De dag dat Anja geen spinazie meer lustte...

De dag dat Anja geen spinazie meer lustte... daar stond ik dan met de pan. Ze trok haar neus op, had ze nog nooit gedaan. Ze had ook geen zin meer in koken en ze keek me vermoeid aan, heel vermoeid. Kon, er waren redenen zat: zwaar werk, een verhuizing, huwelijk..
De volgende avond kwam weer de misselijkheid. Een week later een zwangerschapstest.
Zou kunnen, alhoewel, dat zou wel heel snel zijn. We keken naar het schermpje dat het antwoord zou geven. Er verschenen letters. 'Zwanger 3+' stond er op! Spannende ogenblikken, maar omdat het zo onverwacht was, had ik geen tijd gehad om te piekeren of me druk te maken. 'Zwanger 3+' stond er, maar dat kon volgens Anja eigenlijk
helemaal niet. Hoe dan ook, we vierden een klein feestje en daarna hoopten we dat het door zou groeien. Er gingen een paar weken voorbij. Alles bleef goed. Naar de verloskundige, ik noem haar de vlos. Een jonge vrouw die een apparaat op Anja's buik zette en er klonken geluiden: het hartje van de baby! Ik was weer verbaasd, ik had net het boekje 'zwangerschap voor mannen' doorgenomen en daarin stond dat de baby pas te horen is na 12 weken! 'Ik denk dat dit kindje geen 8 weken is,' zei de vlos, 'maar over een paar weken gaan we het bekijken..'
Weer een week later. Een echo. Onze jongste telg is daarop een circus act aan het oefenen. Hij buitelt, hij danst, hij zwaait naar ons, hij vindt het leuk bekeken te worden. Hij is 6 centimeter en 12 weken, dus toch ouder dan gedacht.
We kunnen nu het nieuws over je komst vertellen kleine, en het maakt mij niet of je een jongen bent of een meisje, als je maar gezond bent.
Jouw papa houdt nu een precies dagboek bij voor een aanstaande vader. Dit heeft hij even uit zijn mouw geschud, omdat hij niet zoveel tijd heeft om die stukjes over te tikken.