Rond de jaarwisseling

Het blijft maar koud in het land. Vanmorgen moesten we de auto uitkrabben. Wonderlijk hoe de natuur in staat is, in een nacht een dikke, witte laag op het glas te maken. En het zat zelfs aan de binnenkant van de ramen. Ik was bang dat de handrem ook bevroren zou zijn of dat de rem het niet meer zou doen. Daar stonden we dan te krabben, het was eigenlijk meer hakken. Ik dacht

dat het nooit meer koud zou worden, in het land. Er waren tot voor kort kinderen, die nog nooit

natuurijs hadden gezien en er ook vanuit gingen, dat dat nooit zou gebeuren. Toch blijft het ijs dun en de berichten over schaatsers die een ijsduik hebben genomen, blijven de krantenpagina's vullen. Een man uit Woerden, is uiteindelijk wel gevonden. Het leven is kwetsbaar en ik ben ook weleens bang dat een geliefde, een vriend, of een familielid in een wak rijdt, van de weg glijdt, door een bliksemstraal wordt getroffen, of meegenomen wordt door de woeste arm van de zee.

Maar je moet niet bang zijn en vertrouwen dat het allemaal goed komt. Ik wil zelf ook wel op de ijzers, maar ik heb geen schaatsen in huis. En ik weet niet of ik het wel kan leren. Ik heb lang geleden, pogingen gedaan, maar dat was op oude, verroeste schaatsen. Moet ik de gok wagen en een paar aanschaffen?

Ik blader door mijn aantekeningen. Hoe we oudjaar doorbrachten op de twaalfde verdieping van haar flat te Oegst. Staande voor het raam zagen we een brand, door pappa's verrekijker. we vroegen ons af of we de brandweer moesten bellen, maar deden het niet. We vertrouwden erop

dat anderen dat wel zouden doen. Zo verdrinken ook mensen die in een wak zijn gereden. De

omstanders kijken elkaar aan en doen niets. Na de brand zijn we gaan liggen en tien seconden voor twaalf werden we wakker, tien seconden van rust, toen brak de oorlog uit, die feestelijk vuurwerk wordt genoemd. Ook hierbij vielen vele slachtoffers. Een man verspilde een stuk van zijn kaak, een andere man plaatste een vuurpijl tussen zijn benen en mist nu een paar onderdelen van het mannelijk leven. Op de televisie was tegelijkertijd een happening met Linda de Mol aan de gang, het was zo simpel dat ik het niet begreep. Ze lachten, dansten en deden gek. Het was onschuldig, terwijl buiten, boven de stad, een giftige kruitdamp hing en bushokjes en auto's, in de brand werden gestoken. Ook op hetzelfde moment, vuurden Hamas aanhangers raketten af op Israel, en Israel raketten op Hamas. In ons land liggen we niet zo wakker, van al dat geweld. We zetten onze koek en zopie op het ijs, gieten ons vol brandewijn en daar gaan we

weer. De wereld is ver weg voor ons, alsof we op een eiland wonen, of achter een berg. Ik moet eerlijk bekennen: ik vind die onschuld ook heerlijk. Het hoort bij onze cultuur.

Ondertussen vraag ik me af waar de vogeltjes gebleven zijn, waarvoor ik vetbolletjes heb opgehangen. Ik heb het hele jaar door wel noten en zaden voor ze, en dat is altijd zo op. Ik denk dat ze slimmer zijn dan wij denken en een veilig heenkomen hebben gezocht, want die bolletjes hangen er na een paar dagen nog net zo bij als toen ik ze ophing.

Mijn geliefde wil bij me komen wonen en neemt elke keer een doos met spullen mee. In de gang

staat er nog eentje, niet uitgepakt. We zijn naar de auto verhuur geweest en hebben een bus besteld voor de grotere spullen. In de computer zou nog onze data moeten staan, maar de man achter de balie kon het niet vinden. Diverse postcodes en namen, adressen, we waren niet te vinden. Na de verhuur zijn we naar het beddenpaleis gereden, voor een molton onderlaken.

Anja poogde uit te leggen aan de medewerkster dat ze aan het verhuizen was, maar ze versprak zich en zei iets van: 'ik ben in de overgang..' waarop de medewerkster haar wenkbrauwen fronste.

Iedereen de beste wensen gedaan en handen geschud. In de trein, tijdens het maken van de dagboek notities, mijn muts vergeten en dus een nieuwe moeten aanschaffen. Een echt goed hoofddeksel blijkt toch wat te kosten. Nog meer grote dillema's: wat te doen met al die mooie kerstkaarten en nieuwjaarsgroeten? Zo, in een keer, in het vuilnisvat werpen? Of bewaren, met een elastiekje erom? Moeilijk, moeilijk, moeilijk.