Mijn trouwdag

 

 

Trouwdag,  27 april 2010

 

Op 27 april 2010 sloten we ons huwelijk in het kerkje van Groet. We kenden elkaar toen drie jaar en het waren drie jaren met een lach en een traan. Daarom dacht ik dat het misschien een goed idee zou zijn om een mooi feestje te gaan vieren. Omdat we voor de grap vaak tegen elkaar zeiden: ‘later als we groot zijn, gaan we trouwen’, gaf ik Anja op Valentijnsdag, 14 februari 2009, een kaart waarop stond: ‘zullen we volgend jaar groot zijn?’

Ik hoefde niet lang te wachten op een antwoord. En ruim een jaar later was het zover. Ik koos voor 27 april aan de hand van een heiligenkalender. Op die dag stierf de heilige Luca. Ik ben in het geheel niet rooms, maar het verhaal van Luca die streed voor de armen, sprak me aan. We besloten ook naar Toscane te gaan na de bruiloft, naar het dorpje waar Luca vandaan kwam.

 

Het was een stralende, zonnige dag. Nog wel fris, maar de lucht was blauw. Zoals het hoort op een trouwdag. In alle vroegte verliet ik het huis om in mijn kostuum te worden geholpen. Het was de laatste keer dat ik een pak droeg, besef ik nu. Mijn moeder hielp me met de verschillende onderdelen. De stropdas, het hemd, de knopen. Ga er maar aan staan. Mijn lief werd op hetzelfde moment in haar oogverblindende witte jurk geholpen.

Mijn vader haalde het bruidsboeket op bij de bloemist. Maar terwijl hij dit deed, probeerden twee mannen op een scooter de naastgelegen ING bank te beroven. En terwijl hij stond te wachten op het boeket, werd hij onder schot gehouden met de armen in de lucht. De bloemist was ook erg van slag door dit gebeuren en daarom hing er één bloem enigszins half buiten het boeket. Op de trouwfoto’s is dit goed te zien.

Toch stapten we opgelucht in de witte, open kever en lieten ons als filmsterren fotograferen. In de Hekelstraat en op het Kooltuintje. Dit grenst aan de beruchte Achterdam en daarom zijn op sommige foto’s rode gordijnen van de dames te zien.

Door naar het strand van Egmond. Wind in de haren. Andere schoenen aan. Naar de branding. We werden omringd door Duitse toeristen die ons fotografeerden.

Op een zeker moment kwam er een bekende Egmonder met een donker paard aan. Het paard hapte naar het toch al gehavende boeket. ‘Dat vindt hij lekker!’ riep de fotograaf.

Op onze tocht werden we vergezeld door mijn nichtje Isa, ze was toen zes jaar en droeg een wit jurkje.

De reis ging verder naar het dorpje Groet voor de ceremonie  in het Witte Kerkje. We zijn getrouwd voor de gemeente Bergen. Die heeft nog meer aan ons verdiend door een flitspaal die langs de weg van Schoorl naar Bergen stond. Veel van onze gasten zijn daar al voortijdig op de foto gegaan.

Om een uur of een gaven we het ‘ja-woord’. Dat was uiteraard een ontroerend moment.

De trouwerij die ik eerst in mijn hoofd had, was klein. Het werd echter steeds groter, compleet met pak, feest en bruidstaart. Die taart werd tijdens de middag niet naar restaurant de Bokkesprong gebracht, maar naar een kerkje in Bergen aan Zee. Er gaat weleens iets niet zo als gepland. Toch kwam het gebak uiteindelijk weer op de juiste plek.

Na de plechtigheid vertrokken we naar restaurant de Bokkesprong  in Groet. Wij uiteraard in onze luxe Kever. Het gezelschap over een duinpad met mul zand naar het dorp. Niet geschikt voor nette schoenen eigenlijk.

Die avond hebben we daar van een diner genoten.

Nu heeft de dag, de 27^e april, een koningsdagkleur. De roodwitblauwe vlaggen hangen dan uit en ik heb altijd het gevoel dat ze ook voor ons uithangen. Het geluk van die dag is altijd in ons huwelijk gebleven.