De dag breekt aan in Panama. Het is 1 april 2014. Kris en
Lisanne worden wakker in hun kamertje. Ze gaan onder de douche en kleden zich
aan. Ze doen allebei een tanktop aan. Lisanne een blauwe en Kris een witte met
rode verticale banen. En het is ook tijd voor een korte broek. Kris een
lichtblauw spijkerbroekje dat ze al eerder heeft gedragen in de vakantie. Ze
zijn na de moeilijke dag van gisteren van plan een beetje rond te wandelen in
het dorp. Ook al omdat Lisanne last van haar keel heeft, willen ze het rustig
aan doen.
Beide vrouwen zien er mooi uit, met hun lange weelderige
haar en hun sprankelende ogen. Tussen hen loopt het ook gesmeerd, ze vullen
elkaar aan.
De dagboeken blijven achter op hun kamer. Daarin schreven
ze over wat er gebeurde in Bocas en Boquete. Het verblijf in Bocas was
een groot feest met dansen tot in de vroege ochtend. Vandaag gebruiken ze het ontbijt buiten de deur, ergens in een
eettentje. Lisanne heeft haar blauwe rugzak bij zich. De bruine van Kris blijft achter.
In de rugzak stopt Lisanne haar Canon camera, zonnebrand,
twee zonnebrillen en ongeveer 100 dollar. Verder twee flesjes water en
muggenzalf. Ze hebben hun stevige schoenen aangetrokken, maar een wandeling
over de pianista is nog niet zeker.
Ze gaan naar een internetcafé en zoeken informatie over wandelingen
in de omgeving.
Ze lezen over de pianista. Een pad over een berg dat je
in twee uur naar boven brengt.
Veel wandelaars zijn er enthousiast over. Lisanne
bestudeert de kaart. ‘We kunnen naar de Mirador gaan,’ stelt ze voor. ‘Het is
twee uur lopen. Dat kunnen we wel, hė?’
Kris knikt. Ja, dat is geen probleem, ze is in conditie
en ze is heel erg nieuwsgierig wat ze daar zal zien. Op de top staan van die
berg, in die prachtige natuur, ja, dat spreekt haar erg aan. En misschien zien
ze ook wel een waterval! Dus waarom niet?
Ze bellen een taxi die even later voor komt rijden. Ze
vragen de man hen naar het pianistapad te brengen. De taxi arriveert en volgens
de data op hun camera beginnen ze om 11 uur aan de hike. Volgens de taxichauffeur was het 13.40 wanneer hij ze afzet.
Is de hike verstandig? Nee, ze hebben eigenlijk te weinig water bij
zich. De kleding is te luchtig en de telefoons zijn half opgeladen. Ze hebben
geen fluitje bij zich, geen kompas en geen offline kaart van het gebied op hun
telefoon. Al met al een redelijke magere voorbereiding voor een tochtje door
een nevelwoud.
Het woud met zijn moeilijke ondergrond, zijn warmte en
zijn hoogteverschil. Een aardige klim, zeggen we in Nederland. Het was een goed
idee te gaan wandelen, maar daar hadden ze wat meer voorbereiding in kunnen
steken.
Ze gaan een smal pad omhoog en worden gezien door diverse
mensen. Die mensen, getuigen, beweren dat ze de meisjes veel later omhoog zagen
gaan dan de tijden op de camera aangeven. Volgens de camera begon de tocht om
11 uur. Volgens de ooggetuigen om een uur of drie. Veel later dus. Wat is nu
waar? De taxichauffeur beweerde ook dat het al na het middaguur was. Wie moeten
we geloven? Hoe kan het dat de tijden opgegeven door de getuigen niet
overeenkomen met de cameratijden?
Volgens een andere getuige zijn ze eerst een ander pad
dan de pianista opgegaan en weer teruggekeerd. Ze zagen er vermoeid uit. Toen
moest de tocht over de pianista nog beginnen.
En het verhaal wordt nog veel vreemder. Een verhaal vol
met tegenstrijdige feiten en met getuigen die overduidelijk liegen.
Mijn informatie is gebaseerd op de bronnen van Scarlet, gepubliceerd op:
https://koudekaas.blogspot.com/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten