Logisch

Vandaag stapten twee lichtbruine mannen in de trein. Ze spraken een Arabisch dialect. Ze hadden vijf loodzware sporttassen bij zich. Ja, ik ben verpest: in mijn fantasie zag ik daar bomgordels in, kalasnidingesen en kogels en handgranaten en veel messen, heel veel enge messen. Ik stapte uit en zag de trein wegrijden. Hij ontplofte niet. De trein kwam ook niet op het nieuws. Ja, ik ben best wel bang voor de psychopaat onder ons. Ik reis genoeg met metro’s en treinen. Maar wat zegt dat? Hij kan besluiten een kettingbotsing met auto’s te gaan veroorzaken. Want de psychopaat is nu eenmaal gek, daarvoor is hij een psychopaat. Zijn wegen en denken zijn donkere kronkelpaden. De veiligheidsdienst denkt veel te logisch. Wij denken allemaal veel te logisch. Opsporen is geen kunde, maar een zaak voor fantasten. Fantasten komen dichterbij dan  mathematisch getrainde speurneuzen. Ik denk dan ook niet dat de heren in de trein iets te verbergen hadden. Veels te normaal om je explosieve materiaal in een boodschappentas te doen. Alhoewel, nu denk ik zelf weer veels te logisch. Help!   

Roofvogels tegen drones

Het NOS journaal, het journaal voor 75 plus, bericht dat roofvogels tegen drones mogen worden ingezet. Natuurlijk is dat belachelijk, want er zijn wapens bij defensie waar dat zo mee gedaan kan worden. Er bestaan raketten die op 100 km afstand afgevuurd door je brievenbus kunnen. Dus is het een middeleeuwse uitvinding, alsof je een steen uit een katapult op een raket wil richten. En de vogels mogen ook best sneuvelen in de strijd, zegt een politiewoordvoerder, had ie maar geen vogel moeten worden. Vroegtijdige dementie bij de politie en de journaalredactie en de stokoude kijkers knikkebollen en merken niet eens dat er geen kritisch geluid aan is geplakt, zoals het hoort in de journalistiek. Hoor en wederhoor. Nu lijkt het alsof dit bulletin een politiebericht is. Laat die roofvogels maar los gaan op die sneue verslaggevers die met hun microfoon soms nog voor een rechtbank staan, in het donker meestal, als het hele hof allang naar huis is. En domme politie, laat de vogels vrij en zorg dat je meer op straat bent,in plaats van naar de lucht te turen. OMG, die terroristen lachen zich dood. Dit is misschien een wrange woordspeling.

Het Fluisterbootje

Het is lang geleden. Ik had een vriendin, hoe ze heette, ik weet het niet meer. Het was een mooie dag en ik wilde wat doen met haar, noem haar maar Sasja. Nooit waren we het eens. Het was een mooie dag om naar buiten te gaan. Ik wilde natuurlijk roeien in de polder en zij wilde het fluisterbootje met de motor, dus kozen we voor de motor. Ach, motor, het was een motortje zoals die op naaimachines zit. Leuk voor een nieuwe tuinbroek, maar op het woeste water is het prutsen. Nadat ze me nog had vervloekt, voor honderd jaar, omdat ik met haar portier de auto van haar buurman zacht had getoucheerd en de stemming in het koetswerk Antarctische vormen had aangenomen kwamen we aan op de plek des onheils. Het was een locus amoenis, dat moet gezegd, een lieflijke plek aan het water, bij zachtgroen glooiend gras, boterbloemen en een warme horecagelegenheid waar de verdoolde zielen van deze wereld kunnen rusten op grazige weiden. Afgemeerd aan een terras vol vrolijk drinkende mensen lag onze SS Titanic van twee meter lang,  voor ons klaar. Zij, mijn eigen onweersbui, stapte als eerste  aan boord en daardoor helde het schip zodanig dat zij bijna te water raakte. Het terras lachte luidkeels en verlangde naar meer. Ik stapte met een pokergezicht precies in het midden. Nu moest de schuit nog afgemeerd worden. Trossen los.  Ik schoof voorzichtig naar voren, op mijn buik, en duwde met mijn rechterhand tegen de wal. Als mijn Frau Untergang rustig gewacht zou hebben was er niets verontrustends gebeurd, maar zij vond het tijd worden de motor te starten. Mijn gewicht drukte de voorkant van het zeeschip omhoog en de schroef rees op uit de diepten van de prutsloot. De roterende delen raakten het oppervlak en een reusachtige, groene fontein spoot omhoog. Het terras veerde op. Drab bedekte het hoofd van mijn kleine kapitein met wie ik nu een diep medelijden begon te voelen. En terwijl het riet ons als een dwangbuis omarmde en vasthield, flitsten de fototoestellen van het publiek. Plotseling zaten we toch op het ruime sop. (Ik ben eerst overboord gesprongen en heb staande in de modderige biotoop woedend het kroos uit de motordelen gerukt).

‘Ik ga nooit meer met jou varen, klungel,’ bevestigde mijn Juliet nog een keer toen we in haar brik zaten. Ik keek en zag dat een kikkervisje zich aan haar staart had geklampt. lk moest ineens vreselijk lachen.

‘Waarom doe je dat?’ riep ze en ze schakelde in een verkeerde versnelling.            

‘Ik weet het niet, ik kan het niet helpen,’ zei ik, ’ik moet gewoon lachen.’

Even later slipte de auto van de weg, gleden we van de dijk en ploften we met vier wielen tegelijk op het water. We dreven in de auto, een cabriolet, dus zonder dak, na ast een stel gezellig snaterende eenden. ‘En je wilde nooit meer met me varen Sasja!’ riep ik en spreidde mijn armen naar de prachtige, Hollands blauwe lucht met de laaghangende, donzige wolken.    

Poepregen

De Anloup was een recreatiecentrum aan zee, bestuurd door een aantal kerkjes uit de kop van Noord-Holland. 's Zomers werd het centrum gerund door jongeren om vakantiegangers, jong en oud, een luisterend oor te bieden.

Ik weet nog dat wij met een aantal jonge vrijwilligers van het recreatiecentrum naar het uitzuigen van de beerput stonden te kijken. Een beerput was een voorziening uit vroeger dagen toen nog niet iedereen op het riool was aangesloten. Daarin werden alle uitwerpselen opgevangen tot dat de put vol was. Zoiets zie je niet elke dag,  in onze tijden van moderne riolering.

Er kwam een gemeentewagentje over het gras achter het gebouwtje aangereden, met twee medewerkers en één slang. De ene man deed de slang in de put en de ander diende de knop op 'zuigen' te zetten. Zo eenvoudig was het. Waarom hij derhalve op de knop  'blazen' drukte, die ernaast zat, kan ik nog steeds niet begrijpen. Misschien kon hij niet lezen.

Twee seconden na het indrukken was er een zacht suizen van regen van zanderige, korrelige smurrie en werd de zon verduisterd. Daarna zakte de hemelse modder en zat ik helemaal onder. Van top tot teen veranderd in een zandsculptuur, in een paar seconden. En daarna drong het tot me door wat het voor zand was. Shitzand. Het rook nergens naar. Shit van jaren en jaren misschien, wie zou het zeggen. Ik rende naar de enige douche, maar die was al bezet door een andere zandalien. Naast me  stond een ontkleed baggermonster. Ik vind het nog steeds een vreselijke vieze gebeurtenis. Maar vertellen over vies heeft ook wel iets gezelligs. Poep en seks hè? Het verkoopt, zeggen ze. Nee, er zijn geen foto’s van.

Vakantie met Thijs

                                         Vakantie met Thijs. Dat kan niet zonder een trein. De tekening is ook in de  vakantie gemaakt door mij.

Nice to meet you

Hij stapte zoals elke morgen in de Amsterdamse metro naar een halte in de Bijlmermeer en prutste aan het draadje van zijn telefoon. Hij draaide Mozarts klarinetconcert in A groot. Hij droeg een verwassen spijkerbroek, versleten sneakers en een lichtgeel T-shirt met de tekst: ‘Mozart is in my heart.’  Hij had een lang lijf en smalle ledematen. Daarop een ovaal rond hoofd met blauwgrijze ogen en stroblond, vlassig haar dat niet dagelijks werd gekamd. En daarbij was hij verlegen, bijna mensenschuw. Hij keek nooit iemand aan en het viel hem dan ook totaal niet op dat er een mevrouw voor hem stond die hem aansprak. Ze tikte hem op zijn schouder en toen pas zag hij haar. Ze was niet erg groot, maar wel fors in afmeting. Ze had lang blond haar, dat stijf van de haarlak was en op haar niet zo grote, smalle neus stond een donkere zonnebril. Ze droeg een uniform van de Nederlandse politie en haar lippen waren roze gestift. Ze maakte zo’n verpletterende indruk op hem dat hij het liefst tussen de wielen van het metrostel was gesprongen. ‘Excuse me,’ zei de vrouw en hij meende een accent uit een of andere donkere Londense buurt te bespeuren. ‘Is this the train to the Raiksmuseum?’  ‘No, no,’ antwoordde hij in shock, ’this is the train to Bijlmerarena.’

‘Ah Bailmermer,’ sprak de dame, ‘so this is not the right train eeh..?’

‘Sorry, eh..’  hij wilde iets moeilijks zeggen in het Engels maar hij had een hekel aan vreemde talen en een hekel aan praten in het algemeen. De vrouw zakte naast hem op een klapstoel. Hij hoorde het ding kraken. Ze lachte. ‘Big ass, I am a litte piggy.’ Hij begreep het niet. Ze knorde. Ah, hij knikte. ‘So I took the fucking wrong train eeh? Where do you go to today, my love?’  Hij bloosde, zulke directe woorden was hij niet gewend. ‘Eh.. to university for learning voor dokter..’  ‘Ah doctor!’ riep ze uit. ‘I am feeling allright today, feel my heart.’ Ze pakte zijn hand en legde die op de boezem. Borsten als balkonnen, dacht hij. De trein stopte bij halte Spaklerweg. In de verte waren de omtrekken van de voormalige Bijlmerbajes te zien. Ze zwegen allebei. ‘Don’t you recognize me?’ vroeg ze terwijl ze haar bril naar beneden schoof. Ze sprak zacht en keek om haar heen. Hij zag twee prachtige ogen, de mooiste die hij ooit gezien had. Het waren kroonjuwelen, lichtblauwe met een zweem groen. Maar herkennen? Nee, nooit gezien. Hij zocht diep in zijn geheugen, misschien dat mooie meisje uit de tweede klas van de HAVO?  Hij was naar haar huis gereden en toen had ze  water, middels een emmer, over hem geworpen.  Hij kon niks bedenken. Ze lachte toen ze zijn peinzende gezicht zag. Ze lachte luidkeels. ‘You are the only fucking person who doesn’t  know me on this whole fucking planet.’ Hij schaamde zich zeer tot in de punten van zijn tenen. ‘You are a famous person? ‘ vroeg hij bevend alsof hij weer een spreekbeurt voor de klas moest houden. ‘I love you guy, ‘ hikte ze, ‘let’s take een kobje kowie.’  ‘Then we better go back,’ zei hij gedwee als een lam, bekos there is no naice cafe there.’ 

‘Then we go back,’ zei ze beslist. ‘ O men I love you, you know I am married, but I love you really. And you still don’t know me.’  Hij dacht te zien dat de andere mensen meeluisterden en hem meewarig aankeken.  Die jonge dokter leeft al jaren onder een steen, stond er op hun voorhoofd, hoe moet dat ooit een goeie arts worden? Ze stapten uit op BijlmerArena en hij belde zijn werk. ‘Ik voel me niet goed,’ klaagde hij.’ ‘Wat mankeer je?’ vroeg zijn chef op zakelijke toon. ‘Het is al de derde keer in twee weken. Ik stuur je een uitnodiging voor een gesprek.’   Hij geneerde zich vreselijk voor deze leugen, maar de kans om met een leuke vrouw iets te hebben, al was het maar voor de duur van een kop koffie, was te kostbaar om te laten glippen. Op Amstel stapten ze uit. ‘ I live here,’ wees hij naar een gebouw op de hoek van de Weesperzijde. ‘Then we go there,’ zei de vrouw. ‘I like to see where you live.’ Ze draaide zich even om en keek weer spiedend om haar heen. Hij dacht aan haar husband. ‘It’s not what you might think,’ fluisterde ze, ‘my beloved or another jalous man, but I am afraid of the fans.’

‘The fans?’ bibberde hij.

‘They’re crazy,’ ze stond stokstijf, misschien dacht ze een verdachte schaduw te zien. Snel gingen ze het gebouw binnen en ze bekeek het appartement. Het was drie bij vier. Twee katten keken haar nieuwsgierig aan vanonder een niet zo stabiel tafeltje. Ze hadden grote, angstige  ogen. Zij bukte en zei wat zoetgevooisde woorden tegen ze. 

Aan de wanden hingen vergeelde posters van Concertgebouwvoorstellingen. Ze schoof het bruingele gordijntje dat voor het enige raam hing, dicht.

 ‘My name is Stella,’ zei ze. ‘What’s yours?’ 

‘Gerrit.’

‘Kerrit, what a funny name. Come here and let me kiss you.’  Ze kuste hem zacht op zijn mond  en daarna huilde ze. Een stroompje mascara trok een zwart spoor.   

‘Shall I make  coffee?’  hij klonk stuntelig. Emoties waren niet zijn werkterrein binnen de geneeskunde en het lichaam was een corpus, een ding. 

‘Yes,’ ze huilde, ‘you have a stroepweffel?’

‘Stroepweffel?’   

 ‘A biscuit, you add it to your kobje kowie.’

‘O yes, I understand.’

‘All my life I knew I want to live here, in Amsterdam and now I have felt it I am very sure this is my home.’

Toen hij in het keukentje stond wist hij dat hij een moord voor haar zou willen doen. Hemel, hij was zomaar waanzinnig verliefd en dat op zomaar een grijze morgen. Wat een vrouw. Nog zuiverder dan Mozart. Hij vroeg zich af in welke film ze speelde. Vandaar natuurlijk dat ze dat politiekostuum aan had. Stom dat hij niet veel films had gezien. Hij bracht de koffie en de stroepweffels en zij vertelde dat ze zangeres was, heel beroemd, maar dat dat niet zo spannend was als de mensen dachten en dat ze wel wilde zingen, maar niet zo bekend zijn. En dat ze tegenwoordig altijd op haar hoede moest zijn, altijd en overal. Daarom droeg ze als ze naar buiten gaan diverse kostuums, vermommingen, zodat ze zich een beetje vrij kon bewegen. Hij luisterde ademloos, de wereld van glitter en glamour trok aan hem voorbij, een wereld met veel geld- dat leek hem wel leuk- maar verder een dorre woestijn. Hij moest aan Schopenhauer denken, het leven is een zeepbel die uit elkaar spat.

De buitendeur bewoog. ‘There they are!’ riep de vrouw geschrokken. ‘I must leave Kerrit.’ Ze stommelde naar het raam en liet zich via de regenpijp zakken.  ‘No!’ riep hij. ‘ Please, don’t!’ Maar ze was al uit het zicht. De horde fans beukten de deur uit de sponning en renden als een kudde bizons naar binnen. Alles werd omver getrapt, de klassieke platencollectie verpulverd, de posters van beroemde dirigenten van de muren gescheurd.         

Iemand, een fotograaf, gaf hem een harde klap op zijn hoofd en hij bleef op het verrafelde tapijt. Toen hij moeizaam wakker werd was het al lang avond en had hij een verschrikkelijke hoofdpijn. De kamer was een slagveld en de katten waren overspannen naar hem aan het loeren. Door het open raam waaide een stevige wind naar binnen, maar toch hing daar nog haar lucht. De frisse bries op een zomeravond na een onweer vermengd met de damp van vochtig gras in de ochtend. Zoiets. Een lucht die deed verlangen naar meer, naar zinderende erotiek op een wiebelige houten boot. Of op het strand bij ondergaande zon met het zand tussen de billen. Zoiets. Maar een gevaarlijk verslavende lucht. Hij moest die lucht weer vinden en de volgend ochtend ging hij op pad. Alle parfumeriezaken werden door hem bezocht. Eindelijk was de beer in hem opgestaan. Hij leefde ergens voor, maar nergens vond hij het veelbelovende geurtje. Natuurlijk was hij diep teleurgesteld, maar hij was ook een grijze realist. Iemand die met een dof schouderophalen altijd weer verder sjokt, zoals wij allen.

Alweer een jaar later zocht hij in de goedkoopste winkel op ons grondgebied naar een goedkope Mozartposter. Met zijn elleboog raakte hij een flesje. Het viel. Een verkoopster, een kind van nog geen zestien, keek hem verbaasd aan. Toen hij beschaamd wilde weglopen, kwam een geur op zijn neuscellen. De frisse bries op een zomeravond na een onweer vermengd met de damp van vochtig gras in de ochtend. Zoiets. In het flesje zat haar geurtje. Het goedkoopste flesje dat er was. Snel stak hij de andere flesjes in zijn zak en rekende met een strak gezicht alleen het kapotte flesje af.

Bij de bushalte, in Amsterdam-Noord, bij de Meeuwenlaan, ontdekte hij even later haar portret. Ze maakte reclame voor haar nieuwe show.

‘Wie ben jij?’ vroeg hij hardop. ‘Of ben je iemand anders?’  ‘Ben je echt bij mij geweest?’  Hij sprak gepassioneerd, met luide stem en grote gebaren. Mensen naast hem keken niet op. Ze waren wel wat gewend in hun gekke Amsterdam. Zelfs toen hij zijn lippen stevig op de poster plantte, zoende en likte, grinnikten ze alleen maar, achter zijn rug. Ze filmden zijn actie. ‘Het komt door je lucht,’ riep hij, ‘ik kan daardoor niet zonder je, ik ben verslaafd.’

‘Mijnheer doet u even rustig.’ Het was een echte politieagente. Ze trok hem los van de poster. Ze had een vierkant gezicht en kort stekelig haar. Ze keek hem indringend aan en zei: ‘Doet u even rustig, dit kan zo niet langer.’ Hij kwam bij zijn positieven. “Heeft u hulp nodig?’ vroeg ze. ‘Wacht maar, ik breng u even naar huis.’  Ze gingen zijn huis binnen. Er stond vrijwel niks meer in, behalve zijn bed. Het tapijt was versleten, de gordijnen vergeeld, het raam gebroken. Het stonk er. ‘U leeft hier?’ vroeg de agente geschrokken. ‘Ik ga weer, als er iets is, belt u dan gerust.’  Ze vertrok en hij ging direct de stad in. Daar zwierf hij uren doelloos rond. Toen het nacht was geworden nam hij de pont naar noord, nam een snuif uit het parfumflesje, werd high en rende   naar de bewuste bushalte. Hij moest en zou die poster hebben.  Met een steen ramde hij op het glas. Hebben zou hij haar.  Hij merkte niet dat achter hem een stadsbus stopte. Een blinde vrouw scharrelde langs hem, met een blindenstok tikte ze op zijn schoenen. ‘What the fuck are you doing?’ siste ze. ‘Get in the bus!’  Hij herkende haar direct en deed wat ze commandeerde. Hij stapte in. ‘Get down on the floor,’ ze was streng. Hij lag aan haar voeten. ‘Where do we go to?’

 ‘To the airport en then Rick will bring you home.’  Ze reden langs de RAI, maar hij zag het niet. De bus remde en de lichten werden gedoofd. Ze kusten op de vloer met volledige overgave, mond op mond, het was zijn eerste keer, hij voelde zijn huid gloeien alsof hij onder een zonnehemel lag. Zij hees zich steunend weer op haar stoel en daar reden ze weer.

‘Here we say goodbye,’ zei ze na een stil half uur. ‘Remember, I will always love you and I will be back, I don’t know where, don’t know when honey, but I know it’ll be a sunny day. Bye bye love.’ Hij hoorde haar langs hem hijgen en de bus verlaten. Weer een half uur later stond hij voor zijn eigen deur. ‘Dank,’ wilde hij nog tegen de chauffeur zeggen, maar het gezicht van de man was afgedekt en hij zei niets. Hij wenkte niet eens.

Toen hij binnenstapte en het licht aandeed viel zijn mond zo wijd open als hij nog nooit was opengezakt. Het appartement was prachtig geverfd, voorzien van hippe, mooie meubels, een nieuw tapijt en voor de poezen waren er nieuwe mandjes en krabpalen. Het raam was gerepareerd en er hing een rolgordijn. Toen hij het naar voorzichtig naar beneden deed zag hij daarop haar gezicht dat naar hem knipoogde. Hij schatte het formaat op anderhalf bij anderhalf. Er waren leuke lampen gemonteerd en hij had een nieuw, tweepersoonsbed met daarop een groot rood kussen, in de vorm van een hart. Daarnaast lag een envelop met een kaartje. Het was geparfumeerd met de bekende lucht. ‘Love you forever, my lovely stroepweffel,’ stond erop. Hij gleed achterover. Vanuit de badkamer hoorde hij een geluid. Iemand draaide de kraan open.  

Nice to meet you

Hij stapte zoals elke morgen in de Amsterdamse metro naar een halte in de Bijlmermeer en prutste aan het draadje van zijn telefoon. Hij draaide Mozarts klarinetconcert in A groot. Hij droeg een verwassen spijkerbroek, versleten sneakers en een lichtgeel T-shirt met de tekst: ‘Mozart is in my heart.’  Hij had een lang lijf en smalle ledematen. Daarop een ovaal rond hoofd met blauwgrijze ogen en stroblond, vlassig haar dat niet dagelijks werd gekamd. En daarbij was hij verlegen, bijna mensenschuw. Hij keek nooit iemand aan en het viel hem dan ook totaal niet op dat er een mevrouw voor hem stond die hem aansprak. Ze tikte hem op zijn schouder en toen pas zag hij haar. Ze was niet erg groot, maar wel fors in afmeting. Ze had lang blond haar, dat stijf van de haarlak was en op haar niet zo grote, smalle neus stond een donkere zonnebril. Ze droeg een uniform van de Nederlandse politie en haar lippen waren roze gestift. Ze maakte zo’n verpletterende indruk op hem dat hij het liefst tussen de wielen van het metrostel was gesprongen. ‘Excuse me,’ zei de vrouw en hij meende een accent uit een of andere donkere Londense buurt te bespeuren. ‘Is this the train to the Raiksmuseum?’  ‘No, no,’ antwoordde hij in shock, ’this is the train to Bijlmerarena.’

‘Ah Bailmermer,’ sprak de dame, ‘so this is not the right train eeh..?’

‘Sorry, eh..’  hij wilde iets moeilijks zeggen in het Engels maar hij had een hekel aan vreemde talen en een hekel aan praten in het algemeen. De vrouw zakte naast hem op een klapstoel. Hij hoorde het ding kraken. Ze lachte. ‘Big ass, I am a litte piggy.’ Hij begreep het niet. Ze knorde. Ah, hij knikte. ‘So I took the fucking wrong train eeh? Where do you go to today, my love?’  Hij bloosde, zulke directe woorden was hij niet gewend. ‘Eh.. to university for learning voor dokter..’  ‘Ah doctor!’ riep ze uit. ‘I am feeling allright today, feel my heart.’ Ze pakte zijn hand en legde die op de boezem. Borsten als balkonnen, dacht hij. De trein stopte bij halte Spaklerweg. In de verte waren de omtrekken van de voormalige Bijlmerbajes te zien. Ze zwegen allebei. ‘Don’t you recognize me?’ vroeg ze terwijl ze haar bril naar beneden schoof. Ze sprak zacht en keek om haar heen. Hij zag twee prachtige ogen, de mooiste die hij ooit gezien had. Het waren kroonjuwelen, lichtblauwe met een zweem groen. Maar herkennen? Nee, nooit gezien. Hij zocht diep in zijn geheugen, misschien dat mooie meisje uit de tweede klas van de HAVO?  Hij was naar haar huis gereden en toen had ze  water, middels een emmer, over hem geworpen.  Hij kon niks bedenken. Ze lachte toen ze zijn peinzende gezicht zag. Ze lachte luidkeels. ‘You are the only fucking person who doesn’t  know me on this whole fucking planet.’ Hij schaamde zich zeer tot in de punten van zijn tenen. ‘You are a famous person? ‘ vroeg hij bevend alsof hij weer een spreekbeurt voor de klas moest houden. ‘I love you guy, ‘ hikte ze, ‘let’s take een kobje kowie.’  ‘Then we better go back,’ zei hij gedwee als een lam, bekos there is no naice cafe there.’ 

‘Then we go back,’ zei ze beslist. ‘ O men I love you, you know I am married, but I love you really. And you still don’t know me.’  Hij dacht te zien dat de andere mensen meeluisterden en hem meewarig aankeken.  Die jonge dokter leeft al jaren onder een steen, stond er op hun voorhoofd, hoe moet dat ooit een goeie arts worden? Ze stapten uit op BijlmerArena en hij belde zijn werk. ‘Ik voel me niet goed,’ klaagde hij.’ ‘Wat mankeer je?’ vroeg zijn chef op zakelijke toon. ‘Het is al de derde keer in twee weken. Ik stuur je een uitnodiging voor een gesprek.’   Hij geneerde zich vreselijk voor deze leugen, maar de kans om met een leuke vrouw iets te hebben, al was het maar voor de duur van een kop koffie, was te kostbaar om te laten glippen. Op Amstel stapten ze uit. ‘ I live here,’ wees hij naar een gebouw op de hoek van de Weesperzijde. ‘Then we go there,’ zei de vrouw. ‘I like to see where you live.’ Ze draaide zich even om en keek weer spiedend om haar heen. Hij dacht aan haar husband. ‘It’s not what you might think,’ fluisterde ze, ‘my beloved or another jalous man, but I am afraid of the fans.’

‘The fans?’ bibberde hij.

‘They’re crazy,’ ze stond stokstijf, misschien dacht ze een verdachte schaduw te zien. Snel gingen ze het gebouw binnen en ze bekeek het appartement. Het was drie bij vier. Twee katten keken haar nieuwsgierig aan vanonder een niet zo stabiel tafeltje. Ze hadden grote, angstige  ogen. Zij bukte en zei wat zoetgevooisde woorden tegen ze. 

Aan de wanden hingen vergeelde posters van Rolling Stones concerten. Ze schoof het bruingele gordijntje dat voor het enige raam hing, dicht.

 ‘My name is Stella,’ zei ze. ‘What’s yours?’ 

‘Gerrit.’

‘Kerrit, what a funny name. Come here and let me kiss you.’  Ze kuste hem zacht op zijn mond  en daarna huilde ze. Een stroompje mascara trok een zwart spoor.   

‘Shall I make  coffee?’  hij klonk stuntelig. Emoties waren niet zijn werkterrein binnen de geneeskunde en het lichaam was een corpus, een ding. 

‘Yes,’ ze huilde, ‘you have a stroepweffel?’

‘Stroepweffel?’   

 ‘A biscuit, you add it to your kobje kowie.’

‘O yes, I understand.’

‘All my life I knew I want to live here, in Amsterdam and now I have felt it I am very sure this is my home.’

Toen hij in het keukentje stond wist hij dat hij een moord voor haar zou willen doen. Hemel, hij was zomaar waanzinnig verliefd en dat op zomaar een grijze morgen. Wat een vrouw. Nog zuiverder dan Mozart. Hij vroeg zich af in welke film ze speelde. Vandaar natuurlijk dat ze dat politiekostuum aan had. Stom dat hij niet veel films had gezien. Hij bracht de koffie en de stroepweffels en zij vertelde dat ze zangeres was, heel beroemd, maar dat dat niet zo spannend was als de mensen dachten en dat ze wel wilde zingen, maar niet zo bekend zijn. En dat ze tegenwoordig altijd op haar hoede moest zijn, altijd en overal. Daarom droeg ze als ze naar buiten gaan diverse kostuums, vermommingen, zodat ze zich een beetje vrij kon bewegen. Hij luisterde ademloos, de wereld van glitter en glamour trok aan hem voorbij, een wereld met veel geld- dat leek hem wel leuk- maar verder een dorre woestijn. Hij moest aan Schopenhauer denken, het leven is een zeepbel die uit elkaar spat.

De buitendeur bewoog. ‘There they are!’ riep de vrouw geschrokken. ‘I must leave Kerrit.’ Ze stommelde naar het raam en liet zich via de regenpijp zakken.  ‘No!’ riep hij. ‘ Please, don’t!’ Maar ze was al uit het zicht. De horde fans beukten de deur uit de sponning en renden als een kudde bizons naar binnen. Alles werd omver getrapt, de klassieke platencollectie verpulverd, de posters van de muren gescheurd.            

Iemand, een fotograaf gaf hem een harde klap op zijn hoofd en hij bleef op het verrafelde tapijt. Toen hij moeizaam wakker werd was het al lang avond en had hij een verschrikkelijke hoofdpijn. De kamer was een slagveld en de katten waren overspannen naar hem aan het loeren. Door het open raam waaide een stevige wind naar binnen, maar toch hing daar nog haar lucht. De frisse bries op een zomeravond na een onweer vermengd met de damp van vochtig gras in de ochtend. Zoiets. Een lucht die deed verlangen naar meer, naar zinderende erotiek op een wiebelige houten boot. Of op het strand bij ondergaande zon met het zand tussen de billen. Zoiets. Maar een gevaarlijk verslavende lucht. Hij moest die lucht weer vinden en de volgend ochtend ging hij op pad. Alle parfumeriezaken werden door hem bezocht. Eindelijk was de beer in hem opgestaan. Hij leefde ergens voor, maar nergens vond hij het veelbelovende geurtje. Natuurlijk was hij diep teleurgesteld, maar hij was ook een grijze realist. Iemand die met een dof schouderophalen altijd weer verder sjokt, zoals wij allen.

Alweer een jaar later zocht hij in de goedkoopste winkel op ons grondgebied naar een goedkope Stonesposter. Met zijn elleboog raakte hij een flesje. Het viel. Een verkoopster, een kind van nog geen zestien, keek hem verbaasd aan. Toen hij beschaamd wilde weglopen, kwam een geur op zijn neuscellen. De frisse bries op een zomeravond na een onweer vermengd met de damp van vochtig gras in de ochtend. Zoiets. In het flesje zat haar geurtje. Het goedkoopste flesje dat er was. Snel stak hij de andere flesjes in zijn zak en rekende met een strak gezicht alleen het kapotte flesje af.

Bij de bushalte, in Amsterdam-Noord, bij de Meeuwenlaan, ontdekte hij even later haar portret. Ze maakte reclame voor haar nieuwe show.

‘Wie ben jij?’ vroeg hij hardop. ‘Of ben je iemand anders?’  ‘Ben je echt bij mij geweest?’  Hij sprak gepassioneerd, met luide stem en grote gebaren. Mensen naast hem keken niet op. Ze waren wel wat gewend in hun gekke Amsterdam. Zelfs toen hij zijn lippen stevig op de poster plantte, zoende en likte, grinnikten ze alleen maar, achter zijn rug. Ze filmden zijn actie. ‘Het komt door je lucht,’ riep hij, ‘ik kan daardoor niet zonder je, ik ben verslaafd.’

‘Mijnheer doet u even rustig.’ Het was een echte politieagente. Ze trok hem los van de poster. Ze had een vierkant gezicht en kort stekelig haar. Ze keek hem indringend aan en zei: ‘Doet u even rustig, dit kan zo niet langer.’ Hij kwam bij zijn positieven. “Heeft u hulp nodig?’ vroeg ze. ‘Wacht maar, ik breng u even naar huis.’  Ze gingen zijn huis binnen. Er stond vrijwel niks meer in, behalve zijn bed. Het tapijt was versleten, de gordijnen vergeeld, het raam gebroken. Het stonk er. ‘U leeft hier?’ vroeg de agente geschrokken. ‘Ik ga weer, als er iets is, belt u dan gerust.’  Ze vertrok en hij ging direct de stad in. Daar zwierf hij uren doelloos rond. Toen het nacht was geworden nam hij de pont naar noord, nam een snuif uit het parfumflesje, werd high en rende   naar de bewuste bushalte. Hij moest en zou die poster hebben.  Met een steen ramde hij op het glas. Hebben zou hij haar.  Hij merkte niet dat achter hem een stadsbus stopte. Een blinde vrouw scharrelde langs hem, met een blindenstok tikte ze op zijn schoenen. ‘What the fuck are you doing?’ siste ze. ‘Get in the bus!’  Hij herkende haar direct en deed wat ze commandeerde. Hij stapte in. ‘Get down on the floor,’ ze was streng. Hij lag aan haar voeten. ‘Where do we go to?’

 ‘To the airport en then Rick will bring you home.’  Ze reden langs de RAI, maar hij zag het niet. De bus remde en de lichten werden gedoofd. Ze kusten op de vloer met volledige overgave, mond op mond, het was zijn eerste keer, hij voelde zijn huid gloeien alsof hij onder een zonnehemel lag. Zij hees zich steunend weer op haar stoel en daar reden ze weer.

‘Here we say goodbye,’ zei ze na een stil half uur. ‘Remember, I will always love you and I will be back, I don’t know where, don’t know when honey, but I know it’ll be a sunny day. Bye bye love.’ Hij hoorde haar langs hem hijgen en de bus verlaten. Weer een half uur later stond hij voor zijn eigen deur. ‘Dank,’ wilde hij nog tegen de chauffeur zeggen, maar het gezicht van de man was afgedekt en hij zei niets. Hij wenkte niet eens.

Toen hij binnenstapte en het licht aandeed viel zijn mond zo wijd open als hij nog nooit was opengezakt. Het appartement was prachtig geverfd, voorzien van hippe, mooie meubels, een nieuw tapijt en voor de poezen waren er nieuwe mandjes en krabpalen. Het raam was gerepareerd en er hing een rolgordijn. Toen hij het naar voorzichtig naar beneden deed zag hij daarop haar gezicht dat naar hem knipoogde. Hij schatte het formaat op anderhalf bij anderhalf. Er waren leuke lampen gemonteerd en hij had een nieuw, tweepersoonsbed met daarop een groot rood kussen, in de vorm van een hart. Daarnaast lag een envelop met een kaartje. Het was geparfumeerd met de bekende lucht. ‘Love you forever, my lovely stroepweffel,’ stond erop. Hij gleed achterover. Vanuit de badkamer hoorde hij een geluid. Iemand draaide de kraan open.