Het virus

Vandaag: 16 maart ’20

Een bijzondere dag. Docent zijn, met een bevoegdheid en toch geen les kunnen geven. Omdat het spook van het virus door de kieren van het gebouw waait. Als de stukjes kauwgom onderaan de bankjes kleeft. Geen joelende tieners die hun kluisjes dichtslaan, rondhangen op het leerplein.

Als docent thuis zijn en naar de mail turen, die opvallend stil blijft. Wel een mail van het detacheringsbureau die na enige close-reading lijkt te willen zeggen dat als de school niets verzint om de docent en de leerling bij elkaar te brengen, digitaal of per postduif,  de docent zich dan maar bij het UWV moet vervoegen. Waarbij dan ook nog wordt vermeld dat het dan wel zo moet zijn dat docent er niet voor gekozen heeft thuis te gaan

lanterfanten. Nee, dat laatste zeker niet.  Mijn twee examenklassen moeten toch enige bijscholing krijgen. Niet dat ze daar voor openstaan. Integendeel, tot de laatste les toe hebben ze zich wild verzet tegen school, autoriteit en docenten. Ook tegen mij.   

Dus onzekerheid is troef vandaag. Mijn zoon is ook thuis. We lopen langs zijn lege school. In het lokaal zit een silhouet achter een scherm. De juf, bezig de noodpakketjeslesmateriaal te maken. Aan het eind van de dag begrijpen we dat deze pakketjes woensdag door het raam naar buiten zullen worden geschoven. Wij moeten in het gras staan en dan de lessen aanpakken.

In het winkelcentrum is het rustig, er scharrelen mensen met boodschappenkarretjes. Ik begrijp

dat er toch flink gehamsterd is. De schappen met melk en vleeswaren en brood zijn behoorlijk leeg.

Via internet bereiken ons nogal wat grappige filmpjes, onder andere van een man die een onderbroek met daarop de Union Jack over zijn hoofd trekt.

Ik heb wat ruzie met het touchpad van de laptop. Het is een Dell, maar nog helemaal niet op leeftijd. Het ding zit helemaal vast. De enige oplossing is voor nu een muis met een snoertje kopen. De man in de Mediamarkt is behulpzaam. Hij zegt dat ik op moet passen dat ik niet net als een andere klant het snoertje doorknip bij het openmaken van dat keiharde plastic. Ook vertelt hij dat zij tv-schermen laatst gehackt waren en er de logo’s van de concurrent BCC op te zien waren. 

Het leven in dit land ligt zo ongeveer plat. Ik kijk in de mail:geen berichten. Geen opdracht. Ik wandel de tuin in. Doe een kleine beuk in een pot, bekijk de andere bonsai boompjes. Er komen al blaadjes uit. Dat gaat wel door. Lente in Holland. Een zacht voorjaarszonnetje glijdt over de groen aangeslagen tegels. Dat wordt een  hoop werk, constateer ik.

Hoe gaat dit verder aflopen? In oorlog met een onzichtbare vijand.