De laatste lootjes

 

De school wordt grondig verbouwd. Overal lawaai, bouwvakkers. Lokalen die gestript zijn.

Tien docenten van diverse vakken zitten bij elkaar in een oefenruimte voor het bakken van taarten en koekjes. Op het programma staat de rapportvergadering. Tweede en derde klas.

Buiten is het gruwelijk heet. Binnen staat de airco te blazen. De docenten bespreken de warmte- problemen die ze thuis ervaren. Plakkerig.

 Eén voor één worden de leerlingen besproken. Ook de motivatie en het gedrag komt aan de orde. De meesten worden bevorderd, een enkeling blijft zitten. Zitten blijven heeft nooit de voorkeur van de docenten. De mentor vraagt bij een meisje een stemming aan. We moeten individueel onze keuze laten weten: zitten blijven of doorgaan met het risico op een te grote achterstand. Er is een regelement en dat zegt : met twee keer een vier  geen overgang. Toch wordt ons om een stemming gevraagd. Het meisje blijft zitten. Zielig, maar het is niet anders.

 Een rapportvergadering heeft een formeel karakter. Er wordt tempo gemaakt. We zijn snel klaar.

Ik spreek de docent tekenen. Hij is ook beeldhouwer. Heeft een mooi beeld van een meisje gemaakt met grote laarzen, dat bij Edam op een dijk staat. Ik laat mijn eigen tekeningen zien. Hij is onder de indruk. Hij is gelukkig met zijn beeld Veenus, maar nog gelukkiger met het feit dat zijn geliefde weer beter is.

 Buiten. De zon brandt hard. De hoogste stand is aangezet. Ik spreek een bouwvakker. ‘Ja,’ zegt hij, ‘op de steiger is het wel heel warm mijnheer.’ Hij moet de nieuwe klimaatbeheersing ophangen en eerst dikke gaten boren in de schoolmuur.

Op het station zie ik  een paar leerlingen met hun fatbikes. Ze spreken me aan.  Ze gaan met de fiets naar Castricum. Best pittige gasten in de klas. Ik zeg dat we hun rapporten hebben besproken. Ze zeggen niets te vrezen. Ze willen instappen, maar de conducteur doet moeilijk. Ze moeten er weer uit. Luid protesterend.

 De schatjes. Nu moeten ze fietsen, maar ja, ze zijn sterk en ik ben trots op ze.