Het hangt aan de muur

 

Het is zondag. In het wijkcentrum zijn naast de beheerder alleen gelovigen van hele kleine kerkgemeenschappen aanwezig. Ze huren een zaal en gaan los.

Terwijl ik bezig ben met plastic draadjes die de neiging hebben om het schilderij heen te krullen, schalt van twee kanten Christelijke zang door het centrum. Ik probeer me te concentreren op het ophangen van mijn schilderwerken. Zo eenvoudig is dat nou ook weer niet. Natuurlijk moeten ze rechthangen, maar ik vind de veiligheid het allerbelangrijkste. Zowel het schilderij als de muur moeten onbeschadigd de expositie doorkomen.

Ik kijk door de lange gang, die net geschilderd is. Het is goed gedaan en het ziet er fris uit. Maar de verlichting is niet zoals je zou wensen. In het plafond zitten lampen die maar de helft van de muren aanschijnen. Dat betekent dat de bovenkant van een werk in de schaduw komt te hangen. Ik zucht, het is niet anders.

De medewerker van het wijkcentrum zegt dat de hoofdgang  bestemd is voor de lokale fotoclub. We zijn het er over eens dat de zijgang beter is dan de hoofdgang. Daar rennen de cursisten alleen maar doorheen en het is er ook veel donkerder. Maar dankzij de fotoclub heb ik een maximum aan draadjes, want zij moeten er ook nog een paar hebben.

Een kerkganger van een Afro- Caribische gemeenschap spreekt me aan over de werken die tegen de wand aanleunen. Ze draagt  een kleurige jurk. ‘Mooi,’ zegt ze. ‘Ik schilderde ook vroeger, nu hou ik van bomen.’ Ik denk even na over deze overgang in het filosoferen. Ik besluit er niet op in te gaan en zeg: ‘Leuke muziek heeft u in de dienst.’ ‘U bent welkom,’ zegt ze en ik knik beleefd.

Ik klim op de ladder en schuif het draadje in een gleuf. Een spreker roept heel hard: ‘Wij moeten in opdracht van God aan de slag met ons leven!’ Nou, spreker, ik ben hard bezig met de opdracht mijn kunst aan de wereld te tonen. En het duurt wel lang. Een gang van twintig meter volhangen met 29 werken valt me tegen. Zeker omdat ik alle draadjes zelf aan moet schuiven. Trapje op, trapje af.

Beneden me, waar de werken tegen de muur staan, hurkt een kleine jongen bij een werkje van mijn kat Sammie. Hij begint er tegen te praten en is duidelijk op slag verliefd geraakt. Zijn tante is het er niet mee eens. Zij spreekt hem streng aan en zegt dat hij op zijn stoel moet blijven zitten. Ik zeg niets, maar ik vind dat het jongetje best even naar de kat mag kijken.

Terwijl ik weer een schilderij aan de haak pruts, vraag ik me af of de werken in de juiste volgorde hangen. Daar heb ik me niet heel erg druk over gemaakt, maar het is wel belangrijk. Een verhaal met consistentie.

De kerken zwijgen. Het is tijd voor de maaltijd. Heerlijke tropische etensluchten zweven door de ruimte. Maar ik heb geen tijd om te eten. Eerst nog een rijdende biertap verplaatsen. Het ding is loodzwaar. De werkjes op board blijven niet goed hangen, ik was hier al bang voor. De plakkers zijn van een inferieure kwaliteit.

Eindelijk hangt alles. Ik drink een kopje koffie met de beheerder. Teken een formulier dat de werken  drie maanden hangen en dat ik niemand aansprakelijk kan stellen mochten ze gestolen worden of wat dan ook. Ik vertel dat ik een portret van een orang- oetan ben kwijtgeraakt. ‘Dat gebeurt hier nooit,’ zegt ze. ‘Wel is er eens een naakt beschadigd, misschien een fanatieke gelovige?’

Ik vertrek met de lege Albert Heijn kratjes. Een kleine twee uur later heb ik al een mailtje van beheerder: een van de plakkers heeft losgelaten.

Morgen maar even kijken en het werk vervangen. Ik ben tevreden en heb plannen om verder mee te kunnen verven. Dat noemen ze inspiratie, maar dat begrip gebruik ik liever niet. Plezier vind ik een beter woord.