Na een zware dag zat ik deze week naast mijn geliefde. Ook
zij had een zware dag gehad. Ze werkt in het ziekenhuis, dus je kunt je daar
iets bij voorstellen. Voor mij is zwaar eerder een mentale zaak.
Onze oogleden hingen laag boven de horizon. De afstandsbediening
werd op het boze oog gericht. Wij kregen het NOS Journaal van acht uur. Een
film vol ellende en menselijke ontberingen trok aan ons voorbij. Daarin zat de
premier met het slechte geheugen met boeren aan tafel op een erf. De zon
scheen, zijn lach was even breed als altijd. Hij zat in een luchtig overhemd.
Misschien in het oosten? Bij ons scheen de zon niet.
Plotseling schoot er een Tour de France renner door het beeld.
Was de Tour de France eenmalig verplaatst naar de herfst? Vreemd. De weerman
dan. Een aardige man die weerman. Hij vertelde dat het dinsdag tweeëndertig
graden zou gaan worden. Wat? Tweeëndertig graden? Hij zei er ook nog bij dat
het droog bleef vandaag. Wat? Het was helemaal niet droog vandaag! Met een
schok werden we klaarwakker: we zaten al een half uur lang naar een juli
aflevering van het Journaal te kijken,
zoals lammetjes naar het gras in de wei! We hikten van het lachen en we
beseften dat je rustig een editie van vijf maanden geleden kunt zien: de
ellende is precies hetzelfde. Alleen het weer verandert.
Maar verder gaat het goed met ons hoor, maak je geen zorgen
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten