Toen we getrouwd
waren, tien jaar geleden, reisden we naar Italië,
want daar zou het altijd mooi weer zijn. En dat klopt ook. We kregen mooi weer.
Per bus lieten we ons vervoeren door het Toscaanse landschap en dat zag er
prachtig uit. Ik herinner me een mooi moment op een olijfgaard waar we wijn en
Italiaans eten genoten onder de olijfbomen.
Uiteindelijk kwamen we bij Cinque Terra. Dat zijn een aantal dorpjes als in de Zaanse schans, maar dan toch wat sierlijker dan molens en molenhuisjes. Ze staan op de rotsen en de kleuren zijn oogverblindend. Tenminste, als de zon schijnt. We namen de Via d’Amore, de liefdesweg, een pad dat al eeuwenlang voor de geliefden door de bergen slingert. Hoe toepasselijk als je een paar dagen eerder in het huwelijksbootje bent gestapt.
Heel romantisch, maar toen begon het
te regenen en harder en steeds harder. Het water op de Via d’Amore steeg. Op
een zeker moment moest ik over een hele diepe plas heen en stapte er volledig
in. We lachten er hard om. In het hotel heb ik geprobeerd de schoenen te drogen
met een haarföhn, maar dat werkte niet goed.
Nou ja, we hadden er plezier om. Op
een zeker moment hebben we ook hard gelachen om onze medereiziger, een man van
eind 50, die een parapluverkoper van zich afschudde door stug vol te houden dat
hij toch echt real Chinese was. Hoofdschuddend droop de verkoper af.
En we bleven lachen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten