Foto van een gevlucht meisje,
februari 2022
Ze slaapt en
heeft een roze muts. Ze ligt met haar hoofd op een witte koffer.
Ze is een
jaar of zeven. Denk ik. Ik zie haar moeder niet. Of is dat de vrouw
daarachter?
Het is goed
eens heel precies naar een foto te kijken.
Er is een berg aan foto’s en video’s,
maar hoe goed kijken we?
Het kind
slaapt, ze moet heel moe zijn. Ze heeft een jas aan, een bruine jas met
een kraag.
Ze ligt op haar rechterzij. Ze draagt een donkerblauwe spijkerbroek
en heeft
haar linkerbeen opgetrokken.
Haar gezicht
is ontspannen, maar in haar dromen, zo vul ik dat in, rommelt het.
En ze
droomt:
Van doffe dreunen, paniek, spullen
pakken, mama’s hand, kom op, je jas aan, je
hamster in een doosje doen. Snel naar
de auto. En papa doet het portier dicht
en mama rijdt. Waarom gaat papa niet
mee? Daarom moet ze huilen. Ze wil
naar hem zwaaien, maar dat kan niet.
Ze rijden. Ze staan stil. De auto uit. Naar
een station. In een overvol rijtuig.
Een aardige, oude mijnheer geeft haar
snoepjes.
Vliegtuigen in de lucht, dan is
iedereen even een moment bang. Waar gaan we
heen? vraagt ze. Maar ze krijgt geen
antwoord en dan heel veel later, heel veel
later zijn ze op een treinstation in
een vreemd land. Er zijn heel veel mensen die
dwars door elkaar lopen. Jonge mensen, oude mensen. Huilende mensen.
Mama houdt haar vast. Dan ziet ze die
witte koffer. Ze legt haar hoofd neer en valt in slaap.
Haar hamster zingt een liedje voor
haar:
Eendje op de
rivier Tisyna
Eendje op de rivier Tisyna
eendje op de rivier Tisyna
moeder scheld me niet uit
moeder scheld me niet uit
als je me uitscheld in het donkerste uur
als je me uitscheld in het donkerste uur
wie weet waar ik dood ga
wie weet waar ik dood ga
Ik zal begraven worden in een vreemd land
Ik zal begraven worden in een vreemd
land
wie graaft mijn graf?
wie graaft mijn graf?
Hoe kan ik er geen spijt van hebben zoon
Hoe kan ik er geen spijt van krijgen
zoon
je lag in mijn hart
je lag in mijn hart
Bron: Katie Melua Facebookpagina
https://www.facebook.com/katiemeluamusic/videos/703047420859887
Ze wordt
wakker en mama trekt haar omhoog. Ze moet een bus in. Ze hoort een onbekende
taal. Ze verlaten het station en waar de bus heen gaat, weet ze niet. Ze
verdwijnen in het onbekende land.
De fotograaf
kijkt op zijn scherm. Een slapend kind op een koude stationsvloer. Een
onschuldige weggerukt uit haar veilige huis. Zij heeft niet gemerkt dat hij
de plaat
nam.
En ik zal de
foto, die op een pagina van Aljazeera stond, overnemen en ik vraag
u goed naar
het plaatje te kijken en u te realiseren waar u
naar kijkt. Want dat
is de
essentie van deze opname: het afschuwelijke noodlot dat onschuldige
mensen kan
treffen. Geen ver- van- je- bed show, maar een nabije
werkelijkheid,
die vraagt om een dieper begrip en een bredere actie.
Ik plaats de
foto hieronder, concentreer u en kijk
goed wat u ziet:
