november 1985

Het was november 1985. Aan de overkant van de plas, in het verre Amerika gebeurden dingen die we nog niet konden begrijpen. Iets met computers. Op een dag, in dezelfde herfst, in hetzelfde jaar legde de leraar een briefje op onze tafel. Daar stond op dat het mogelijk was vrijwillig iets te leren met een computer te doen. Het kostte een tientje. Ik was wel nieuwsgierig, ik was de enige van de klas. Na schooltijd ging ik naar een lokaal waarin een aantal nerds rondhingen. Ze hingen om een apparaat, dat moest dan de computer zijn. Er was zelfs een leraar bij, ook een nerd, die me een boekje gaf. Het boekje stond vol met commando's. Met die commando's moest je de computer aan de praat krijgen. Dan viel nog niet mee. De nerds waren duidelijk verder. In het boekje stonden oefeningen. Maar waar moest ik dat oefenen? Er was een school vriendje en die had zo'n ding op zolder. Maar hij wilde een spel spelen, dat heette packman. Dus dat was geen succes. Je kon, zo bleek, ook aan de amanuensis vragen of je mocht oefenen op het apparaat. De amanuensis was een weinig mededeelzame persoon, die na enig aandringen het ding aan wilde zetten. Ik zat in een soort werkhok en hij hield toezicht.Het scherm was groen en er knipperde een dingetje. Soms zat ik vast in het programma, dan wist ik niet hoe ik uit de loop (dat is Engels) moest komen. Het verbaasde me wel dat er zo weinig belangstelling
was. Het was toch echt iets heel bijzonders naar mijn bescheiden mening. Misschien was het nog te nerderig. En terwijl ik daar zat te foeteren in dat hok presenteerde Microsoft zijn eerste windows, maar daar had ik geen benul van. En hoe het de wereld zou veranderen ook niet.
Als de kleine er straks is zal het voor hem/haar niet anders zijn dan of het altijd zo is geweest.

Hoe het gaat

Alles gaat goed hier. We hebben een leuk Winny de Poeh gordijn gekregen en een muziekdoosje. Die maar even boven op de buik van Anja gelegd, de kleine krijgt alvast wat culturele bagage mee.
De tijd gaat ondertussen door en ook het gewone leven.

Echo van onze baby

Onze baby is weer op de foto geweest. Bijna 20 weekjes is ie of zij. Hij/zij lag op zijn buikje, maar alles zit eran. Of hij/zij hij of zij is willen we niet weten.

kamertje opgeruimd

Gisteren hebben we het kleine kamertje opgeruimd. Er stonden nog dozen met spullen van de verhuizing. Zo bereiden we ons voor. Ben heel benieuwd wat we gebakken hebben. Ik hou nog steeds een dagboek bij, ik zal wat stukjes overtypen.

De dag dat Anja geen spinazie meer lustte...

De dag dat Anja geen spinazie meer lustte... daar stond ik dan met de pan. Ze trok haar neus op, had ze nog nooit gedaan. Ze had ook geen zin meer in koken en ze keek me vermoeid aan, heel vermoeid. Kon, er waren redenen zat: zwaar werk, een verhuizing, huwelijk..
De volgende avond kwam weer de misselijkheid. Een week later een zwangerschapstest.
Zou kunnen, alhoewel, dat zou wel heel snel zijn. We keken naar het schermpje dat het antwoord zou geven. Er verschenen letters. 'Zwanger 3+' stond er op! Spannende ogenblikken, maar omdat het zo onverwacht was, had ik geen tijd gehad om te piekeren of me druk te maken. 'Zwanger 3+' stond er, maar dat kon volgens Anja eigenlijk
helemaal niet. Hoe dan ook, we vierden een klein feestje en daarna hoopten we dat het door zou groeien. Er gingen een paar weken voorbij. Alles bleef goed. Naar de verloskundige, ik noem haar de vlos. Een jonge vrouw die een apparaat op Anja's buik zette en er klonken geluiden: het hartje van de baby! Ik was weer verbaasd, ik had net het boekje 'zwangerschap voor mannen' doorgenomen en daarin stond dat de baby pas te horen is na 12 weken! 'Ik denk dat dit kindje geen 8 weken is,' zei de vlos, 'maar over een paar weken gaan we het bekijken..'
Weer een week later. Een echo. Onze jongste telg is daarop een circus act aan het oefenen. Hij buitelt, hij danst, hij zwaait naar ons, hij vindt het leuk bekeken te worden. Hij is 6 centimeter en 12 weken, dus toch ouder dan gedacht.
We kunnen nu het nieuws over je komst vertellen kleine, en het maakt mij niet of je een jongen bent of een meisje, als je maar gezond bent.
Jouw papa houdt nu een precies dagboek bij voor een aanstaande vader. Dit heeft hij even uit zijn mouw geschud, omdat hij niet zoveel tijd heeft om die stukjes over te tikken.

Naar het strand

Eens kijken... welke string zal ik vandaag aan doen naar het strand? Die gele? Nee, die is zooo 2009, bah. Nee, ik neem de blauwe, past mooi bij mijn chocoladekantje.
Ik heb wat niet voor niks uren onder de zonnebank doorgebracht.
De tanden: mooi gebleekt, heb ik moeten financen, maar het resultaat mag er zijn, je moet een zonnebril op als ik naar je lach. Nu nog even een work out doen, want die mussels daar gaat het om on the beach. Verhalen over intelligente dames die naar een karakter kijken is onzin. Ze willen harde kabels, staaldraden.
Grapje zit er mooi.Links dragen of rechts dragen vandaag? Vandaag maar eens rechts, past mooi bij de pollutiek.
Tot slot nog een tattoo plaatje op mijn rechterbil met een onzin Chinese spreuk erop. Een Chinees karakter dat ik zelf heb mogen verzinnen, niet van echt te onderscheiden.
Nu op het strand. Ik ben er klaar voor. O, Sjeezus het gaat regenen, daar gaat m'n
imitsj. (En ik weet ook niet of mijn haarverf blijft zitten)

De leuke kanten

Ja zeker, vader worden heeft ook leuke kanten. Ik kreeg een commentaar dat ik wat somber was en toen ging ik weer even denken in de trein, toch alle tijd, en toen dacht ik, mmm, er zijn ook leuke dingen, zoals: vrij en blij in de speeltuin rondhangen als in je tweede jeugd, de trotse vader zijn die met zijn baby pronkt in de buurt ( een baby wint het altijd van een nieuwe mooie auto), alle oude tv series met het kind nog eens bekijken, (zal ik Bassie en Adriaan nog kunnen begrijpen, ik ben toch al op leeftijd) en alles leren aan de kleine, van die dingen die jezelf verkeerd hebt gedaan. Ik las ook een reactie van iemand die zei: 'Begin er niet aan, je kunt nooit meer uitslapen en je vrijheid gaat er aan.' Okee, ik ben gewaarschuwd.