Ik weet het nog steeds: drie januari was de verjaardag van mijn vriendje Klaas. Een stuk groter als ik, een rooie bos krullen op een ondeugend hoofd. Eigenlijk pasten we totaal niet bij elkaar, ik was klein en niet zo'n deugniet, ik hield van voetballen - hij maakte alleen maar grappen daarover- en ik was ook niet zo dol op schroevendraaiers als hij. Zijn vader, een bonkige kleine man, rijdend in een oranje Ford Taunus -daar rijdt nu alleen nog de penose in- met weinig haar, besloot op een dag de tangen achter slot en grendel te doen. En zeker nadat Klaas zijn kamertje als volgt had ingericht: aan de deur zat een touwtje, dat zat weer vast aan een wekker, die weer met een touw vastzat aan het licht knopje.Toen ik bij hem kwam gaf hij een demonstratie. Na het openen van de deur ging alles tegelijk branden en lawaai maken. Ik was verbluft door deze Willie Wortel neigingen.Het zou niet bij me opkomen zoiets te maken. Een week later vertelde hij van de in beslagname van het gereedschap, nadat zijn vader die avond, toen Klaasje in bed lag, nog even ging kijken bij de kleine blaag. Ook toen werkte het hele pandemonium meer dan uitstekend en kreeg zijn pa een doodschrik.
Enige tijd later vertelde hij me met trots dat een ander experiment, het platleggen van alle radio ontvangst in de hele flat, geslaagd was. Ook daarvoor had hij straf gekregen, maar dat was het experiment meer dan waard geweest.
Klaas kon nogal hard en hoog lachen en hij nam de dingen laconiek, zoals toen bijvoorbeeld zijn teckeltje Sasja hoognodig moest en haar poepje bij ons in de kamer deed.Om het nog erger te maken: het beestje had van de bietjes gesnoept en ik zie mijn moeder nog uitglijden over die rode hoop. (en ik hoor dat zippende geluid ook nog steeds)
Ook presteerde hij het tegen zijn moeder te zeggen dat hij buikpijn had. Tegen mijn moeder bekende hij oprecht schoolziek te zijn geweest. Toen mijn moeder zijn moeder tegenkwam, zei ze: 'Klaas was toch zoooo ziek van de week..'
Hoewel hij dus zo zijn streken had was hij daarnaast een effectieve hulp van de leerkracht, hij hielp hem bij van alles, dat was ook wonderlijk, dat in een jochie tegelijk een boefje en een meesterknecht huisde.
Ik heb een paar jaar geleden eens een mailtje van hem ontvangen en daarin schreef hij dat hij computers uit elkaar aan het peuteren was. Hij was dus niks veranderd.
Drie januari, ik moet dan elk jaar weer aan hem denken, maar het contact is weg. Een bijzonder mens leeft verder in mijn gedachten.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten