Toen wisten
we nog niet dat onze jongen, onze lieve zoon Pieter, iets mankeerde. Zijn
motoriek was gevuld met slungelachtigheid zodat het leek of hij geen enkele
controle had over zijn lijf en leden. Het volgende gebeurde: het was de avond
van het kerstdiner. Onze toch wel deftige familie zat in het beste kerstkleed
aan de tafel. Opa, oma, tante Jo en oom Hendrik. De stemming was opperbest. Tot
hij, de lieve jongen, binnenkwam om ons een gezegende kerst te wensen. Hij
maakte een vrolijke groet, een beweging met zijn linkerarm en struikelde daarop
met zijn rechtervoet over zijn linkervoet. Het lange lijf boog naar voren en
dreigde te vallen. Daarom strekte hij de rechterarm om de val te breken,
echter, de hand verdween in de schaal met dampende aardappelen. De valbeweging
ging verder en om de schrik van de hete pommes de terres te overleven, trok hij
aan het wit damasten tafelkleed. Daarop kletterde de soepterrine van de tafel.
Een aantal aardappels rolden in de schoot van tante Jo. ‘Nee!’ riep onze
moeder. Oom Hendrik kreeg de vermicelli op zijn kale kruin.
Achteraf bezien was
het hilarisch.
De rest van
de avond ging rustig en zonder ongelukken, omdat hij, onze lieve zoon Pieter,
een aparte plek in de kamer kreeg, waar hij geen enkel kwaad kon doen. De rest
van de avond ging goed, totdat onze tante Jo zowat zich verslikte en stikte in
een visgraatje dat in de kabeljauw was verborgen. Onze zoon Pieter, die vreemde
snuiter was als eerste bij haar en sloeg haar onmiddellijk hard tussen de
schouderbladen, zodat zij gered was.
‘Zo doe ik
dat,’ zei hij trots en hij werd uitgebreid gezoend door ons.
Tantje Jo
heeft uit dankbaarheid een beeldje gemaakt van onze Pieter die met zijn ene hand
in een schaal aardappelen steekt en met zijn andere een visgraat omhoog houdt.
Uit: 333
dingen Het kerstdiner dat we nooit zullen
vergeten
Geen opmerkingen:
Een reactie posten