23 juli 2014 Dag van Nationale Rouw Ramp met Malaysian Airways.

De wereld heeft onze liefde nodig, de wereld heeft liefde nodig. Je kunt op deze wereld in de handen van bebaarde rebellen vallen en gegijzeld worden en ook nog onthoofd. Als je geluk hebt wordt je onthoofding niet met trots op Youtube gezet. Je kunt... ik wil verder schrijven, iets slims zeggen over de Dag van Nationale Rouw, maar mijn Thijs van drie is op zijn knietje gevallen en daarvoor moet het wereldleed wijken. Er is nu een drama in tien bedrijven gaande, dus je kunt, dat iemand je vliegtuig in stukken schiet, iemand je kantoor binnenvliegt of een bom in je tas doet, je kunt dat, je kunt dat allemaal meemaken. Maar wij, wij moeten veel meer protesteren tegen de leiders van deze wereld. Naast het herdenken is dat voor mij, ja Thijs, wat wil, koekje? Is dat voor mij, god, wat ben ik moe na een dag met het mannetje, is dat voor mij het belangrijkste, mondige burgers moeten zich verzamelen en wacht even, Thijs, niet aan de computer komen, wat heb ik nou gezegd? Eh, ik ben de draad kwijt. O ja, vandaag is de Dag van Nationale Rouw. Ik beleefde dat het beste op de fiets met Thijs. We gingen mama ophalen in het ziekenhuis, waar ze werkt. Ik had hem verteld dat de klokken zouden gaan luiden en hij kon niet wachten tot het zover was. ‘Dong, dong?’ vroeg hij steeds. ‘Dong, dong?’ In de hal van het ziekenhuis bleven de mensen plotseling staan, als waren ze bevroren. Een meisje met een verband, een man achter een rollator, een mevrouw met een infuuspaal. Niemand zei iets. Wat gaan we doen met die stilte? dacht ik. ‘Mama warten?’ vroeg Thijs veels te luid, terwijl hij bij me op schoot zat. ‘Ssstt Thijs,’ gebood ik, ‘even stil zijn.’ Hij bleef stil en wreef over zijn pijnlijke knie waarop hij vanmiddag was gevallen, tijdens het voetballen op het schoolpleintje. Met veel moeite had ik daar een pleister met een aapje op gekregen. Plotseling bewoog iedereen weer. Mama kwam eraan met een andere verpleegster en die maakte een grapje over de pleister op de knie. Ik schoof de draaideur door en dacht heldhaftige dingen, wij moeten, wij moeten ons verzamelen en een wereldwijde grote mond opzetten, stille tochten organiseren van Amsterdam tot aan Tel Aviv en de parlementsgebouwen op deze planeet bestoken met vriendelijke e-mails. De mensheid, jong en oud, man en vrouw, moet aan de kleine, agressieve elite laten weten dat het nu genoeg is. Wij, de niet-machtigen, zijn in getal groter dan de machtigen. De wereld heeft dringend onze liefde nodig. Er is maar een aarde om op te wonen en om ons huis is het donker en we draaien hard in de ijzige kou en de schil die ons beschermt is maar twintig kilometer hoog. Zo is mijn dag van Nationale Rouw er ook een van Persoonlijke Opstand, al weet ik niet hoe ik mijn wereldwijde beweging in gang moet zetten. Mijn wereldwijde beweging maakt zich gereed om zijn tanden te gaan poetsen. En een laatste kaars aan te steken voor de nabestaanden en de nabestaanden van de oorlogslachtoffers van gisteren, vandaag en waarschijnlijk ook morgen.

Zomer over het lage land donderdag 17-7-2014 15.00 uur

De lucht is blauw en warm en sluierwolken hangen over het groene, natte land. Een boer maakt rollen van gras, voor de zwartwitte koetjes. Een bootje vaart langs de rietpluimen. De weg slingert zich lager dan het water door de polder en rechts is een golfbaan, maar niemand golft vandaag. Op het strand van Bergen aan Zee is het deze donderdag rustig. Een vlaai jongeren hangt slungelig, in veel te grote broeken, in het zand. De zee is nog koud. Ik zie hoofden, net boven de waterspiegel, en naast hen een boot van de reddingsbrigade. Ze praten. Twee meiden met maar weinig stof om het lichaam, spelen met een batje en een bal. Ik zie nu pas het windmolenpark aan de horizon. Het valt nauwelijks op. Ik draai me om en zwaai naar Anja en Thijs. Ik neem, in het gietertje, zeewater voor hem mee. We graven een tunnel en eten een chipje. Ondertussen verkleuren we van melkpakwit naar roestbruinoranje. Twee straaljagers scheren laag over de golven. Wat een weer, geniet ervan. Voor je het weet logeer je weer maanden in je wollen onderbroek en zie je eruit als een aangespoeld stuk zeewier. Zo is ons leven op 52 graden NB. In die lange, donkere maanden hoop je hierop, terwijl een straaltje uit je neus loopt en je al weken hoest als een auto die de APK niet zal halen. En als je pech hebt kan het hier ook nog eens heel hard gaan vriezen, zo hard dat je oren er zowat afbreken. Ik zie Thijs en mama bij de waterlijn. Ze zwaaien naar twee speedboten. Alles is hier vrede. We fietsen met de wind in onze haren en racen van de duintop gevaarlijk hard naar beneden. Post scriptum: Als we thuiskomen en aan het badderen zijn, ontploft het vliegtuig boven Oekraine

Malasyan Airways 17 juli 2014

De schok in ons land is groot. Een vliegtuig vol onschuldigen werd gisteren uit de lucht geschoten. En waarom? Niemand die het weet. Het lijkt erop dat iemand een ander vliegtuig wilde hebben en zich vergiste. Maar vergissing of niet, het blijft een afschuwelijke daad. Hier en daar zag ik een Nederlandse vlag halfstok hangen, maar ik zag niet veel treurige gezichten. Dat zegt in ons land niet veel, want de meeste mensen lopen niet met hun verdriet te koop. Voorlopig zijn er meer vragen dan antwoorden. Wie deed dit en waarom? Hoe gaan we hier verder mee? De rampplek is immers ver weg. Alle festiviteiten zijn afgelast, de Nijmeegse vierdaagse loopt wel, maar zonder muziek. En we wachten af. Minister-President Rutte gaat wat zeggen, maar wat kan hij zeggen? Ik vroeg me af of er een verband zou bestaan tussen de twee verloren toestellen van Malasyan. En ken ik iemand die in het toestel zat? Dat zou zomaar kunnen. Een lijst met namen hebben we nog niet gezien.

Luka, de zoon van Arjan Robben

Hoe oud zal Luka zijn? Hij lag huilend in de armen van zijn moeder. Zijn vader, Arjan Robben, had net de halve finale verloren. Luka huilde omdat papa een held is en niet mag verliezen. Nooit. Maar Luka, jouw vader is voor mij een echte held. Hij heeft op alle grasvelden diepe sporen achtergelaten tijdens het verbreken van de wereldrecords hardlopen op voetbalschoenen. Hij heeft weken bivak gehad in vliegtuigen, bussen en hotels met nog andere zwetende mannen en mijnheer van Gaal. Het was alsof hij weken in een lift opgesloten zat met op prestatie gefocuste gekken. Hij heeft duizenden kilometers gevlogen en gevoetbald in stadions die fungeerden als microwave en vele malen heeft hij met zijn schoten een gat in het net gebrand. Hij heeft de wereldpers gehaald door te verklaren dat de coach, die keurige mijnheer van Gaal, een gouden piemel zou hebben. Jouw vader Luka, is een held, een hero. Er zijn zelfs Braziliaanse journalisten op zoek gegaan naar de geboortegrond van jouw papa. Ze konden het niet vinden, zelfs niet op Google Earth, zo klein is het dorp. Met behulp van een archeoloog kon de plaats worden opgespoord en daar vonden ze een versteende onderwijzer die zei dat hij jouw vader een leuk ventje vond. Hij kon zich al die kapotgeschoten ramen en bloemperken niet herinneren. Maar het belangrijkste is Luka, dat je vader en zijn team een onuitwisbare indruk hebben achtergelaten; Dat is veel belangrijker dan dat stukje blik dat de FIFA de wereldbeker durft te noemen. Het is een prul, een lelijk ding, waarvoor op Marktplaats geen plek is. En wereldkampioen worden dat is ook niet zo heel bijzonder, want dat vergeet iedereen. Ik heb mezelf de vraag gesteld: wie was WK kampioen in 2002? Ik weet het niet en vraag het op straat, niemand weet het, Luka. Alleen Johan Cruijff weet het. Maar iedereen weet straks nog wel hoe jouw vader de plaggen uit die dure Braziliaanse grasmat ramde, alsof hij op een tweedehandsbrommer zat. De tegenstanders roken de benzinedamp die uit zijn viertaktbenen kwam. En we herinneren ons ook nog die sierlijke duiken, de een nog mooier dan de andere, deze zullen door balletchoreografen worden overgenomen. Je vader werd tenslotte omringd door onvergetelijke medespelers. Er was een speler die een doelpunt maakte alsof hij van een rots sprong om te gaan skydiven. Er was een blonde Hercules bij die als een mug over het veld zwermde en zowel spits, verdediger, als doelpaal wilde zijn. Er was een kledingkast tussen de lijnen die de Argentijn Messi al de bal had afgepakt voor deze het zelf wist. En dan was er de coach, een man die zelfs bij veertig graden, een kostuum draagt met een stropdas en gepoetste schoenen. We zullen je vader en zijn voetbalvrienden nooit vergeten Luka. En: als jij op voetbal zit, wil jij dan een keer die beker voor ons winnen? De Duitsers hebben er zoveel, ze weten niet meer waar ze ze moeten laten. Ik hoop dat jouw tranen, net als de mijne, opgedroogd zijn en dat je trots kunt zijn op jouw papa, de man met de onvergetelijke strijdlust en doelpunten.

Thee over de laptop

Ik heb in een ongewild experiment gisteren een bak thee over deze laptop geworpen. Daarna pruttelde hij, ging op zwart en wilde vanmorgen nog niet wakker worden. Maar nu, deze middag, is hij kennelijk opgedroogd van binnen en doet het weer. Maar, wat wilde ik zeggen: don't try this at home.

Deze heb ik al eens geplaatst, nog maar een keer vanwege de actualiteit. Het verzorgingshuis moet dicht. Aan de deur van het verzorgingshuis hangt een briefje: ‘we benne gesloten’. Op het parkeerpleintje is het een drukte van belang van rollators en zoemende scooters. Sinds gisteren staan de ouderen op straat. Het hing al een tijdje in de lucht, wisten ze. En maandagmorgen werd er door de directie een bijeenkomst gehouden. Eerst sprak er een mijnheer met een Mickey Mouse stropdas. Deze man hield een moeilijk verhaal met daarin woorden als: het 7 s model, upscalen, top down benadering, levellen, niemand begreep er iets van. Sommigen zetten zelfs hun gehoorsysteem uit. Daarna kwam de directeur. Met een snik in zijn stem kondigde hij aan dat het over was met het verzorgen van ouderen. Zo was hem medegedeeld door een ambtenaar uit Den Haag. Die ambtenaar had gezegd: ‘De tijd van pappen en nat houden is voorbij, ouderen moeten zichzelf leren redden..’ Na de speech was ereen afscheidslunch. Voor de laatste maal mocht men de maaltijd samen gebruiken. Het huis had gekozen voor een simpele broodmand met een glaasje melk. Het beleg ontbrak. Ook het bestek was al verkocht aan een glibberige zilverhandelaar. Een oudere gelovige, met een bevende stem nam het woord. “Hoewel wij hier niet langer welkom zijn in deze herberg, zal de Here ons leiden naar grazige weiden.” Toen sloegen allen een kruisje en begaf men zich naar de uitgang. Daar stond al een aannemer de pui op te meten. Hij had een klusje voor een nieuwe Etos, zo zei hij. Het huis bood daartoe een prima gelegenheid. Hij kwam ook het pand verzegelen. Toen brak er paniek uit. Er zou een heer zich verstopt hebben op de toiletten. Dit bleek niet het geval. De verstekeling was op de kast gaan liggen, maar werd toch in de kraag gevat. Op die kast bleek eveneens het geraamte te liggen van een reeds lang verdwenen activiteitenbegeleidster. In het aquarium van de dwarsligger vond men twee valse gebitten, deze werden voor de zekerheid meegenomen, hoewel de eigenaars onbekend waren. Toen begon de uittocht, niet nadat er lang gezocht was door de directeur naar de toegangssleutel. Deze bleek ingeslikt te zijn door de heer Jaarsma. Nadat een reserve sleutel voorgoed de deuren dichtgedaan had, kon de exodus der bejaarde medemens beginnen. Eerst wandelde men zonder naar links of naar rechts te kijken de straat over, waarbij diverse slachtoffers vielen. De stoet, een optocht van zeker 800 bewoners, trof een andere stoet ontheemden, uit een ander verzorgingsoord, en zo trokken zij verder naar het beloofde land. Het werden er meer en meer. Zij waren niet meer te stoppen, plasten in plantsoenen en voortuinen, tegen gevels en broekspijpen. Zij blokkeerden met hun rollatoren snelwegen en winkelcentra. Zij namen mee wat zij onderweg vonden: tassen, portemonnees, fietsen, loslopende honden, een paar stoute kinderen en zelfs een papegaai die op een stokje voor een dierenwinkel zat. Omdat de optocht der zorgbehoevenden niet meer te stoppen viel, besloot de regering Rutte deze mensen een boot aan te bieden. Zij kenden een man die een tweede Ark van Noah zelf had getimmerd en deze moest zijn schuit inleveren. Hierop werden de ouderen gehuisvest en op kosten van de staat met behulp van een sleepboot naar de middellandse zee gesleept. Daar genieten zij nu, van ons belastinggeld, van het zonnetje. Vragen van kritischeTweede Kamer leden, dat hierdoor de beoogde bezuinigingen ongedaan zijn gemaakt, werden door de Staten Generaal driftig weggehamerd. ‘ Zij moeten daar nu wel voor zichzelf zorgen,’ luidde het verweer. Anonieme bronnen melden dat Sint Nicolaas, gevestigd in het naburige Madrid, hen wil sponsoren.

Treilerstraat explosie

Ja, die explosie hebben wij gehoord afgelopen dinsdagnacht, we zitten, of beter liggen er niet ver vandaan. Twee droge knallen. We horen wel vaker knallen, van buiten, soms vanonder de dekens. Wie doet zoiets? Ik weet het niet. Maar vanmiddag kwam tot onze verbazing uit de lucht een helikopter zakken. Obama? Nee, de politie. Ze landden bijna in onze achtertuin. Er waren kleuters aan het spelen, het was link. En natuurlijk een vreselijke herrie en mijn haarstukje is weggewaaid. Is er een verband met de explosie? Wat doet een helikopter op een kinderspeelplaats? Was de tank leeg? De weg kwijt misschien? Allemaal raadsels. We houden jullie op de hoogte.