Als je maar betaalt

 De man met de grote, zwarte hoed en de donkere, onzichtbare ogen
 liep op hem af en legde

de lederen map voor hem neer. 
“Deze zijn voor jou,” zei hij, zonder de ander aan te kijken.

De mislukte artiest geloofde hem niet. “Voor mij?”

“Meesterwerken,” sliste de onbekende. “ Speciaal voor jou.” 
De artiest strekte zijn vingers naar de map,

maar de man griste deze snel weg. “Eerst een whisky,” zei hij dreigend. 
De kunstenaar dacht na.

Over de meesterwerken en wat die al niet op zouden brengen. 
Hij bestelde een whisky en nog eentje  en nog eentje. 
De man met de hoed had duidelijk dorst, maar stelde zich niet verder voor. 
Het viel de schilder op dat hij helemaal niet dronken werd. 
Ze spraken niet, maar dronken, tot het morgenlicht door de oude gordijnen kierde.

“Heren, ik ga sluiten,” zei de kroegbaas ongeduldig. “ Ik ga ook,” sprak de man met de hoed.

“Ik moet nog zaken doen.”

“Hee,” zei de kunstenaar. 
“Had jij niet iets voor mij?” De onbekende grijnsde.

 “Asjeblieft,” sprak hij en legde de map op de knie van de artiest. 
Daarna verliet hij snel het café.

“Wat een zuiplap,” liet de kroegbaas zich ontvallen.

“Op mijn rekening,” zei de kunstenaar.

Hij opende de bruine map en verwachtte eeuwenoude tekeningen, 
prenten van beroemde meesters,          

maar hij vond slechts recensies, bittere, zure, slechte recensies, 
over zijn eigen werk.

“De dood achtervolgt me,” zei hij tegen de waard.

“Als je maar betaalt,” zei die.

Sjoerd

1996