Bommeltje

Bommeltje, mijn vijf jaar oude katertje, ligt  ’s avonds vaak bij me, als ik op de bank zit. Ik ben een brave burger, die zitten ’s avonds op de bank.

Bommeltje, de rossige macho, snort niet veel. Hij kruipt tegen me aan. Hij heeft kleine pluimpjes op zijn oren.

Bommeltje doet zich stoer voor, maar toen hij eens op een ochtend naar buiten huppelde, raakte hij in paniek en begon te miauwen alsof hij zwaar gewond was. Ik probeerde hem te pakken, maar het lukte niet, hij dook weg. Oren plat, buik tegen de grond. Ik viel voorover, scheurde daarbij een broek en verdween tussen de coniferen. 

Bommeltje kwam een dag later dodelijk vermoeid aanslenteren. Hij sliep daarna 48 uur aan een stuk. Wat heeft hij gedaan? Een juf van school zag hem jankend bij een tunneltje scharrelen en ik aanschouwde hem rond elf uur ’s avond met zijn neus voor het raam. Toen ik dichterbij kwam, was hij alweer verschwunden.

Bommeltje is al eens bij een ander baasje geweest (of moet ik zeggen: hij had ander personeel?) maar het klikte niet tussen hem en die tweevoeter. Die was teveel weg en Bommelidus houdt van onbeperkte aandacht.

Kijk hem fanatiek doen als ereen poesje in de tuin loopt. Blazen, grommen en raak hem niet aan, want hij ziet je niet.

Bommeltje is niet agressief. Hij is een lieve ‘het’,  een halve Devon Rex. Zijn moeder was een echte Devon en zijn papa een knappe jongen uit de buurt.

Wacht even, hij is weer boven op de kapstok geklommen. En daar gaat hij!  Met alle jassen achterover! Wat een bende. Kunnen de winterspullen en handschoenen meteen naar zolder. Goed gedaan Bommel. Wandel nog een keer over mijn toetsenbord. Weet je dat je dat toetsenbord een keer helemaal ontregeld hebt? Er moest een nieuwe in worden gemonteerd, kostte honderd euro, boef.

Een volgende keer vertel ik over je broertje Sammie. Ook zo’n lief, klein monstertje.