Geld en zo

In mijn mailbox 5 berichten dat ik een reis naar Turkije gewonnen heb, een auto, een loterij in de binnenlanden van Afrika, een volledig verzorgde cruise en een mogelijke hoofdprijs in de postcodeloterij. Waarom ga ik eigenlijk nog naar het werk met al deze gulle mensen? Ik heb zelfs eens tegen de postcodeloterij gezegd dat ze op moesten hoepelen omdat ik door al die weldoeners al hartstikke rijk was geworden. Toen belden ze me als wraak vijf keer per dag op mijn mobiel en dat gedurende vier weken.
De staatsloterij belde me ook eens en zei: - U kunt nu een miljoen winnen mijnheer de Berk.. Ik zei: - Ik wil helemaal geen miljoen, ik ben best gelukkig zo
- U bent niet goed bij uw hoofd!
- U bent niet goed wijs dat u een wildvreemde gaat bellen om hem een miljoen kado te doen.
Moedeloos hing hij op.
Ook heeft er eens een volslagen wildvreemde gek gebeld met de vraag of ik morgen 40000 gulden wilde verdienen, met een uurtje werken. Geen frisse koffie. Hij reageerde woedend op mijn afwijzing.
Ik liep vanmiddag in een miezerig regentje in de buurt van de Spuistraat. De raam dames keken me verveeld aan. -Kijken,kijken en niet kopen, dachten ze. Er waren ook hele oude vrouwen bij, echte omaatjes, en een Slavische ( we zagen een oud, kromgetrokken mannetje naar binnen gaan), een paar studentes en een handjevol waarvan je dacht: die zijn minderjarig en hoe bestaat het dat zomaar kan. Ik moest aan geld denken, want dat is de belangrijkste reden dat zij daar zitten en ik hier loop. De pauze van het werk gebruiken om een luchtje te scheppen.
Een schoonmaker bood me eens een nicht aan in Marokko voor een schijnhuwelijk. Hij deed daar niet moeilijk over. Ik deed wel moeilijk.
Ik stak de straat over en dacht: -geld, dat is niets dan rottigheid, maar het is wel makkelijk als je wat hebt.
Ik voelde aan mijn portemonnee, hij zat nog in mijn broekzak, dat weet je ook maar nooit in big city.