Zand, een vervolgverhaal deel elf

Ze stapte over DJ KI heen en schuifelde op de tast naar Aran. Ze was niet groot en licht. Ze pakte zijn hand die half over het bed hing en schoof de zegelring van zijn vinger. Ze stopte het sieraad snel in haar zak. Ze wist dat de controle die Aran had over de twee jongeren nu verdwenen was. De ring was de sleutel, daarin zat een chemische stof met een geheime formule uit de toekomst. Ze tikte Marcel en DJ KI aan en gebaarde naar de deur. Ze stonden snel buiten. De nacht was lauw en de hemel was vol met sterren.

Ze stapten, met de hond, in een houten huisje op wielen. Tot hun verbazing was dit een vermomde auto. Trinia kroop achter het stuur. Ze reed hard weg en na enige tijd parkeerde ze de wagen midden in de savanne. Ze drukte op de knop en op de voorruit verschenen bewegende beelden. Marcel keek er met open mond naar. Zelf zou hij zeker zoiets in zijn eigen auto willen hebben.

Hoe dan ook, op de beelden zagen zij Trinia bezig in een groot huis, met prachtige marmeren trappen. Er liep een statige, grijze man door het beeld, in een donkerblauw uniform met decoraties op de borst. Duidelijk de baas. Hij opende een deur met een zilveren greep en verdween in een vertrek. Trinia zagen ze luistervinken aan de deur. Pure spionage. Ze deed drie stappen achteruit en stofte met zogenaamde aandacht een vaas af. De deur ging weer op en the boss kwam naar buiten. Hij beende boos weg en liet de deur op een kier. Ze sloop naar binnen, kwam terug en had een bruin, klein kastje onder haar arm.

De beelden stopten. In de auto was het zeer stil. Alleen Holly hijgde hoorbaar.

Het tweede deel begon. Een enorm kanon kwam in beeld. Het was het kanon dat DJ KI al eerder had gezien vanuit de lucht. Nu kwam er een prachtige laserstraal uit, heldergroen van kleur. Ze had geen idee waarom dit werd gedaan. Het enige wat ze kon bedenken was dat de bewoners van deze planeet contact zochten met andere wezens in het heelal.

De beelden stopten opnieuw. Een tergende stilte.

Nu verscheen een kleine man in een witte jas, hij ademde zwaar en hij tekende op een schoolbord van zeker duizend jaar oud. Een kanon. Daarboven maakte hij een rondje in de ruimte. Tussen het kanon en de cirkel maakte hij een laserstraal. Op de straal tekende hij het portret van een man en een vrouw. Ze leken op Marcel en DJ KI, tenminste als je wat fantasie erbij gebruikte. Hij schetste een pijl bij het gat. Een wormhole.

DJ KI dacht even na. De laser leek iets rechter te staan dan toen zij hem voor de eerste keer zag. De kale man in de witte jas liet het kastje zien dat Trinia bij zich had gehad. Hij wees met een vinger op de rode knop. En daarna naar een pookje dat er boven op zat. Hij draaide er aan. Marcel begreep het: de laser werd op het wormgat gericht. Hij werd nerveus. 'Ze gaan ons afschieten,' dacht hij en hij pakte onwillekeurig de hand van DJ KI. Die hand voelde zweterig aan.

Langs het raam van de auto, de rijdende hut, vlogen vrachtwagens voorbij. Marcel zag een glimp van soldatenhelmen en geweren. Waar waren ze naar onderweg? Naar de kabouter natuurlijk, de kleine man die hen had willen verraden. Zij waren ongewenste vreemdelingen in dit land.

De reis van Marcel en DJ KI naar het laatste station ging verder. Recht door de savanne, langs verlaten mijnen en verlaten dorpen. Een laatste bocht en dan een industrieel complex omzoomd door hoge hekken en grijze gebouwen badend in natrium geel licht. De bewakers niet aanwezig, die waren gealarmeerd op weg naar de indringers uit de andere tijd. In zo’n hokje voor beveiligers lag nog een oudere heer te slapen met zijn voeten op het bureau.

Ze stapten uit en renden naar het hek. Daar stond de kale kleine voor hen klaar. Hij liet ze binnen. De tocht ging door een labyrint van gangen, deuren, gangen en deuren. Marcel wist absoluut zeker dat hij de weg terug in dit smetteloos witte gebouw nooit alleen terug zou vinden. De professor, want zo zag hij eruit, gaf DJ KI het kastje dat ze op de beelden gezien hadden. Daarna wees hij Marcel op een stalen luik met een wiel erop.De man draaide het naar links en het ging open. Hij maakte een beweging dat ze erin moesten kruipen. Marcel, DJ KI, Trinia en de hond gehoorzaamden. De buis was zeer nauw, net als in een MRI. De man deed het luik dicht. Ze hoorden hem schroeven met het wiel.

Er waren geluiden te horen van buiten. Laarzen, geschreeuw. Er werd aan de buis gerukt.

‘Druk op de rode knop!’riep Marcel. ‘Druk op de rode knop!’ Maar DJ KI raakte in paniek en probeerde terug te gaan naar het luik. ‘Ik kan dit niet!’ riep ze.

‘Druk op de rode knop!’ schreeuwde Marcel en hij trok het kastje uit haar handen. Met zijn linkerarm probeer hij KI in bedwang te houden. Ze beet op zijn duim. Met de andere duim drukte hij op de knop.

Het licht explodeerde. De laser schoot sneller dan het licht uit het kanon. Marcel, DJ KI, Trinia en de hond werden weggeblazen alsof ze in een tornado stonden. Door het geweld waar het mee gebeurde, waren zij direct buiten bewustzijn.

Zij verlieten dwarrelend in het groen de loop en vlogen de oneindige ruimte in. De straal bracht hen langs lang gestorven sterren, langs supernova’s, witte dwergen en nevels, in de richting van het wormgat. Het gat dat tijden via een tunnel met elkaar verbindt en waarin de snelheid nog veel heel hoger is dan het licht.

Het gat zoog hen binnen en hun lichamen stuiterden tegen de donkere wanden als wasgoed in een droogtrommel. Zij werden meters lang, uitgerekt, en de tijd vertraagde.

Dit duurde hooguit tien seconden en toen werden zij door het wormgat uitgespuugd, aan de andere kant.  

Nog altijd waren zij bewusteloos en tijdens de reis werden al hun herinneringen aan het avontuur gewist.  Ze raasden langs de hemel en werden door astronomen waargenomen. En na nog tien seconden nam de snelheid zo af dat zij begonnen aan een val. Een voor een vielen zij.

De duik nam acht seconden in beslag. Toen lagen zij in het water van de Atlantische Oceaan, vijftig mijl ten oosten van Miami. De Bermudadriehoek. Een toevallig voorbijvarende visser haalde hen uit zee en daarmee hadden ze groot geluk.

Ze haalden de krant. Journalisten, onderzoekers hielden zich bezig met de zaak. Drie mensen en een hond die zomaar uit de lucht komen vallen, dat is nieuws. Ook onderzoekers bestudeerden de drie.Twee hadden flinke verwondingen en bleken al tien jaar vermist te zijn. De tweede vrouw had een vreemde huidsoort, als van een hagedis en zij had ook een groter hersenvolume. Omdat de drie last hadden van geheugenverlies werden hun foto’s verspreid en uiteindelijk werden twee herkend door familie. Voor de andere vrouw meldde zich niemand.

Marcel werd gevraagd voor allerlei actualiteitenprogramma’s op televisie en hij vertelde daar over zijn vermissing. Hij kon zich weinig herinneren, zei hij. Alleen dat hij in een woestijn was geweest. En dat hij op zijn terugreis drie koningen had gezien. Hij meende daarom dat hij bij de hemelpoort was geweest.

Ook toonde hij data van zijn telefoon. Daar stonden bijzonder speciale dingen op die in de uitzendingen werden getoond. Maar hij vertelde niet alles over de opnames, want ze waren voor zijn leven en loopbaan van groot belang.