Deze bewuste automaat, gelegen bij de Alkmaarder Hout, weigerde na het afrekenen een bonnetje uit te spugen, ja, en wat ga je dan doen? Ik heb de auto gewoon laten staan en afwachten maar. Toen ik terugkwam zat er geen bon onder de ruitenwisser, maar het had zomaar gekund. Geen wereldschokkend verhaal, maar wel een van: wat zou u doen?

A picture of a painting: Remake Riviera, 2014

A new painting I've made. With the sunny side of life. It was an old painting from the fifties I believe,

Dit schilderij heb ik onlangs gemaakt over een oud schilderij heen.

If you want to see more please look on: www.sjoerdvan berkel.nl

Eerebegraafplaats Bloemendaal laatste Expoge herdenking, Nederlandse vereniging ex-politieke gevangenen

Eerebegraafplaats Bloemendaal/Overveen, de laatste Expoge herdenking 11 mei 2014 Na de oorlog ontstond de Nederlandse Vereniging van ex-politieke gevangenen uit de bezettingstijd. Elk jaar herdachten zij gevallen verzetsmensen op de Eere- begraafplaats Bloemendaal/Overveen. Vanwege de hoge leeftijd was de laatste herdenking op 11 mei 2014. Ik was daarbij, vanwege mijn zwager die namens het Nationale Reserveleger, de plechtigheid mede vormgaf. Ik schreef in mijn schrift: ‘Harde wind. Regen. Eerebegraafplaats Bloemendaal. We gaan een kop koffie drinken. De regen gaat harder stromen. Voor de deur van het etablissement huppelt een vos. De leden van de B-Compagnie rijden naar de ingang van de begraafplaats. Het is een krappe parkeerplaats. Er stappen heel oude mensen uit de wagens, voorzien van rollators. Met rolstoelen, over het smalle pad, gaat het gezelschap omhoog. Voorop lopen de militairen, zonder paraplu en zonder regenjas. Ook de burgemeester van Bloemendaal loopt ertussen. Ketting om de nek. Boven, op de begraafplaats, zijn de stenen hoogst ongelukkig. Het zijn keitjes en ze worden spekglad bij deze regen. Als we boven zijn zie ik dat de grafstenen een halve meter lager liggen dan waar wij staan. Het is een soort bak met graven. Er worden toespraken gehouden en gedichten voorgedragen en kransen gelegd. Die kransen komen van stichtingen als het Oranje Hotel of de Geuzenpenning. Dit is de laatste keer. Een oude man zit eenzaam onder een paraplu. De stoelen naast hem, een stuk of zeven, zijn leeg, de makkers zijn heengegaan. Ik groet de rustplaats van Hannie Schaft, de enige vrouw in dit gezelschap van omgebrachte verzetsmensen. Er liggen verlepte bloemen naast, van 4 mei nog, denk ik. De regen, al dagen lang, is onbarmhartig. Waar is het graf van de IJmuidenaar Jan Bonekamp? Boven de bak torent een urn uit met as van onbekende strijders. Van Zandvoort komen racegeluiden aangewaaid. Leven gaat gewoon door. Weer of geen weer. De militairen leggen de 19 kransen bij verschillende graven en salueren. Ze worden almaar natter en natter. Naast de klok staat een militair de taptoe te blazen. Hij raakt de muzikale weg kwijt, ik denk dat er water in zijn toeter is gevallen. Het gaat nog steeds harder en harder regenen. Toch fluiten de vogels. Sommige fluiten zelfs heel mooi'. Sjoerd 11 mei 2014

De keldermuizen van de Nieuwezijdsvoorburgwal

Het gebouw heeft een hele diepe kelder met ontelbare kabels die over de donkere vloeren kronkelen en dwars door plafonds gaan. Wie weet waar ze uitkomen. De kelder heeft gangen en nissen als een echt spookhuis. En muizen, veel muizen. De muizenman komt regelmatig met allerlei duistere spullen om ze aan het schrikken te maken. Ze trappen daar allang niet meer in. “Effe een krabbeltje hier,’ wees hij mij, ‘o enne, niet om het een of het ander, maarre, er lag een tassie bij de muizen. Dan weet je het. Een tassie, enne, ik heb hem laten liggen, want ik kom daar niet an, maar dan weet je dat het er legt. Ik legde mijn dingetjes neer en toen voelde ik wat. Me lampie erop geschenen, zomaar een tas. Vreemde plek voor een tas, het is maar dat je het weet, nou, ik ga weer, tot kijk!’ Hij vertrok en mijn collega en ik werden langzaam nieuwsgierig. Een tas in die krochten waar nooit iemand komt. Dat is wel heel vreemd. Om daar te komen moet je wel durven. We daalden af en namen ook een lantaarntje mee. Misschien lag er een gebeente naast. We kwamen op de plek. Het is er echt niet gezellig. Er stond een fiets van een onbekende. Het voertuig van een dader? De lichtbundel gleed door de alkoof. Inderdaad lag daar een tas. Een bruine tas, zonder bloedsporen eraan. We keken en vonden tot onze verbazing een rijbewijs, een paspoort, autosleutels van een Audi,verzekeringspapieren, een spiegeltje en een haakje. Het werd ons duidelijk dat dit de tas van een tandarts moest zijn. Maar wat deed het ding in de kelder? Iemand wist deze plek, die heel moeilijk te bereiken is. Ook al vanwege een buitendeur die alleen door de huurders kan worden geopend. De portemonnee was weg, waarschijnlijk werd de tandendokter beroofd. Maar waarom zaten die interessante papieren er dan nog in? Die zijn ook wel wat waard. De dader had het ook in de gracht kunnen gooien. Makkelijk zat. En waarom ging de tandarts eigenlijk met alle papieren die een mens kan hebben op stap? We contacten de dokter, maar hij reageerde niet. Ook al zo raar. Toen hebben we de spullen maar naar het politiebureau gebracht. Alleen de muizen weten wat wij niet weten, maar zij gaan lekker niks zeggen. 2012

Rudi Carrell, und wenn Sie in Holland Urlaub haben gehen sie einmal nach Rudi Carrell, in sein Geburtsplatz Alkmaar

Ich wusste es nicht, aber wir haben ein Platz fur Rudi Carrell. Es ist an die Strasse Heul in Alkmaar. Ich fand es schon (guck mal das Photo). grusse aus Holland, Alkmaar.

De Appelpoester, bundel Sjoerd en Paddy Eline

Samen met de kunstenares Paddy Eline, heb ik een bundel met sprookjes voor kinderen gemaakt.Deze prachtige bundel, in low- budget formaat is bij mij te bestellen. Ik ben er trots op.

23 juli 2014 Dag van Nationale Rouw Ramp met Malaysian Airways.

De wereld heeft onze liefde nodig, de wereld heeft liefde nodig. Je kunt op deze wereld in de handen van bebaarde rebellen vallen en gegijzeld worden en ook nog onthoofd. Als je geluk hebt wordt je onthoofding niet met trots op Youtube gezet. Je kunt... ik wil verder schrijven, iets slims zeggen over de Dag van Nationale Rouw, maar mijn Thijs van drie is op zijn knietje gevallen en daarvoor moet het wereldleed wijken. Er is nu een drama in tien bedrijven gaande, dus je kunt, dat iemand je vliegtuig in stukken schiet, iemand je kantoor binnenvliegt of een bom in je tas doet, je kunt dat, je kunt dat allemaal meemaken. Maar wij, wij moeten veel meer protesteren tegen de leiders van deze wereld. Naast het herdenken is dat voor mij, ja Thijs, wat wil, koekje? Is dat voor mij, god, wat ben ik moe na een dag met het mannetje, is dat voor mij het belangrijkste, mondige burgers moeten zich verzamelen en wacht even, Thijs, niet aan de computer komen, wat heb ik nou gezegd? Eh, ik ben de draad kwijt. O ja, vandaag is de Dag van Nationale Rouw. Ik beleefde dat het beste op de fiets met Thijs. We gingen mama ophalen in het ziekenhuis, waar ze werkt. Ik had hem verteld dat de klokken zouden gaan luiden en hij kon niet wachten tot het zover was. ‘Dong, dong?’ vroeg hij steeds. ‘Dong, dong?’ In de hal van het ziekenhuis bleven de mensen plotseling staan, als waren ze bevroren. Een meisje met een verband, een man achter een rollator, een mevrouw met een infuuspaal. Niemand zei iets. Wat gaan we doen met die stilte? dacht ik. ‘Mama warten?’ vroeg Thijs veels te luid, terwijl hij bij me op schoot zat. ‘Ssstt Thijs,’ gebood ik, ‘even stil zijn.’ Hij bleef stil en wreef over zijn pijnlijke knie waarop hij vanmiddag was gevallen, tijdens het voetballen op het schoolpleintje. Met veel moeite had ik daar een pleister met een aapje op gekregen. Plotseling bewoog iedereen weer. Mama kwam eraan met een andere verpleegster en die maakte een grapje over de pleister op de knie. Ik schoof de draaideur door en dacht heldhaftige dingen, wij moeten, wij moeten ons verzamelen en een wereldwijde grote mond opzetten, stille tochten organiseren van Amsterdam tot aan Tel Aviv en de parlementsgebouwen op deze planeet bestoken met vriendelijke e-mails. De mensheid, jong en oud, man en vrouw, moet aan de kleine, agressieve elite laten weten dat het nu genoeg is. Wij, de niet-machtigen, zijn in getal groter dan de machtigen. De wereld heeft dringend onze liefde nodig. Er is maar een aarde om op te wonen en om ons huis is het donker en we draaien hard in de ijzige kou en de schil die ons beschermt is maar twintig kilometer hoog. Zo is mijn dag van Nationale Rouw er ook een van Persoonlijke Opstand, al weet ik niet hoe ik mijn wereldwijde beweging in gang moet zetten. Mijn wereldwijde beweging maakt zich gereed om zijn tanden te gaan poetsen. En een laatste kaars aan te steken voor de nabestaanden en de nabestaanden van de oorlogslachtoffers van gisteren, vandaag en waarschijnlijk ook morgen.