vrijdag 24 augustus 2007
De oogkleppen
Gisteren was ik te gast op een boerderij. Ik stond bij een paardenwei. De paarden verdrongen zich voor een aai over hun zachte neus. Ik voelde hun adem uit de neusgaten komen. Het waren lieve dieren. Plots prikte ik met mijn vinger tegen het schrikdraad. Een kleine schok bracht me terug naar Spaarnwoude, daar gingen we vroeger weleens heen in het weekend. Ik was nog klein. Ik speelde in het zand. Plots vloog ereen schaduw over me heen. Het is een angstig moment, ik zie het nog. Ik heb geluk, de paardenhoeven hebben me niet geraakt, het paard heeft ondanks zijn angst, op het laatste moment, een sprong gemaakt. Mijn vader is achter het paard en de eigenaar aangerend. Toch ben ik van dieren en van paarden gaan houden. Je had natuurlijk Arendsoog met zijn paard en Lucky Luke met de trouwe Jolly Jumper en o...Sint Nicolaas kwam ook te paard, op een wit paard en daarmee reed hij over het dak van onze twaalf hoog flat. Nee, paarden waren nog zo slecht niet. Buiten Spaarnwoude kwamen we ook in Drenthe en voerden daar appeltjes aan de vierbenigen, want een paard heeft benen, dat weet je, geen poten. We gingen daar ook wel erop uit met een huifkar, dat beest hoefde niet gemend te worden, ontdekten mijn ouders, hij wist zelf de weg. Sterker nog: hij wou niet anders. Je hoefde niet naar links te willen als het rechts was. Ik heb me laten vertellen dat er eens een bekend Frans auteur overleden was en dat men toen zijn paard een rondje liet maken. Het dier stopte voor de adressen van diverse dames ja ja..postuum door de mand gevallen. Om terug te komen op gisteren: ik was te gast bij Klaas. Klaas woont even tijdelijk in een caravan op het erf van een boerderij in afwachting van een woning. Klaas is een beste vent en hij weet ook alles van paarden. Hij is een natuurmens en hij heeft een slede hond en een tipi, dat is een indianentent. De tent staat zo ongeveer naast de caravan. Hij kan mooi vertellen over zijn avonturen. In zijn jeugd deed hij eens mee aan een verkleedfeest. Hij ging als vrouw. Maar omdat zijn vader niet wilde dat hij zo over straat zou gaan, bood hij hem aan met de auto te brengen. Een paar dagen later vroeg iemand aan zijn pa wie toch die nieuwe liefde was die ze naast hem hadden zien zitten. Dat zijn mooie verhalen. De afgelopen tijd zat het hem tegen, kampte hij met zijn gezondheid, dat gaat nu weer beter. De boerderij waar ik was is ook speciaal bedoeld voor mensen om bij te komen, de boer en de boerin hebben hem, het predicaat 'zorgboerderij' gegeven. Over het erf scharrelen kippen, pauwen en er zijn geiten en koeien.De boerin zit naast de manege aan een paardenstel te poetsen. Het zijn de oogkleppen. Filosoof als ik ben denk ik in mezelf: het kan niet missen dat ik deze vrouw opnieuw tegenkom en dat met oogkleppen in haar handen. Ik moet maar eens goed na gaan denken over hoe ik leef. Ik zeg haar ook dat ik haar al eens eerder gesproken heb en ze onderzoekt me nauwkeurig. Intelligente ogen meten me vanachter een klein rond brilletje. Ik vertel dat ik toch wat paardenvrees heb, maar wel van paarden hou. Ze geeft me een visitekaartje. Zeker, een inleidend ritje op een paard is mogelijk, tegen vergoeding uiteraard. En haar paarden zijn lieve, sociale dieren. Ik hoor van Klaas dat ze ze pas verkoopt als ze zeker is van een goede verzorging door de nieuwe eigenaar. Op het erf zijn we haar dochter tegengekomen. Ze is een vrolijke, opgewekte meid, net terug van een reis naar Zuid-Afrika. Boerendochters van nu trekken de wereld in en blijven niet wachten op het erf. Deze hoeve is een nieuw soort boerderij, met inkomsten van dieren, kinderen die het moeilijk hebben en overspannen stedelingen. Misschien moet ik zelf ook maar eens een keer zo'n caravan huren, om na te denken. Een ding weet ik zeker: in een volgend leven wil ik boer worden, zonder oogkleppen.
Sjoerd 24-8-2007
zaterdag 18 augustus 2007
De vogel in de pijp
De vogel in de pijp
Vanmorgen beetje stress gehad. Ik werd wakker van vreemd geluid. Het kwam van de zolder. Uit een pijp die van het dak naar de zolder loopt, maar niet meer wordt gebruikt. Een loze pijp zeg maar. Aan het gekrabbel te horen moest het een vogel zijn. Nee he..het gekrabbel hield aan. Ik heb geprobeerd de pijp open te krijgen, maar er zat veel tape omheen. Ik herinner me nog dat hij werd doorgezaagd om een andere ventilatie te kunnen aanleggen. Met een stanleymes de tape, zeer plakkerig, verwijderd. Toen hoorde ik ineens niks meer..gestorven van de stress dacht ik. Gereedschapskist weer dicht gedaan toen het gekrabbel weer begon, het ging het hele huis door. Mijn kat overstuur. Mijn zwager gebeld. Hij zegt dat ding kan gewoon open. Dus met een hamer een schroevedraaier het onderstuk losgewrikt. De kattenvervoer mand er onder gehouden. En ja hoor..door een spleet zag ik haar zitten: een jonge vlaamse gaai, onmiskenbaar, brede kop, maar nog niet met die kleur. Nou, doorgewrikt en ploef..daar viel ze uit de pijp en ontsnapte..het huis in..ik er achter aan met die mand. Op de trap had ik haar te pakken. Ze schreeuwde het uit, een krijs door merg en been. Hup, in de mand en het deksel dicht. Pfft..ik zuchtte diep. Ik kreeg de zenuwen van dat geluid in die pijp. Ik dacht zelfs op een moment van: ging je maar dood. Maar nee hoor, ze zag er erg goed uit, sterk en jong. Dat had nog dagen kunnen duren.
Het beest buiten losgelaten en ze vloog direct weg. De vrijheid in.
Nou, nu nog even de pijp weer dichtmaken.
Ik zit nu aan een kopje koffie en ik moest denken aan het parkietje van een vriendin. Op een zondag begon het beestje amechtig te hijgen, het was een rotgezicht. Mijn vriendin zei: “Ik bel een dokter..ik kan het niet aanzien..” Ze belde een arts en haar vader die met de auto voor kwam rijden. Het eerste wat hij zei toen hij binnenkwam was: “Hier is operatie Piet Parkiet..”
Dat vond de dochter niet zo leuk. Hoe dan ook, het beestje werd in een doosje gedaan en het gezelschap reed naar een kliniek. Maar in de wachtkamer viel het beestje om. Pootjes in de lucht. “O..”zei mijn vriendin. Het was heel sneu voor haar. Met een vinger streelde ze het borstje.
En de dag vliegt, fladdert, baddert, kwettert, schettert verder.
zaterdag 18 augustus
Vanmorgen beetje stress gehad. Ik werd wakker van vreemd geluid. Het kwam van de zolder. Uit een pijp die van het dak naar de zolder loopt, maar niet meer wordt gebruikt. Een loze pijp zeg maar. Aan het gekrabbel te horen moest het een vogel zijn. Nee he..het gekrabbel hield aan. Ik heb geprobeerd de pijp open te krijgen, maar er zat veel tape omheen. Ik herinner me nog dat hij werd doorgezaagd om een andere ventilatie te kunnen aanleggen. Met een stanleymes de tape, zeer plakkerig, verwijderd. Toen hoorde ik ineens niks meer..gestorven van de stress dacht ik. Gereedschapskist weer dicht gedaan toen het gekrabbel weer begon, het ging het hele huis door. Mijn kat overstuur. Mijn zwager gebeld. Hij zegt dat ding kan gewoon open. Dus met een hamer een schroevedraaier het onderstuk losgewrikt. De kattenvervoer mand er onder gehouden. En ja hoor..door een spleet zag ik haar zitten: een jonge vlaamse gaai, onmiskenbaar, brede kop, maar nog niet met die kleur. Nou, doorgewrikt en ploef..daar viel ze uit de pijp en ontsnapte..het huis in..ik er achter aan met die mand. Op de trap had ik haar te pakken. Ze schreeuwde het uit, een krijs door merg en been. Hup, in de mand en het deksel dicht. Pfft..ik zuchtte diep. Ik kreeg de zenuwen van dat geluid in die pijp. Ik dacht zelfs op een moment van: ging je maar dood. Maar nee hoor, ze zag er erg goed uit, sterk en jong. Dat had nog dagen kunnen duren.
Het beest buiten losgelaten en ze vloog direct weg. De vrijheid in.
Nou, nu nog even de pijp weer dichtmaken.
Ik zit nu aan een kopje koffie en ik moest denken aan het parkietje van een vriendin. Op een zondag begon het beestje amechtig te hijgen, het was een rotgezicht. Mijn vriendin zei: “Ik bel een dokter..ik kan het niet aanzien..” Ze belde een arts en haar vader die met de auto voor kwam rijden. Het eerste wat hij zei toen hij binnenkwam was: “Hier is operatie Piet Parkiet..”
Dat vond de dochter niet zo leuk. Hoe dan ook, het beestje werd in een doosje gedaan en het gezelschap reed naar een kliniek. Maar in de wachtkamer viel het beestje om. Pootjes in de lucht. “O..”zei mijn vriendin. Het was heel sneu voor haar. Met een vinger streelde ze het borstje.
En de dag vliegt, fladdert, baddert, kwettert, schettert verder.
zaterdag 18 augustus
woensdag 15 augustus 2007
Deja vu
Deja vu
Dat ken je wel, je komt weer iets tegen uit je verleden. Ik kwam iets tegen, het kwam hard aan. Ik verliet het steegje bij mijn ouders en een klein, blond kereltje op een fietsje boorde zich niets ontziend in mijn linkerbeen. Ik slaakte een godslasterende kreet, maar liet het ventje verder gaan. Ik vond hem zo lijken op mij, uit het verleden. Ik was ook weleens een woesteling. Ik heb diverse broeken gescheurd, tanden gebroken, dus ik heb geen recht van spreken tegen dit joch. Ik heb er wel veel last van gehad. Onder het korstje begon het te broeden en het korstje diende verwijderd te worden. Pleister erop en niet zeuren. Pijnlijker werd mijn deja vu toen op mijn werk een consultant binnenstapte die vroeger collega was op een afdeling van het meest vreselijke bedrijf aller tijden. Ik ga de naam hier niet noemen vanwege de agressiviteit der medewerkers. Hoe dan ook, het korstje op mijn ziel ging open en er kwam nog wat prut uit. Beteuterd schudde ik de consultant de hand. Ja, alles ging goed, zei ik, met jou ook? Ja, met hem ging ook alles goed. Gisteren ging ik bij Bea langs om even bij te praten. In de huiskamer zaten wat familieleden met een papiertje op hun voorhoofd geplakt, het spelletje Wie ben ik? te spelen. Ik kreeg ook zo'n papiertje en ik bleek uiteindelijk koningin Beatrix te zijn. Altijd handig wat op de bank te hebben staan. Maar om terug te komen op de rode draad van dit stukje: ook dit kende ik van vroeger, we deden dit soort spelletjes wel vaak. Ken je Ik ga op reis en ik neem mee..? Of komt het omdat je ouder wordt? Dat je dan meer herkent? Ik zit vandaag thuis, nogal vermoeid van de laatste werkontwikkelingen. Het is winderig, maar niet koud. Er ligt wat rommel, boeken, foto's. In de straat een brommer, spelende kinderen.Ondanks mijn pijnlijke hoofd voel ik me erg gelukkig. Het is hier heerlijk. Leven is goed zo. De ramen moeten wel gelapt worden, eens een keertje. Felix belde dat hij zijn fietstocht heeft gestaakt, omdat hij na een dag al ondragelijke zadelpijn had. In de metro pakten gisteren twee onbekende handen mij vast bij mijn middel, het ging zacht. Ik probeerde natuurlijk te ontdekken wie dit mocht zijn, maar in de drukte zag ik niks. O, nog een deja vu: op het perron ontdekte ik een meisje dat ik nog eens getroost had tijdens een moeizame tocht naar huize arbeidsvreugd. Ze zag mij ook, maar schrok en keek de andere kant uit. Deja vu's zijn dus niet altijd makkelijk of aangenaam. Op de televisie zie ik AJAX de voetbalclub aanrommelen, het is niet om aan te zien. Ze noemen zich de godenzonen, maar volgens mij zijn zij de enigen die dat nog geloven. Wat een saaie, saaie boel. En inderdaad: ook een deja vu.
Dat ken je wel, je komt weer iets tegen uit je verleden. Ik kwam iets tegen, het kwam hard aan. Ik verliet het steegje bij mijn ouders en een klein, blond kereltje op een fietsje boorde zich niets ontziend in mijn linkerbeen. Ik slaakte een godslasterende kreet, maar liet het ventje verder gaan. Ik vond hem zo lijken op mij, uit het verleden. Ik was ook weleens een woesteling. Ik heb diverse broeken gescheurd, tanden gebroken, dus ik heb geen recht van spreken tegen dit joch. Ik heb er wel veel last van gehad. Onder het korstje begon het te broeden en het korstje diende verwijderd te worden. Pleister erop en niet zeuren. Pijnlijker werd mijn deja vu toen op mijn werk een consultant binnenstapte die vroeger collega was op een afdeling van het meest vreselijke bedrijf aller tijden. Ik ga de naam hier niet noemen vanwege de agressiviteit der medewerkers. Hoe dan ook, het korstje op mijn ziel ging open en er kwam nog wat prut uit. Beteuterd schudde ik de consultant de hand. Ja, alles ging goed, zei ik, met jou ook? Ja, met hem ging ook alles goed. Gisteren ging ik bij Bea langs om even bij te praten. In de huiskamer zaten wat familieleden met een papiertje op hun voorhoofd geplakt, het spelletje Wie ben ik? te spelen. Ik kreeg ook zo'n papiertje en ik bleek uiteindelijk koningin Beatrix te zijn. Altijd handig wat op de bank te hebben staan. Maar om terug te komen op de rode draad van dit stukje: ook dit kende ik van vroeger, we deden dit soort spelletjes wel vaak. Ken je Ik ga op reis en ik neem mee..? Of komt het omdat je ouder wordt? Dat je dan meer herkent? Ik zit vandaag thuis, nogal vermoeid van de laatste werkontwikkelingen. Het is winderig, maar niet koud. Er ligt wat rommel, boeken, foto's. In de straat een brommer, spelende kinderen.Ondanks mijn pijnlijke hoofd voel ik me erg gelukkig. Het is hier heerlijk. Leven is goed zo. De ramen moeten wel gelapt worden, eens een keertje. Felix belde dat hij zijn fietstocht heeft gestaakt, omdat hij na een dag al ondragelijke zadelpijn had. In de metro pakten gisteren twee onbekende handen mij vast bij mijn middel, het ging zacht. Ik probeerde natuurlijk te ontdekken wie dit mocht zijn, maar in de drukte zag ik niks. O, nog een deja vu: op het perron ontdekte ik een meisje dat ik nog eens getroost had tijdens een moeizame tocht naar huize arbeidsvreugd. Ze zag mij ook, maar schrok en keek de andere kant uit. Deja vu's zijn dus niet altijd makkelijk of aangenaam. Op de televisie zie ik AJAX de voetbalclub aanrommelen, het is niet om aan te zien. Ze noemen zich de godenzonen, maar volgens mij zijn zij de enigen die dat nog geloven. Wat een saaie, saaie boel. En inderdaad: ook een deja vu.
zaterdag 11 augustus 2007
Bokito, de afstand
Bokito, de afstand
En je herkende de man met het geweer: het was de dierenarts. Je herkende hem direct aan die rooie snor en die waterige ogen। Je bent goed in gezichten herkennen. Je klemde je armen om je benen en je poepte zoals toen je moeder overleed, een lang bruin spoor, stinkend van angst.De knal verdoofde je oren. En toen ging je dromen, je schommelde in de vrije natuur en knabbelde op een selderijtje. Het was rustig tussen de brandnetels, hier kwamen die apen op twee poten nooit, de netels maakten korte metten met hun dunne pels en de hitte was ondraaglijk.Hier lachten zij niet. Hier zaten zij op een eiland, in hun rare, zelfgemaakte vachten. En jij stond aan de andere kant van de greppel en lachte ze uit. Net zoals ze jou uitlachten. En zij werden boos, net zoals jij boos werd. Maar jij werd boos omdat je wilde laten zien hoe goed en gevoelig je bent, geen wilde, zoals zij dat willen zien. En je lachte ze uit en je schreeuwde, gooide een banaan en erger nog: je keek een van hen recht in zijn ogen. De persoon sprong en viel boven op je॥maar jij zweefde weg en vond op een heuvel je moeder. "Zo zoon," zei ze. "Nu ben je wereldnieuws॥was dat nou nodig?" "Sorry moeder," snikte je. "Ik wist niet wat ik deed,ik deed het voor u! " "Spreek geen onzin !" smaalde ze. "Iedereen weet nu weer dat we woeste dieren zijn -en dat zijn we niet- dank zij jou.." En je huilde en vroeg vergeving en zij gaf een kus en je was weer terug op de wereld. Voor je lag een metershoge muur, gemaakt door die kleine naakte apen. Ze schreeuwden, ze joelden weer, en je had medelijden met ze, omdat ze, ondanks hun sloten en muren niet wilden begrijpen hoe klein de afstand tussen jou en hen werkelijk is.
Geschreven op 7 augustus 2007, de dag dat je weer in je buitenverbijf mocht.
En je herkende de man met het geweer: het was de dierenarts. Je herkende hem direct aan die rooie snor en die waterige ogen। Je bent goed in gezichten herkennen. Je klemde je armen om je benen en je poepte zoals toen je moeder overleed, een lang bruin spoor, stinkend van angst.De knal verdoofde je oren. En toen ging je dromen, je schommelde in de vrije natuur en knabbelde op een selderijtje. Het was rustig tussen de brandnetels, hier kwamen die apen op twee poten nooit, de netels maakten korte metten met hun dunne pels en de hitte was ondraaglijk.Hier lachten zij niet. Hier zaten zij op een eiland, in hun rare, zelfgemaakte vachten. En jij stond aan de andere kant van de greppel en lachte ze uit. Net zoals ze jou uitlachten. En zij werden boos, net zoals jij boos werd. Maar jij werd boos omdat je wilde laten zien hoe goed en gevoelig je bent, geen wilde, zoals zij dat willen zien. En je lachte ze uit en je schreeuwde, gooide een banaan en erger nog: je keek een van hen recht in zijn ogen. De persoon sprong en viel boven op je॥maar jij zweefde weg en vond op een heuvel je moeder. "Zo zoon," zei ze. "Nu ben je wereldnieuws॥was dat nou nodig?" "Sorry moeder," snikte je. "Ik wist niet wat ik deed,ik deed het voor u! " "Spreek geen onzin !" smaalde ze. "Iedereen weet nu weer dat we woeste dieren zijn -en dat zijn we niet- dank zij jou.." En je huilde en vroeg vergeving en zij gaf een kus en je was weer terug op de wereld. Voor je lag een metershoge muur, gemaakt door die kleine naakte apen. Ze schreeuwden, ze joelden weer, en je had medelijden met ze, omdat ze, ondanks hun sloten en muren niet wilden begrijpen hoe klein de afstand tussen jou en hen werkelijk is.
Geschreven op 7 augustus 2007, de dag dat je weer in je buitenverbijf mocht.
Andre Hazes
Andre Hazes
zondag 22 juli 2007, 22:46
Gisteravond, in de open lucht, naar een film over de overleden Andre Hazes gekeken. Het was geen prettige film. De hoofdrolspeler en zijn vrouw en de mensen geven een beklemmend beeld van de laatste jaren van de volkszanger. Het is niet zozeer de tragiek van het eerste pilsje bij het ontbijt, of de ontploffingen vlak voor een grote show. Nee, het is de tragiek van mensen die vast zitten in zichzelf en daarmee geen kant uit kunnen. Er is geen redden meer aan. Lovende recensies in de krant? Het lijkt leuk voor een moment en daarna zinkt Andre weer peinzend achterover in zijn stoel.Hij leest geen krant, geen boek, we zien hem zelfs geen broodje eten. Maar ook Rachel, de echtgenote, kan niet meer blij worden van het krijgen van een auto. Haar gezichtje blijft star en onbewegelijk. De kinderen spelen er ongedwongen door heen en vormen een pijnlijke tegenstelling door hun enthousiasme voor papa's liedjes.'Ga je vanavond de vlieger zingen papa..?' Het ongeluk staat als lichtreclame op de voorhoofden en wat nog er aan te doen? En zoals Andre leven er velen en ik veroordeel ze niet, mij steekt de vraag hoe we mensen iets meer licht kunnen geven in hun donkere wereld.Ik denk dat de kinderen hem iets en ons kunnen leren. Voor wie vast zit in zijn stress, in zijn onvermogen, in zijn verslaving, in zijn gevoel van onmisbaar zijn, is het speelse van een kind misschien even een lichtpuntje. In theorie, ik weet het. Ik raad een ieder aan ergens altijd 18 te blijven.
Open gaan
paars bloeien
met achttien jaar gaan dromen stuifmeel mee met de kleinste wind
als je ze vangt hou ze dan vast zodat ze open gaan en eeuwig, eeuwig, eeuwig
als achttien blijven staan...
Ik heb verder geen hekel aan Andre Hazes, alleen zijn muziek zegt me verder niet zoveel..een kwestie van smaak..?
zondag 22 juli 2007, 22:46
Gisteravond, in de open lucht, naar een film over de overleden Andre Hazes gekeken. Het was geen prettige film. De hoofdrolspeler en zijn vrouw en de mensen geven een beklemmend beeld van de laatste jaren van de volkszanger. Het is niet zozeer de tragiek van het eerste pilsje bij het ontbijt, of de ontploffingen vlak voor een grote show. Nee, het is de tragiek van mensen die vast zitten in zichzelf en daarmee geen kant uit kunnen. Er is geen redden meer aan. Lovende recensies in de krant? Het lijkt leuk voor een moment en daarna zinkt Andre weer peinzend achterover in zijn stoel.Hij leest geen krant, geen boek, we zien hem zelfs geen broodje eten. Maar ook Rachel, de echtgenote, kan niet meer blij worden van het krijgen van een auto. Haar gezichtje blijft star en onbewegelijk. De kinderen spelen er ongedwongen door heen en vormen een pijnlijke tegenstelling door hun enthousiasme voor papa's liedjes.'Ga je vanavond de vlieger zingen papa..?' Het ongeluk staat als lichtreclame op de voorhoofden en wat nog er aan te doen? En zoals Andre leven er velen en ik veroordeel ze niet, mij steekt de vraag hoe we mensen iets meer licht kunnen geven in hun donkere wereld.Ik denk dat de kinderen hem iets en ons kunnen leren. Voor wie vast zit in zijn stress, in zijn onvermogen, in zijn verslaving, in zijn gevoel van onmisbaar zijn, is het speelse van een kind misschien even een lichtpuntje. In theorie, ik weet het. Ik raad een ieder aan ergens altijd 18 te blijven.
Open gaan
paars bloeien
met achttien jaar gaan dromen stuifmeel mee met de kleinste wind
als je ze vangt hou ze dan vast zodat ze open gaan en eeuwig, eeuwig, eeuwig
als achttien blijven staan...
Ik heb verder geen hekel aan Andre Hazes, alleen zijn muziek zegt me verder niet zoveel..een kwestie van smaak..?
Abonneren op:
Posts (Atom)