Over de dijk van Uitgeest

Vandaag met leerlingen naar een bowlingcentrum. Maar zoals dat zo vaak gaat in ons land: iedereen op de fiets. Een eindeloze rij die zich over de dijk langs Uitgeest slingert. Een meisje kreeg last van haar suiker. Ze had onderschat wat een fietstocht in dit barre landschap aan energie kost. Een vlak landschap waar de wind de baas is. Na even gedronken te hebben konden we weer verder. Om te bowlen.   

De tandarts in Drachten

Moet je een droom serieus nemen? Ik droomde vannacht dat ik klant was van een Chinese tandarts in Drachten, in Friesland. In mijn vakantie ging ik voor mijn plezier even in de stoel van een dentist. Bijzonder vreemde droom, ik kan er geen betekenis aan verbinden. Angst voor een tandarts heb ik niet. Angst voor Chinezen heb ik ook niet. Maar er zijn leukere dingen in de vakantie te doen.
Wie het weet, mag het zeggen.   

St.Nicolaas in Nederland

In deze kapel kwam 1000 jaar geleden de verering van een heilige uit het oosten tot leven: St.Nicolaas. Hij wordt afgebeeld zonder mijter, zonder staf en zonder knecht. Zijn baard is nog gewoon bruin. De kapel staat op het Valkhof in Nijmegen. Er hangt een mysterieuze stilte.

Schotse kust en het pad dat ik bewandel

Ondertussen aan de Schotse kust. De rust, de stilte, de bezinning of het pad dat ik bewandel het juiste is.

Crisis en paniek op het strand

Crisis en paniek op het strand

8 augustus 2019  18.00 uur. Het strand van Egmond.

We gaan naar het strand. Jij speelt met zand en water en je neemt schelpen voor me mee. Je werpt met zeewier, dat ik daarna van jou in een plastic zakje moet doen.

Om je heen de blauwe zwaailichten van de reddingsbrigades. In de zee een zee aan waterscooters met baywatchers. Op het strand veel politie.

Boven je hoofdje een opstijgende traumahelikopter. En tenslotte nog een echte reddingboot van de KNRM die op spectaculaire wijze uit zee op een enorme trailer wordt gereden. Diepe sporen in het zand.

Maar jij ziet enkel schelpen met gaatjes en een kuil met een gat erin. Die moet ik gezien hebben. De drenkelingen worden afgevoerd. Een gezin dat werd meegenomen met een golf.

Jij babbelt  door over je schelpen en de stenen die je hebt gevonden.

Crisis? Welke crisis?

En thuisgekomen  leeg jij, schatje, je zandsokjes op het bed van mama.

Sorry, sorry, sorry, roep je duizend keer. 

Lopend door Brussel werden wij enthousiast van de wafels, de mannekes en Jannekes Pis, maar als je iets beter kijkt zie je vreemdere dingen, zonder dat je weet wie de maker is. Dat weet je bij het Manneke ook niet (jij wel?) maar allee op een muur in een steegje een soort Banksy schildering. Straatvegers op katten gezeten, jagen vooruit. Elke stad heeft zo zijn eigen signaturen, meestal goed verstopt. Bijzonder was ook dat men op het station perron 4 had weg geHarry Pottert. Wij volgden de pijlen naar perron 4 en maakten daarmee een rondje.

Tommy Wierenga

Naar aanleiding van het boek Caesarion van Tommy Wierenga maakte ik dit schilderij. In het werk kun je elementen uit het verhaal herkennen.

Het EK wielrennen in Alkmaar

Vandaag was het EK Wielrennen in mijn stad Alkmaar. Het woei hard toen ze door de polder raceten. Een stukje ging over de Munnikenweg, een weg met keitjes. We zagen de Nederlanders langs flitsen, maar ze konden het tempo niet volgen. Verder was het was gezellig in ons dorp, op de foto schiet de latere winnaar Viviani voorbij op de singel. Hij had even geen tijd om te zwaaien.

Onrust op het strand

Ik dacht even rustig naar het strand te gaan. Egmond sur mer. Maar bij de zee: een traumahelicopter, vijf politieagenten, waterscooters. Een drama in zee. Een familie meegezogen in een mui, dat is een gat met een zeewaartse stroming, tussen twee zandbanken. Als je in zo'n mui zwemt, kun je worden meegezogen en verzet heeft weinig zin. Als je gewoon niets doet, kun je na verloop van tijd gewoon weer terugzwemmen. Een persoon van deze familie van vier, is meegenomen naar het ziekenhuis, meestal is dat vanwege onderkoelingsverschijnselen. Overigens staan op het strand overal waarschuwingsborden en wappert de gele vlag: gevaar! Ga alleen pootjebaden.

Elvis has left the building

Elvis has left the building

Beschrijf een dag uit het geheime leven van Elvis, die doet alsof hij al jaren dood is.

Nee, ik ben echt Elvis niet, als ik opsta. Ik ben John, dat zeg ik tegen mezelf als ik opsta. Ik neem een bad en eet een paar cornflakes met een kop zwarte koffie. Ik drink alleen nog koffie. Drinken doe ik al jaren niet meer, sinds ik dood ben. Ik ga op de fitnesstoestellen en daarna ga ik naar mijn werk, want ik werk nog. Ik ben kellner in een leuke pub. Een Ierse pub. Veel mensen gaan daar met me op de foto, omdat ze denken dat ik een Elvis look-a-like ben. Volgens hen ben ik dood. Lachen. Nadat ik zogenaamd was gestorven, heb ik twee jaar in een sekte geleefd waar ik leerde mij te onthouden van alle aardse geneugten. Dus geen seks, geen drank en geen drugs. Ik leefde op groenten en water. Na ongeveer vijf jaar was ik een heel ander mens. Wedergeboren. Fit en slank. Ik zocht een stad waar ik wilde wonen en vond een miljoenenstad in het oosten van Midden-Amerika. Ik maakte snel nieuwe vrienden en in de pub ‘The lonesome boy’ ontmoette ik Edgar, een gevluchte Amerikaan. ‘Tax,’ is alles wat hij over zijn verleden wilde zeggen. Hij draaide de diensten van maandag tot en met vrijdag. Ik de diensten van zaterdag en zondag. Het zat elke avond lekker vol. Soms zing ik nog weleens. Met dronken karaoke Japanners, aan het eind van de rit. Ik heb een relatie met Linda, een Schots meisje half zo oud als ik. Ze heeft leuk rood haar en sproeten. Ik voel me redelijk comfortable zo, na de showbizzshit. Er zijn wel journalisten in de buurt geweest die vroegen of ik Elvis kende, of familie was. Ik heb ze mijn flatje laten zien: de oude stoelen, de verroeste Ford, de versleten badkamer. Ze waren snel weg. Dit zijn de gelukkigste jaren van mijn leven. Ik kan er zo van genieten. Naar de markt te slenteren, de markt met zijn bloemen en geurige vruchten. Op mijn hoede ben ik alleen nog voor de snuiters van de FBI. Zij zouden achter mijn identiteit kunnen achterhalen, hoewel de papieren, versnipperd, over de Mississippi, zijn uitgestrooid. Ik kom weleens op Graceland, waar mijn oude huis op staat. Dat gaat als volgt: ik neem de bus en heb tuinmanskleding aan. Ik hark het gras op het landgoed en ga dan rustig het huis binnen. Ik ga de trap op naar de tweede verdieping waar niemand mag komen. Ik spreek daar af met familieleden. Zij weten ervan. Zij weten dat ik geen keus heb en had. Er waren zoveel plannen mij uit de weg te ruimen. Daarom moest ik verdwijnen, dood zeg maar. Ondood. Eigenlijk ben ik een zombie. Ik kan nooit meer zingen, behalve met die bezopen Japs. Het is moeilijk. Ik kan niet meer opstaan uit de dood, want er is er maar die dat heeft gedaan en dat was de Lord. En ik ben niet heilig. Geloof je me, of denk je dat ik een imitator ben?

Bye, bye.

Best regards, Love you!! 

The one and only Elvis.

Uit: 333 dingen om over te schrijven, juli 2019    

Bij of wesp?

Ik zie in een hoek van de tuin, een zwerm vliegende beestjes de border ingaan. Maar ze bewegen alsof ze dol zijn en daarom kan ik niet goed bekijken of het bijen of wespen zijn. Hun lijf is eigenlijk te kort voor een wesp. Ze zijn niet geel wit, eerder bruin en ze vliegen gewoon om me heen. Al drie keer eerder heb ik een wespennest om het huis gehad en uit ervaring weet ik dat ze niet vriendelijk zijn. Ik hoop dat er eentje dood neervalt, zodat we het beter kunnen bekijken.   

De maanlanding

Ik ben geen type voor samenzweringstheorie, dus geloof ik nog steeds in de maanlanding.Het was een huzarenstuk in 1969. Een ding weet ik niet zeker: hoe is het maankarretje meegenomen in de Apolloraket lees: de maanlander (LM). Ik heb namelijk op een expositie een exemplaar van dat karretje gezien en ik zeg je eerlijk: het is een joekel, groter dan een personenauto. Hoe neem je zoiets mee in je supersmalle maanlander? Armstrong en Aldrin moesten daarin staan en zelfs voor de vlag was geen plaats.
Een ander raadselachtig iets: waarom nam astronaut Aldrin geen foto's van Armstrong? Okee, eentje, dan.
Morgen verder. 

De EK wielrennen

De EK wielrennen komt naar Alkmaar, onze stad. Het lijkt me gevaarlijk en onmogelijk hier veilig hard te rijden op zo'n fietsje. Het peloton maakt zich daar niet druk over. De dood fietst toch altijd mee. Dat is een gegeven. De burgemeester maakt alvast ruzie met de ondernemers, omdat hij hun straten laat afzetten. Zo'n ruzie hoort erbij. Dat is ook goed voor de publiciteit. Wij houden u op de hoogte.