Tijdens
de zomerstorm van gisteren zakte een boom, een machtige esdoorn, tegenover ons
huis, langzaam opzij en landde tegen de gevel van een naburige woning. En daar
staat hij nog steeds, onder een hoek van ongeveer 30 graden. Hij leunt gezellig
tegen de dakrand en omdat er nog heel veel blad aan zit is door het groen nog
niet te zien of, en hoeveel schade er is. Veel mensen blijven staan kijken naar
het monster dat heeft toegeslagen en met zijn kroon de dakpannen gevangen
houdt. Ze blijven staan kijken en maken een selfie door tegen de stam te
leunen. Hetzelfde gedrag als bij de toren van Pisa. Ieder mens denkt origineel
te zijn, maar eigenlijk niemand is het. Ze lachen.
Het
is natuurlijk niet om te lachen. De gedachte dat die mooie, groenvriendelijke
reus in werkelijkheid een helse moordhamer is, stelt me niet gerust. Onder
hoeveel bomen ben ik al door gelopen in mijn leven? Nu ja, ik heb ook eens de
slagboom van de taxistandplaats Amsterdam Centraal in mijn nek gehad. Geheel
per ongeluk. En ik heb zelf eens een
flinke steen een duw gegeven, van een heuvel, en daar stond iemand
onder. Alles is goed gekomen. Maar niet met die ongelukkige dakloze, die
tijdens de voorlaatste storm in een Amsterdams bushokje veilig dacht te slapen.
Boem, boom op de abri. Hartstikke dood. Hoge bomen vangen veel wind, dat wordt
weer eens pijnlijk duidelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten