zondag 29 maart 2015

Verslag van het toneelstuk Wie doet ons wat van Sayonara 28 maart 2015



Een goed gevulde zaal ziet zaterdagavond het stuk Wie doet ons wat  van toneelgroep Sayonara in cultureel centrum de Rietschoot te Koedijk. De toneelvereniging viert zijn 25e verjaardag met een even humoristisch als ingenieus karakter. In het eerste bedrijf zien wij toneelvereniging de Twee Scharen. De spelers
missen noodgedwongen hun regisseur die in de file staat. Zo zijn er een diva die vreest voor haar positie, treffend en vloeiend neergezet door Simone Schmit, en een jongere, Andre Woons, die een PTT monteur moet spelen maar dodelijk ongerust is over de zoenscènes. Deze jonge acteur lijkt al heel lang op het toneel te staan, zo gemakkelijk komt het over. Het loopt natuurlijk allemaal flink mis met toneelclub de Twee Scharen en wij als publiek moeten gissen wat er nu precies op de planken gebeurt, want dat zien we niet. Nog niet. Pas in het tweede bedrijf zien we wat er allemaal aan de voorkant misgaat. Een knappe prestatie van auteur en regisseur Edwin Woons, want er moet wel gelijkloop zijn. Mooiste hierin is het moment waarop het toneel van de Twee Scharen langdurig leegblijft. Briljante vondst. Wij voelen hoe genant en knullig dit moet zijn. Hilarische hoogtepunten zijn er ook als de jonge monteur onder de pastorale rokken duikt van de uitbundig spelende Christiaan Woons. De acteurs van Sayonara gaan goed om met het ingewikkelde script en hun spel is verzorgd en nergens te dik aangezet. Een geslaagde avond dus met bijzonder veel humor. Toen wij terugkwamen na de pauze lag er een boekje van toneelvereniging de Twee Scharen op onze stoel. Dat was heel verrassend en leuk. Grappig detail: de Twee Scharen speelt: wie doet me wat en Sayonara speelt: wie doet ons wat. Ja, wie doet hun wat? Niemand denk ik, als je zo goed speelt.    

Sjoerd van Berkel
Emke van Berkel

28 maart 2015  

dinsdag 10 maart 2015

Er zit een koe in de brievenbus


Er zit een koe in de brievenbus. We willen graag weten hoe zij erin gekomen is. Maar hoe krijgen we de koe eruit? Ze is in zijn geheel verdwenen in de bus. Een echt wonder is het. Moeten we aan haar staart trekken? Ze zegt dat het ook niet haar schuld is, maar dat ze er plotseling in zat. Ze stond in de wei en het volgende moment zat ze hoepla in de bus naast het wijkkrantje en een aanmaning van een deurwaarder. Ze loeit aan een stuk door en ze moet dringend gemolken worden. De buren staan nu voor de deur te kijken naar het dier. Zij praten smalend over een lekker biefstukkie, maar daar willen wij niets van horen, wij willen de koe levend uit de bus halen. Nu zult u zeggen dat het toch een kwestie is van de bus openmaken met een sleutel of een snijbrander, maar wij hebben dat geprobeerd en de koe zit met haar hals vast in de klep. Een ernstig probleem inderdaad. Iemand stelde voor haar in te smeren met Hollandse roomboter en haar dan eruit te sjorren.
Ik denk zelf nu: als ze erin gekomen is, dan moet ze er ook uitgetoverd kunnen worden. Bij deze dan ook een oproep aan diegene die dit heeft gedaan om het ook weer ongedaan te maken.  Ze heeft namelijk ook wat koeienvlaaien gemaakt op de post en de krant van vandaag. En we hebben bezoek gehad van een paar stoere stieren, dus we durven ook  niet meer naar buiten.

vriendelijke groet,

familie van Berkel

maandag 9 maart 2015

Zundert, de geboortegrond van Vincent van Gogh. 31 januari 2015


Ja, wat is Zundert? Een modern dorp met een lange winkelstraat en een dorpsplein. Het is het dorp waar Vincent van Gogh ter wereld kwam, maar hij zou zijn eigen dorp niet meer herkennen. De winkels zijn geopend, het is zondagochtend. De inwoners van toen zouden van dit laatste feit zijn flauwgevallen van ontzetting. Maar in de tegenwoordige tijd is alles mogelijk. We stappen uit de auto. De regen valt op mijn schouders en het is koud. Met een paar passen ben je bij het geboortehuis van de meesterschilder. Tenminste, dat hoop je, maar helaas, het is er niet meer. In Vincents tijd was het huis al afgeschreven. Waarom woonde hij er dan? Dat lezen we in het museum dat ongeveer op de geboorteplaats staat. Kijk, Zundert was een rooms-katholieke gemeente, heel rooms-katholiek. Verderop in het dorp staat een grote kerk. Maar de protestantse kerk gaf het zuiden niet zomaar op. Dus droeg men aan de dappere dominee van Gogh op om in die roomse enclave een gemeenschap van protestanten te vestigen. Op een paar treden van het museum staat dan ook een heel klein kerkje en daar ging de familie van Gogh ter kerke. Veel vrienden zullen zij dan ook niet hebben gehad in de dorpsgemeenschap. In het dorp tref je weinig herinneringen aan de van Goghs. Het is een teleurstelling. Ook in het museum geen spullen of dingen die hun leven laten zien, wel het hele verhaal, helder en digitaal uitgelegd. Nee, het enige wat er is, is het kerkje en het ontroerendste: het grafje van Vincents oudste broertje, ook een Vincent. Op de steen staat: Laat de kinderen tot mij komen,  een uitspraak van Jezus. De steen ligt vlak naast de kerk. Ik stel me zo voor dat ze hier wenend boven gestaan hebben. 






En dat was nog maar het begin van de ellende van de familie. Vincents gekte, zijn dood, de dood van zijn broer, en de gekte van sommige andere broers en zussen, lees dat maar eens na.
We stappen weer in de auto. In Zundert lijken de sporen te zijn gewist en verder pakt het dorp ook niet wild uit met de figuur Van Gogh. Ik heb geen Vincentstraat gezien, geen beelden, geen huizen met daarop een reproprint. Merkwaardig. Kijken we naar Anchiano, de grond waarop Leonardo da Vinci geboren werd, dan is dat da Vinci dorp met een hoofdletter. Zundert presenteert zich als de stad met het grootste Dahlia concours.  



zondag 1 maart 2015

De vrouw die opgegeten werd door haar robotstofzuiger, naar een krantenbericht uit januari 2015


Zij was het eerste slachtoffer van de robotstofzuiger. Met haar begon een lange periode van stofzuigmoorden die uiteindelijk leidde tot de arrestatie van de stofzuiger. Zij, het eerste slachtoffer, lag in haar appartement op de grond een spieroefening te doen toen het apparaat, dat zij had aangezet om tijd te besparen, haar lange haar aanzag voor een tapijt. Bruut zoog hij aan het haar en trok en trok. Zijn afstelling was misschien wat te nauwkeurig. Zij verzette zich heftig, maar de robot luisterde niet. Zo was hij niet geprogrammeerd. En hoezeer zij ook tegenstribbelde, zij verdween langzaam, stukje voor stukje, in de slurf en de robot hikte tevreden. Hij had zijn werk goed gedaan. Hij reed terug naar zijn plek, naast de bezemkast en deed een tukje. Enige tijd later kwam een man het huis binnen. De robot werd wakker, voelde zich een klein beetje misselijk. Hij besloot wat frisse lucht te gaan halen en gleed de straat op. Een vrouw wenkte hem. ‘Jij bent een stofzuiger!’ riep zij, ‘wil jij even bij mij langskomen?’ ‘Gezellig,’ dacht de stofzuiger en hij was al binnen. ‘Nou lekkere bink,’ zei zij,  ‘ga je gang!’ Zij ging op de vloer liggen en keek lui naar de televisie. De robot gehoorzaamde en begon braaf de kamer te reinigen. Plotseling zat er iets vast in zijn slurf. Hij tolde rond en allerlei lampen gingen branden op zijn metalen lijf. ‘Error, error,’ galmde hij.
De vrouw kwam woedend op hem af. ‘Wat is dat nou? Hee, je hebt een onderbroek in je bek, geef terug!’ De robot had een stuk ondergoed van een man opgezogen. Zij trok aan de pantalon, maar het kledingstuk gaf niet mee. En zo merkte zij plots dat haar arm naar binnen werd gezogen en zij schreeuwde en schreeuwde, maar niemand hoorde het, boven het geluid van het loeiende apparaat. Toen verdween ook zij in de buik van de machine. De robot voelde zich nu de wolf uit Roodkapje en hoopte op een jager die zijn zware buik zou komen ontlasten. De twee dames bonkten met hun vuisten hard op zijn ingewanden. Een stoere man, een vechtjas, zag hem aan voor een misdadiger en schopte hem, maar daar lachte hij om en hij sloeg de aanvaller de bosjes in met de zuigstang. Een agent schoot met kogels op hem, daar lachte hij ook om. Uiteindelijk ving men hem met een visnet, geworpen uit een helikopter. Hij werd opgetakeld en de inmiddels gestorven vrouwen werden bevrijd met een blikschaar. Eenmaal op de grond werd hij met een arrestantenbusje afgevoerd en naar het gerecht gebracht. Daar ontbrak het de rechters echter aan jurisprudentie. Men had hier nu eenmaal te maken met een robot, gemaakt zonder geweten. Omdat men hier juridisch niet uitkwam besloot het hof tot het opleggen van een taakstraf. De robot ging dienst doen in een verzorgingshuis voor ouderen. Daar miste men op een dag twee ouderen, maar onduidelijk is of deze zijn verdwenen in het zuigmonster. Ze zouden ook weggerollatord kunnen zijn. Een onderzoek volgt. De robot kunnen we het niet meer vragen, want een zuster heeft per ongeluk een waterstraal uit een  douchekop op hem gericht en toen is hij ontploft.