Zand, deel 12 slot
Marcel keek zijn huiskamer rond.Hij was hier tien jaar niet
geweest, maar alles stond nog precies zo op dezelfde plek. Zijn familie had de
hoop nooit opgegeven en hun blijdschap over zijn terugkeer was enorm geweest.
DJ KI stond achter hem. Ze legde haar hoofd op zijn
schouder. Het hondje sprong op de bank. Tien jaar was hij weggeweest. Maar
artsen zeiden dat ze dat nergens bij hem konden constateren. Het bleef een
raadsel waar hij was geweest en hij wist het zelf ook niet.
Ze dronken koffie en zaten stil. Het besluit om geen
interviews meer te geven, was weloverwogen geweest: ze wilden het verleden
afsluiten. Op tafel lagen hun telefoons. Daarop stonden wel wat vage foto’s van
die andere wereld. De wetenschap had de foto’s als authentiek verklaard.
Het waren twintig foto’s: vijftien toonden een soort
woestijn, de overige vijf een stad uit een science fiction film. Het leverde
meer vragen op dan antwoorden. Het enige filmpje op de telefoon hadden ze niet
laten zien aan de pers en ook niet aan de wetenschap. Het was een vreemde video
van Marcel op een dance-event.
Ze beluisterden de muziek bij de video. ‘Vet,’zei DJ KI.
‘Super cool,’ zei Marcel. ‘Deze shit moeten we na gaan maken. Niemand heeft dit
ooit nog gehoord. Het is zo fakking gaaf.’
Ze luisterden. De klanken borrelden uit een diepe, geheime
bron, buitenaards en nog nooit gedraaid in hun eigen tijd. ‘Als we dit
uitbrengen, jij en ik, dan worden we de beste,’ zei ze.
Maar Holly blafte: ‘Als we maar samen zijn, dan is dat het mooiste geschenk.
’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten