De danser en de ui

"Bah !" zei de danser Alexandrof. "Bah ! Vieze zwerver! Blijf met je vieze vingers van mijn ui !" Hij zweefde door de lucht, draaide een pirouette, en viel bovenop zijn voortanden.Woedend beende hij naar de hongerige zwerver en schold die vreselijk uit. "Dweil ..!" riep hij. "Vuilnisemmerdeksel ! Olifantenreet !" Jullie moeten weten dat Alexandrof, de twintigjarige Russische danser, voor zijn inspiratie, afhankelijk was van de lucht van de ui. Professor Liloekov, hoogleraar danskunde aan de universiteit van Wladiwostok, had het uitgerekend: met een ui op de dansvloer, springt de danser dertig centimeter hoger, gemiddeld, dan zonder. Door de ui, wordt de luchtweerstand kleiner. Proberen jullie dat ook maar eens thuis !
Nu moeten jullie ook weten dat het land van de danser in oorlog was
met het naburig gelegen land. Omdat al het geld naar de soldaten ging
had iedereen in het land honger. De zwerver die door het raam was geklommen, had ook honger. Begerig keek hij naar de ui, die in het midden van de dansvloer lag ! "Geef mij een hap van de ui, danser! " smeekte hij. "Nee," zei de danser, staande op één been. " Nee, ga toch ergens anders heen, ik moet dansen..." Verslagen droop de zwerver af. " Waarom heb ik geen mooie fee ? " dacht hij en hij viel op de grond. Hij was verzwakt, ziek en vermoeid. Iedereen stapte over hem heen. Zij hadden het ook moeilijk ! Het was ijskoud en donker. Een koets bleef staan bij de man op de grond. "Wat is dat ? " schreeuwde de passagier naar de koetsier op het bok. " Er ligt iemand voor de wielen mijnheer.." "Leg hem opzij.." "Goed mijnheer.." De koetsier stapte af en sjorde aan het lichaam. Hij draaide hem om en in de lantaarnlichten was het paarsbevroren gezicht van de zwerver te zien. Zijn ogen waren open, hij was dood... Nu schrok de passagier heel erg, want hij was de danser op weg naar een voorstelling en dit, dit, deze man, deze dode zwerver...dat was zijn broer ! " Doorzoek zijn zakken ! " riep hij hard.
De koetsier voelde in de kleding. Hij vond een brief en een medaillon en gaf deze aan de danser. Die gaf de opdracht snel door te rijden. In de koets las hij snel de brief door. Een brief die aan hem gericht was ! " Beste Alexandrof, ik schenk je deze medaillon met alle liefde. Ooit behoorde zij aan onze moeder zaliger, nu schenk ik haar aan jou. Zij is niets waard, maar brengt wel altijd geluk. Ik schenk het geluk aan jou. Succes, danser !" Tranen biggelden over de wangen van Alexandrof en zij bevroren en glinsterden in het schaarse licht. Hij had zijn broer vermoord ! Hoe had hij zo wreed kunnen zijn hem niets te geven en weg te sturen ?
Maar de koets stopte voor de schouwburg. Daar stond een geweldige menigte liefhebbers van zijn danskunst. Zij juichten hem toe, honger of niet. Alexandrof was zijn broer al snel weer vergeten ! En hij danste die avond de sterren van de hemel, het applaus was overdonderend ! Gretig nam hij alle bloemen in ontvangst. Ook de lange weg naar huis, dacht hij geen moment aan de onfortuinlijke, maar hartelijke broeder. De man die zijn geluk wegschonk aan zijn broer en van honger stierf ! Door diens egoïsme en blindheid ! Doodmoe plofte de danser in bed.
De volgende morgen kleedde hij zich opgewekt aan en liep naar de keuken. Daar stonden de manden als altijd, gevuld, met aardappels en uien, door de mooie fee. Maar ditmaal was de mand met uien niet gevuld ! Boos riep hij de meid en de kok, maar die zeiden: "Nou maar u hep tog nog die aarappels.." Maar hij ontsloeg ze op staande voet. Zonder al teveel protest gingen ze. Hij at een aardappel en deed zijn danskunst. Maar zonder de snijdende lucht van de ui, presteerde hij niet veel meer dan de gemiddelde amateur.Toch, hij was trots en vertrouwde op zijn kunne !
Maar..die avond ging het fout in de schouwburg ! Zijn sprongen waren niet hoger dan vijf centimeter en het publiek lachte hem uit ! Het floot, het stampte op de grond en tot slot moest de direkteur eraan te pas komen. "Dames en ..heren.." stamelde hij. " Onze danser Alexandrof is niet helemaal lekker vanavond..het spijt ons...! " Maar het publiek was woedend en eiste zijn dure geld terug ! Alexandrof hoorde alles en vluchtte door de achteruitgang, de eenzame, koude nacht in.Waar was de koets ? Hij riep, maar begreep spoedig dat de koetsier hem had verlaten. De tocht naar huis was te lang. De danser bevroor en stierf. Hij stierf op dezelfde plek als zijn broer. Een boze fee kwam zijn geest ophalen. Ze pakte zijn hand en samen vlogen ze naar het rijk van de boze. Daar moest hij, als straf voor zijn gewetenloosheid, eeuwig dansen voor een slecht publiek, dat hem voortdurend uitfloot.
Op zijn dode hart werd de medaillon gevonden door een klein meisje. "Arme Alexandrof," snikte ze. Ze kuste zijn dode lippen en hing de medaillon om haar hals. "Wat is dat ?" vroeg haar broertje. " Dat is een medaillon, " zei ze. "Hij brengt geluk. ...maar alleen als je heel lief bent voor iedereen..." " Nou dat moet ik dan nog zien bij jou, " lachte haar broer.Veel later werd zij een wereldberoemde danseres. Met uien ? Nee hoor, geheel zonder. " Wat een onzin," zei ze, en nam het daverende applaus in ontvangst.