Poepregen

De Anloup was een recreatiecentrum aan zee, bestuurd door een aantal kerkjes uit de kop van Noord-Holland. 's Zomers werd het centrum gerund door jongeren om vakantiegangers, jong en oud, een luisterend oor te bieden.

Ik weet nog dat wij met een aantal jonge vrijwilligers van het recreatiecentrum naar het uitzuigen van de beerput stonden te kijken. Een beerput was een voorziening uit vroeger dagen toen nog niet iedereen op het riool was aangesloten. Daarin werden alle uitwerpselen opgevangen tot dat de put vol was. Zoiets zie je niet elke dag,  in onze tijden van moderne riolering.

Er kwam een gemeentewagentje over het gras achter het gebouwtje aangereden, met twee medewerkers en één slang. De ene man deed de slang in de put en de ander diende de knop op 'zuigen' te zetten. Zo eenvoudig was het. Waarom hij derhalve op de knop  'blazen' drukte, die ernaast zat, kan ik nog steeds niet begrijpen. Misschien kon hij niet lezen.

Twee seconden na het indrukken was er een zacht suizen van regen van zanderige, korrelige smurrie en werd de zon verduisterd. Daarna zakte de hemelse modder en zat ik helemaal onder. Van top tot teen veranderd in een zandsculptuur, in een paar seconden. En daarna drong het tot me door wat het voor zand was. Shitzand. Het rook nergens naar. Shit van jaren en jaren misschien, wie zou het zeggen. Ik rende naar de enige douche, maar die was al bezet door een andere zandalien. Naast me  stond een ontkleed baggermonster. Ik vind het nog steeds een vreselijke vieze gebeurtenis. Maar vertellen over vies heeft ook wel iets gezelligs. Poep en seks hè? Het verkoopt, zeggen ze. Nee, er zijn geen foto’s van.