Zondagochtend ritje

Zondagochtend bracht ik Anja naar haar werk. Het was bar vroeg. Half zeven in de ochtend. Eerst de auto uit de sneeuw hakken. Je moet wat over hebben voor de liefde. Eindelijk leek het ding weer op een auto in plaats van op een of ander kunstwerk uit een kunstgalerie. De deur voorzichtig open maken en je dan in de bevroren mobiel wringen. En het stuur is koud..! Heel voorzichtig in zijn achteruit, er kwam een vreemd gekraak onder de bolide vandaan. Gelukkig, hij deed het nog. Ook handig dat we weer een binnenspiegel hebben. Laatst rolde die er zomaar af en een moeite dat we hebben gedaan het ding er weer aan te krijgen. Uiteindelijk moest de garage het doen. Nu voorzichtig vooruit. Moet je ook eens proberen, ( liever niet), zet de auto in zijn twee en hij rijdt gewoon zonder dat je gas geeft. In zijn een lukt dat niet. Het voelt weer als de eerste rijles. Glibberig en licht onzeker zweefden we over de voormalige asfaltweg. Een slingerende fietser (wat deed die zo vroeg daar?) liet zien dat fietsen een kunst is die weinigen beheersen, zeker als het op ijs is. Ik moest dus weer denken aan de rijles, bij een heuveltje stopte ik en toen ik erover heen wilde, spinden de wielen als een formule 1, maar er gebeurde niks. 'Rustig gas geven,' zei Anja. 'Soms trek je weleens wild op, dan vind ik je heel stoer, maar dit is een mooi leermoment..'
Op de weg werden we nog ingehaald door coureurs met een winterdip, die wilden gewoon dood. Uiteindelijk toch aangekomen bij het gesticht en afscheid genomen.
Ik reed weer terug door de donkere ochtend, er was niemand op de weg. Uit de radio kwamen kerstliedjes. Ik hoorde Wham met Last Christmas niet, ik denk dat niemand die plaat meer kan horen. Ik ben geen held in de auto hoor, ik deed ook best lang over de lessen. Ik bouwde zo een hele vriendschap op met de leraar, zo vaak had ik les. Hij droeg gedichten voor uit zijn hoofd en besprak de krant. Mijn moeder heeft er ook heel lang over gedaan en die zei op een gegeven moment tegen de leraar: 'Vrouwen van boven de veertig hoeven geen bochtje achteruit te doen..!' Was die man dat gaan navragen bij het CBR, om je dood te lachen! Zij was sowieso lekker bezig. Op haar examen vergat ze de examinator binnen te laten, tot hij op het raampje klopte. Na mijn eerste examen zei de examinator dat hij niet met mij naar Rotterdam wilde. Hij wilde ook steeds dat ik harder ging rijden, het was echt een bruut.
Ik reed verder, bijna weer thuis. Door de verlaten en slapende wereld.
Tot de laatste meter goed opletten, zou het zout hier al op zijn? Anja moest een zak zout halen voor bij de bevalling. Maar waarom? Het stond op het lijstje.
Ik parkeer de wagen naast die van de buurman en wrik me eruit. Tijd voor nog een tukje.