Wondersloffen

 

Vandaag doe ik mijn nieuwe voetbalwonderschoenen aan

en ik bedank

 oom Hank

van wie ze waren

vijftig jaren

lang op dezelfde kicksen

ongehoord

hij heeft er 1000 keer mee gescoord.

 

En nu zal ik scoren

ik ga er bij horen

en niet zoals verleden week

in eigen doel

goal goal goal

ik ben de goat goat goat

klim uit de goot.

 

Ik kan nu trucs, passes, passeren

ik kan koppen, heel snel keren

door de wondersloffen van oom Hank

dank oom Hank

ik zal bij de grote  jongens horen

scoren

in de linkerbovenhoek

het net bolt als een snoek

en de bal is ver weg en zoek.

 

 

Eindelijk los van de reservebank

door de schoenen van oom Hank

iedereen juicht: ‘goddank’

dat we zo’n talent op onze club hebben lopen

heel Europa wil hem kopen

en

ik ros die bal niet meer in de tribune

o, mijn lieve Cherubine

ik jaag hem voor jou

 in het kruis

wacht op mij thuis

want dankzij mijn sloffen

laat ik het stadion ontploffen

jouw hete  held

van het veld.

 

Eddy, the eagle de hero van het veld

laat de tegenstanders beven

de poep loopt langs hun benen

ik zet de schoenen naast mijn bed

kruip onder mijn Ajax deken

heb de wekker gezet.

 

 

 

Eindelijk los van de reservebank

door de wondersloffen van oom Hank

Ik streel zachtjes het oude leer

en

stap in die schuiten

eerst mijn linker dan mijn rechter poot

hee nee hee nee hee nee

hee  nee hee nee hee nee

ze zijn zeker vijf maten te groot

zeker  vijf maten te groot

het is verkloot.

 

Shit.

Da’s  shit

vette shit

zo kan ik niet schieten

verlies ik een schoen

is er niks an te doen.

 

Man,

ik ga slapen

eerst janken

en dan slapen

en morgen blijf ik thuis

bel de club

van de regen in de drup

luister man

ik heb een nieuw plan.

 

Staat als een huis

ik ga het maken

in het internationale schaken .

ik ga het maken

op mijn sloffen

in het internationale schaken

schreeuw het van de daken

laat ze ploffen

ik ga van voetbal af

en ga het maken in het internationale schaken.

  

Maar de schoenen zet ik vast

boven op de kast

want ze waren van jou oom Hank

ik denk aan jou en aan je harde lach

dank voor alles  dank.

En als ook ik dood ben, gaan we samen ballen

in de hemel,

ik op kleine

en jij op grote

blote poten.

 

 

 

Tegenwindkind (Marijt)

 

Tegenwindkind (Marijt)

Ze woont in Tuitjevaart

een stoere meid

vindt ze

Marijt

Haar haar blond als stro

als ze naar school rijdt

op haar oude fiets

een tweedehands cadeau

 

Tien kilometer heen

door de polder

tegenwind

Tien kilometer terug

tegenwind

 

Thuis kookt ze

voor haar zieke moeder

en haar zusje

dankbaar klusje

Geld is er niet

in het keukenkastje

in een potje nog een  euro

meer niet

 

 Ze  wil geen medelijden

een stoere meid

vindt ze

Marijt

houdt niet van klagen

zal ook niet vragen

naar haar pa

hij is niet hier, niet daar

vast ergens, maar waar?

 

Tien kilometer lang

vloekt ze door de polder

Tien kilometer lang

om die tegenwind

In haar leven

tegenwind

 

In het weekend gaat ze dansen

in haar oude kleren

alles verschoten

schoenen naar de kloten

maar ze gaat toch dansen

in café de Dijk

van haar krantenwijk 

  

 

Op de fiets naar de stad

door het donker

geen geld voor de bus

dus

tien kilometer heen

door de eindeloze platte polder

tien kilometer terug

tegenwind

 

Niet denken aan later

ze beukt tegen de wind

die rukt aan haar stuur

leven is duur

steeds zwaarder trappen

krom is haar rug

een half uur heen

een half uur terug

Op de school gaat ze goed

vol goede moed

hard werken

tanden op elkaar

komt voor elkaar

Zal de wind op gaan steken of liggen ooit

het zal wel, vandaag is het nu eenmaal zo

bro

 

Maar uit het donker in de verte

komt die leuke jongen uit de derde

Jeffrey met zijn rode kuif en witte scooter

ze hoort een rare toeter

Hij neemt haar op sleep

zij is in zijn greep

samen tegen de storm

samen door de tegenwind

ze lachen samen om de wind.

 

 

 

 

Na jaren kwam hij eindelijk uit het keukenkastje onder de gootsteen

 

                             portret  van een vrouw gemaakt met Stable Diffusion met AI 

Leonardo, mijn kapper, vertelde me dit verhaal: de buurman van mijn vriend van zijn neef had een oom die al wat werkelijk schoon was en rook naar lentegroen van 18 jaar wilde bezitten. Gelukkig bezat hij een stralende glimlach met donkere, niet te ontlopen ogen die vrouwen smeekten hem te mogen frequenteren. Daarom was het redelijk druk in zijn slaapkamer. Deze man, die innemend en tegelijk ook berekend en meedogenloos was, luisterde naar de naam Birk. Hij had een vrouw die Patricia heette en zoveel kocht en shopte dat zij geen tijd had  zijn ontrouwe gangen na te gaan. Echter, deze man bleek een getalenteerd songwriter. Zo getalenteerd dat zijn werk goed werd verkocht en hij steeds rijker en brutaler werd. Hij kocht huizen waarin de minnaressen mochten verblijven en hij stelde als voorwaarde dat ze geen vreemde mannen mochten binnen laten. Maar een der vrouwen duwde een dominosteentje om. Zij voelde zich opgesloten in haar weelderige leenhuis. Zij zag haar lief slechts driemaal per jaar. En wanneer ging hij  nu eindelijk eens scheiden van Patricia? Ze besloot wraak te nemen. Ze vond in een van zijn achtergebleven jasjes een telefoon met nummers en ook die van zijn enige echte echtgenote stond erin. Zij belde met deze vrouw en vertelde alles. Alle boosheid kwam eruit. Ze ontplofte. Patricia was nu ook ontbrand. Op een groot bord in de keuken wist zij alle huizen met dames in beeld te brengen. Het waren er maar liefst acht: Yvonne in Cannes, Lio in Reims, Katja in Paris, Sandra in Bordeaux, Yvet in Rennes, Catharine in Marseille, Roger in Milaan, en Hélène in Saint-Tropez.  

Op een dag kwam de gevierde zanger thuis. Hij had een geur van whisky en roem om zijn schouders. Zij droeg een doorschijnend nachtkleed en had haar lippen rood gestift. Met een zwoele parfum lokte ze hem in haar boudoir. Maar achter haar rug had zij een bijl waarmee zij het hout voor de haard hakte. ‘Kom maar lief mannetje van me,’ kirde ze in haar glansrol. Hij ontkleedde zich schaapachtig, maar gretig en kreeg wilde visioenen, toen zij zich plotseling omdraaide en de bijl liet vallen.

Lang zocht de politie naar het afgehakte element, maar slaagde niet in de zoekactie. De verdachte wenste nimmer te spreken waar zij het dingetje had gelaten. De jaren gingen voorbij. De zanger werd vergeten en de vrouw kwam na jaren vrij.

Het huis van Patricia en haar ongelukkige artiest werd inmiddels bewoond door een ouder, ziekelijk echtpaar. De waterleiding was gesprongen en een loodgieter moest met zijn hoofd in het keukenkastje onder de gootsteen. Hij riep plotseling: ‘Wat is dit nou?’ Hij toonde de oude man een grijzig, versteend voorwerp van een centimeter of vijf, dat verdacht veel op een piemel leek. De vakman blies het stof eraf. ‘Die van mij is gelukkig groter, nou, wilt u hebben voor uw verzameling of doe ik hem bij het afval?’

Uit: 333 dingen om te schrijven

55 bijna 56

 

 

Ik kijk naar de foto’s

van vervlogen jaren

en ik begrijp niet

wie we waren

wie ik was

die jongen met die blonde  haren

en wat ik toen dacht

geen idee

dat de wereld aan mijn voeten lag

ik bracht water naar de zee.

 

Allemaal voorbijgegaan

nog harder dan een scheet

ben niet blijven staan

wat je weet

er staan mensen op die foto’s

sommigen die zijn er niet meer

kijk we lachen

maar was het was

geen idee, mijnheer

 

o ja   dans met mij

o ja   dans met mij

   

Ik leef het liefst

met jou

in het heden

met die onzekerheden

de schilder geeft het huis

ons huis een nieuwe kleur

en dat is wat ik weet

ik ben al oud, dus veel  gezeur

weet steeds minder

maar dat is wat ik weet

geef elke dag je huis een nieuwe kleur

voor ik het vergeet

 

o ja   dans met mij

o ja   dans met mij

Kus me schat

weet je dat

dat ik het liefst

bij jou ben

dat ik me in jou herken

geen vroeger was het beter shit

alleen nog nu en ik zeg dit

kus me nu

 

o ja  dans met mij

o ja dans met mij

 

 

Simone van der Vlugt

 

Ze valt niet op in het  winkelcentrum waar ik altijd mijn boodschappen doe. Ze is slank, blond en heel gewoon Hollands. Ze heeft zelfs een fiets met fietstassen zodat ze opgaat in het dagelijkse tafereel van eten kopen en het naar huis brengen.

Misschien ben ik wel de enige hier die haar herkent, omdat ik haar lang geleden uitvoerig gesproken heb. Zij had een blocnootje bij zich en ik vertelde haar alles over de VOC, want ik werkte in het Scheepvaartmuseum Amsterdam en ik wist heel veel van de oude scheepvaart. Zij kwam voor informatie voor haar eerste boek, een jeugdboek over de VOC - tijd.

Zij stelde zich voor als Simone van der Vlugt. Ze was dankbaar voor mijn opmerkingen. Simones boek verscheen en werd een succes. Daarna kwam ze op stoom. Inmiddels heeft zij twee miljoen boeken verkocht. Geen enkele Nederlandse auteur is daar in geslaagd. Je zou haar dus de J.K. Rowling van Nederland kunnen noemen, de schrijfster van de Harry Potter serie.

Nu loopt de bestsellerkoningin hier met haar fiets, zonder enige glamour of kapsones. Op haar Instagrampagina meldt ze dat ze last van haar keel heeft en niet naar het jaarlijkse boekenbal gaat. 

Ik zal haar niet aanspreken of gedag zeggen. Ik ontmoet haar wel in een van haar mooie boeken. Maar bijzonder is het wel dat een boekcijferkanon zo gewoon en bescheiden kan zijn. Vergelijkbaar met de vorige week overleden Wim de Bie. Een mooie eigenschap.

 

Je verdiende loon

                                           Administratie van het voormalige Binnengasthuis alwaar het personeel zijn loonzakje op kon halen.

Ik ben niet iemand die zich snel druk maakt om zijn financiën, maar die voorjaarsweek werd vrijdags het salaris niet gestort op mijn rekening. En daarna in het weekend ook niet, logisch. Ook op de volgende maandag gebeurde er niets. Ik zocht een telefoonnummer en belde het hoofdkantoor. Een medewerkster gaf een flauwe reactie: ‘Stuurt u maar een mailtje naar uw consulent.’ Dat knaagde toch wel, na een uur zonder reactie. Ik appte een andere medewerker. Ze zou ook bellen met het hoofdkwartier. Wat bleef die maandag was een stilte. Ook dinsdagmorgen kwam er geen witte rook uit de loonschoorsteen. Met mijn gezin reisden we naar het schone Antwerpen. Toen bekroop me toch wel een grotere ongerustheid. Terwijl we in het hotel zijn, die middag, belt een medewerker dat het loon nog die dag gestort zal worden. Maar dat blijkt niet waar te zijn. Gelukkig ben ik altijd redelijk zuinig en heb ik geen grote verplichtingen.

In mijn Vlaamse hotelbed, in het holst van de nacht, ga ik de mogelijkheden na: een boze brief sturen, langs het kantoor gaan en het toetsenbord van de secretaresse afbreken. Maar dat zal niet helpen. Het beste is te gaan slapen en de kalmte te bewaren.

Vreemd dat zo’n gebeurtenis een schaduw over je vakantie kan werpen.  Vanuit Nederland wordt een voorschot overgemaakt, op dinsdag, rond het middaguur. Maar dit voorschot staat pas de volgende morgen, woensdag, op de rekening.

Geen echte ramp, maar vooral omdat ik nauwelijks iets hoorde over het verloop, werd ik er niet gerust op.  Dat had ik niet van mezelf verwacht, want het gaat altijd goed.

Helaas zijn geldelijke inkomsten in onze moderne wereld de wortel van ons bestaan. De vertraagde betaling maakte me daar weer van bewust. Een slapende afhankelijkheid, van money, maar ook van anderen die daarvoor moeten zorgen. Gedachten over banken die omvallen stop ik als een struisvogel in de grond.

 

                                             ******

Het hangt aan de muur

 

Het is zondag. In het wijkcentrum zijn naast de beheerder alleen gelovigen van hele kleine kerkgemeenschappen aanwezig. Ze huren een zaal en gaan los.

Terwijl ik bezig ben met plastic draadjes die de neiging hebben om het schilderij heen te krullen, schalt van twee kanten Christelijke zang door het centrum. Ik probeer me te concentreren op het ophangen van mijn schilderwerken. Zo eenvoudig is dat nou ook weer niet. Natuurlijk moeten ze rechthangen, maar ik vind de veiligheid het allerbelangrijkste. Zowel het schilderij als de muur moeten onbeschadigd de expositie doorkomen.

Ik kijk door de lange gang, die net geschilderd is. Het is goed gedaan en het ziet er fris uit. Maar de verlichting is niet zoals je zou wensen. In het plafond zitten lampen die maar de helft van de muren aanschijnen. Dat betekent dat de bovenkant van een werk in de schaduw komt te hangen. Ik zucht, het is niet anders.

De medewerker van het wijkcentrum zegt dat de hoofdgang  bestemd is voor de lokale fotoclub. We zijn het er over eens dat de zijgang beter is dan de hoofdgang. Daar rennen de cursisten alleen maar doorheen en het is er ook veel donkerder. Maar dankzij de fotoclub heb ik een maximum aan draadjes, want zij moeten er ook nog een paar hebben.

Een kerkganger van een Afro- Caribische gemeenschap spreekt me aan over de werken die tegen de wand aanleunen. Ze draagt  een kleurige jurk. ‘Mooi,’ zegt ze. ‘Ik schilderde ook vroeger, nu hou ik van bomen.’ Ik denk even na over deze overgang in het filosoferen. Ik besluit er niet op in te gaan en zeg: ‘Leuke muziek heeft u in de dienst.’ ‘U bent welkom,’ zegt ze en ik knik beleefd.

Ik klim op de ladder en schuif het draadje in een gleuf. Een spreker roept heel hard: ‘Wij moeten in opdracht van God aan de slag met ons leven!’ Nou, spreker, ik ben hard bezig met de opdracht mijn kunst aan de wereld te tonen. En het duurt wel lang. Een gang van twintig meter volhangen met 29 werken valt me tegen. Zeker omdat ik alle draadjes zelf aan moet schuiven. Trapje op, trapje af.

Beneden me, waar de werken tegen de muur staan, hurkt een kleine jongen bij een werkje van mijn kat Sammie. Hij begint er tegen te praten en is duidelijk op slag verliefd geraakt. Zijn tante is het er niet mee eens. Zij spreekt hem streng aan en zegt dat hij op zijn stoel moet blijven zitten. Ik zeg niets, maar ik vind dat het jongetje best even naar de kat mag kijken.

Terwijl ik weer een schilderij aan de haak pruts, vraag ik me af of de werken in de juiste volgorde hangen. Daar heb ik me niet heel erg druk over gemaakt, maar het is wel belangrijk. Een verhaal met consistentie.

De kerken zwijgen. Het is tijd voor de maaltijd. Heerlijke tropische etensluchten zweven door de ruimte. Maar ik heb geen tijd om te eten. Eerst nog een rijdende biertap verplaatsen. Het ding is loodzwaar. De werkjes op board blijven niet goed hangen, ik was hier al bang voor. De plakkers zijn van een inferieure kwaliteit.

Eindelijk hangt alles. Ik drink een kopje koffie met de beheerder. Teken een formulier dat de werken  drie maanden hangen en dat ik niemand aansprakelijk kan stellen mochten ze gestolen worden of wat dan ook. Ik vertel dat ik een portret van een orang- oetan ben kwijtgeraakt. ‘Dat gebeurt hier nooit,’ zegt ze. ‘Wel is er eens een naakt beschadigd, misschien een fanatieke gelovige?’

Ik vertrek met de lege Albert Heijn kratjes. Een kleine twee uur later heb ik al een mailtje van beheerder: een van de plakkers heeft losgelaten.

Morgen maar even kijken en het werk vervangen. Ik ben tevreden en heb plannen om verder mee te kunnen verven. Dat noemen ze inspiratie, maar dat begrip gebruik ik liever niet. Plezier vind ik een beter woord.