15-12-2008
Bijna kerst. Hier en daar een kerstboom in de huiskamer, al dan niet een echte.
Het feest van het licht wordt gevierd in het donkerste deel van het jaar. Wat zie ik, kantoorpiefje, nu nog voor licht in december? Tussen de middag hol ik de toren uit, naast het Centraal en voel hoe heerlijk het daglicht is en tegelijk besef ik dat kunstlicht mijn ogen moe maakt. Maar ja, ze kunnen moeilijk mijn bureau naar buiten schuiven.
Ik hou dat beeldschermwerk maar een paar uur vol op een dag, en dat is normaal.
Zeg maar vier en een half uur scherm en de rest afhandeling van de post, overleg, enzovoort. Na die vier uur zijn je ogen moe en willen ze dicht. Probleem is onze oorsprong: ogen zijn gemaakt om op een redelijke afstand te zien. Ogen zijn niet gemaakt voor dichtbij, ook niet om een krant, of de bijbel te lezen.
Ik kijk uit het raam van de trein naar een prachtig avondlandschap, met een rode zon en mistbanken boven het weiland. Her en der wat schapen, en nu nog de wijzen uit het oosten. Streperige wolken aan de hemel.
Ook mijn hand voelt wat vermoeid van de muis. De tachograaf op mijn werk houdt mijn muisgedrag bij. Op een drukke dag kan het aantal klikjes rond de 3500 bedragen!
Hoewel kantoorpiefke zijn dus fysisch niet zwaar is, zijn er toch lichaamsdelen die moe worden. Ook een deel van het brein heeft het wel gehad, na een dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten