Ze hoorde de branding achter haar pruttelen. Eerst had ze
het geruststellend gevonden, nu was dit geruis gevuld met dramatiek en
schaamte.Want zij was de weg kwijt. De weg kwijt op haar eigen strand. Alles
leek onherkenbaar. De strandopgang,waardoor zij was gekomen, was nergens te
zien. Ze vreesde een schaduw die in de verte nog donker was, maar wel in haar
richting kwam. Het kon een persoon zijn met slechte bedoelingen. Waar was de
strandopgang nu toch? Haar lijf en
handen trilden. Omdat ze dagen geen shot meer had genomen. Nicotineshot. Dat
kreeg je er van. Gestopt met roken. Gek worden. Thuis in bed liggen en het dan
zo warm krijgen dat ze er wel uit moest gaan, rennen, naar buiten, het donker
in. Naar het strand.
Zij was gestopt met
roken, zou er op de internetpagina’s staan. Zij was gestopt met haar verslaving
, maar ’s nachts hield zij het niet meer uit. Ze rende naar het strand.
Nicotine rende achter haar aan. Maar toen ze daar stond in haar pyjama, helemaal
alleen, raakte ze in de war. En toen was ze op het verkeerde moment op de
verkeerde plaats. Een lustmoordenaar, John Z., met proefverlof van een
psychologisch observatiecentrum, zag in haar een lang gedroomde vervulling. Na
zijn gruweldaad wierp hij haar in zee.
Ze dacht erover na. De donkere persoon kwam dichterbij. Er gloeide een oranje lichtpuntje
bij zijn gezicht. Ze schrok toen hij naar haar wees en ze rende de zee in.‘ Saskia!’
riep een bekende stem. ‘Wat doe je hier? Kom terug!’ Sjaak, haar echtgenoot, stond wild in de
branding te gebaren. Ze kwam bij uit
haar paniektoestand en banjerde naar hem toe. Twee seconden later hield hij haar in zijn armen en voor
ze het wist troostte hij haar met een verse sigaret. Ze vertelde snotterend dat ze was gestopt.
‘Wat een onzin,’ bromde hij. ‘Kijk wat er gebeurt als jij
niet meer rookt. Doe normaal zeg. Hier, neem nog een lekker trekje. Nou snap ik
waarom je de laatste tijd steeds vergeet het gas uit te draaien. Laatst heb ik
de brandweer moet bellen. Doe normaal zeg.’
En zo eindigde haar eerste poging tot stoppen met roken met een romantisch samenzijn op en in het
zand. Ze rolden in een kuil en smaakten het genoegen van elkaars koolmonoxide.
Zij redeneerde in stilte dat het pad van ontgiften een
slingerweg is vol distels en prikstruiken, met soms onverwacht prettige
bijkomstigheden. Liefde die weer ontvlamt als een shaggie in een donkere nacht. Maar
opgeven zou ze niet, al moest haar huis daarvoor ontploffen. Of ze zou in een
spanlaken worden afgevoerd.
Toen ze bij de strandopgang stonden, het werd al licht in
het oosten, zei ze: ‘Sjaak, het was heerlijk met jou vannacht, maar ik stop
ermee. Met roken bedoel ik.’
Even keek hij haar aan en lachte heel verschrikkelijk hard.
‘’Topwijf ben je Sas, we doen dit morgen nog een keer over!’ En hij kletste haar keihard met zijn kolenschoppen,
op de natte kont.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten