Stilte

                                           Deze foto is door mij gemaakt, half september, in de bossen van Soest
 

Net als voor een zanger, is de stem een belangrijk instrument voor de docent. Want hoe leg je iets uit zonder geluid? Deze week ging mijn stem hard achteruit. Logisch, met klaslokalen die matig geventileerd zijn. Op mijn school kunnen de ramen gelukkig nog gewoon open, maar ik heb meegemaakt dat bij een zekere onderwijsinstelling de verfrissing alleen kwam van een gebrekkige rammelende airco.

Ruim baan dus voor de keelvirussen en eens in de zoveel tijd ben je aan de beurt. Bij het opstaan voelt het al schuurpapierderig en rauw. En dan op de school: om een drukke binnenstormende klas in de juiste leerstand te krijgen is een redelijk volume nodig. Een internationale organisatie constateerde dat Nederland de rumoerigste klassen ter wereld heeft.

Dat is volgens logopedisten vooral voor juffen geen goed nieuws. Die hebben meer last van hun stembanden dan hun mannelijke collega’s. En wat doe je dan als je hem kwijt bent?

Ik hoorde een piepend geluid toen ik iets wilde zeggen voor de klas. En de stem sloeg over. Het klonk belachelijk. Als een pas gelande alien.

Mijn goede voornemen voor 2023 is naar een zangpedagoog te gaan. Ook omdat ik vermoed beter te kunnen ademhalen. Ik denk dat ik te snel naar lucht hap. Dat wordt oefenen.

Maar als je je stem niet bij de hand hebt, word je wel gedwongen om driftige gebaren in te zetten en de klas geluidloos aan het werk te zetten. Of te gaan fluisteren: dat werkt supergoed. Laat in je gefluister vooral even het woord ‘toets’ vallen. Succes gegarandeerd!

Anne Frank, moest vanaf maart 1942 lopend naar haar middelbare school, maar hoever was dat?

Wij, mijn vrouw, mijn nichtje en mijn zoon, onderzochten hoever en hoe lang Anne Frank vanaf maart 1942 moest lopen naar haar middelbare school, het Joods Lyceum. Zij mocht als Joodse niet op de fiets, en zij mocht niet met de tram. Wij vroegen ons af: hoe lang was die wandeling? En dus liepen we dat na. We startten op het Merwedeplein, waar haar huis was en maakten onderweg foto's. De camera registreerde de tijden. Mogelijk heeft Anne een andere route genomen, maar ze moest in ieder geval vanuit Amsterdam-Zuid naar de Amstel. Haar school, het Joods lyceum, lag aan de Stadstimmertuinen. De cameradata tonen aan dat zij met haar boekentas een wandeling maakte van ongeveer veertig minuten. Dus tachtig minuten heen en terug. Dat is wel goed te doen, maar niet leuk als het regent of als het erg warm is. Juni 1942 was erg warm en daar klaagt zij in haar dagboek ook over. Ook schrijft zij dat zij onder schooltijd naar haar tandarts moest in de Jan Luykenstraat. Dat is bij het Rijksmuseum. Langs het Weteringcircuit is dat een extra fikse wandeling. Zij schrijft daarover dat ze, eenmaal terug, in de les in slaap dreigde te vallen.

In de school zit nu een kinderopvang. Het is een rustige plek. Anne zat hier op school vanaf september 1941 tot en met 5 juli 1942. Op 6 juli 1942 vertrok zij, ook lopend, voor de onderduik met haar familie naar de Prinsengracht. Ze hoefde dus niet echt heel erg lang te lopen, bedenk dat mensen vroeger veel meer liepen dan wij, maar de omstandigheden waren niet prettig op straat.

En verder: de winter van 1941 - 1942 was een van de koudste winters die er ooit in ons land zijn gemeten. In de statistieken staat een januaridag van -11 graden, overdag, gemeten in de Bilt. In deze periode werd ondanks de oorlog zelfs nog een Elfstedentocht gereden. Oorlog, brandstoftekort, en kou moeten het kind dat Anne Frank was, niet onberoerd hebben gelaten. Maar we weten niet hoe ze dit beleefd heeft, want haar dagboek begint pas op 6 juni 1942, haar verjaardag.

In juli 1942 werd zij verplicht haar fiets in te leveren, die was volgens haar dagboek al eerder gestolen.

Dit is de flat aan het Merwedeplein (niet haar woning), wel het vertrekpunt in Amsterdam-Zuid.

De Rijnstraat door...

Jozef Israelskade, de buurt van Gerard en Karel van het Reve.  Anne schrijft dat ze hier een pontje neemt. 

 De Amstel over... en dan rechtsaf en als maar maar recht door...

Het eindpunt van de tocht in de Stadstimmertuinen. 

Parijs in de hitte juli 2022

 

Parijs was veel te heet toen ik er was. Het was juli 2022. Je kon een ei bakken op de stenen. De mensen op de foto zochten de lome schaduw. 

Zand, een vervolgverhaal deel 12

 

Zand, deel 12  slot

Marcel keek zijn huiskamer rond.Hij was hier tien jaar niet geweest, maar alles stond nog precies zo op dezelfde plek. Zijn familie had de hoop nooit opgegeven en hun blijdschap over zijn terugkeer was enorm geweest.

DJ KI stond achter hem. Ze legde haar hoofd op zijn schouder. Het hondje sprong op de bank. Tien jaar was hij weggeweest. Maar artsen zeiden dat ze dat nergens bij hem konden constateren. Het bleef een raadsel waar hij was geweest en hij wist het zelf ook niet.

Ze dronken koffie en zaten stil. Het besluit om geen interviews meer te geven, was weloverwogen geweest: ze wilden het verleden afsluiten. Op tafel lagen hun telefoons. Daarop stonden wel wat vage foto’s van die andere wereld. De wetenschap had de foto’s als authentiek verklaard.

Het waren twintig foto’s: vijftien toonden een soort woestijn, de overige vijf een stad uit een science fiction film. Het leverde meer vragen op dan antwoorden. Het enige filmpje op de telefoon hadden ze niet laten zien aan de pers en ook niet aan de wetenschap. Het was een vreemde video van Marcel op een dance-event.

Ze beluisterden de muziek bij de video. ‘Vet,’zei DJ KI. ‘Super cool,’ zei Marcel. ‘Deze shit moeten we na gaan maken. Niemand heeft dit ooit nog gehoord. Het is zo fakking gaaf.’

Ze luisterden. De klanken borrelden uit een diepe, geheime bron, buitenaards en nog nooit gedraaid in hun eigen tijd. ‘Als we dit uitbrengen, jij en ik, dan worden we de beste,’ zei ze.

Maar Holly blafte: ‘Als we maar samen zijn, dan is dat het mooiste geschenk.

’

Zand, een vervolgverhaal deel elf

Ze stapte over DJ KI heen en schuifelde op de tast naar Aran. Ze was niet groot en licht. Ze pakte zijn hand die half over het bed hing en schoof de zegelring van zijn vinger. Ze stopte het sieraad snel in haar zak. Ze wist dat de controle die Aran had over de twee jongeren nu verdwenen was. De ring was de sleutel, daarin zat een chemische stof met een geheime formule uit de toekomst. Ze tikte Marcel en DJ KI aan en gebaarde naar de deur. Ze stonden snel buiten. De nacht was lauw en de hemel was vol met sterren.

Ze stapten, met de hond, in een houten huisje op wielen. Tot hun verbazing was dit een vermomde auto. Trinia kroop achter het stuur. Ze reed hard weg en na enige tijd parkeerde ze de wagen midden in de savanne. Ze drukte op de knop en op de voorruit verschenen bewegende beelden. Marcel keek er met open mond naar. Zelf zou hij zeker zoiets in zijn eigen auto willen hebben.

Hoe dan ook, op de beelden zagen zij Trinia bezig in een groot huis, met prachtige marmeren trappen. Er liep een statige, grijze man door het beeld, in een donkerblauw uniform met decoraties op de borst. Duidelijk de baas. Hij opende een deur met een zilveren greep en verdween in een vertrek. Trinia zagen ze luistervinken aan de deur. Pure spionage. Ze deed drie stappen achteruit en stofte met zogenaamde aandacht een vaas af. De deur ging weer op en the boss kwam naar buiten. Hij beende boos weg en liet de deur op een kier. Ze sloop naar binnen, kwam terug en had een bruin, klein kastje onder haar arm.

De beelden stopten. In de auto was het zeer stil. Alleen Holly hijgde hoorbaar.

Het tweede deel begon. Een enorm kanon kwam in beeld. Het was het kanon dat DJ KI al eerder had gezien vanuit de lucht. Nu kwam er een prachtige laserstraal uit, heldergroen van kleur. Ze had geen idee waarom dit werd gedaan. Het enige wat ze kon bedenken was dat de bewoners van deze planeet contact zochten met andere wezens in het heelal.

De beelden stopten opnieuw. Een tergende stilte.

Nu verscheen een kleine man in een witte jas, hij ademde zwaar en hij tekende op een schoolbord van zeker duizend jaar oud. Een kanon. Daarboven maakte hij een rondje in de ruimte. Tussen het kanon en de cirkel maakte hij een laserstraal. Op de straal tekende hij het portret van een man en een vrouw. Ze leken op Marcel en DJ KI, tenminste als je wat fantasie erbij gebruikte. Hij schetste een pijl bij het gat. Een wormhole.

DJ KI dacht even na. De laser leek iets rechter te staan dan toen zij hem voor de eerste keer zag. De kale man in de witte jas liet het kastje zien dat Trinia bij zich had gehad. Hij wees met een vinger op de rode knop. En daarna naar een pookje dat er boven op zat. Hij draaide er aan. Marcel begreep het: de laser werd op het wormgat gericht. Hij werd nerveus. 'Ze gaan ons afschieten,' dacht hij en hij pakte onwillekeurig de hand van DJ KI. Die hand voelde zweterig aan.

Langs het raam van de auto, de rijdende hut, vlogen vrachtwagens voorbij. Marcel zag een glimp van soldatenhelmen en geweren. Waar waren ze naar onderweg? Naar de kabouter natuurlijk, de kleine man die hen had willen verraden. Zij waren ongewenste vreemdelingen in dit land.

De reis van Marcel en DJ KI naar het laatste station ging verder. Recht door de savanne, langs verlaten mijnen en verlaten dorpen. Een laatste bocht en dan een industrieel complex omzoomd door hoge hekken en grijze gebouwen badend in natrium geel licht. De bewakers niet aanwezig, die waren gealarmeerd op weg naar de indringers uit de andere tijd. In zo’n hokje voor beveiligers lag nog een oudere heer te slapen met zijn voeten op het bureau.

Ze stapten uit en renden naar het hek. Daar stond de kale kleine voor hen klaar. Hij liet ze binnen. De tocht ging door een labyrint van gangen, deuren, gangen en deuren. Marcel wist absoluut zeker dat hij de weg terug in dit smetteloos witte gebouw nooit alleen terug zou vinden. De professor, want zo zag hij eruit, gaf DJ KI het kastje dat ze op de beelden gezien hadden. Daarna wees hij Marcel op een stalen luik met een wiel erop.De man draaide het naar links en het ging open. Hij maakte een beweging dat ze erin moesten kruipen. Marcel, DJ KI, Trinia en de hond gehoorzaamden. De buis was zeer nauw, net als in een MRI. De man deed het luik dicht. Ze hoorden hem schroeven met het wiel.

Er waren geluiden te horen van buiten. Laarzen, geschreeuw. Er werd aan de buis gerukt.

‘Druk op de rode knop!’riep Marcel. ‘Druk op de rode knop!’ Maar DJ KI raakte in paniek en probeerde terug te gaan naar het luik. ‘Ik kan dit niet!’ riep ze.

‘Druk op de rode knop!’ schreeuwde Marcel en hij trok het kastje uit haar handen. Met zijn linkerarm probeer hij KI in bedwang te houden. Ze beet op zijn duim. Met de andere duim drukte hij op de knop.

Het licht explodeerde. De laser schoot sneller dan het licht uit het kanon. Marcel, DJ KI, Trinia en de hond werden weggeblazen alsof ze in een tornado stonden. Door het geweld waar het mee gebeurde, waren zij direct buiten bewustzijn.

Zij verlieten dwarrelend in het groen de loop en vlogen de oneindige ruimte in. De straal bracht hen langs lang gestorven sterren, langs supernova’s, witte dwergen en nevels, in de richting van het wormgat. Het gat dat tijden via een tunnel met elkaar verbindt en waarin de snelheid nog veel heel hoger is dan het licht.

Het gat zoog hen binnen en hun lichamen stuiterden tegen de donkere wanden als wasgoed in een droogtrommel. Zij werden meters lang, uitgerekt, en de tijd vertraagde.

Dit duurde hooguit tien seconden en toen werden zij door het wormgat uitgespuugd, aan de andere kant.  

Nog altijd waren zij bewusteloos en tijdens de reis werden al hun herinneringen aan het avontuur gewist.  Ze raasden langs de hemel en werden door astronomen waargenomen. En na nog tien seconden nam de snelheid zo af dat zij begonnen aan een val. Een voor een vielen zij.

De duik nam acht seconden in beslag. Toen lagen zij in het water van de Atlantische Oceaan, vijftig mijl ten oosten van Miami. De Bermudadriehoek. Een toevallig voorbijvarende visser haalde hen uit zee en daarmee hadden ze groot geluk.

Ze haalden de krant. Journalisten, onderzoekers hielden zich bezig met de zaak. Drie mensen en een hond die zomaar uit de lucht komen vallen, dat is nieuws. Ook onderzoekers bestudeerden de drie.Twee hadden flinke verwondingen en bleken al tien jaar vermist te zijn. De tweede vrouw had een vreemde huidsoort, als van een hagedis en zij had ook een groter hersenvolume. Omdat de drie last hadden van geheugenverlies werden hun foto’s verspreid en uiteindelijk werden twee herkend door familie. Voor de andere vrouw meldde zich niemand.

Marcel werd gevraagd voor allerlei actualiteitenprogramma’s op televisie en hij vertelde daar over zijn vermissing. Hij kon zich weinig herinneren, zei hij. Alleen dat hij in een woestijn was geweest. En dat hij op zijn terugreis drie koningen had gezien. Hij meende daarom dat hij bij de hemelpoort was geweest.

Ook toonde hij data van zijn telefoon. Daar stonden bijzonder speciale dingen op die in de uitzendingen werden getoond. Maar hij vertelde niet alles over de opnames, want ze waren voor zijn leven en loopbaan van groot belang.

Zand, een vervolgverhaal tien b

 

 

 

Zand, deel 10b

Het gedicht van DJ KI voor DJ Marcel:

Ik wil vrienden zien en dansen, baby,

met jou, tease me, Amsterdam dance,

ga ik dat terugzien, verlang er naar, maybe,

wanneer krijg ik jouw hart, de kans.

Wanneer krijg ik jouw hart, de kans,

o, baby, ik sta in brand.

 

Ik wil moonwalken op die laser

ik wil bouncen met jou

geef me je gun, je taser,

spuit uit  ruimtekou.

 

Wat de fak,

op een toren,

in jouw jak,

bij jou horen.

Je was dirty fijn,

maar ook nice,

heet als een woestijn,

en koud als blokjes ijs.

 

Ik wil vrienden zien en dansen, baby,

met jou, tease me, Amsterdam dance,

ga ik dat terugzien, verlang er naar, maybe,

krijg ik jouw hart, de kans.

Wanneer krijg ik jouw hart, de kans,

o, baby, ik sta in brand.

 

 

Zand, een vervolgverhaal deel tien a

 

Zand, deel 10 a

Een gedicht van DJ  Marcel voor zijn geheime liefde

DJ KI……..

 

Zij   

Zij, is het gezicht dat naar me lacht,

geen enkele twijfel, maar vol  kracht,

mijn prijs, de schat, die ik omarm.

Zij zingt een lied in het avonduur,

mijn hart zal gloeien als een vuur,

zij weet  waar ik naar smacht,

en iedere nacht houdt ze me warm.

 

Zij, is de schoonheid en het beest ,

geliefde gast op ieder feest ,

ze tovert een hemel  uit haar mond.

Zij is de spiegel van mijn droom,

haar lach werpt steentjes in een stroom,

zij is niet altijd wat ze lijkt,

het stille water, diepe grond.

   

Zij, danst vrijdags in de kroeg,

van ‘s avonds laat tot ’s morgens vroeg,

maar niemand ziet haar ogen,

als ze huilt.

Zij, neuriet zacht achter het stuur,

het is nacht, bijna twaalf uur,

en ik lift mee

tot de dag dat ik sterf.

 

 

Zij, is de reden dat ik overleef,

en dat ik zonder klagen verder leef,

ik zorg voor haar

door brand en stormen heen.

Ik, ik neem haar lach en pak haar traan

en hou ze in mijn hand

en waar ze gaat daar zal ik staan,

Zij, is mijn oude zon, mijn nieuwe maan,

zij, zij.

 

Naar: She (Elvis Costello)

Vertaling:  Sjoerd van Berkel,  april 2021

Zand, een vervolgverhaal deel negen

 

Zand, deel 9

Marcel droomde. Hij reed op zijn mountainbike. Hij reed met een aantal mannen die hij vaag kende. Ze gebruikten paden in de duinen. Het was tof dat te kunnen doen met deze jongens. Hij noemde ze wel vrienden, maar het waren gewoon kennissen, want ze wisten vrijwel niets over hem  en hij niet over hen. Na de training gingen ze snel naar huis. Zij waren getrouwd, hij niet. Nu droomde hij dat hij met ze naar een kroegje ging en dat ze daar bier zouden drinken. En dat hij dan daar zou vertellen over wie hij was en welke avonturen hij had beleefd in het leger. Misschien waren al die jaren in de dienst een innerlijke schuilplaats voor hem geweest en werd het nu tijd om naar buiten te komen.

Het werd in zijn dromen steeds gezelliger in de horecagelegenheid. Borrelhapje erbij, gelach. Toen kwam er een vrouw binnen met een heleboel technische spulletjes: snoeren, kabels, geluidsapparatuur. Het was DJ KI. Ze knipoogde naar hem en hij voelde een heerlijke warmte in zijn lijf.

DJ KI droomde niet. Zij lag klaarwakker en dacht aan thuis. In haar verbeelding zag ze haar moeder en daarnaast haar beste vriendin, haar bff, aan haar houten keukentafel zitten. Het was supergezellig. Ze spraken over de nieuwe kat die ze net had gekocht. Een schattig, wollig beestje met ondeugende kraalogen die alleen nog kon piepen, in plaats van miauwen.

‘Een huis, een kat,’ zei de vriendin die ook DJ was. ‘Een leuke vent?’

DJ KI zuchtte. ‘Ik heb nog niemand ontmoet, al..’ Ze stopte midden in haar zin. De vriendin liet een grote grijns zien. ‘Je hebt iemand!’ riep ze. ‘Jawel, zeg het maar! Ken ik hem? Het is toch niet die producer van 3FM? Die lange?’ 

‘Nee, nee, nee,’  zei ze geschrokken. ‘Het is nog te pril om er iets over te zeggen. Tenminste, ik vind hem leuk, alhoewel hij soms ook echt een man is.’

‘Hoe heet hij?’

‘Eh..hij zegt dat hij Marcel heet, hij draait ook, misschien is dat zijn artiestennaam..’

DJ KI voelde zich heel vreemd. Ze was de laatste jaren een vlinderend meisje geweest dat haar

dromen najoeg, maar nu in een grote leegte staarde. Ze moest huilen en  voelde haar hoofd warm

worden. Ze draaide zich om. Daar lag hij, haar hunk, met zijn armen onder zijn hoofd. Hoe kun je

slapen in deze toestand? vroeg ze zich af. Ze ergerde zich daar aan.

Hoe kun je? Achter haar klonken voetstappen.

Zand, een vervolgverhaal deel acht

 Dit verhaal is gemaakt in samenwerking met Prompt Schrijven. Prompt Schrijven probeert mensen enthousiast te maken voor schrijven. Ga daar eens kijken! De link naar deze mooie pagina is: https://www.prompt-schrijven.nl/

 Zand, deel 8

Eerst kregen zij een kop thee van de oude. De hut waren zij zaten, was zeer eenvoudig ingericht. Een bed met een grijze sprei, een houten kastje met twee deurtjes, een keukentje met een aanrecht en een kachel. Dat was het wel.

‘Loeg,’ zei de man. Hij lachte zachtjes en hij leek nerveus, keek steeds naar buiten.

‘Loeg,’ zei Marcel en hij knikte.

‘Daaf,’ zei de man. ‘Daaf, daaf!’

DJ KI kriebelde Holly. Ze was zo moe. De man legde twee kleedjes op de vloer en ze sliepen al snel.

Ook de man ging slapen.

Marcel sprak fluisterend tegen haar. ‘Dank dat je me niet hebt laten zitten, ik was dood geweest.’

‘Geen dank,’ fluisterde ze.’ Ik deed mijn best.’

‘Hoe komen we terug?’

‘Ik heb vandaag een tochtje gemaakt met een man met een hertenkop.’

‘Wat?’

‘Een tochtje in zo’n glazen geval. Een of andere kerel liet me een berg zien met een kanon.’

‘Heel vreemd.’

“En dood eng.’

‘Als we nu eens tekening maakten van dat kanon en dat laten zien aan dat kaboutertje, misschien

weet hij wat dat betekent..’

“Zal best, maar hij kan het niet uitleggen.’

‘Klopt.’

‘En hoe weet je of hij te vertrouwen is? Heb je niet het gevoel dat hij ons in zijn macht heeft? Wat

deed hij daar op een feestje voor jongeren en wat deed hij met jou?’

Marcel haalde het moment terug in zijn gedachten. ‘Hij raakte me aan.’

‘Mij ook. Het klopt niet Mars, die man deugt niet.’

‘Foel!’ siste de man. ‘Foel!’  Duidelijk: ze moesten stil zijn.

 Toen ze stil lagen, met Holly tussen hen in, zagen ze een licht achter de gordijnen. DJ KI stond op en sloop op haar tenen naar het raam. Door de lucht was een gerichte streep groen licht te zien. Ze wist direct wat het was omdat het bij haar concerten ook werd gebruikt. Een laser!

Het kanon,de hertenkop, de boomwortels die spraken over het licht: ze begreep nu hoe ze konden ontkomen aan deze terreurwereld. Ze zag alles in het juiste verband. Het was nu zaak de macht van de gnoom te verbreken en te ontsnappen. Ze ging liggen en deed alsof ze sliep.

Een tijdje later werd de deur geopend. Een persoon trad binnen en keek naar hen. Zelfs Holly merkte

niets.

 

Zand, een vervolgverhaal deel zeven

 

Dit verhaal is gemaakt in samenwerking met Prompt Schrijven. Prompt Schrijven probeert mensen enthousiast te maken voor schrijven. Ga daar eens kijken! De link naar deze mooie pagina is: https://www.prompt-schrijven.nl/

Zand in de toekomst, het kanon  Deel 7

Het regende bloedrode druppels. DJ KI vond het vies en probeerde ze tevergeefs van haar kleding te geven. Ze merkte daarom pas laat op dat er een glazen capsule naast haar was geland. De kap van het bolvormige object ging open. Er zat een wezen of een robot in met het lichaam van een mens, maar met de kop van een hert. DJ KI moest lachen. Een maatpak met daarboven een hertengewei. ‘Ik droom,’ zei ze hardop. Het hert wees op de capsule. Ze begreep het: neem een lift. Waarom ook niet? Misschien kwam ze zo bij de ‘uitgang’.

Ze stapte in. De binnenkant van het voertuig was gelijk aan dat van een auto: een dashboard, een stuur, een handschoenenkastje. Ze zakte in een leren stoel deed haar duim omhoog en ze vlogen weg.

Eerst over de torens. Op de daken oerwouden, jungles, felgekleurde vogels. In de lucht ook andere glazen bollen met daarin een hertengewei. Ze werden soms met moeite ontweken.

Ze vlogen over een enorm gebergte met sneeuw op de toppen. Op de allerhoogste stond iets wat het nog het meeste op een gigantisch kanon leek. De loop, zeker honderd meter lang, was verticaal omhoog gericht. Haar bestuurder tikte haar schouder aan en wees op de zon. Bedoelde hij de stralen? Of het licht? Op de berg verscheen beweging. Een leger in groene pakken gehulde vossen schoot met geweren op hen. Het werd DJ KI duidelijk: dit was verboden gebied.

En achter hen verschenen vierkante, zilveren schijven, ze vlogen met de snelheid van het licht of misschien nog wel sneller. Het hert drukte een knop in en de capsule tuimelde dwarrelend naar beneden. Even was zij haar bewustzijn kwijt en haar oren deden pijn. Lichtstralen ketsten af op het glas. Ze gilde en haar lichaam trilde.

Het glazen ei raakte de grond en rolde tussen de torens door. Het stopte ongeveer op dezelfde plek als waar zij was ingestapt. Hert wuifde haar nog na toen hij weer in zijn glazen auto aan de horizon verdween.

DJ KI voelde zich slap, maar tegelijkertijd ook opgewekt. De uitweg die zij zocht, had mogelijk iets van doen met het kanon.

Maar voor ze zou onderzoeken wat ze hiermee aan moest, besloot ze dat ze Marcel terug wilde zien. Samen zouden ze sterker staan. Daarom liep ze naar het plein waar het feest nog steeds voortduurde. Om niet op te vallen, mengde ze zich onder het publiek van springende jongeren. Ze kon ze nu ook goed van dichtbij zien. Op hun gezichten waren geen emoties te lezen en er staken draadjes uit hun kleding. Marcel stond tegen een barretje geleund. Hij deed of hij haar niet zag.

Naast de zangeressen danste een oudere man. Hij was gekleed in een paars glimmend pak en op zijn hoofd droeg hij een puntvormige hoed  die eveneens paars was. Onder zijn pak had hij gele schoenen. De man was verder voorzien van een dikke, grijze baard waardoor je zijn ogen nauwelijks kon zien. ‘Een kabouter,’ dacht DJ KI, ‘dat kan er ook nog wel bij.’ De man danste goed. In een lijn danste hij naar voren en naar achter en als hij achter was zwaaide hij zijn armen in de lucht en klapte in zijn handen.

 

 

De man stopte zijn bewegingen, liep op Marcel af en legde een hand op zijn hoofd. Het zag er uit als een magisch ritueel en dat was het ook: Marcel moest nu mee, hij was in de macht van de man. Voor DJ KI wist wat er was gebeurd, onderging zij ook dit lot: de hand had haar in de greep. Zij voelde dat dit niet goed was, maar kon er niets tegen doen. Een gijzeling, maar dan op een manier uit een verre toekomst.

De man liep met hen naar een bakfiets. De fiets leek heel veel op die van haar eigen buurt in Amsterdam. Ze kreeg een diep gevoel van heimwee naar die overvolle straten, naar de Van Moofs en naar alles waar ze vroeger op mopperde: de foutparkeerders die de stoep blokkeerden en de dronken schreeuwers in het holst van de nacht.

Zij en Marcel stapten in de bak. De muziek stopte. De kabouter begon met trappen. De dansers keken naar hem. Plotseling stonden ze om hen heen. Hun gezichten grauw en wreed, hun handen geheven met messen en bijlen. Steeds nauwer werd de kring. Marcel en DJ KI sloegen de armen om elkaar. De bakfiets zette zich in beweging. Vuur gloeide in een cirkel.  De feestgangers deinsden terug. De man begon harder te trappen.  Ze reden over een groepje clubbers heen. De weg lag open en ze reden op een berg af. Dwars er door heen. Of er geen materie bestaat, dacht Marcel. Op school leerde hij over massa en energie en licht. Hier leken die wetten opgeheven. Ze reden nu met een angstaanjagende snelheid door een tunnel. Door het plafond staken boomwortels die op luide toon met andere boomwortels kletsten. DJ KI hoorde ze spreken over de mogelijke dreiging dat zij gekapt zouden gaan worden. Maar ook praatten zij over hen. ‘Ze zoeken naar het licht,’ zei een van hen. ‘Dan moeten ze naar de laser gaan,’ zei een ander. ‘Daar kunnen ze toch nooit bij,’ schreeuwde een schimmel. Marcel probeerde wat ze zeiden te onthouden.

En daar vlogen ze weer door een berg. Of het geen probleem was. De tocht eindigde op een vlakte, een soort steppe. Van een stad was niets te zien.

Ze stapten uit bij een houten huisje. De man sprak in onbegrijpelijke één- lettergrepenwoorden. “Roeg,’ zei hij. Marcel hoorde een hond blaffen. Zijn hart ging sneller. Zou het waar zijn?

En toen was het of ereen droom uit kwam want Holly, zijn liefste hond, zijn grootste vriend rende naar buiten, kwam kwispelend op hem af, likte zijn handen. Marcel knuffelde hem. Hij was weer net zo blij als toen hij hem voor het eerst zag in het asiel. Ze waren voor elkaar gemaakt.

 

Zand, een vervolgverhaal deel 6

 

De armen grepen Marcel bij zijn enkels en trokken hem achterover. Hij schrok hevig, schreeuwde en viel op zijn rug. Het wezen, of wat het ook was, kwam naar boven en het zag eruit of hij jaren in een ontbinding had verkeerd. Het hoofd was nog maar half over, de ogen waren weg. Marcel vocht terug en probeerde zich los te rukken. Het grachtenbeest bleek sterker dan gedacht. DJ KI/Slash gaf hem een schop tegen zijn gehalveerde kop, maar het hielp niet: hij trok Marcel steeds verder richting de gracht.

Maar toen dat bijna zover was, volgde er een lichtflits en een zware knal. Spetters groen slijm regenden door de lucht en het stonk erger dan in het diepste riool. Het monster liet los, delen van de kop lagen verspreid over de kade. Marcel begreep dat iemand geschoten moest hebben op de aanvaller. Hij riep: ‘Liggen!’ Nog een schot volgde. Nu waren zij doelwit. En van wie? En waarom? Hij had geen idee. Een kogel miste zijn schouder. Er volgden geen andere schoten meer. Wel galmde een waanzinnig soort gelach langs de gevels van de grachtenpanden.

Ze stonden op en holden naar de schaduw van de hoge gebouwen. Ze waren nu buiten het bereik van de schutter. ‘Wat de fak was dat?’ hijgde DJ KI.

‘Deze wereld is niet cool,’ fluisterde Marcel hees. ‘Ik wil weg.’

‘Ik ook, maar hoe?’

‘We moeten iemand vinden die ons kan helpen. Heb jij een telefoon bij je? Die van mij is weg.’

‘Ja, hier,’ ze gaf een Iphone 14.

Het scherm lichtte op.

‘Geen internet, geen wifi,’ zuchtte hij.

Er verscheen een boodschap op het scherm.

‘Wat is dit nou?’ Hij tikte erop.

Het was een filmpje. Dat toonde hun ontmoeting in het zand.

‘De camera heeft ons gefilmd,’ hij klonk nu heel erg gespannen.

“Dat kan niet, ik heb hem niet aangehad.’

‘Kijk maar.’

Ze zag hoe hij bij haar hurkte.

‘Dit is weird.’

‘Ja.’

‘Hoe kan dat nou?’

‘We zijn in de toekomst honey en we moeten back to the past..’

‘Ik geloof er niks van. Dit is gewoon een grap.’

‘Ik ga wel even aanbellen bij die toren.’ Ze wees over haar schouder.

‘Niet doen.’

‘Dat wordt je dood. Niet doen.’

‘Moet ik toch zelf weten?’

‘Je bent dom bezig.’

‘Je bent een slappe zak dat je niks durft te vragen.’

‘Jij zo iemand die denkt dat ze alles kan.’

 ‘Ik wil wil niet meer bij jou zijn als je zo praat.’

‘Hetzelfde.’

‘Ik ga nu aanbellen.’

‘Je doet maar.’

Hij liep weg al wist hij niet waarheen. Zij moest het zelf maar uitzoeken.

Over de straat, die nog altijd bijzonder stil was, ging hij een vlaagje geluid, het was donker, het was

Ritmisch, een baslijn. Klonk goed, hij versnelde zijn pas in de waargenomen richting.

Even later, op een plein dat verdacht veel leek op de Dam zoals hij die kende, zag hij jonge, dansende

Mensen. Armen in de lucht. Ze droegen luchtige zomerkleding. T-shirts, korte spijkerbroeken, zoals in

zijn eigen tijd. Maar hun gezichten waren wel een klein beetje anders. De neuzen korter, de

wenkbrauwen een doorlopende streep. De muziek was zoet en verleidelijk. De beats

onweerstaanbaar. Op het podium stond een DJ uit de toekomst. Zwart petje, hemd met een grote

appel erop. En drie vrouwen zongen zo nu en dan, hoog en zeer zuiver. Marcels hart stroomde over

van pure verrukking.

Maar DJ KI kwam zijn pret bederven. Ze stond voor hem en prikte met een vingertje op zijn borst.

‘Daar ga jij niet heen,’ zei ze stoer.

‘Jaloers?’

‘Hou op.’

‘’Jij ging toch aanbellen?’

 ‘Gedaan. Niemand deed open. Stoere kwal. Niemand.’

‘Pech voor jou.’

‘Ja, fak, kat en shit.’

‘Kat?’

‘Ja echt kat.’

‘Laat me met rust, ik ga naar die musicshit daar, echt leip..’

 ‘Dat ga je niet.’

‘Hee dame dat ga jij niet bepalen.’

‘O jawel.’

‘Niet.’

‘Luister gast, dat soort afgelikte broodjes daar die ken ik. Die willen je soul stelen en daarna spugen ze je uit.. Blijf hier bij mij, asjeblieft.’

‘Nee.’

‘Dan moet je het zelf maar weten, modderfakker. Zoek het maar uit.’ Ze liep weg, een blos op haar wangen.  Ze stond even later stil,

draaide zich om en zag Marcel verdwijnen in de dansende menigte. En met een duizelingwekkende snelheid volgde hierop het zoenen

met de drie meiden. ‘Ben je nu helemaal gelukkig,’ dacht ze.

Ze ging om de hoek van een van de torens  op de grond zitten en voelde zich verloren in een gevaarlijke, onvoorspelbare wereld. Haar

enige vriend was in handen gevallen van een stel sirenen en ze had geen idee waar ze was.

Ze merkte niet dat naast haar een grote, glazen bol landde.

 

 

 

 

 

 

Zand deel 5

 

 

Ze stonden op een stoep voor een van die vreemde torenhoge gebouwen. Zij, DJ KI stond wankel end

en hield zich aan Marcels armen vast.

‘Gaat het?’  hij klonk bezorgd.

Ze keek hem ontzet aan, met wijdopen ogen. ‘Je spreekt mijn taal. Hoe kan dat? Hoe kom jij hier?’

‘Hoe kom jij hier?’

Ze haalde haar schouders op. ‘Ik deed een set. Lekkere party. En toen: fak! Ik in het fakking zand. Ben

gaan lopen. Toen ging ik uit. Fak.’  Ze sprak het tegen hem uit, of het zijn schuld was.

‘En toen kwam jij. That’s it. Fak.Waar the hell zijn we?’

Nu haalde hij zijn schouders op. Achter haar meende hij te zien hoe het enorme gebouw zich

verplaatste naar rechts en ronddraaide. Hij deed een stap naar achter. ‘Er gebeuren hier vreemde

dingen,’zei hij. ‘Die gebouwen achter je..’  Zij draaide zich om, maar er was niets te zien. Misschien

begon hij zich dingen in te beelden. 

Ze zwegen.

‘Ik dacht aan Qatar eerst, maar daar heb ik gedraaid, maar dat is het niet..’

‘Ik ken jou,’ ze sliste soms een beetje. ‘Jij bent DJ Mars.’

‘Right,’ hij klonk opgewekt omdat ze hem kende. Zij was de  grote ster, hij een klein sterretje.

‘Ik ken jou ook, DJ KI. Ik ben een fan van je. Samen nog eens draaien?’

‘Als we hier ooit wegkomen..’

Marcel keek naar links. Daar was een gracht, die eruit zag als de Oudezijdsvoorburgwal. Hij zocht

met zijn ogen een bordje aan de muur. Het was er niet. De gracht was niet zo lang als hij die kende,

hij schatte de lengte een meter of honderd. Er stonden geen auto’s op, en er waren geen mensen.

DJ KI  pakte zijn arm en trok hem zachtjes mee naar de gracht. Het water daarin was niet groen, maar

eerder dieppaars. ‘Dit klopt niet,’ zei ze angstig. ‘Zijn we in Amsterdam?’

Ze pakte trillend zijn hand.

Achter haar, kroop stil en langzaam een zwart, met slijm bedekt wezen uit het water. Het hees zich

 

omhoog langs de gladde kademuur, met  lange, met kroos bedekte armen. Het watermonster strekte

zijn stinkende klauw uit naar Marcels benen  en…. 

Zand, een vervolgverhaal deel 4

 

 

De stoet met de mannen, de kamelen en Marcel, liep door de genadeloze woestijn. Er werd geen woord gesproken, om energie te besparen. Even stonden ze stil. Voor hen, aan de horizon, schemerde een skyline met fantastische, spits toelopende hoge gebouwen die een koperachtige kleur hadden. En soms leken ze even kobaltblauw. De gebouwen waren voorzien van duizenden ramen waarachter donkerrood licht glom. Op de zorgvuldig gebeeldhouwde torens hing weelderig groen in lange stroken. Ademloos zag Marcel de onbekende stad, zoiets had hij nog nooit gezien. En hij had veel gereisd naar alle uithoeken van de aarde.

Hij draaide zich om en merkte dat de stoet zomaar in het niets verdwenen was. Paniek vulde zijn hart. Hij hurkte neer en probeerde kalm te blijven. Hij bedacht dat het het verstandigste zou kunnen zijn naar de stad te reizen. In de woestijn zou hij, alleen, misschien twee dagen kunnen overleven.

Met een bedrukt gemoed zette hij de eerste stappen. Hij betreurde het dat hij geen wapen had. Na nog weer vijf stappen ontdekte hij een pad dat belegd was met stenen. Naast het pad stond een bord met een onleesbare waarschuwing. Hij betrad de stenen. Ze waren verschrikkelijk heet. Het brandde door zijn schoenzolen, het deed pijn, meer nog dan lopen in het zand.

Tien meter verder deed hij een vreemde en huiveringwekkende ontdekking. Aan de linkerkant van de weg lag een lichaam. Het leek op een echte vrouw, maar het zou ook een robot kunnen zijn. Zij droeg een zwarte broek en gekke schoenen met een bolle neus. Haar blouse was zwart met rode strepen en op de rugkant stond: ‘Let me be free’. De vrouw die jong was, had lang zwart haar dat over haar schouders stroomde en haar kleine hoofd lag opzij. Haar ogen waren gesloten. Hij merkte op dat de lippen bleek waren. De vrouw, wie ze ook was, was er slecht aan toe. Hij bukte naast haar en controleerde de vitale functies zoals hij dat bij de forces had geleerd. Ze ademde nog en moest zo snel mogelijk hier weg. Hij schudde aan haar arm, maar ze gaf weinig tekenen van leven. Toen keek hij nog eens goed naar haar gezicht en herkende het: het was DJ KI/Slash, de famous female DJ.  DJ KI met haar hete grooves en  haar zuigende vibes. Een onweerstaanbare muzikant. Toen hij haar eerst hoorde, was het of iemand hem met een hamer op zijn kop had geslagen. Zo indringend, zo mystiek. Hij tilde haar bovenlijf op, maar de nymf kon niet op haar benen staan. Haar pootjes waren slap als ranjarietjes. Hij draaide haar op zijn rug en ze rustte nu op zijn machtige schouders.

Langzaam kwam hij in beweging. Het pad was effen, het liep wel gemakkelijk, maar het was erg zwaar. Zweet druppelde van zijn rug zijn broek in. Wat zou hij in de stad aantreffen? Zouden ze hem willen helpen?

Nog honderd meter, de torens waren heel dichtbij. Oneindig hoog waren ze. Tussen de blikkerende stenen zag hij meerdere glazen bollen rondwentelen. Er zaten wezens in, wie kon hij niet goed zien. De bollen verplaatsten zich alle kanten uit, maar ze raakten elkaar niet. Hij schatte ze op drie meter in doorsnede en in  hoogte twee meter. Ze hebben wat gevonden op het vervoersprobleem, dacht hij.

Hij bereikte een stoep voor een gebouw. Hij legde de DJ voorzichtig neer. Ze opende haar ogen. ‘Hai,’ zei ze.

‘Hai,’ zei hij. En hij dacht onwillekeurig aan zijn hond, had hij die maar kunnen redden.