Een maandag
in coronatijd. Ik denk aan de mensen die corona hebben en ziek zijn. Zelf ben
ik eens ziek geweest rond de kersttijd. Ik was, denk ik, een jaar of tien.
Ik lag op de
bruinoranje bank en speelde met mijn vingers door ze in de bruinoranje vitrage
te steken. Misschien was het kerst 1976. Ik weet dat ik de oergezellige
kerstmiddag op school niet kon bijwonen.
Het was een
uur of vijf in de middag. Donker was het in de havenstad.
Buiten
werden sneeuwvlokken langs het sombere grijs van de flat gejaagd. Sinds die
ochtend had ik keelpijn en koorts, maar nu kwam daar ook een soort benauwdheid
bij. Die benauwenis werd met het uur erger en geen dropje leek meer te helpen. Ik
hapte naar lucht, ik spartelde, het was vreselijk.
Ik herinner
me een lichte angst die me overviel. Dezelfde angst die mensen moeten hebben
die door benauwdheid worden overvallen. De astmatici, de corona-patiënten.
Ik vroeg
mijn moeder. Ze zei dat ze de dokter ging bellen. Ik hoorde haar spreken. Ze
legde de zwarte, antieke hoorn neer. ‘Hij komt niet kijken,’ zei ze, alsof het
de normaalste zaak van de wereld was dat de dokter niet komt kijken bij een
patiëntje dat naar adem hapt als een zeehond naar een lekker
visje.
‘Ik bel je
opa wel.’ Mijn vader zat achter boeven
aan. Ook geen tijd om naar zijn blaffende zeehond te komen.
Even later
zag ik mijn opa in zijn witte autootje ver beneden voorbij rijden. Hij reed
voorzichtig vanwege de sneeuw.
Hij nam de
medicijnen aan van de dokter die in zijn pyama aan de deur kwam. Wat doet een
dokter om zes uur ’s avonds in zijn pyjama? Was hij ook ziek?
In een pot
zaten grote zetpillen die door mijn moeder uiterst vakkundig naar binnen werden
geschoven. De opluchting trad snel in. Ongeveer anderhalf uur later kreeg ik
meer lucht.
Al is het lang geleden, ik heb
geleerd wat een zuurstofgebrek met je doet. Het enige waar je nog aan wilt
denken is lucht, lucht en nog eens lucht.
Frisse lucht, vrije lucht, lucht in
je longen en zuurstof in je hoofd.
Een tip van mij aan een ieder is dan
ook: trek je wandelschoenen aan, trek door de parken en de steden. Of doe je jumping jacks in de huiskamer.
Beweeg en voel dat je leeft. Dan
wordt elke blauwe maandag een kolkende maandag die je meesleept met de kracht
van de rivier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten