Troost

Waar vind je beter troost dan op dat speciale dakpannetje, naast dat bijzondere gootje, vrij uitzicht hebbende over de straten, glimmende in het donker ? Nee, het is maar een zaligheid van korte duur, indien je verplicht onder een reeds gedode boom, moet soezen en moet doen alsof het avontuur uit je aderen is geweken. Je bent nu eenmaal geboren te klauteren, te pikken, streken uit te halen. Juist deze frivoliteiten stemmen de mensen tot tevredenheid en een extra stukje vlees is dan ook snel verkregen. Het is een droevige bijkomstigheid te merken dat men er alles aandoet je binnen de grenzen van de versierde huiskamer te houden. Maar, wacht maar! Je hebt een doordringende, stekende en tegelijkertijd dwingende melodie in huis om zelfs de meest dove eigenaren te doen bewegen, de deur te openen. Maar daar ga je dan toch uiteindelijk, zwiepende met je staart en opgelucht dat alle honden hun kerstdiner liggen te herkauwen. In de verte hoor je een klok en het stoort je, dat andere wezens dan jij, nota bene lopende op hun achterpoten, zulke harde geluiden mogen maken. Je plekje is vanavond niet bezet, maar even verderop, naast de schoorsteen, zit wel een rooie. “Ik ben alleen,” klaagt hij. “Zal ik je vacht likken?" vraag ik en direct besef ik de onbeschaamdheid van mijn vraag. Ik krijg gelukkig geen klap, maar evenmin een antwoord. “Ik leef op straat," zeurt de rooie verder. “Niemand houdt van me.” Zenuwachtig was ik mijn staart. Ik voel me genegeerd, omdat ik verwend en dik en lui ben en hij vaal en mager, ziek en oud. “ Ga met me mee,” probeer ik, maar dat weigert hij. “Ik haal het nieuwe jaar niet.” Ik sluip naar hem toe en vlei me tegen hem aan, mijn staart streelt zijn kromme rug, mijn gesnor zijn pijnlijke ziel. Daarna neem ik afscheid en hij bedankt mij met een spinnend geluid. Sneller dan ooit ren ik terug naar mijn warme thuisbasis en jammer dat het een lieve lust is. Zij kriebelen mij, achter mijn oren en het is maar goed dat zij niet beseffen wat er op hun dak gebeurt. Zij zouden, daaronder gezeten, misschien niet eens in staat zijn, elkaar troost te bieden. vrijdag 22-11-96