Ze kloppen op de muren. Ik hoor ze praten. Maar als ik ga kijken, liggen ze stil in hun hoekje, op de plank. Poppen zijn erg slim, maar ze willen niet dat mensen zien dat ze ook leven. Dat moet geheim blijven. Toch, deze nacht komt mijn lievelingspop aan mijn bed. Ze schudt
me een beetje door elkaar en ik kijk verbaasd. 'Wat is er?' vraag ik slaperig. "Lieze is ziek," huilt Suzanne. "Wat is er dan met Lieze?" "Ze eet niet meer."
Ik hijs me uit mijn bedje en wandel achter Suzanne aan naar de poppenhoek. Daar ligt Lieze bleek in de hoek. Ik zie meteen wat er aan de hand is: een vriendinnetje heeft een knikker in het keeltje gestopt! Wat een gemene streek! Nu kan Lieze nog heel moeilijk ademhalen. Ze krijgt nog lucht door een heel klein gaatje. "We moeten naar de poppendokter," zeg ik. "Nu meteen!"
Ik pak haar op en streel over haar haar als een echte zuster. Ze heeft koorts, voel ik. Gelukkig weet ik waar een poppendokter is.
Ik ga het huis uit, loop door de stad en bel aan, op mijn tenen, bij de dokter. Een oude, slaperige, maar vriendelijke man doet open.
"Lieze is ziek," zeg ik. De dokter besluit meteen tot opereren. Met een tangetje probeert hij de knikker los te krijgen. Hij kijkt heel ernstig. "Gaat ze dood dokter?" snik ik.
Hij geeft geen antwoord, maar gaat door met zijn werk. Ik zie op de planken alle poppen zonder armen en benen gespannen toekijken. Zal het de dokter lukken? "Ja!" roept hij ineens opgewonden. "Daar is het!" Hij geeft een ruk en toont mij de knikker, een witte met rode stipjes.
Het zweet staat op zijn voorhoofd. "Pff.. dat was net op tijd meisjes.."
De knikker schiet uit de tang en rolt weg.Lieze begint heel hard te huilen en ik probeer haar te troosten. "De patiënt kan meteen naar huis!" zegt de dokter streng. Ik bedank de oude man vriendelijk en wandel terug. Daar, in de gang, staan mijn boze ouders die roepen: "Stout kind,
zo maar weglopen midden in de nacht.. ben je gek geworden! Snel! Naar bed! Nu meteen!"
Ik knik braaf en leg Lieze in haar poppenhoekje. Ze kijkt me dankbaar
aan en valt in slaap. Suzanne komt me een kus geven als dank.
"Er zouden er meer van jou moeten zijn!" zegt ze.
zaterdag 2 januari 2010
vrijdag 1 januari 2010
vervolg moord politie onderzoek 1 januari helikopter
Vanmorgen hing er een politie helicopter boven onze straat te cirkelen. We vragen ons af waar ze naar zoeken. Misschien de vluchtroute van de dader in kaart brengen?
Uit de reacties in de straat blijt dat iedereen het slachtoffer een aardige man vond. Wij hebben zelf gezien dat hij snoepjes uitdeelde aan de kinderen.
De dader zou aangebeld hebben met een vaag verhaal en daarna hebben geschoten. Daarna is hij het bruggetje over gerend (denkt men) en de Tirolstraat ingerend en dan rechtsaf het park in.
Dan komt hij langs een skate baan. Misschien zijn daar jongeren geweest? Als hij dan rechtdoor loopt komt hij bij de Groene Voet, een parkje. Nog meer rechtdoor komt hij uit in de
Vogelbuurt. Iemand iets gezien? Moet wel, er werd ook flink vuurwerk afgestoken ook bij ons achter.
Uit de reacties in de straat blijt dat iedereen het slachtoffer een aardige man vond. Wij hebben zelf gezien dat hij snoepjes uitdeelde aan de kinderen.
De dader zou aangebeld hebben met een vaag verhaal en daarna hebben geschoten. Daarna is hij het bruggetje over gerend (denkt men) en de Tirolstraat ingerend en dan rechtsaf het park in.
Dan komt hij langs een skate baan. Misschien zijn daar jongeren geweest? Als hij dan rechtdoor loopt komt hij bij de Groene Voet, een parkje. Nog meer rechtdoor komt hij uit in de
Vogelbuurt. Iemand iets gezien? Moet wel, er werd ook flink vuurwerk afgestoken ook bij ons achter.
donderdag 31 december 2009
Moord in Cataloniestraat Alkmaar Noord
Gisteravond is er een onbekende man neergeschoten in onze straat. We gaan ervan uit dat het die donkere man was die daar op dat hoekje woonde met een vrouw een aantal kinderen en een schattig jong katje. Het leek ons een aardige man. Om een uur of tien, toen we kopjes naar de keuken brachten, ontdekten we dat er politie in de straat was. Zoveel blauw zie je nooit op straat.
We hebben niks gehoord, zaten een oude All you need is love kerstspecial te bekijken ik zelf meen een paar gierende banden te hebben gehoord. Rond dat tijdstip belde oom Ben.
Maar er was ook veel vuurwerk dus dat maakte het moeilijk. We vonden dat onze kat Sjaak een beetje raar deed, zat maar uit het raam te kijken met zijn kopje scheef. Doet ie anders nooit.
Ons medeleven gaat uit naar het slachtoffer en als het die buurman is ( is niet bekend gemaakt)
dan vooral naar de kinderen.
We hebben niks gehoord, zaten een oude All you need is love kerstspecial te bekijken ik zelf meen een paar gierende banden te hebben gehoord. Rond dat tijdstip belde oom Ben.
Maar er was ook veel vuurwerk dus dat maakte het moeilijk. We vonden dat onze kat Sjaak een beetje raar deed, zat maar uit het raam te kijken met zijn kopje scheef. Doet ie anders nooit.
Ons medeleven gaat uit naar het slachtoffer en als het die buurman is ( is niet bekend gemaakt)
dan vooral naar de kinderen.
Er waren eens twee kunstgebitten die samen in een glas lagen, op een nachtkastje.
Ze hadden een druk gesprek. ‘Jouw baasje is een sloom type, zei de een, ‘ Maar ik zou me rot vervelen, de hele dag niks te doen…’
‘Ach,’ zei de ander. ‘It’s a job,’ hij geeuwde en zei: ‘Maar dan die van jou …en maar eten en maar eten, word je daar nooit eens moe van?’
‘Ja, ik ben weleens moe van dat geklapper, maar ja, ik ben van de straat en ik word goed
gepoetst elke avond, jij bent eigenlijk een echte uitvreter, je maakt misbruik van je baasje.!’
‘Wat bedoel je daarmee?’ De toon van het ene gebit was niet zo vriendelijk meer.
‘Jij bent een beetje een vervelend mannetje en je hoort in de gevangenis..!’
‘Zeg!’ het andere gebit was nu heel boos. Hij hapte en het andere gebit hapte terug.
Ze hapten dat de stukken er van af vlogen, tot er alleen nog losse tanden in het glas lagen.
En toen het ochtend werd werden de oude baasjes van de gebitten wakker.Ze wilden de gebitten in doen, maar tot hun verbazing zagen ze alleen nog maar tanden.Ze snapten er niets van. ‘Wie heeft dat nou gedaan?’ vroeg de vrouw.
‘Er is hier niemand geweest,’zei de man.
‘Ik ga het wel lijmen!’sliste de vrouw.Ze pakte een tube lijm waarop stond: ‘vastlijmer voor
eeuwig en altijd’ en begon met plakken.
Uiteindelijk waren er na uren weer twee gebitten. Maar toen de man het gebit in wilde doen zei hij: ‘Het past niet schat, ik zie het al: je hebt de kiezen geplakt waar de tanden moeten zitten, grote oen wat heb je nu gedaan?’
En de oude vrouw zag het en huilde zachtjes. ‘En met deze lijm gaat het nooit meer los,’snikte ze.
‘Ik ga ze weggooien,’zei de man hij liep naar buiten, naar een grote rivier en wierp ze in het
water. De twee gebitten zakten naar de bodem van de rivier.
‘Lekker rustig hier,’ zei het ene gebit.
‘Jazeker,’ zei het andere. ‘Geen geklapper meer… en als ik moet kiezen tussen drijven in een glas water of drijven in een rivier, dan kies ik voor het laatste, hier zie je nog eens wat..’
Er kwam een grote vis aan gezwommen die hen zorgvuldig bekeek.
‘Komme jullie hier doen?’vroeg hij kortaf.
‘Wij eh..zijn hier op bezoek,’ jokte het ene gebit.
‘Ja, vakantie,’ jokte het andere.
‘Hmmm… jullie lijken me niet zo lekker, om op te eten!’sprak hij en hij zwom verder.
Daarna maakten ze kennis met een verroeste bril, een kam met hier en daar een verloren tand,
en een linkerschoen met een hoge hak.
De verroeste bril was een gezellige grappenmaker. ‘Ik heb op het hoofd van een nurkse man gezeten, die de hele dag cijfertjes zat te tellen. Maar hij is gaan zwemmen en toen is hij me
kwijt geraakt. Helemaal niet erg, ik heb hier een prima leven met de vissen en ik heb zelfs een
baantje. Ik let erop dat de vissen niet in de haken bijten, die hier komen te hangen in de zomer.’
De kam zei niet veel. Ze was wel erg lief en vroeg: ‘En waar komen jullie vandaan?Ik ben
ook weggegooid, maar nu heb ik een ander leven.’
De linkerschoen met de hoge hak gaf hen een rondleiding over de bodem. Er lag een gezonken bootje en daarnaast iets verderop een auto. ‘Hier hebben we regelmatig feestjes samen met de vissen en andere verloren voorwerpen. Hartstikke gezellig!’
Boven, op het land, waren de baasjes ook tevreden. De oude man at veel minder, omdat het zonder tanden nu eenmaal moeilijker gaat en de oude vrouw praatte minder omdat ook dat
zonder tanden nu eenmaal veel moeilijker gaat. ‘Ik luister nu veel beter!’ bekende ze.
‘En ik val lekker af!’ zei de man.
Ja, nu de tanden en de baasjes van elkaar gescheiden waren, waren ze allemaal veel vrolijker. De gebitten in de rivier en de oude mensen op het land. En ze leefden allemaal nog lang en gelukkig!
Ze hadden een druk gesprek. ‘Jouw baasje is een sloom type, zei de een, ‘ Maar ik zou me rot vervelen, de hele dag niks te doen…’
‘Ach,’ zei de ander. ‘It’s a job,’ hij geeuwde en zei: ‘Maar dan die van jou …en maar eten en maar eten, word je daar nooit eens moe van?’
‘Ja, ik ben weleens moe van dat geklapper, maar ja, ik ben van de straat en ik word goed
gepoetst elke avond, jij bent eigenlijk een echte uitvreter, je maakt misbruik van je baasje.!’
‘Wat bedoel je daarmee?’ De toon van het ene gebit was niet zo vriendelijk meer.
‘Jij bent een beetje een vervelend mannetje en je hoort in de gevangenis..!’
‘Zeg!’ het andere gebit was nu heel boos. Hij hapte en het andere gebit hapte terug.
Ze hapten dat de stukken er van af vlogen, tot er alleen nog losse tanden in het glas lagen.
En toen het ochtend werd werden de oude baasjes van de gebitten wakker.Ze wilden de gebitten in doen, maar tot hun verbazing zagen ze alleen nog maar tanden.Ze snapten er niets van. ‘Wie heeft dat nou gedaan?’ vroeg de vrouw.
‘Er is hier niemand geweest,’zei de man.
‘Ik ga het wel lijmen!’sliste de vrouw.Ze pakte een tube lijm waarop stond: ‘vastlijmer voor
eeuwig en altijd’ en begon met plakken.
Uiteindelijk waren er na uren weer twee gebitten. Maar toen de man het gebit in wilde doen zei hij: ‘Het past niet schat, ik zie het al: je hebt de kiezen geplakt waar de tanden moeten zitten, grote oen wat heb je nu gedaan?’
En de oude vrouw zag het en huilde zachtjes. ‘En met deze lijm gaat het nooit meer los,’snikte ze.
‘Ik ga ze weggooien,’zei de man hij liep naar buiten, naar een grote rivier en wierp ze in het
water. De twee gebitten zakten naar de bodem van de rivier.
‘Lekker rustig hier,’ zei het ene gebit.
‘Jazeker,’ zei het andere. ‘Geen geklapper meer… en als ik moet kiezen tussen drijven in een glas water of drijven in een rivier, dan kies ik voor het laatste, hier zie je nog eens wat..’
Er kwam een grote vis aan gezwommen die hen zorgvuldig bekeek.
‘Komme jullie hier doen?’vroeg hij kortaf.
‘Wij eh..zijn hier op bezoek,’ jokte het ene gebit.
‘Ja, vakantie,’ jokte het andere.
‘Hmmm… jullie lijken me niet zo lekker, om op te eten!’sprak hij en hij zwom verder.
Daarna maakten ze kennis met een verroeste bril, een kam met hier en daar een verloren tand,
en een linkerschoen met een hoge hak.
De verroeste bril was een gezellige grappenmaker. ‘Ik heb op het hoofd van een nurkse man gezeten, die de hele dag cijfertjes zat te tellen. Maar hij is gaan zwemmen en toen is hij me
kwijt geraakt. Helemaal niet erg, ik heb hier een prima leven met de vissen en ik heb zelfs een
baantje. Ik let erop dat de vissen niet in de haken bijten, die hier komen te hangen in de zomer.’
De kam zei niet veel. Ze was wel erg lief en vroeg: ‘En waar komen jullie vandaan?Ik ben
ook weggegooid, maar nu heb ik een ander leven.’
De linkerschoen met de hoge hak gaf hen een rondleiding over de bodem. Er lag een gezonken bootje en daarnaast iets verderop een auto. ‘Hier hebben we regelmatig feestjes samen met de vissen en andere verloren voorwerpen. Hartstikke gezellig!’
Boven, op het land, waren de baasjes ook tevreden. De oude man at veel minder, omdat het zonder tanden nu eenmaal moeilijker gaat en de oude vrouw praatte minder omdat ook dat
zonder tanden nu eenmaal veel moeilijker gaat. ‘Ik luister nu veel beter!’ bekende ze.
‘En ik val lekker af!’ zei de man.
Ja, nu de tanden en de baasjes van elkaar gescheiden waren, waren ze allemaal veel vrolijker. De gebitten in de rivier en de oude mensen op het land. En ze leefden allemaal nog lang en gelukkig!
woensdag 30 december 2009
voorlezen uit eigen werk
Op zondag 10 januari 2010 lees ik voor uit eigen werk in de galerie van Alja Spaan, galerie 9 en 40, aan de nieuwlandersingel te Alkmaar.
zondag 6 december 2009
Beetje ziek
Beetje ziek geweest de afgelopen twee weken. Iets teveel gedaan denk ik ook.
Of teveel hooi, of de vork was te klein....
Of teveel hooi, of de vork was te klein....
Abonneren op:
Posts (Atom)