Het Oranjehotel in Scheveningen

 

Het Oranjehotel

 In Scheveningen staat een gevangenis. De bijnaam van deze gevangenis is: het Oranjehotel.  In de Tweede Wereldoorlog werden hier door de Duitse bezetter verzetsmensen, Joden en communisten opgesloten en gemarteld.

 

We schuifelen door de gang van de gevangenis. Langs de oude Duitse kruizen van de executieplek.

De meeste deuren van de strafinrichting  zijn dicht. Door een luikje kun je naar binnen kijken.              

Het zijn kleine hokken, van beton. Hoge lichtvensters, traliewerk.

Het drama is weggestuct. Geen teksten meer te zien. Glanzende witte muren.

De artiest Drs. P. zat hier ook. Had een onschuldige grap over Hitler gemaakt.

Extreemrechtsen hebben moeite met geintjes.

Cel 601 is nog zoals het was. De originele cel.

Een bed, een tafeltje. Op dat bed mocht de terdoodveroordeelde niet zitten. Aan het tafeltje

mocht hij een afscheidsbrief  aan de familie schrijven.

Hoe lang kun je wachten op je eigen dood?

De wanhoop klopt op de muur.

In de ochtend zijn er harde stemmen gekomen.

De veroordeelde wakker geslagen. Door de gang geschopt.

Naar het poortje.

Het poortje dat er nog is. Een groene poort.

De poort is de toegang naar de dood. Naar de Waalsdorpervlakte, de executieplaats in de duinen.

Dit alles is zo afschuwelijk en onrechtvaardig dat het schrijven erover bemoeilijkt wordt.

Toch wil ik dit naar buiten brengen. Tegen onrecht, tegen ongenuanceerd denken,

tegen humorloosheid.

Als je voor de poort staat en je draait een kwartslag naar rechts, kijk je naar de duinen, naar de zee, 

naar de oneindige wolken, de horizon, waar vrijheid en liefde spiegelen boven het water.  

 

Februari 2025

Wereldkerstcircus Carré

 

 

 

                                                     Wereldkerstcircus Carre 30-12-2024  

Gelukkig nieuwjaar, u allen! 

De wind rukt hier, zo dicht bij de kust, nog wild aan de bomen. Regen erbij. Buiten bleek er nog weinig te zien te zijn van een vuurwerkfeest of van de lasershow. Hier en daar een leeg raketje, meer niet. Ook van de ontplofte auto was niets te zien.

Twee dagen geleden waren we in het Kerstcircus in Carré.  Het theater was omgetoverd in een circuspiste. Bij het betreden rook je de geur van stallen en paarden. Het podium was rond en we zaten waar normaal gesproken de artiesten staan. We keken dus in de richting van het publiek dat tot op grote hoogte op de rode stoelen zit. Vreemd genoeg  is de afstand van het podium tot de ingang van het theater niet heel erg groot.

De show bestaat uit artiesten van over de hele wereld, maar het Chinees Staatscircus is wel hofleverancier. De artiesten hebben hun dieren thuis gelaten. Er zijn geen beren, tijgers, olifanten en zelfs geen hondjes. Alleen paarden die duidelijk zichtbaar een klontje lekkers krijgen. Er rijdt niemand op de paarden.

Dit circus moderne stijl heeft zich ontwikkeld tot een circus met recordhouders gevaarlijke kunsten. Dachten we dat de messenwerper – die ook thuisgebleven is- gevaarlijk was, dan zien we nu hoe het nog beter kan: de artiesten hoppen bijvoorbeeld met hun hoofd naar beneden op twintig meter hoogte van het ene paaltje naar het andere. Komt dat zien.

Of ze hebben een artieste aan een draad tussen hun tanden – wat voor gebit moet je daarvoor hebben?-  of ze doen aan het paaldansen voor gevorderden. Daarbij hangen ze horizontaal aan een rubberen paal. Probeer dit niet thuis.

Tussen dit wagen van je leven – driemaal daags een show-  loopt een clown, zonder rode neus en flapschoenen. Ook de clown is meegegroeid en aangepast aan de maatschappelijke norm. Hij ziet er beslist niet eng uit. Hij is lekker brutaal zoals het hoort en slaagt erin drie keer een salto te maken, achterover, op een touw dat een meter of twee boven de grond hangt.

Aan het gezelschap is een buikspreekact toegevoegd. Ik dacht werkelijk dat zo’n artiest met de dwergen en de vrouw met de drie borsten in het museum was geplaatst, maar er bleek er nog een te zijn en hij voerde een traditionele act op, met een pop die natuurlijk dom en eigenwijs is. Daarna liet hij de mensen ook nog lachen door een spel met drie mensen uit het publiek. Leuk.

Was dit circus vernieuwend? Ja en nee. De nadruk ligt in dit circus op hogeschoolacrobatiek, topsport, maar in wezen is dat niet nieuw.

Dat hoeft ook niet, want het vaak piepjonge publiek weet precies waar het voor komt: een middag gezelligheid met spektakel. En gezellig was in dit oeroude theater met het rode pluche, de prachtige zaal en de vrolijke mensen die mogen praten tijdens de voorstelling en hun handen stuk klappen.

En ik zelf ben ook een genieter. Ik probeer niet te kijken als een kritische bezoeker, maar me mee te laten slepen in de beleving. In een sprookje.

We hebben wat foto’s gemaakt die toch nooit het gevoel van de ervaring kunnen weergeven. Een foto is een realistische weergave van een heel klein moment.

Nee, daarvoor zul je toch zelf een plek moeten reserveren voor dit circus. Ik kan het je aanbevelen. Durf te dromen!