker werd, voelde hij jeuk aan zijn hand. Hij keek en zag een rode bult. Hij wist dat zijn nieuwe vriend wat bloed van hem had meegenomen. Hij vond het niet erg. Aan een vriend moet je wat kunnen geven…toch?

Je moet niks

Nee, echt, je moet niks. Je zegt tegen jezelf dat je gezellig moet zijn met de feestdagen, maar dat hoeft helemaal niet. Je mag best boos kijken omdat je doodmoe bent van een jaar zonder succes solliciteren of van een jaar mantelzorgen – zonder dankjewel van de gemantelzorgde- of van een jaar draven op een ziekenhuisafdeling tegen een minimumbeloning. Dat mag, sterker nog, je mag ook best iets kapot maken van boosheid. Met een schaar in het kerstkleed figuurtjes knippen of een Blokker wijnglas tegen de muur kapot gooien. Misschien wil je wel in de kerstboom springen en de ballen laten rinkelen of misschien wil je wel die kerst CD van BZN of Gerard Joling in het broodrooster doen. Dat mag, het moet niet. Met kerst moet niks. Dat heeft het kerstkind zelf gezegd. Alleen het geloof in het goede telt. De kerstkaarten kunnen mooi vliegeren op de wind, en wat nou naar een kerstdiner? Jij mag naar het strand. Jij mag daar al je kleren uitdoen en in de zee duiken, onder de sterren. En daarna, als je hardlopend thuisgekomen bent, bak je een pannenkoek met stroop. Nee, echt, je moet niks. Je mag zomerhits opzetten en dromen van de boulevard van Copacabana in plaats van arrensleetjes in de sneeuw die in ons land binnen de kortste keren veranderd is in prutterige bagger die je schoenen insijpelt. En zeg maar tegen je familie dat je wat moeite hebt met de donkere dagen, dat je een daglichtlamp gebruikt om je lichaam en geest te verlichten, ze zullen het dan wel begrijpen. En zeg maar niet dat ik het gezegd heb, want je moet niets. Je moet poepen.    

Deze bewuste automaat, gelegen bij de Alkmaarder Hout, weigerde na het afrekenen een bonnetje uit te spugen, ja, en wat ga je dan doen? Ik heb de auto gewoon laten staan en afwachten maar. Toen ik terugkwam zat er geen bon onder de ruitenwisser, maar het had zomaar gekund. Geen wereldschokkend verhaal, maar wel een van: wat zou u doen?

A picture of a painting: Remake Riviera, 2014

A new painting I've made. With the sunny side of life. It was an old painting from the fifties I believe,

Dit schilderij heb ik onlangs gemaakt over een oud schilderij heen.

If you want to see more please look on: www.sjoerdvan berkel.nl

Eerebegraafplaats Bloemendaal laatste Expoge herdenking, Nederlandse vereniging ex-politieke gevangenen

Eerebegraafplaats Bloemendaal/Overveen, de laatste Expoge herdenking 11 mei 2014 Na de oorlog ontstond de Nederlandse Vereniging van ex-politieke gevangenen uit de bezettingstijd. Elk jaar herdachten zij gevallen verzetsmensen op de Eere- begraafplaats Bloemendaal/Overveen. Vanwege de hoge leeftijd was de laatste herdenking op 11 mei 2014. Ik was daarbij, vanwege mijn zwager die namens het Nationale Reserveleger, de plechtigheid mede vormgaf. Ik schreef in mijn schrift: ‘Harde wind. Regen. Eerebegraafplaats Bloemendaal. We gaan een kop koffie drinken. De regen gaat harder stromen. Voor de deur van het etablissement huppelt een vos. De leden van de B-Compagnie rijden naar de ingang van de begraafplaats. Het is een krappe parkeerplaats. Er stappen heel oude mensen uit de wagens, voorzien van rollators. Met rolstoelen, over het smalle pad, gaat het gezelschap omhoog. Voorop lopen de militairen, zonder paraplu en zonder regenjas. Ook de burgemeester van Bloemendaal loopt ertussen. Ketting om de nek. Boven, op de begraafplaats, zijn de stenen hoogst ongelukkig. Het zijn keitjes en ze worden spekglad bij deze regen. Als we boven zijn zie ik dat de grafstenen een halve meter lager liggen dan waar wij staan. Het is een soort bak met graven. Er worden toespraken gehouden en gedichten voorgedragen en kransen gelegd. Die kransen komen van stichtingen als het Oranje Hotel of de Geuzenpenning. Dit is de laatste keer. Een oude man zit eenzaam onder een paraplu. De stoelen naast hem, een stuk of zeven, zijn leeg, de makkers zijn heengegaan. Ik groet de rustplaats van Hannie Schaft, de enige vrouw in dit gezelschap van omgebrachte verzetsmensen. Er liggen verlepte bloemen naast, van 4 mei nog, denk ik. De regen, al dagen lang, is onbarmhartig. Waar is het graf van de IJmuidenaar Jan Bonekamp? Boven de bak torent een urn uit met as van onbekende strijders. Van Zandvoort komen racegeluiden aangewaaid. Leven gaat gewoon door. Weer of geen weer. De militairen leggen de 19 kransen bij verschillende graven en salueren. Ze worden almaar natter en natter. Naast de klok staat een militair de taptoe te blazen. Hij raakt de muzikale weg kwijt, ik denk dat er water in zijn toeter is gevallen. Het gaat nog steeds harder en harder regenen. Toch fluiten de vogels. Sommige fluiten zelfs heel mooi'. Sjoerd 11 mei 2014

De keldermuizen van de Nieuwezijdsvoorburgwal

Het gebouw heeft een hele diepe kelder met ontelbare kabels die over de donkere vloeren kronkelen en dwars door plafonds gaan. Wie weet waar ze uitkomen. De kelder heeft gangen en nissen als een echt spookhuis. En muizen, veel muizen. De muizenman komt regelmatig met allerlei duistere spullen om ze aan het schrikken te maken. Ze trappen daar allang niet meer in. “Effe een krabbeltje hier,’ wees hij mij, ‘o enne, niet om het een of het ander, maarre, er lag een tassie bij de muizen. Dan weet je het. Een tassie, enne, ik heb hem laten liggen, want ik kom daar niet an, maar dan weet je dat het er legt. Ik legde mijn dingetjes neer en toen voelde ik wat. Me lampie erop geschenen, zomaar een tas. Vreemde plek voor een tas, het is maar dat je het weet, nou, ik ga weer, tot kijk!’ Hij vertrok en mijn collega en ik werden langzaam nieuwsgierig. Een tas in die krochten waar nooit iemand komt. Dat is wel heel vreemd. Om daar te komen moet je wel durven. We daalden af en namen ook een lantaarntje mee. Misschien lag er een gebeente naast. We kwamen op de plek. Het is er echt niet gezellig. Er stond een fiets van een onbekende. Het voertuig van een dader? De lichtbundel gleed door de alkoof. Inderdaad lag daar een tas. Een bruine tas, zonder bloedsporen eraan. We keken en vonden tot onze verbazing een rijbewijs, een paspoort, autosleutels van een Audi,verzekeringspapieren, een spiegeltje en een haakje. Het werd ons duidelijk dat dit de tas van een tandarts moest zijn. Maar wat deed het ding in de kelder? Iemand wist deze plek, die heel moeilijk te bereiken is. Ook al vanwege een buitendeur die alleen door de huurders kan worden geopend. De portemonnee was weg, waarschijnlijk werd de tandendokter beroofd. Maar waarom zaten die interessante papieren er dan nog in? Die zijn ook wel wat waard. De dader had het ook in de gracht kunnen gooien. Makkelijk zat. En waarom ging de tandarts eigenlijk met alle papieren die een mens kan hebben op stap? We contacten de dokter, maar hij reageerde niet. Ook al zo raar. Toen hebben we de spullen maar naar het politiebureau gebracht. Alleen de muizen weten wat wij niet weten, maar zij gaan lekker niks zeggen. 2012