zondag 5 februari 2023

Het stumbleman schilderij


Het stumbleman schilderij

Hoe zou het met mijn schilderij zijn? Dat dacht ik deze week. Een onbekende bestelde een schilderij van me. Hij wilde een portret van een tekenfilmfiguur: stumbleman. Dit was een cadeau voor zijn zoontje. Ik ging vorige zomer dus opgetogen aan de slag en produceerde een stumblemannetje  in een New Yorkse omgeving. Ik maakte hem levendiger dan het origineel, met ondeugende ogen.

Tussen de zomer en  het einde van het jaar hoorde ik weinig van de klant, hoewel ik een foto van het schilderij had opgestuurd. In januari meldde de fan zich weer. Of hij het schilderij nog kon krijgen.

Ik heb het schilderij ingepakt in een oude printerdoos en naar het opgegeven adres gestuurd. Daar is het enthousiast ontvangen. Maar nu vraag ik me af waar het hangt. Boven de bank? In de kinderkamer? Wie zijn deze mensen?  Een schilderij is toch een ander iets dan zomaar een product. Je legt je gevoel er in.

Er hangt meer werk van mij, overal en nergens. Dat is waar je als createur mee moet leren leven. Geschreven werk, literatuur is wezenlijk anders, want dat kan gemakkelijk door een kopieermachine.

Nou ja, het belangrijkste is dat zij er gelukkig mee zijn.


zondag 29 januari 2023

Stilte



                                           Deze foto is door mij gemaakt, half september, in de bossen van Soest
 

Net als voor een zanger, is de stem een belangrijk instrument voor de docent. Want hoe leg je iets uit zonder geluid? Deze week ging mijn stem hard achteruit. Logisch, met klaslokalen die matig geventileerd zijn. Op mijn school kunnen de ramen gelukkig nog gewoon open, maar ik heb meegemaakt dat bij een zekere onderwijsinstelling de verfrissing alleen kwam van een gebrekkige rammelende airco.

Ruim baan dus voor de keelvirussen en eens in de zoveel tijd ben je aan de beurt. Bij het opstaan voelt het al schuurpapierderig en rauw. En dan op de school: om een drukke binnenstormende klas in de juiste leerstand te krijgen is een redelijk volume nodig. Een internationale organisatie constateerde dat Nederland de rumoerigste klassen ter wereld heeft.

Dat is volgens logopedisten vooral voor juffen geen goed nieuws. Die hebben meer last van hun stembanden dan hun mannelijke collega’s. En wat doe je dan als je hem kwijt bent?

Ik hoorde een piepend geluid toen ik iets wilde zeggen voor de klas. En de stem sloeg over. Het klonk belachelijk. Als een pas gelande alien.

Mijn goede voornemen voor 2023 is naar een zangpedagoog te gaan. Ook omdat ik vermoed beter te kunnen ademhalen. Ik denk dat ik te snel naar lucht hap. Dat wordt oefenen.

Maar als je je stem niet bij de hand hebt, word je wel gedwongen om driftige gebaren in te zetten en de klas geluidloos aan het werk te zetten. Of te gaan fluisteren: dat werkt supergoed. Laat in je gefluister vooral even het woord ‘toets’ vallen. Succes gegarandeerd!

zondag 22 januari 2023

Anne Frank, moest vanaf maart 1942 lopend naar haar middelbare school, maar hoever was dat?





Wij, mijn vrouw, mijn nichtje en mijn zoon, onderzochten hoever en hoe lang Anne Frank vanaf maart 1942 moest lopen naar haar middelbare school, het Joods Lyceum. Zij mocht als Joodse niet op de fiets, en zij mocht niet met de tram. Wij vroegen ons af: hoe lang was die wandeling? En dus liepen we dat na. We startten op het Merwedeplein, waar haar huis was en maakten onderweg foto's. De camera registreerde de tijden. Mogelijk heeft Anne een andere route genomen, maar ze moest in ieder geval vanuit Amsterdam-Zuid naar de Amstel. Haar school, het Joods lyceum, lag aan de Stadstimmertuinen. De cameradata tonen aan dat zij met haar boekentas een wandeling maakte van ongeveer veertig minuten. Dus tachtig minuten heen en terug. Dat is wel goed te doen, maar niet leuk als het regent of als het erg warm is. Juni 1942 was erg warm en daar klaagt zij in haar dagboek ook over. Ook schrijft zij dat zij onder schooltijd naar haar tandarts moest in de Jan Luykenstraat. Dat is bij het Rijksmuseum. Langs het Weteringcircuit is dat een extra fikse wandeling. Zij schrijft daarover dat ze, eenmaal terug, in de les in slaap dreigde te vallen.

In de school zit nu een kinderopvang. Het is een rustige plek. Anne zat hier op school vanaf september 1941 tot en met 5 juli 1942. Op 6 juli 1942 vertrok zij, ook lopend, voor de onderduik met haar familie naar de Prinsengracht. Ze hoefde dus niet echt heel erg lang te lopen, bedenk dat mensen vroeger veel meer liepen dan wij, maar de omstandigheden waren niet prettig op straat.

En verder: de winter van 1941 - 1942 was een van de koudste winters die er ooit in ons land zijn gemeten. In de statistieken staat een januaridag van -11 graden, overdag, gemeten in de Bilt. In deze periode werd ondanks de oorlog zelfs nog een Elfstedentocht gereden. Oorlog, brandstoftekort, en kou moeten het kind dat Anne Frank was, niet onberoerd hebben gelaten. Maar we weten niet hoe ze dit beleefd heeft, want haar dagboek begint pas op 6 juni 1942, haar verjaardag.

In juli 1942 werd zij verplicht haar fiets in te leveren, die was volgens haar dagboek al eerder gestolen.


Dit is de flat aan het Merwedeplein (niet haar woning), wel het vertrekpunt in Amsterdam-Zuid.



De Rijnstraat door...



Jozef Israelskade, de buurt van Gerard en Karel van het Reve.  Anne schrijft dat ze hier een pontje neemt. 


 De Amstel over... en dan rechtsaf en als maar maar recht door...



Het eindpunt van de tocht in de Stadstimmertuinen. 



zaterdag 14 januari 2023

Parijs in de hitte juli 2022


 

Parijs was veel te heet toen ik er was. Het was juli 2022. Je kon een ei bakken op de stenen. De mensen op de foto zochten de lome schaduw. 

zondag 8 januari 2023

Zand, een vervolgverhaal deel 12

 

Zand, deel 12  slot

Marcel keek zijn huiskamer rond.Hij was hier tien jaar niet geweest, maar alles stond nog precies zo op dezelfde plek. Zijn familie had de hoop nooit opgegeven en hun blijdschap over zijn terugkeer was enorm geweest.

DJ KI stond achter hem. Ze legde haar hoofd op zijn schouder. Het hondje sprong op de bank. Tien jaar was hij weggeweest. Maar artsen zeiden dat ze dat nergens bij hem konden constateren. Het bleef een raadsel waar hij was geweest en hij wist het zelf ook niet.

Ze dronken koffie en zaten stil. Het besluit om geen interviews meer te geven, was weloverwogen geweest: ze wilden het verleden afsluiten. Op tafel lagen hun telefoons. Daarop stonden wel wat vage foto’s van die andere wereld. De wetenschap had de foto’s als authentiek verklaard.

Het waren twintig foto’s: vijftien toonden een soort woestijn, de overige vijf een stad uit een science fiction film. Het leverde meer vragen op dan antwoorden. Het enige filmpje op de telefoon hadden ze niet laten zien aan de pers en ook niet aan de wetenschap. Het was een vreemde video van Marcel op een dance-event.

Ze beluisterden de muziek bij de video. ‘Vet,’zei DJ KI. ‘Super cool,’ zei Marcel. ‘Deze shit moeten we na gaan maken. Niemand heeft dit ooit nog gehoord. Het is zo fakking gaaf.’

Ze luisterden. De klanken borrelden uit een diepe, geheime bron, buitenaards en nog nooit gedraaid in hun eigen tijd. ‘Als we dit uitbrengen, jij en ik, dan worden we de beste,’ zei ze.

Maar Holly blafte: ‘Als we maar samen zijn, dan is dat het mooiste geschenk.



zaterdag 7 januari 2023

Zand, een vervolgverhaal deel elf




Ze stapte over DJ KI heen en schuifelde op de tast naar Aran. Ze was niet groot en licht. Ze pakte zijn hand die half over het bed hing en schoof de zegelring van zijn vinger. Ze stopte het sieraad snel in haar zak. Ze wist dat de controle die Aran had over de twee jongeren nu verdwenen was. De ring was de sleutel, daarin zat een chemische stof met een geheime formule uit de toekomst. Ze tikte Marcel en DJ KI aan en gebaarde naar de deur. Ze stonden snel buiten. De nacht was lauw en de hemel was vol met sterren.

Ze stapten, met de hond, in een houten huisje op wielen. Tot hun verbazing was dit een vermomde auto. Trinia kroop achter het stuur. Ze reed hard weg en na enige tijd parkeerde ze de wagen midden in de savanne. Ze drukte op de knop en op de voorruit verschenen bewegende beelden. Marcel keek er met open mond naar. Zelf zou hij zeker zoiets in zijn eigen auto willen hebben.

Hoe dan ook, op de beelden zagen zij Trinia bezig in een groot huis, met prachtige marmeren trappen. Er liep een statige, grijze man door het beeld, in een donkerblauw uniform met decoraties op de borst. Duidelijk de baas. Hij opende een deur met een zilveren greep en verdween in een vertrek. Trinia zagen ze luistervinken aan de deur. Pure spionage. Ze deed drie stappen achteruit en stofte met zogenaamde aandacht een vaas af. De deur ging weer op en the boss kwam naar buiten. Hij beende boos weg en liet de deur op een kier. Ze sloop naar binnen, kwam terug en had een bruin, klein kastje onder haar arm.

De beelden stopten. In de auto was het zeer stil. Alleen Holly hijgde hoorbaar.

Het tweede deel begon. Een enorm kanon kwam in beeld. Het was het kanon dat DJ KI al eerder had gezien vanuit de lucht. Nu kwam er een prachtige laserstraal uit, heldergroen van kleur. Ze had geen idee waarom dit werd gedaan. Het enige wat ze kon bedenken was dat de bewoners van deze planeet contact zochten met andere wezens in het heelal.

De beelden stopten opnieuw. Een tergende stilte.

Nu verscheen een kleine man in een witte jas, hij ademde zwaar en hij tekende op een schoolbord van zeker duizend jaar oud. Een kanon. Daarboven maakte hij een rondje in de ruimte. Tussen het kanon en de cirkel maakte hij een laserstraal. Op de straal tekende hij het portret van een man en een vrouw. Ze leken op Marcel en DJ KI, tenminste als je wat fantasie erbij gebruikte. Hij schetste een pijl bij het gat. Een wormhole.

DJ KI dacht even na. De laser leek iets rechter te staan dan toen zij hem voor de eerste keer zag. De kale man in de witte jas liet het kastje zien dat Trinia bij zich had gehad. Hij wees met een vinger op de rode knop. En daarna naar een pookje dat er boven op zat. Hij draaide er aan. Marcel begreep het: de laser werd op het wormgat gericht. Hij werd nerveus. 'Ze gaan ons afschieten,' dacht hij en hij pakte onwillekeurig de hand van DJ KI. Die hand voelde zweterig aan.

Langs het raam van de auto, de rijdende hut, vlogen vrachtwagens voorbij. Marcel zag een glimp van soldatenhelmen en geweren. Waar waren ze naar onderweg? Naar de kabouter natuurlijk, de kleine man die hen had willen verraden. Zij waren ongewenste vreemdelingen in dit land.

De reis van Marcel en DJ KI naar het laatste station ging verder. Recht door de savanne, langs verlaten mijnen en verlaten dorpen. Een laatste bocht en dan een industrieel complex omzoomd door hoge hekken en grijze gebouwen badend in natrium geel licht. De bewakers niet aanwezig, die waren gealarmeerd op weg naar de indringers uit de andere tijd. In zo’n hokje voor beveiligers lag nog een oudere heer te slapen met zijn voeten op het bureau.

Ze stapten uit en renden naar het hek. Daar stond de kale kleine voor hen klaar. Hij liet ze binnen. De tocht ging door een labyrint van gangen, deuren, gangen en deuren. Marcel wist absoluut zeker dat hij de weg terug in dit smetteloos witte gebouw nooit alleen terug zou vinden. De professor, want zo zag hij eruit, gaf DJ KI het kastje dat ze op de beelden gezien hadden. Daarna wees hij Marcel op een stalen luik met een wiel erop.De man draaide het naar links en het ging open. Hij maakte een beweging dat ze erin moesten kruipen. Marcel, DJ KI, Trinia en de hond gehoorzaamden. De buis was zeer nauw, net als in een MRI. De man deed het luik dicht. Ze hoorden hem schroeven met het wiel.

Er waren geluiden te horen van buiten. Laarzen, geschreeuw. Er werd aan de buis gerukt.

‘Druk op de rode knop!’riep Marcel. ‘Druk op de rode knop!’ Maar DJ KI raakte in paniek en probeerde terug te gaan naar het luik. ‘Ik kan dit niet!’ riep ze.

‘Druk op de rode knop!’ schreeuwde Marcel en hij trok het kastje uit haar handen. Met zijn linkerarm probeer hij KI in bedwang te houden. Ze beet op zijn duim. Met de andere duim drukte hij op de knop.

Het licht explodeerde. De laser schoot sneller dan het licht uit het kanon. Marcel, DJ KI, Trinia en de hond werden weggeblazen alsof ze in een tornado stonden. Door het geweld waar het mee gebeurde, waren zij direct buiten bewustzijn.

Zij verlieten dwarrelend in het groen de loop en vlogen de oneindige ruimte in. De straal bracht hen langs lang gestorven sterren, langs supernova’s, witte dwergen en nevels, in de richting van het wormgat. Het gat dat tijden via een tunnel met elkaar verbindt en waarin de snelheid nog veel heel hoger is dan het licht.

Het gat zoog hen binnen en hun lichamen stuiterden tegen de donkere wanden als wasgoed in een droogtrommel. Zij werden meters lang, uitgerekt, en de tijd vertraagde.

Dit duurde hooguit tien seconden en toen werden zij door het wormgat uitgespuugd, aan de andere kant.  

Nog altijd waren zij bewusteloos en tijdens de reis werden al hun herinneringen aan het avontuur gewist.  Ze raasden langs de hemel en werden door astronomen waargenomen. En na nog tien seconden nam de snelheid zo af dat zij begonnen aan een val. Een voor een vielen zij.

De duik nam acht seconden in beslag. Toen lagen zij in het water van de Atlantische Oceaan, vijftig mijl ten oosten van Miami. De Bermudadriehoek. Een toevallig voorbijvarende visser haalde hen uit zee en daarmee hadden ze groot geluk.

Ze haalden de krant. Journalisten, onderzoekers hielden zich bezig met de zaak. Drie mensen en een hond die zomaar uit de lucht komen vallen, dat is nieuws. Ook onderzoekers bestudeerden de drie.Twee hadden flinke verwondingen en bleken al tien jaar vermist te zijn. De tweede vrouw had een vreemde huidsoort, als van een hagedis en zij had ook een groter hersenvolume. Omdat de drie last hadden van geheugenverlies werden hun foto’s verspreid en uiteindelijk werden twee herkend door familie. Voor de andere vrouw meldde zich niemand.

Marcel werd gevraagd voor allerlei actualiteitenprogramma’s op televisie en hij vertelde daar over zijn vermissing. Hij kon zich weinig herinneren, zei hij. Alleen dat hij in een woestijn was geweest. En dat hij op zijn terugreis drie koningen had gezien. Hij meende daarom dat hij bij de hemelpoort was geweest.

Ook toonde hij data van zijn telefoon. Daar stonden bijzonder speciale dingen op die in de uitzendingen werden getoond. Maar hij vertelde niet alles over de opnames, want ze waren voor zijn leven en loopbaan van groot belang.

donderdag 5 januari 2023

Zand, een vervolgverhaal tien b

 

 


 

Zand, deel 10b

Het gedicht van DJ KI voor DJ Marcel:

Ik wil vrienden zien en dansen, baby,

met jou, tease me, Amsterdam dance,

ga ik dat terugzien, verlang er naar, maybe,

wanneer krijg ik jouw hart, de kans.

Wanneer krijg ik jouw hart, de kans,

o, baby, ik sta in brand.

 

Ik wil moonwalken op die laser

ik wil bouncen met jou

geef me je gun, je taser,

spuit uit  ruimtekou.

 

Wat de fak,

op een toren,

in jouw jak,

bij jou horen.

Je was dirty fijn,

maar ook nice,

heet als een woestijn,

en koud als blokjes ijs.

 

Ik wil vrienden zien en dansen, baby,

met jou, tease me, Amsterdam dance,

ga ik dat terugzien, verlang er naar, maybe,

krijg ik jouw hart, de kans.

Wanneer krijg ik jouw hart, de kans,

o, baby, ik sta in brand.