Het WK speelt in deze donkere dagen, maar buiten merk je daar weinig van. Geen vlaggetjes, geen getoeter, geen oranje vlaggen in de straat. Tenminste, niet in mijn straat. Dit doet me denken aan het WK van 1978. Ook toen, voor zover ik mij kan herinneren, zag je geen oranje op straat en niemand leek er echt mee bezig. Ik was toen elf, dus het is lang geleden, maar dat is wat ik me herinner. Op het schoolplein spraken de jongens erover. Dat was het. Tot ieders verbazing rolde het Nederlands elftal door de rondes tot aan de finale. Op een zondag was dan de allerlaatste wedstrijd. Ik keek die samen met mijn vader in onze flat. Buiten was het erg stil, maar nergens oranje, nergens wilde bijeenkomsten op pleinen. De negatieve berichten uit de dictatuur hadden hun werk gedaan, net zoals ze dat nu doen.
En wij keken naar die wedstrijd die in een grimmige sfeer in
blauw en wit werd gespeeld. Steeds harder werden de overtredingen. Bloed
kleefde aan de truitjes. Voor het Nederlands elftal was het onmogelijk daar te
winnen. Dat is niet gebeurd en dat was ook niet gebeurd.
Tot in de 45e minuut het leer van de bal het
aluminium van de linkerpaal raakte. Beneden ons op de eerste verdieping klonk
gejuich en een bonk. Iemand viel van zijn stoel. Het eindsignaal klonk. de verlenging
kwam,met twee Argentijnse doelpunten. De Nederlandse spelers vluchtten het
stadion uit. Ze vreesden voor hun leven. En daarin hadden ze gelijk. De Argentijnse
hysterie bereikte een kolkend hoogtepunt. Maar hier in Holland werden de
gordijnen dichtgeschoven en er werd bijna niet meer over gesproken, behalve
door voetballiefhebbers.
En nu dan dat kampioenschap in dat zandbakje met bazige
mannetjes. Ik zie de vergelijking met 1978 en ik weet vrijwel zeker dat de
titel al verkocht is en alles is geregeld. Die titel is namelijk voor ons.
Olanda. Want dat is zo’n handig land voor de business, met een prachtige
infrastructuur en ze doen altijd precies wat de sjeik wil. Argentinië,
dat is zo ver weg en je doet er slecht zaken mee. En ze houden niet van eindeloos
theedrinken, hebben ze geen geduld voor. Brazilië, hetzelfde en ze willen niks
met dat regenwoud. Op die plek kun je duizend shoppingmalls aanleggen en
honderd vliegvelden, maar dat willen ze niet. En dan Frankrijk: wil de geroofde
kunst uit de Arabische wereld niet teruggeven. Nee, dan Olanda, met Amsterdam,
waar je altijd een waterpijpje kunt smoken. En daarom gaat de cup naar Olanda.
Messi weet het nog niet, maar hij gaat de wedstrijd niet winnen. Het is al
geregeld in de bestuurskamer en in de kleedkamer. Zelfs de medailles zijn al
gegraveerd.
Zondag 18 december krijgt Oranje in de allerlaatste minuut
van de blessuretijd een penalty. De keeper is ook gefixt, die blijft gewoon
tussen de palen staan. Doodstil. En daarna zal er een feest, een oranje knalfuif
worden georganiseerd. Gesponsord door Qatar uiteraard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten