Pak
nu je pen en schrijf! Je suis Charlie.
En terwijl we vrolijk langs het strand liepen en een
ijsje aten.
De zee lag zo vrij en open en lachte ons toe.
Het duinzand plakte aan onze armen.
En we rolden naar beneden.
De lucht was van dat gedempte blauw.
We joelden en wisten wij veel.
Dat je beneden de spiegel mocht wonen.
En dat je daar leerde schrijven als Spinoza.
Dat leek vanzelf te gaan, zo was ons speelse leven.
En de grachten, de singels gaven ons gelijk.
Vrolijke mensen uit verre landen, hand in hand,
waren om ons heen en zogen aan een joint.
Maar nooit meer zullen we onbezorgd zijn,
als toen we het ouderlijk huis verlieten,
in ons achterhoofd kriebelt een ernstige rimpel,
dag, dag, een blad viel in het groene, lieve water.
Wie is dan je vriend, vriend, wie is nog je vriend,
in de massa’s op de perrons,
als je kiezen op elkaar geplakt zijn,
als je al dood bent, voor je gestorven bent.
Nee, zeg jij, jij zegt, lul niet, pak nu je pen en
schrijf,
pak je potlood en teken, hier, maak een vuist,
met verf, en ga naar buiten, in die eeuwige westenwind
zijn jij en ik groot geworden.
Met roepen tegen de storm, gebogen over ons stuur.
Sjoerd 9-1-2015
Geen opmerkingen:
Een reactie posten