vrijdag 31 december 2010

En de laatste van het jaar

En dan de laatste dag van het jaar. Op het schoolplein hier achter worden verboden waren afgestoken,ik zit soms te schudden op mijn stoel en dat mag dus allemaal kennelijk. Rook flarden waaien over de straat of het oorlog is. Over oorlog gesproken: ik ben net met veel geluk ongedeerd uit de supermarkt gekomen. Maar twee keer van achteren aangereden door een scootmobiel (dat kan ook hard van voren, in zijn achteruit), bijna in het vak met de geitenkaas geduwd, en klem gezeten in de rij bij de kassa. Ergens was iedereen ervan overtuigd dat AH de enige winkel in het land is en dat die tot medio mei dicht gaat. Of misschien in het onderbewuste dat door de jaar overgang de kompjoeturs op hol slaan en de dijken doorbreken.
Alleen de verkopers in de oliebollenkraam lachen breed uit. Het is hun dag met een gouden randje. Het spoor gaat om 8 uur plat, en dat kunnen ze beter maar zo houden de rest van het komende jaar.
Wij gaan vroeg onder de lakens vanavond en merken wel wanneer het zo laat is. Geen problemen met een kater de volgende dag of een maag die van streek is. Lang geleden was er eens een tv- dokter op televisie die een plastische beschrijving gaf van een oudejaarsavond. Voor hem stond een vissenkom, die de maag moest voorstellen. Hij wierp er een oliebol in, champagne er achteraan, een paar toastjes, nog een appelflap, soepje, aardappel, glaasje wijn, biefstukje, vlaatje, koffie met een bon bonnetje, en hij bleef maar roeren. Wij lachten ons slap, wat een vertoning, toen hij tot slot nog maar een bol erin gooide en met een glimlach zei: 'Wat zal uw maag hiervan denken?'
Ik heb wel wat zorgen over de dieren, binnen en buiten, en over een ieder die in zijn eentje op zijn kamer zit. Die zou ik het advies willen geven erin te kruipen en de dekens over je hoofd te trekken. Lekker warm en het is zo 1 januari.
Ik wens iedereen een veilige jaar overgang.
Grappig dat je een stukje kunt schrijven dat je volgend jaar zo weer kan plaatsen.

maandag 27 december 2010

Gedichtje uit 1995

Vervang liefde
door het woordje ‘tederheid’
niet alleen gevoel
voor die mooie meid
maar ook voor die ouwe geit
tederheid
tederheid

Liefde in z’n meest ruime jas
tederheid
tederheid
een woord, een lach, een arm,
een kaart, een zoen, een lied,
tederheid
tederheid, je kijkt in
het tedere gezicht van geluk.

Liefde in zijn meest ruime jas
tederheid
tederheid
een blik, een hand, een gebaar,
een ik-zal-voor –u-opstaan
tederheid,
tederheid, je kijkt in
het tedere gezicht van geluk.

1-6-1995

zondag 26 december 2010

T is weer voorbij

We moeten de kerstkaarten nog op de deur plakken en de cadeautjes liggen niet uitgepakt naast de nepboom. De sneeuw lijkt wel weg te dooien, zojuist kwam het gewoon door de schuifdeur heen geperst. Die had even opengestaan en kennelijk was er toen neerslag. Nu schrijf ik dit na met de handdoek deze Louisiana ramp te hebben bestreden. Kerst was kort, maar ok, we zijn niet ingesneeuwd, de boom is blijven staan, we zijn niet van de weg gegleden, de gourmet is niet aangebrand en iedereen in onze fam is nog bij elkaar en we hoeven niet naar Berts familie diner. Ook de baby is gewoon in de buik gebleven. Helaas ging het zelfgemaakte nagerecht er eigenlijk niet meer in. Het was een hazelnoot toetje en het was lekker, maar aan de machtige kant.
En we hebben aan de noodlijdenden gedacht, maar dat doen we niet alleen met kerst.
Nu nog de laatste stappen van het jaar. We zetten onze hersenen bijna op stand nul en kijken naar All you need is lof (spreek het uit als de groente) en denken terug aan vorig jaar. Toen keken we daar ook naar en tijdens dat kijken werd er een man vermoord in onze straat. Die moord is nog steeds niet opgelost, ook niet na onze verhuizing. Hoe zou het gaan met de achterblijvers, vrouw en kinderen?
Ik wil iedereen nog even op het hart drukken voorzichtig te zijn met vuurwerk. In een land waarin zowat alles verboden is, mag het afsteken van explosieven gewoon ongestraft door onbevoegden. Vorig jaar stak een dronken man een vuurpijl af, terwijl hij die tussen zijn benen had geklemd. Daarmee schoot hij ook zijn kaboutertje af. Hoe dom kun je zijn?

donderdag 23 december 2010

Kotsie de kotsie (een kerstboodschap)

Hier in huis is het vermakelijk. Als Sissie, onze lieve ragdoll poes braakt, dan komt Sjaak, de Rotterdamse straathoek kater, als hulp in de huishouding dat opeten. Sjaak braakt zelf ook weleens, liefst midden in de nacht, van bloe-bloe-bloe-bloep, gaat dat dan, met een zurig luchtje erbij. Ik weet het, dit is geen stukje voor bij een kerstdiner of er na. Minoes hoor ik ook weleens maar die doet het gewoon op de bak, dat scheelt. Minoes is weer erg met het slopen van onze goedliggende tweedehands 100 (zes jaar geleden) euro bank.
De laatste tijd heeft Anja zich bij dit gezelschap gevoegd en zij gaf laatst over toen ze met een goede vriendin aan de telefoon was. Ik was boven, hoorde haar praten en plotseling braakgeluiden dus ik moest the phone overnemen.
En ik zelf? Ik heb het moeilijk 's morgens met de tandenborstel. 'Kotsie de kotsie?' vraagt Anja dan vrolijk, terwijl ik het net aan kan tegenhouden. Ja, laatst ook bij de tandarts. Het kwam zomaar opzetten. 'Sorry,' hijgde ik.
En dan krijgen we straks ook nog een kleine die gezellig mee gaat doen met de rest.
Wij maken het toetje voor het kerstdiner, het moet nog geheim blijven. Maar het zal smakelijk zijn, geen voer voor kotsie.

woensdag 22 december 2010

Algarve

Sneeuw is leuk, maar niet 's morgens om half zeven als je naar je arbeidsplek moet.
Het aankleden alleen al duurt al een half uur (beetje overdreven). Muts, handschoenen, extra broek, een Michelin mannetje dat over de straat schuift. En dan nog lekker op de trein wachten, dat is helemaal erg. Omringd door andere kleumenden krijg ik gedachtes die ver weg, heel ver weg zijn. Ik ben weer terug in Albufeira, de Algarve in Portugal, waar nog weinig mooi is, behalve dan die rotsen en die zee, die zo mooi is dat je het bijna niet kan geloven, zo'n kleur blauw die de kleur van de hemel moet zijn. Maar het allermooiste aan de Algarve is het klimaat. Het is zo heerlijk, niet te vochtig en niet te droog met een Afrikaanse wind erbij. Als je van de rots naar beneden gaat, via een niet al te veilige afdaling, kom je tussen de rotsen op je eigen prive strand.
Als je achterover gaat liggen op het zachte zand heb je geen last meer van de lelijke flats en golflinks achter je. Je voelt je een met het steen en het water, dat verrassend veel kracht heeft, als je erin zwemt.
Nou, daar verlang ik dus naar bij deze temperatuur, languit liggen in de zon.
De ijsgekte gaat aan me voorbij. Mijn energie wordt opgewekt door warmte en licht.In mijn paspoort staat wel dat ik Nederlander ben, maar wat dat betreft niet.

dinsdag 21 december 2010

Ik sta in je kamer

Ik sta in je kamer,
maar jij bent er nog niet
je zit in mama’s buik
en niemand die je ziet.
Je hebt al gordijnen
met een Winnieh Poeh motief
ik ken je van de echo’s
en ik vind je nu al lief.

Ik moet nog even testen
of de waterkruik wel sluit
want anders loopt
het hete water er zo uit.
Je wiegje moet straks komen
maar het is nog vroeg,
als je gewoon blijft zitten,
is er tijd genoeg.

Je moet me vertrouwen,
dat ik er voor je ben,
dat ik nu al van je hou
hoewel ik je niet ken.
Nog tien weken wachten,
dan zijn we een gezin,
hoe zullen dan de nachten zijn
en hoe wordt het begin?

Het aankleedkussen ligt al klaar,
op de commode bij het raam,
ben je een jongen of een meisje,
je krijgt van ons een naam.
Zo stil en ook zo gek,
dat je er al bent en ook weer niet
in deze mooie kamer,
waarin ik, zonder jou,
een moment geniet.

Ik sta in je kamer,
zie de bomen zonder blad,
toch voel ik me heel vrolijk
want jij komt op mijn pad.
Baby, ik ga weer verder
met de dagelijkse troep,
ga jij maar lekker groeien,
pappie maakt voor mammie
een lekkere tomatensoep.


Ze zeggen dat je als ouder,
prenataal al praten moet,
ik hoop dat je dat snapt
dat je niet denkt:
pa, die is niet goed.
Nu laat ik je met rust schat,
ga maar spelen met je teen,
ik laat je in je ‘kamer’,
tot de lente komt, alleen.

maandag 20 december 2010

Zondagochtend ritje

Zondagochtend bracht ik Anja naar haar werk. Het was bar vroeg. Half zeven in de ochtend. Eerst de auto uit de sneeuw hakken. Je moet wat over hebben voor de liefde. Eindelijk leek het ding weer op een auto in plaats van op een of ander kunstwerk uit een kunstgalerie. De deur voorzichtig open maken en je dan in de bevroren mobiel wringen. En het stuur is koud..! Heel voorzichtig in zijn achteruit, er kwam een vreemd gekraak onder de bolide vandaan. Gelukkig, hij deed het nog. Ook handig dat we weer een binnenspiegel hebben. Laatst rolde die er zomaar af en een moeite dat we hebben gedaan het ding er weer aan te krijgen. Uiteindelijk moest de garage het doen. Nu voorzichtig vooruit. Moet je ook eens proberen, ( liever niet), zet de auto in zijn twee en hij rijdt gewoon zonder dat je gas geeft. In zijn een lukt dat niet. Het voelt weer als de eerste rijles. Glibberig en licht onzeker zweefden we over de voormalige asfaltweg. Een slingerende fietser (wat deed die zo vroeg daar?) liet zien dat fietsen een kunst is die weinigen beheersen, zeker als het op ijs is. Ik moest dus weer denken aan de rijles, bij een heuveltje stopte ik en toen ik erover heen wilde, spinden de wielen als een formule 1, maar er gebeurde niks. 'Rustig gas geven,' zei Anja. 'Soms trek je weleens wild op, dan vind ik je heel stoer, maar dit is een mooi leermoment..'
Op de weg werden we nog ingehaald door coureurs met een winterdip, die wilden gewoon dood. Uiteindelijk toch aangekomen bij het gesticht en afscheid genomen.
Ik reed weer terug door de donkere ochtend, er was niemand op de weg. Uit de radio kwamen kerstliedjes. Ik hoorde Wham met Last Christmas niet, ik denk dat niemand die plaat meer kan horen. Ik ben geen held in de auto hoor, ik deed ook best lang over de lessen. Ik bouwde zo een hele vriendschap op met de leraar, zo vaak had ik les. Hij droeg gedichten voor uit zijn hoofd en besprak de krant. Mijn moeder heeft er ook heel lang over gedaan en die zei op een gegeven moment tegen de leraar: 'Vrouwen van boven de veertig hoeven geen bochtje achteruit te doen..!' Was die man dat gaan navragen bij het CBR, om je dood te lachen! Zij was sowieso lekker bezig. Op haar examen vergat ze de examinator binnen te laten, tot hij op het raampje klopte. Na mijn eerste examen zei de examinator dat hij niet met mij naar Rotterdam wilde. Hij wilde ook steeds dat ik harder ging rijden, het was echt een bruut.
Ik reed verder, bijna weer thuis. Door de verlaten en slapende wereld.
Tot de laatste meter goed opletten, zou het zout hier al op zijn? Anja moest een zak zout halen voor bij de bevalling. Maar waarom? Het stond op het lijstje.
Ik parkeer de wagen naast die van de buurman en wrik me eruit. Tijd voor nog een tukje.

zondag 19 december 2010

Het leed dat kerstboom heet

Een echte boom is natuurlijk hartstikke mooi, maar onze drie lieverdjes denken daar anders over. Zij zien de boom als een leuke speelmaat. Daarom hebben we al sinds lang een twintig centimeter hoog nep exemplaar. Ze hebben daar geen interesse in. Maar dan mijn ouders. Wij kwamen vanmiddag bij hen op visite en zagen de kerstboom, het was een mooi ding, maar erg krom. We schoten een beetje in de lach. Toen we een tijdje zaten en gewend waren aan het aparte boompje hoorden we een soort waterval geluid. Ik bukte om te kijken wat het was. Er stroomde water uit de emmer. Ook dat nog, er zat een lek in! Met mijn vader probeerde ik de boom met kluit omhoog te tillen, maar hij zat vol water en was wel zwaar geworden. De modder vloog alle kanten uit, de ballen moesten er weer uit en de lichten gedoofd. De kerstsfeer was abrupt verbroken en de bagger zat aan de muur. Maar we hebben wel lol gehad en dat is toch ook de bedoeling van kerst.

zaterdag 18 december 2010

Yesterday in de sneeuw

Ik probeerde gisteren naar huis te gaan. Het was net drie uur geweest toen ik op het Centraal Station aankwam. Het was me gelijk duidelijk: hier was iets ergs aan de hand. De informatie borden waren helemaal blanco en er kwam een omroepbericht dat wegens de extreme sneeuwval het treinverkeer in het hele land ernstig ontregeld was.
In de hal gonsde het van de zenuwachtige geluiden van ongeruste passagiers. Vooral buitenlanders klampten willekeurige mensen aan om een klein beetje informatie. Maar info kwam er niet of nauwelijks. De borden zwegen en ook de stem uit het plafond zweeg. Er waren wel wat medewerkers van de NS, met een rode pet, maar die waren zo overspannen dat ik het vragen maar na liet.'Hou je klep!' riep er een tegen een mevrouw. Zelf werd ik uitgelachen toen ik aan zo'n medewerker vroeg of het nou aan de treinen lag of aan de sneeuw of aan iets anders. Voor het loket van de info stond een lange, zinloze rij wachtenden. 'Wacht u op de omroepberichten!' was het enige wat ze hoorden. Ik ging met de massa mee omhoog via de roltrap om mijn geluk te proberen, maar op het perron was het zo druk dat ik met enige moeite weer ben afgedaald. Beneden heb ik een zak friet genomen. Eten is een voorwaarde in het survivallen. Naast me stond een meisje te klagen dat ze al de hele dag onderweg was. Klagen heeft geen zin dacht ik, vooruit kijken wel, oplossingen bedenken. Een taxi nemen? Wel duur, maar gezien de toestand op de weg ook onmogelijk, net als de bus. Een kennis vriend bellen en hopen dat die thuis is? Heeft meer zin. Ik belde Mark. Hij nam op, zei dat hij nog op zijn werk zat. Maar aan zijn stem kon ik horen dat ik zo bij hem terecht kon. Ik beloofde hem later te bellen. Mark is een kanjer. Wel jammer dat ik hem zo lang uit het oog ben verloren. Maar ja, zo is het gegaan. Het werd steeds drukker op het station. De stemming werd ook anders. Er was veel openheid en saamhorigheid, je kon zo iemand aanspreken, dat is 's morgens in de forenstrein wel anders. Ik wil niet zeggen dat ik deze ramp leuk vond, maar de gezelligheid was bijzonder. Toch leek het me beter ergens een kroegje op te zoeken voor de warmte en een glas wijn. Ik glibberde door de Warmoes naar de Dam en passeerde een aantal hotels. Ik twijfelde er niet aan dat ik ze niet nodig zou hebben. De warmoes was in kerstsfeer. Het grootste deel van de winkels bestaat uit artikelen voor hennep, sex en de herenliefde dus dat geeft een apart contrast. Ik belde mijn zus terwijl ik langs Madame Tussauds waggelde. Ik zag dat de boom op de Dam geen lichtjes had, was het geld op? Zus had ook geen informatie over de toestand op het spoor, de NS site lag plat. Ik voelde me een beetje somber worden. Na een moeizame week op het werk wilde ik snel naar huis, maar een grote kracht hield dat tegen: de natuur, onvoorspelbaar en machtig.
Ik ging de Kalverstraat door, dan naar het Spui en door de Voetboogstraat in. Het cafe was er nog steeds: de Schutter, pleisterplaats van hangstudenten.
Nog steeds even bruin, even smoezelig en even gezellig al voorheen. Boven de tafels hangen afgrijselijke nep leren lampen uit de jaren zeventig. De bar zit nog steeds dwars op het trapgat. Enige verandering is dat de rokers nu achter een glazen pui zitten te blowen.
Ik bestelde een glas wijn en nam mijn boek van Graham Green er bij. De derde man, uitstekende literatuur in deze benarde toestand. Smokkel verhaal in het Wenen van na de oorlog.
Ik vertelde de jongeman achter de bar van mijn probleem. Hij ging op internet kijken of hij wat kon vinden. Aardige vent. hij kon niks vinden. Ik bestelde een biefstukje met rijst. Even later kwam hij met een biefstukje met aardappels. Ik denk niet dat hij een goeie kellner is, maar sympathiek is hij wel. Ik at de maaltijd en had een licht blues gevoel, zo moest een truck chauffeur of een handelsagent zich voelen.
Wel naar huis willen, maar niet kunnen.
Na de maaltijd voelde ik me wel weer sterk genoeg voor de terugtocht. Ik verwachtte niet dat het allemaal opgelost zou zijn.
Ik gleed terug over de blubberige voorburgwal en kwam weer bij het station. Het was nog steeds een chaos. Ik ving een omroepbericht op voor de trein naar Rotterdam en de trein naar Utrecht. Waar zouden de trein reizende collega's van de Zilveren Toren zijn? Ik had nog wel vanaf het CS naar de Troren gebeld om te waarschuwen.
Plotseling hoorde ik het woord 'Alkmaar' en 8a. Ik spoedde me naar het perron en zag inderdaad een trein naar Den Helder, het was te mooi om waar te zijn!
De tijd was nu half zeven. Ik had ook regelmatig contact met Anja. Ik zag de stroom beestjes op de telefoon hard achteruit gaan, wel iets om rekening mee te houden.
De trein was over en overvol. De machinist waarschuwde ons dat hij niet zou vertrekken als we ons niet gedroegen. En mocht er iemand flauwvallen dan kon de conducteur er niet bij komen. Hij adviseerde dan maar 112 te bellen. Heel langzaam kwam de trein in beweging. Wij zaten boven nog redelijk, maar op het portaal waren het haringen in een ton. We kwamen bij Sloterdijk. Daar stonden nog heel wat kantoorpiefjes al uren te blauwbekken, dus die waren echt wild om er in te komen!
Bij de deuren stond politie om de orde er in te houden. We tsjoekten door het witte landschap. Naast me stond een dame die volgens mij een concert moest geven met een of ander instrument. Ik hoorde ook van mensen dat ze van Schiphol terug naar huis gingen. De vlucht was geannuleerd. Naast me zat een man aan een pilsje. De sfeer in de trein was uigelaten alsof we op een carnavalsavond waren. De machinist deed er een paar lollige uitspraken bij; 'Dames en heren een prettige mededeling: wij gaan het bovenste en onderste deel van deze trein niet splitsen!' Hij gaf steeds goede informatie, bij wijze van uitzondering op de rest van het spoor personeel. Chapeau.
Toen dreigden we alsnog voor Uitgeest te stranden. Alkmaar was nog niet klaar met de wissels. Ik voelde de neiging om een plasje te doen, dat kon weleens een probleem worden: voor de wc stond een enorme boel opgefokte lieden. Dus laat maar.
Naast ons stond een meisje met een kerstpakket: een espresso apparaat. Daar had ze toch wel mee rondgezeuld al die tijd. Ze zei dat ze zelf geen koffie lustte. Ik zag op het station ook wankele oudjes rondscharrelen en mensen met babies. Niet zo best allemaal dacht ik. Waar zijn de noodscenario's? Behalve de gratis koffie onderneemt de NS niks voor de zwakkere reizigers. Die kunnen gewoon doodvallen.
Gelukkig stopte de trein niet in Uitgeest. Bij eerdere rampen heb ik daar weleens gestaan om dat het ding niet meer verder ging, en dat wil ik niet nog eens. Uitgeest is een ramp, er is daar helemaal, helemaal niks, je staat gewoon bloot aan de elementen.
Eindelijk bereikten we Alkmaar. In de verte zag ik Anja aan komen scharrelen. Er liep een vrouw naast haar die op weg was naar haar gestrande dochter.
Het was nu acht uur, vijf uur later. Jammer van mijn vrijdagavond.
Maar als je eenmaal thuis bent vergeet je alles snel.
Ik ben alleen nog niet vergeten hoe slecht het spoorpersoneel functioneert als de boel plat gaat. Wat gaan ze daar aan doen?

maandag 13 december 2010

Vanavond geschilderd

Heden avond met verf geklodderd. En het leuke van klodderen is: van afstand lijkt het dan toch weer ergens op. Ik had diverse dingen op staan. Een zelfportret en wat landschapjes uit Italie.
Ik kan me nooit afzonderen (atelier) dus tussendoor ging de telefoon, de kat wil slagroom en ik moet nog een appel schillen.
Toen kwam Anja binnen, helemaal moe van een avond werken. Ik ga haar nursen.

zondag 12 december 2010

Winterdip

Zelf heb ik er geen last van, maar om me heen hoor ik nogal wat mensen die worstelen met een winterdip. Op dit moment van schrijven valt net een heerlijk zonnetje naar binnen, of het zo moet zijn.
Maar ondanks de zon slaapt de natuur en dat is precies ons probleem: wij slapen niet mee. We moeten ons er bij neer leggen dat het leven afgeremd wordt. Eigenlijk zouden we een winterslaap moeten houden. Aangezien dat geen optie kan zijn is er maar een oplossing voor de treurigen onder ons: dat is of een speciale daglichtlamp of heel veel naar buiten om te wandelen. Behalve het noodzakelijke licht stemt de beweging ook prettiger.
Andere voeding kan ook helpen, deze maand staat stijf van vet voedsel en dat krijg je ook een sloom gevoel van.`
Dus dokter Sjoerd zegt: als je niet bevoegd bent om in je hol te kruipen tot einde maart dan moet je maatregelen nemen en in beweging komen. Dat heeft ook als voordeel dat het sneller voorbij is allemaal.
Tot slot nog een zweverig advies: probeer mee te gaan in die beweging dat ritme van eb en vloed, van zomer en winter, van dag en nacht.

woensdag 8 december 2010

Stoptrein

De conducteur van de zogenaamde 'snel' trein had geen geduld vandaag toen ik met mijn geliefde aan de mobiele telefoon was. Hij eiste mijn kaartje, ik vond Anja belangrijker. Nadat ik het ding zuchtend getoond had en hij zuchtend vertrokken, ging de trein steeds langzamer rijden om ons geduld op de proef te stellen. De stem door de intercom beweerde dat er een stoptrein voor ons reed en dat deze vertraging daardoor niet gebruikelijk was. Deze man jokte of was gewoon een flapdrol, want wij zitten namelijk elke dag achter een stoptrein.

dinsdag 7 december 2010

De nephaard

Het is toch wel aardig zo'n nephaard. Hij doet het nog goed. Het nepvlammetje is niet van echt te onderscheiden. Binnenkort daarnaast de nep kerstboom met de echte nepballen. En dan samen op de bank genieten van een spannende film, heerlijk om dan ook weer genept te worden.
Lang leve het bedrog waar ik zo graag in geloof en van geniet, het geeft het leven een extra kleur. Maar de basis blijft toch wel een diep vertrouwen in het oprechte en het goeie en dat het allemaal goed zal komen. Al kan het soms wel even duren.

maandag 6 december 2010

Liefde is...

Liefde is... op je werk de boterhammen met pindakaas van je geliefde opeten, omdat de zakjes zijn verwisseld. Zij had mijn kaas. Geeft niet, met twintig kopjes koffie
het plakkerige spul weggespoeld. Oeps, wat een bagger. Wie is er niet groot mee geworden? Ik niet, maar voor de liefde heb ik het wel over.

zaterdag 4 december 2010

Een witte Sint


De sint zit dit jaar in de sneeuw. Ik kan me zelf niet herinneren dat we eerder een witte sint hebben gehad. Wel storm en harde wind, maar sneeuw en ijs nee..
In de tuin zagen we vreemde sporen in het wit..geen konijn, geen egel (winterslaap) geen kat, geen hond, geen papagaai, we denken aan een vos, omdat die sporen in een lijn lopen. Eigenlijk moet iedereen in de buurt oppassen als dat zo is. Kippen, konijnen, duiven, niets is veilig voor dit slimme een kattenluikje in de schutting in onze tuin is gekropen.
Met Anja en de baby gaat het goed. We keken vandaag naar de pret echo video en dachten even te zien wat het wordt: een jongen of een meisje, maar nee, het was toch niet zo. Dus even bekroop ons de nieuwsgierigheid, maar die hebben we nu weer laten varen, ach, als het maar gezond is...

Atletiek


Dinsdagavond was ik op de atletiekbaan. Het was koud, erg koud zelfs en aan de rand van de baan lag sneeuw die je bij je enkels greep. We waren door deze elementen nog maar met een kleine groep en de mannen waren bijna allen thuis gebleven. Je hoort mij het woord 'watje' niet gebruiken. Er werd wel veel gesproken over de kou, terwijl dit bij schaatsen geen probleem is. Het hangt kennelijk samen met verwachtingen. Bij hardlopen hoort sunshine en glimmende zwetende lijven, maar zelf vind ik dat je nog beter door de sneeuw kan ploegen als boven de 25 graden lopen.
Sommigen vinden dat je beter helemaal niet hard kan gaan lopen, maar dat is niet helemaal waar. Ons lijf is in de evolutie gevormd om te rennen. Lange benen, smalle heupen. Bij vrouwen leek de schepper het even niet te weten: heupen kunnen niet te smal zijn, anders gaat de baby er niet door, maar ze moet ook wel hard kunnen lopen. Het is een bekken geworden dat net niet smal genoeg is, maar wel goed voor een pijnlijke bevalling. Maar goed dat wij mannen niet hoeven te bevallen.

maandag 22 november 2010

Het belang van de cultuur

Het belang van de cultuur voor Nederland is niet in een paar woorden samen te vatten, maar ik kan er zo een paar uit de mouw schudden:

- hordes toeristen komen af op de molens, de hofjes en de musea
- Nederland moet zich als piepklein land onderscheiden anders zijn we net zo onbekend als Zuid- west Tirkikoestienie
- onze blik moet naar buiten gericht blijven, de cultuur vormt de verbinding met de rest van de wereld
- een onderdeel van ons toekomstige succes is de kenniseconomie, hier hoort een brede algemene ontwikkeling bij

Zo kan ik nog wel even door gaan, maar ik ben er van overtuigd dat ons land een sterke culturele identiteit nodig heeft.

zaterdag 20 november 2010

Stop Bezuinigen op de kunstensector

Vandaag is er protest tegen de grootste bezuinigingsoperatie ooit op de kunstensector. Bezuinigen is nodig voor het huishoudboekje van de overheid, maar de mate waarin dat nu gebeurd is buiten proporties. Dat kan en moet eerlijker worden verdeeld. Stop die afbraakpolitiek en overleg hoe er op een andere, constructievere manier kan worden bezuinigd. Stop de ontwikkeling van een tweedeling in onze maatschappij, waarin Henk en Ingrid straks geen film en geen concert meer kunnen en zullen bezoeken. Stop dat vandaag en teken de petitie!!

maandag 15 november 2010

november 1985

Het was november 1985. Aan de overkant van de plas, in het verre Amerika gebeurden dingen die we nog niet konden begrijpen. Iets met computers. Op een dag, in dezelfde herfst, in hetzelfde jaar legde de leraar een briefje op onze tafel. Daar stond op dat het mogelijk was vrijwillig iets te leren met een computer te doen. Het kostte een tientje. Ik was wel nieuwsgierig, ik was de enige van de klas. Na schooltijd ging ik naar een lokaal waarin een aantal nerds rondhingen. Ze hingen om een apparaat, dat moest dan de computer zijn. Er was zelfs een leraar bij, ook een nerd, die me een boekje gaf. Het boekje stond vol met commando's. Met die commando's moest je de computer aan de praat krijgen. Dan viel nog niet mee. De nerds waren duidelijk verder. In het boekje stonden oefeningen. Maar waar moest ik dat oefenen? Er was een school vriendje en die had zo'n ding op zolder. Maar hij wilde een spel spelen, dat heette packman. Dus dat was geen succes. Je kon, zo bleek, ook aan de amanuensis vragen of je mocht oefenen op het apparaat. De amanuensis was een weinig mededeelzame persoon, die na enig aandringen het ding aan wilde zetten. Ik zat in een soort werkhok en hij hield toezicht.Het scherm was groen en er knipperde een dingetje. Soms zat ik vast in het programma, dan wist ik niet hoe ik uit de loop (dat is Engels) moest komen. Het verbaasde me wel dat er zo weinig belangstelling
was. Het was toch echt iets heel bijzonders naar mijn bescheiden mening. Misschien was het nog te nerderig. En terwijl ik daar zat te foeteren in dat hok presenteerde Microsoft zijn eerste windows, maar daar had ik geen benul van. En hoe het de wereld zou veranderen ook niet.
Als de kleine er straks is zal het voor hem/haar niet anders zijn dan of het altijd zo is geweest.

zondag 17 oktober 2010

Hoe het gaat

Alles gaat goed hier. We hebben een leuk Winny de Poeh gordijn gekregen en een muziekdoosje. Die maar even boven op de buik van Anja gelegd, de kleine krijgt alvast wat culturele bagage mee.
De tijd gaat ondertussen door en ook het gewone leven.

dinsdag 28 september 2010

Echo van onze baby

Onze baby is weer op de foto geweest. Bijna 20 weekjes is ie of zij. Hij/zij lag op zijn buikje, maar alles zit eran. Of hij/zij hij of zij is willen we niet weten.

maandag 13 september 2010

kamertje opgeruimd

Gisteren hebben we het kleine kamertje opgeruimd. Er stonden nog dozen met spullen van de verhuizing. Zo bereiden we ons voor. Ben heel benieuwd wat we gebakken hebben. Ik hou nog steeds een dagboek bij, ik zal wat stukjes overtypen.

maandag 16 augustus 2010

De dag dat Anja geen spinazie meer lustte...

De dag dat Anja geen spinazie meer lustte... daar stond ik dan met de pan. Ze trok haar neus op, had ze nog nooit gedaan. Ze had ook geen zin meer in koken en ze keek me vermoeid aan, heel vermoeid. Kon, er waren redenen zat: zwaar werk, een verhuizing, huwelijk..
De volgende avond kwam weer de misselijkheid. Een week later een zwangerschapstest.
Zou kunnen, alhoewel, dat zou wel heel snel zijn. We keken naar het schermpje dat het antwoord zou geven. Er verschenen letters. 'Zwanger 3+' stond er op! Spannende ogenblikken, maar omdat het zo onverwacht was, had ik geen tijd gehad om te piekeren of me druk te maken. 'Zwanger 3+' stond er, maar dat kon volgens Anja eigenlijk
helemaal niet. Hoe dan ook, we vierden een klein feestje en daarna hoopten we dat het door zou groeien. Er gingen een paar weken voorbij. Alles bleef goed. Naar de verloskundige, ik noem haar de vlos. Een jonge vrouw die een apparaat op Anja's buik zette en er klonken geluiden: het hartje van de baby! Ik was weer verbaasd, ik had net het boekje 'zwangerschap voor mannen' doorgenomen en daarin stond dat de baby pas te horen is na 12 weken! 'Ik denk dat dit kindje geen 8 weken is,' zei de vlos, 'maar over een paar weken gaan we het bekijken..'
Weer een week later. Een echo. Onze jongste telg is daarop een circus act aan het oefenen. Hij buitelt, hij danst, hij zwaait naar ons, hij vindt het leuk bekeken te worden. Hij is 6 centimeter en 12 weken, dus toch ouder dan gedacht.
We kunnen nu het nieuws over je komst vertellen kleine, en het maakt mij niet of je een jongen bent of een meisje, als je maar gezond bent.
Jouw papa houdt nu een precies dagboek bij voor een aanstaande vader. Dit heeft hij even uit zijn mouw geschud, omdat hij niet zoveel tijd heeft om die stukjes over te tikken.

dinsdag 3 augustus 2010

Naar het strand

Eens kijken... welke string zal ik vandaag aan doen naar het strand? Die gele? Nee, die is zooo 2009, bah. Nee, ik neem de blauwe, past mooi bij mijn chocoladekantje.
Ik heb wat niet voor niks uren onder de zonnebank doorgebracht.
De tanden: mooi gebleekt, heb ik moeten financen, maar het resultaat mag er zijn, je moet een zonnebril op als ik naar je lach. Nu nog even een work out doen, want die mussels daar gaat het om on the beach. Verhalen over intelligente dames die naar een karakter kijken is onzin. Ze willen harde kabels, staaldraden.
Grapje zit er mooi.Links dragen of rechts dragen vandaag? Vandaag maar eens rechts, past mooi bij de pollutiek.
Tot slot nog een tattoo plaatje op mijn rechterbil met een onzin Chinese spreuk erop. Een Chinees karakter dat ik zelf heb mogen verzinnen, niet van echt te onderscheiden.
Nu op het strand. Ik ben er klaar voor. O, Sjeezus het gaat regenen, daar gaat m'n
imitsj. (En ik weet ook niet of mijn haarverf blijft zitten)

dinsdag 27 juli 2010

De leuke kanten

Ja zeker, vader worden heeft ook leuke kanten. Ik kreeg een commentaar dat ik wat somber was en toen ging ik weer even denken in de trein, toch alle tijd, en toen dacht ik, mmm, er zijn ook leuke dingen, zoals: vrij en blij in de speeltuin rondhangen als in je tweede jeugd, de trotse vader zijn die met zijn baby pronkt in de buurt ( een baby wint het altijd van een nieuwe mooie auto), alle oude tv series met het kind nog eens bekijken, (zal ik Bassie en Adriaan nog kunnen begrijpen, ik ben toch al op leeftijd) en alles leren aan de kleine, van die dingen die jezelf verkeerd hebt gedaan. Ik las ook een reactie van iemand die zei: 'Begin er niet aan, je kunt nooit meer uitslapen en je vrijheid gaat er aan.' Okee, ik ben gewaarschuwd.

maandag 26 juli 2010

Vader worden

Als ik op een dag zou horen: 'Je wordt vader!' dan zou ik wel even schrikken. Want op het vaderschap kun je je niet voorbereiden. De zwangerschap dan kijk je naar die steeds boller wordende buik, je gaat mee op puf les en als de baring zich aankondigt mag je het washandje op het voorhoofd van je lijdende vrouw deppen. Als het kindje er is ben je blij, tot je roze wolk door een nachtelijk huilende baby wordt verdampt. Dat zal je leren te denken dat je alleen je bijdrage stuifmeel hoeft te leveren. En van opvoeden heb je helemaal geen verstand,je doet maar wat, je roept maar wat,boeman, bulderbak maar soms ook sinterklaas en kerstman tegelijk, voor je telg niet te volgen dus die ontspoort en wordt hangjongere.
Vader worden is leuk, maar vader zijn is een experience, tot ze op hun brommer wegrijden en vooral daarna.

maandag 19 juli 2010

Hoe zal een Baard mij staan?

Als vrijgezel kon ik natuurlijk alles vrolijk laten groeien. Alle vrijgezelle mannen
in mijn omgeving hadden een mooie sik als van een geit, maar ik dacht: dan vind je
nooit een vrouw, de baard is uit. Dat was begin jaren negentig. Ineens kwam toen het streepje in de mode. Een klein miniscuul lintje op de kin. Als je daar naar keek had je het idee dat het scheermes tijdens het scheren kapot was gegaan. Het was niet afgemaakt op de een of andere manier. Een paar jaar later vond Andre Hazes de baard rondom de mond uit. De sprekende bliep . Dat was niets voor mij. Al dat haar irriteert me en ik scheer het af. Desnoods scheer ik twee keer op een dag. Anja blijkt het met me eens te zijn. Ze zegt dat ze, indien ik zo'n mooie gekrulde moustache laat opkomen, dit 's nachts zal verwijderen met een schaar. Ze maakt daarbij het geluid van die schaar. 'Knip, knip,' zegt ze. Om te kijken hoe het staat zal ik mezelf dus eens moeten photoshoppen voor de lol.

zondag 18 juli 2010

Minoes


Minoes is nogal oud en mager. Mijn moeder noemt haar 'karkasje' maar ik vind dat wel meevallen. Okee, de dikste is ze niet, maar ze heeft weer gewicht teruggewonnen.
De afgelopen jaren heb ik al vaak met haar bij de dierenarts gezeten. Op een dag kon ze niet meer plassen, toen heeft ze pillen gekregen. Als je weet hoe je die binnen moet krijgen...wat een gevecht! Maar goed een dag later had ze er geen zin meer en ze lag alleen maar te slapen. Helemaal suf. Weer de dokter gebeld. 'Mmm, komt u
morgen meteen langs..' Dus weer met het beestje naar de praktijk en toen heeft hij een infuus gegeven. En weer andere pillen. Maar het belangrijkste was dat ze weer ging eten. Ik probeerde dat met zachte dwang, maar ze spuugde het eten gewoon weer uit. Toen heeft Anja een injectiespuit uit het ziekenhuis meegenomen en daarin heb ik de slagroom gestopt en die in haar strotje gespoten. Resultaat: we zaten allebei volkomen onder de slagroom.
Ander probleem met Minoesje: Anja had ook twee lieve poezen, een kater Sjaak en Sissie een langharig lief diertje. Voor de kenismaking met Sjaak vreesden we enigszins. En onze vrees werd bewaarheid. Op het moment dat ze elkaar in het kattenoog keken werden ze direct en onvoorwaardelijk vijanden. Ze renden elkaar achterna naar de zolder al vechtend en briesend en ze lieten een bloedspoor achter...nu wonen we in een ander huis en gaat het steeds beter, echter, Minoes daagt hem nog steeds uit en die domme Sjaak gaat er op in.
Laatste nieuws van Minoes is dat ze een schildklierafwijking heeft en daarvoor een hele speciale zalf krijgt die in haar oor moet worden ingebracht. Wel een gedoe elke dag.
Ja, wie beweert dat je niet zoveel omkijken hebt naar een katje, moet toch dit nog eens nalezen.

donderdag 15 juli 2010

Gebouwd 1967

Ik ben gebouwd grotendeels in 1967. Nu is het 2010 en ik werk dat er wat zaken verdwenen zijn en zelfs zo verdwenen dat een jonger persoon van een jaar of 15 niet meer weet waar uik het over heb. Uit mijn hoofd roep ik de vergeten zaken:
de dienstplicht, het cassette bandje, het fotorolletje, de stencilmachine, de srv man, de postbode, Loekie de Leeuw, de discotheek, de gulden waarop Juliana (who the fuck is Juliana?) En verder de fluitketel, de belwekker, de rolschaats, de typemachine, spelende kinderen op straat, de mavo en de politie surveillant.
Wie er nog meer weet: laat het me weten!
De wereld is erg veranderd. Vele ontwikkelingen en ik vind het leuk dat allemaal
meegemaakt te hebben. Maak ik het nog mee opgebeamd te worden?

woensdag 14 juli 2010

de oranje boot

Vandaag lag de oranje boot rustig en ongeschonden aan de kade. Er lagen nog wat resten van bloemen op. Iemand maakte met een video daar opnames van. De wetenschap dat daar onze helden op stonden, maakt dat we toch anders kijken naar die boot.
Ik voel een lichte ontroering.
Anja is nu weer naar haar werk. Zij heeft nachtdienst en het is elke avond weer
wennen dat ze er niet is. Het kan natuurlijk erger, het is maar een keer in de maand en ze had ook reisleidster kunnen zijn of zangeres of zakenvrouw, maar toch...

dinsdag 13 juli 2010

De oranje ploeg zien binnenkomen Amsterdam

Vanmiddag ben ik om drie uur het Zilveren Toren gebouw uit gelopen en heb post gevat op de brug die grenst aan de Brouwersgracht. Ik werk in die Zilveren Toren en het uitzicht is prachtig. De hele dag al konden we de oranje fans beneden ons voorbij zien komen. Ze zetten zich neer langs de route, aan de gracht. Tussen de middag
zag ik de burgemeester langs komen op een politieboot. Ze kregen luid applaus. Waar
ter wereld wordt de politie toegejuicht? De sfeer was ontspannen en een beetje
carnavalesk, dat hoort wel een beetje bij ons, overal carnaval van willen maken.
Ik denk dat dat komt omdat we normaal heel plichtsgetrouw en ijverig onze best doen en die hoge norm moet af en toe even 'los' kunnen.
Nou goed, de sfeer was opperbest, feest vieren voor een team dat tweede is geworden. Dat doet ook geen enkel ander land ter wereld. Want tweede dan ben je toch de loser, in de harde sportwereld.
Na een uur wachten, terwijl de helicopters boven ons cirkelden kwam de helden als na een klassieke Griekse oorlog dan binnengevaren. Iedereen juichen en joelen en de
spelers moesten er even aan wennen zo te zien. Wesley Schneijder maakte een grap met een bierglas. Ik zag de stoere Kuijt, wel een van mijn helden, en de man van glas, Arjan Robben. Het ging heel snel, maar het beeld blijft voor altijd bij me.
Een geweldige prestatie en een maf geworden volk, jammer dat het al weer allemaal over is.

zondag 6 juni 2010

Aan de overkant van de straat

Aan de overkant van de straat
wie zou daar wonen jongen
bij die schutting met seringen
als ik langs fiets
hoor ik soms een meisje zingen
vast iemand uit de beste kringen

Haar pa is een minister president
haar ma werkt bij de fillem
dus die zijn nooit eens thuis
mijn nachtegaal is vaak alleen in huis
en zingt daarom dan een lied
vol van ellende en verdriet

Ik durf niet aan te bellen
want zo'n lied is toch prive
dus blijf ik bij die schutting staan
en luister zachtjes mee
wat eenzaamheid met mensen doet
dat blijft verborgen net als haar snoet.

maandag 31 mei 2010

Vliegen naar Pisa deel I

’s Morgens om zes uur zijn we opgestaan. De tas staat al klaar. We gaan naar Pisa in Toscane,ItaliĆ«, met het vliegtuig. Spannend, we hebben nog nooit gevlogen met zijn tweeĆ«n.Mijn vader brengt ons met de auto naar het station.
We zijn op tijd op Schiphol. Daar is het een gezellige chaos. Op ons incheck kaartje staat een andere vertrekhal als op de borden van de luchthaven. Dat begint goed. We slenteren naar de incheck en zijn daar de enige, terwijl iets verderop een lange rij staat. Ik snap er niks meer van hier. Een mevrouw van de KLM schuift mijn tas op de band en daar gaat ie dan.Het is een mooie wereld hier, een eigen wereld, waar de reizigers gelaten naar de borden staren en het personeel heel druk bezig is met van alles. Maar wat ze doen klopt wel. Die koffer gaat gewoon naar het juiste vliegtuig, meestal.
We leggen onze spullen in een bakje en dat gaat door de scan. Grappig is dat je overal borden ziet hangen met wat je niet mee mag nemen, en wat iedereen ook kan bedenken wat je niet mee mag nemen, daar zijn: je handgranaat, je keukenmes, je ontstekingsmechanisme.
We zijn goedgekeurd en mogen winkelen. Anja koopt een boekje dat je in de breedte kan lezen, in plaats van in de lengte. We hebben genoeg tijd. Je kunt hier ook drinken kopen, maar dan wordt het verzegeld.
We gaan een kop koffie drinken en wachten. De vulkaan die aswolken uitspuugt is vandaag zeker niet zo driftig. Gelukkig maar. Wat hadden we dan moeten doen? Met de trein?
Een vrouwenstem roept om dat mijnheer Die en Die snel naar ziijn vliegtuig moet, anders wordt zijn koffer uit het toestel gehaald. We zitten bij de C - pier, aan het eind.Het is een lange pier met lange rolbanden. We zien vliegtuigen landen en opstijgen, het lijkt allemaal langzaam te gaan. Bij de ingang naar het toestel staat een mevrouw aan een balie driftig te bellen. De passagiers zitten op de stoeltjes er naast. Een klein kereltje staat voor ons heen en weer te springen, hij is onbezorgd. Als ik om me heen kijk zie ik medeluchtreizigers bezorgd kijken. Sommigen hebben een koptelefoon op en kauwen langzaam alsof ze bij de tandarts zitten. Nee, vliegen is niet de hobbie van iedereen. Het blonde mannetje wordt door zijn ouders meegenomen en we gaan in de boarding rij met z’n allen. Zouden de mensen van ons reisgezelschap hier nu ook bij zitten? Als dat zo is, zijn ze niet van de anderen te onderscheiden. De mevrouw wenst ons een good flight , want in en om de lucht is alles
Engels. Op naar Italiƫ, de slurf door. Bij de ingang staan de stewardessen en de cockpit staat open. De piloten lachen en vertellen grote verhalen, zo te zien. Dan begint het gedoe met de bagageluikjes. Een stewardess klikt met een apparaatje het aantal mensen. Het vliegtuig is niet zo groot, maar dan maakt het niet minder spannend. Ik kijk over de rechtermotor over de baan en mijn gedachten dwarrelen af naar gisteren, yesterday.
Ook toen ging de wekker om zes uur. Een broodje gegeten, een douche genomen, een kopje koffie en om kwart voor acht de deur uitgezet. Ik stap naar buiten en groet de kapster die een afspraak met Anja heeft om haar haar te doen. Het is mooi weer, merk ik tijdens mijn korte wandeling naar het ouderlijk huis waar mijn moeder mij in het trouwpak gaat helpen.
Dat pak hangt in de kast boven, naast haar trouwjurk en die van mijn zus. Het is een mooi pak hoor, donker, maar niet zwart, het lijkt eerder bruin. Donkerbruin. Er hoort een grijs vestje bij, (met niet alle knopen dicht) en een jasje. De bijpassende stropdas wordt voorzichtig om de nek geschoven want de Windsor knoop moet erin blijven. Dan nog de bruine sokken en de manchetknopen. Die lagen tijdens de verhuizing in de kluis bij mijn zus,maar ik ben ze niet vergeten, want dat zou geen gezicht zijn. Ook de trouwringen naast die manchetknopen, zijn meegekomen. Godzijdank. Nou, al met al is het wel erg leuk om de bruidegom te zijn, nooit gedacht dat ik dit nog eens zou doen.

maandag 17 mei 2010

vandaag maandag wasdag


Vandaag weer aan het reguliere werk. Daarnaast bijna alles van de bruiloft en de huwelijksreis in een dummy opgeschreven. Nu nog alles uitwerken, beste klus.

vrijdag 7 mei 2010

Vandaag weer thuis

Vandaag weer thuis na een prachtige reis door Toscane. Koffers uitpakken, stofzuigen en de
cadeautjes van de bruiloft bekijken, hadden we geen tijd voor gehad.
Nu ga ik verder met het verhaal van de bruiloft en de reis uit te werken, dat zet ik hierop binnenkort. Het is wel een werk hoor.

woensdag 28 april 2010

gisteren de bruiloft

Gisteren de bruiloft. Het weer was ongelofelijk, leek wel zomer. Geluk dus buiten te kunnen zitten op de receptie. De verdere dag ging ook heel goed, het was fantastisch allemaal.
Wil iedereen bedanken. Wat een prachtige dag!

zondag 25 april 2010

Vrijgezellenfeest Kleiemarije

Gisteren plots opgehaald voor een vrijgezellenfeest. We gingen keramieken bij Kleiemarije en de potten komen bij de ingang van de feestlocatie te staan zodat ze beschilderd kunnen worden door de gasten.
Het was erg gezellig. Anja heeft op een andere plek een sier voorwerp voor de tuin gemaakt.
We kwamen bij elkaar in Taormina. Het was even schrikken toen er gisterochtend een vijftal vrouwen letterlijk op de deur stond te bonken met een versierde auto, nou ja.. Toen waren ze
weg en bleef ik achter. Maar liefst twee uur later stond er dan voor mij ook zo'n auto.
As bruidegom aan boord stond erop.
Het was leuk, heerlijk ook om te kleien, moeten we vaker doen.

maandag 19 april 2010

Bijna bruidegom

Berichtje van de bijna bruidegom: het is echt spannend!

zaterdag 3 april 2010

De sleutel ingeleverd

De sleutel van de Cataloniestraat ingeleverd. Raar is het wel om na zes jaar je huis voor de laatste keer te verlaten. Het wordt te koop gezet.

woensdag 17 maart 2010

een maand lang

Een maand lang, schilderen, dozen inpakken, dozen uitpakken, en alle zaken eromheen. Wat een klus is het geweest. Maar nu is het wel heel mooi. Nu in zijn vier door naar de bruiloft. Ook heel leuk natuurlijk!

dinsdag 16 februari 2010

verhuisklaar

Vandaag verhuisklaar op wat schoonmaken na. Gschilderd, laminaat gelegd en klein onderhoud
gedaan. Nu nog dozen inpakken. Verder heel weinig tijd.

vrijdag 12 februari 2010

Tapijt

Het tapijt in het nieuwe huis uit de slaapkamer gesneden. We stonden allebei woest te zwaaien met een stanleymes. Nu hier de trap ontdoen van het kleed, wat een hel!
Afgelopen zaterdag zou ik gaan klussen maar toen werd kat Minoes ziek. Geprobeerd een dierenarts te bellen viel niet mee. Uiteindelijk gevonden, maar toen was de halve ochtend al voorbij. Nu vechten we om het pilletje in haar strotje te krijgen, door middel van slagroom uit een spuit.

woensdag 3 februari 2010

thuis in de Cataloniestraat

Thuis in de Cataloniestraat. Bezig met de verhuizing. Onze laatste dagen hier.
Wel kijken we nog steeds rond als we in de straat lopen. Zien we iets verdachts?

Vandaag, precies een jaar geleden, is Richard, Anja's broer overleden. Hij werd slechts 38 jaar
oud.

maandag 1 februari 2010

sleutel

Vandaag de sleutel van onze nieuwe woning gekregen. Het is een paleis. We zijn meteen begonnen met emmer en sop.

zondag 31 januari 2010

zondagavond 31 januari 2010 21 uur

Vanavond om negen uur, een maand en een dag, na een schietpartij in onze straat, plaats ik een kaars voor het raam als ondersteuning voor de nabestaanden van de moord en ook als protest tegen zinloos geweld. Wie dit voorbeeld wil volgen mag, daarvoor leven we tenslotte in een vrije maatschappij.

Sjoerd zondag 31 januari
12.30 uur

dinsdag 26 januari 2010

Simon, Annet en Harry


Vanmorgen, op de fiets, o, wat was het koud, ik moest denken aan een oud gedichtje dat ik
maakte in 1995:
Simon, Annet en Harry,
stonden op de bus te wachten
het was de laatste bus om even over achten
het was een donkere avond
in een polderdorpje ’s avonds over achten
de bus kwam niet
Simon, Annet en Harry
stonden uren tevergeefs te wachten
ze kenden elkaar niet
maar het was zo koud, zo koud
ze moesten elkaar omarmen
om elkaar te kunnen verwarmen
maar helaas:
men heeft ze d’andere dag gevonden
en het trio naar Madame Tussaud gezonden
die vonden het beeld niet redelijk
dus staan ze nu in het Stedelijk*
eronder staat nou:
“Kussend drietal in de kou” .

* Amsterdams museum voor moderne kunst

maandag 25 januari 2010

Kaars voor het raam actie (vervolg)


Vandaag weer sneeuw en ijs, net of het nooit meer op zal houden. Helemaal vergeten hoe een
normale straat eruit ziet, met groen aan de bomen. Vanavond een oude doos met spirituele tijdschriften door zitten nemen. Heb ik gekregen van oud collega Ati. Ik word daar weer rustig van en het opent perspectieven. Van werken word je blik niet verbreed, van al die werkdruk
stomp je af denk ik. Maar goed, het huishouden helemaal alleen gedaan, gestofzuigd, gekookt,
af gewassen en tot slot een wasje gedraaid. Toen was er nog tijd om wat te schilderen. Ik heb nog wat opdrachten om af te maken. Een overleden kat voor een vriendin, een geliefde van een beeldhouwer.. zo is er altijd wel wat te schilderen, maar het blijft leuk. Ik zal ook weer eens wat aan de website doen, na de verhuizing. Het adres is nog steeds: http://www.sjoerdvanberkel.nl/ Ik heb de domeinnaam geclaimd. Er zijn meer Sjoerd van Berkels (kijk maar op internet) maar die waren te laat.
Nog een bericht ontvangen van Manon, partner van de om het leven gebrachte man. Ze zal ook een kaars voor haar raam zetten, want ze vindt het een goed idee. Da's mooi. In het onderzoek
naar de toedracht zit nog weinig vooruitgang. Met de kinderen gaat het goed, schrijft ze.
Ik hoop dat er meer mensen een kaars voor hun raam willen plaatsen. Maken we er een mooie
actie van. De 31e januari om negen uur ok?
Nu gaan we slapen en we hopen dat iedereen zoet zal slapen en zal dromen van het allermooiste
wat het leven op de planeet te bieden heeft. Iedereen een liefdevolle nacht!

donderdag 21 januari 2010

Een kaars voor mijn raam voor het slachtoffer zondag 31 januari 21 uur


Zelf ben ik druk bezig met de verhuizing, maar ook met de bruiloft. Ik ga binnenkort een kostuum aan laten meten. Probleem wordt de schoenen, ik heb een te kleine maat, dat wordt dus zoeken. De wereld is bezig met de rokende puinhopen van Haiti. In de straat gaat ook alles gewoon verder of er niks gebeurd is. Rampen gebeuren dus en we zeiden hier tegen elkaar: Wat vreemd dat alles gewoon doorgaat.. maar we kunnen er wel aan denken. Zo denk ik er over om op zondag 31 januari om 21.00 uur een kaars voor mijn raam te zetten, om het slachtoffer van de moord te herdenken en tegelijk is het een gebaar aan de nabestaanden en verder aan alle andere nabestaanden van de rampen in ons bestaan. Ik zal de kaars voor het keukenraam plaatsen en 10 minuten of zo laten branden. Op dat moment is het dan een maand en een dag geleden. Laat het tegelijk ook een protest zijn tegen geweld en intolerantie!

dinsdag 19 januari 2010

Als de sneeuw valt

Een onschuldig gedichtje uit de oude doos.


Als de sneeuw valt!
En het ijs is duimendik
gaan we dan surfen
zul jij dat durven?
Als de sneeuw valt
en het stormt nog bovendien
gaan wij dan tennissen
alleen of met kennissen?
als de sneeuw valt !
als de sneeuw valt !
het sneeuwt, het sneeuwt
maar wij gaan buiten zwemmen
zonder remmen
als de sneeuw valt!
doen we of het zomer is
nee met de winter
is niks mis
maar liefde vraagt de zomer
liefde vraagt de zomer
als de sneeuw valt!
als de sneeuw valt!

31-5-1995

maandag 18 januari 2010

Bericht aan Niels, broer van de verongelukte jongen

Krijg een berichtje, een reactie van een broer van de verongelukte jongen van dit weekend.
Beste Niels, ik weet je adres niet, maar ik zal je het volgende antwoorden: we zijn vanuit Zaandam de provinciale weg op gereden richting Alkmaar. Dat was rond kwart voor een.
Het was een donkere nacht, met vlokken sneeuw, het was koud en hier en daar glad.
Het was slecht weer op de weg. We reden langs Uitgeest de N203 dus aan de andere kant
van de A9. We passeerden dus inderdaad Akersloot op het moment van het ongeluk,
maar de A9 zat er tussen.
We gingen door Limmen en reden in de richting van Heiloo om onze vriend Felix af te zetten. Rond kwart voor een waren we in Heiloo op de Kloosterhof. Daar zijn we omgekeerd en naar Alkmaar gereden.
Op de ring Alkmaar stuurde ik om 1 minuut over 1 een bericht naar mijn vriendin (dit hebben we net gecontroleerd op onze mobiele telefoons), die kort daarna de ambulance hoorde en zich zorgen maakte. Een paar minuten later zagen wij een politie auto en een ambulance voorbij schieten met grote haast. Onderweg is ons niets opgevallen van een ongeluk, we hebben ook
niets gehoord. Gezien de toestand op de weg, de combinatie van die jagende sneeuw en lokale
gladheid lijkt het mij dat een ongeluk in een klein hoekje kan zitten.
Beste Niels, ik kan je dus helaas niets meer vertellen dan hoe het in die omgeving was die nacht, maar van het ongeluk hebben wij niets meegekregen. Ik wens je wel veel sterkte in deze moeilijke tijd en laat nog wat van je horen!
Niels en familie,
sterkte en veel liefde, groet,

Sjoerd

zondag 17 januari 2010

inpakken


Gisteren en vandaag flink bezig geweest met de verhuizing. Dozen ingepakt, wat weg kan geselecteerd, verhuisberichten gestuurd. De adreswijzigingen met onze kat Sjaak erop zijn ook binnen. Ben ook bezig de verhuisploeg te activeren. Ik heb nu weinig tijd voor andere hobbies. Nou ja, hardlopen heb ik vanmiddag geprobeerd, maar dat ging totaal niet vanwege de gladdigheid. Ik kan nog gaan schilderen, maar ik heb niet zoveel rust en schilderen is toch een soort meditatie.

Gisteravond, avond in de Fabriek door Rosa


Gisteravond, een leuke avond aan de Zaan gehad in cultureel centrum de Fabriek te Zaandam. Het is een filmhuis en op de achtergrond, tegen de muur, worden oude beelden van het roemrijke Zaanse leven geprojecteerd. Ik ben er om wat liedjes te zingen en dat ging erg goed.Er waren nog meer dichters en muzikanten, onder andere Cees Jan Sierhuis en the Highlanders. De laatste is een groep die spelen met fluiten, trommels en trommelzakken. Het klinkt als oude liederen, maar de teksten zijn wat aaangepast. Zo hebben ze een nummer dat ze liever patat met mayonaise eten als gort met stroop. Mijn liedjes met de Fruitcompagnie gingen over Willem de Zwaan, de eenzame zwaan langs de Zaan, een verhaal over een vluchteling, een motorliedje en een paar zeemansliederen, zelfgemaakt. De avond begon om negen uur met een mooi lied over de Zaan geschreven door Hans Kuijper. Om over twaalven zijn wij weggeggaan, toen was het programma nog bezig. Cees Jan Sierhuis bekende dat hij nerveus was voor zijn optreden. Hij deed een experimenteel gedicht met klanken op Jan Hanlo's Oote oote boe..
Toen we terugreden langs Akersloot is daar een ernstig ongeluk gebeurd. Een jongeman uit de
Zaan is in de sloot gereden en overleden. Bizar toeval na een avondje met allemaal gedichten en
liederen over de Zaan. Mijn geliefde hoorde de sirenes en maakte zich zorgen.
De avond was overigens georganiseerd door de stichting Rosa, een Zaanse politieke vereniging
met als missie bij te dragen aan een betere samenleving. Of dat gelukt is weet ik niet, het was in ieder geval erg creatief en gezellig!

dinsdag 12 januari 2010

Gedicht uit 1995 Kleine woorden

Ik was afgelopen zondag in Alja's galerie aan de Nieuwlandersingel 49 en heb daar voorgelezen uit eigen werk. Het was intiem en inspirerend zo met zijn tienen rond de tafel en de sneeuw buiten.
Uit de tas met boekjes, met de hand geschreven als een monnik, kwamen onbekende gedichten
tevoorschijn die ik me niet goed meer kon herinneren. Een ervan was het volgende gedichtje:


Kleine woorden
in mijn hart,
en in mijn hoofd,
kleine woorden,
die je misschien
niet gelooft,
kleine woorden,
in je oor,
en in je haar
kleine woorden,
fluister ze maar,
kleine woorden,
van liefde, tederheid,
kleine woorden,
neem toch
de tijd voor
kleine woorden
kleine woorden
kleine woorden !

31-5-1995

Nieuw bericht van Manon uit Cataloniestraat

Nog even en ik woon hier niet meer. Denk even na over de afgelopen jaren in de Cataloniestraat.
Het was goed om zo'n prettige stek te hebben na jaren klaagzangen in de laan van Bath.
Het is hier erg rustig. Ik kwam hier weer tot mezelf. Er was een aardige, oude buurman, die de
garage box had en daar zo'n beetje rondscharrelde. Hij vroeg me of er een meesje in mijn hokje
gevlogen was. Bedoelde hij een vogeltje? Nee, hij bedoelde een vrouw. Dat laatste inderdaad.
Toen is hij overleden en werd de box verhuurd aan iemand anders die al zijn planten eruit wilde
laten spitten. Dat vond ik wel jammer, gelukkig ging dat niet door. Dit huis is echt goed geaard
laat ik zeggen, het voelt hier goed aan.
Ontving opnieuw een mail van Manon, de partner van de omgebrachte John. Ze heeft het zwaar, schrijft ze. Wij leven met haar mee. Ondertussen is de geruchten machine goed op gang gekomen. Natuurlijk spreken de meesten over zware misdaad, maar ik kom en kwam regelmatig langs het huis en daar wijst niets, maar dan ook helemaal niets op zware misdaad. Het is een doodgewoon huisje, met een normale auto voor de deur ( geen bling bling BMW uit de 5 serie). Manon is ook een normale vrouw en absoluut geen gangster liefje. Ook het slachtoffer was in onze ogen geen bling bling figuur. Waarom hij sterven moest is dus een mysterie. Ik ving een gerucht op dat hij in een dure auto rondreed en daarmee gezien zou zijn bij het sportpaleis. Waar liet hij dan die auto? Ik heb nog nooit een dure auto in deze straat gezien. Het lijkt me vreemd dat hij de auto bij het sportpaleis laat staan en dan gaat lopen om zijn auto niet te laten zien??
Wij hebben daar ook nooit verdachte mensen zien rond hangen of zoiets. Er waren vaak kinderen
aan het spelen. Wij ervaren ook wel enige last van de gebeurtenis, in die zin je let toch meer op
als je iets hoort in de straat. Manon, we wensen je nogmaals sterkte en wij hopen ook dat er meer licht in dit duistere mysterie mag komen. We hebben je voornemen gelezen en daaruit blijkt toch een krachtige persoonlijkheid, misschien zouden wij een andere keuze hebben gemaakt...

zaterdag 9 januari 2010

De natuur speelt met ons

Buiten alweer sneeuw uit de lucht. Het reizen naar het werk deze week is een barre tocht,
's morgens om half zeven in de poolkou aan de auto krabben en op de trein wachten. Het valt me zwaar tegen. Overdag op het kantoor dus dan heb je geen tijd voor een leuke wandeling of het gooien van sneeuwballen. Woensdag werd het verkeer getroffen door ernstig oponthoud. Op het werk was iemand om zes uur vertrokken en zij kwam op kwart over elf aan in Alkmaar, een stuk van veertig kilometer. Ik las in de krant over vrouwen in de Oekraine. Daar is hoge werkloosheid
en die vrouwen verkopen noten en hun zelfgeslachte konijnen, langs de kant van de weg, aan
voorbijkomende vrahtwagenchauffeurs. Gevolg is dat zij dagen bij minus twintig in de kou staan te bibberen, ondanks de bontmutsen. In ons land zijn er ook mensen die geen werk en geen geld
meer hebben en afhankelijk zijn van de voedselbank. In Groningen werden zwervers van de
straat geplukt omdat ze anders doodvriezen. De natuur speelt weer eens met ons. Het aanpassen gaat moeizaam.

Prinses Boukenfil

Er was eens een hele mooie prinses. Zij heette Boukenfil. Ze was zo mooi dat
niemand het kon geloven, toch was het zo. In de zomer ging zij vaak uit wandelen
omdat zij van de vogels en de bloemen hield, die lachten: "Als jij zo mooi bent wil straks geen bij meer bij ons komen.." "Ja," lachte de prinses terug. "Maar jullie zijn ook heel mooi hoor, ik zal jullie niet plukken!"
Toen werd het winter. Er lag heel veel sneeuw en ijs. De prinses zat achter het venster van haar paleis. Ze was een beetje verdrietig.
"Waarom ben je zo treurig, prinses?" vroeg een kerstroos.
"Nou," begon de prinses. " Op het ijs van de slotgracht schaatst een prachtige prins, maar ik moet binnen blijven. Want ik heb blauw bloed en dat bevriest heel snel, veel sneller als het bloed van gewone mensen. En als mijn bloed bevroren is dan bevries ik zelf ook en zal ik nooit meer wakker worden.."
"Wat rot voor je," zei de kerstroos. "Wat als ik die prins nou eens binnen vraag..?"
"Dat kan niet," snikte de prinses. "Want dan zal hij smelten door de warmte. Wij kunnen nooit bij elkaar komen.."
"Toch wel!" zei de roos. "Heel dik aankleden!"
Dat vond de prinses een goed idee. Hoewel ze nooit veel om kleding gaf, liet ze nu een heel dik pak maken door de naaisters in het paleis. Die zuchtten: "Dat gaat wel een paar weken duren prinses, zo'n pak moet heel dik en dicht zijn! Enne.. het gaat wel een paar centen kosten.."
Maar uiteindelijk was het zover. Een aantal hofdames hielpen de prinses in het pak. Het was zelfs zo zwaar dat zij in een mand naar beneden moest worden gelaten, want zij kon met dat pak niet veilig van de trap.
Zij daalde in haar mand heel langzaam langs de muren van het paleis naar beneden. Daar zag zij de prins al. Zag hij haar ook? Hij schaatste vrolijk rond met allemaal dames om hem heen. Ze zag dat hij van ijs was. Ze zag dat zijn hart ook van ijs was. Hij droeg lichte zomerse kleren, die hem heel goed stonden. Iemand hielp haar uit de mand. Daar stond ze nu.
Haar gezicht was helemaal ingepakt, dus ze kon niets zeggen. Ze probeerde een hand uit te steken, dat ging niet.
De prins kwam aangeschaatst.
"Wat een lelijke hobbezak staat hier!" hoorde ze hem zeggen. "Is dit de prinses van Boekenfil? Haha.. kom te voorschijn monstertje.. dan zal ik om je hand vragen.."
En iedereen op de gracht lachte, behalve de prinses. Ze wilde iets zeggen, maar dat kon ze niet. "Als je met zo'n postzak trouwt stuur het dan meteen maar zonder zegel retour!" ging de prins verder. "Hahaha!"
Toen reed hij weg en liet de prinses alleen achter. Hij zag haar dikke tranen niet die van haar warme wangen druppelden en ijsdruppels werden. Terug in haar paleis durfde zij niet meer uit het venster te kijken.
Maar langzaam lengden de dagen zoals ze sinds het begin der tijden vanzelf doen. Hoe groot ook de tegenspoed en de rampen die de mensheid overspoelen, altijd komt het licht terug uit de duisternis en verwarmt ons aangenaam. De prinses was het winters verdriet al vergeten en begaf zich naar buiten. De slotgracht lag er mooi bij met waterlelies erop en vrolijk keuvelende eenden en roddelende waterhoentjes.
Plots verscheen er aan de overkant een prins op een wit paard. Prinses Boukenfil zag het meteen: het was de schurk die haar voorgaande winter zo smadelijk vernederd had.
Hij was haar al genaderd en nam zijn hoed af. "Liefste prinses," sprak hij.
"Wat een eer u te mogen ontmoeten..!" Hij herkende haar duidelijk niet als het meisje in de jutezak. De prinses ondertussen zag dat zijn hart nog steeds van ijs was. Zijn lichaam was doorschijnend en daarin klopte dat koude stuk. Zij straalde van warmte en genegenheid. Iedereen was daarvan onder de indruk, behalve de prins, hij wilde met haar trouwen om iedereen te kunnen laten zien wat een mooie vrouw hij had en bovendien was zij
de dochter van de rijkste man van het land.
"Waar is uw vader, vrouw?" vroeg hij hebberig. "Ik wil hem nu om uw lieflijke hand vragen!"
Zij keek hem rustig aan en sprak toen: "Heer, ik wil u eerst een kostbaar cadeau geven!" De prins steeg van zijn paard. Cadeautjes, daar was hij altijd wel voor in. Prinses Boukenfil stapte op een waterlelie. De prins volgde het voorbeeld. Verrast was hij toen zij zich ineens tegen hem aandrukte en hem vasthield. Geen nood, hij was een held, had al tegen draken en monsters gevochten en voor hetere vuren gestaan. Haar warmte begon in zijn lichaam door te dringen.. het ijs kraakte.. stoom kwam er af..een grote scheur.. .
"Help!" riep hij toen hij merkte dat het verkeerd ging. "Help!" Maar zij hield vast. Met een grote knal barstte zijn hart uit elkaar.. een vloedgolf blauw bloed regende over de vijver..!
Hij, de koene prins, zag zich gesmolten, een plasje water oplossend in de gracht. Toen vertrok zijn slechte geest naar boven, naar een wolk, waarin een poort. Een klein mannetje, met een kaal hoofdje, brilletje en baardje was bezig aan een beeldhouwwerk. Hij keek op en zei: "Helaas. Ik kan u niet tot de hemel toelaten. U bent slecht geweest en hebt de liefste prinses van het land verdriet gedaan. U gaat terug naar de aarde en zult een nietszeggende, lelijke, slijmerige
vieze aardworm worden. Het spijt me.."
En zo geschiedde.
Op een dag liep prinses Boukenfil door haar reusachtige achtertuin. Haar nieuwe
geliefde, een toonbeeld van schoonheid en eerlijkheid, hield haar hand stevig vast.
"Kijk!" zei deze edelman. "Een vogel pikt door een worm en hakt hem door midden met zijn snavel.." "Zo is dat in de natuur, liefste," sprak zij geheimzinnig en hij bemerkte haar
flauwe glimlach niet eens op.


augustus 2005

donderdag 7 januari 2010

sneeuw en ijs

Sneeuw en ijs overdekken onze stad. Glibberige wegen en 's morgens de auto uitkrabben.
Ook hebben we een stuk van de voordeur af moeten schaven want hij ging niet meer dicht.
Het is een mooi gezicht en als je vrij bent kun je een mooie wandeling maken. Als je zoals wij
naar je werk moet is het lastiger. En de winter zou er niet meer zijn, zeiden ze, want we warmden op. Ik merk het. Mijn nuchtere verstand zegt dat er iets niet klopt in dat global warming verhaal.

moord een tijd geleden voor de deur van de bieb

Ik herinner me dat er een tijd geleden ook zomaar iemand is vermoord voor de deur van de bibliotheek in Alkmaar. Volgens mij ook nooit opgelost. Dat was op klaarlichte dag vanuit een
auto. Hoe is dat afgelopen? Hoe lang is dat geleden?

woensdag 6 januari 2010

een week geleden

Het is nu precies een week geleden. De moord bedoel ik. Zo hard gaat dat.
Van wat er is onderzocht of gevonden weten we niets. En dat is jammer.
Maar vergeten zijn we het niet. we zijn ook bezig onze verhuizing te starten, maar dat stond al lang gepland.

zondag 3 januari 2010

vervolg moord cataloniestraat, als je iets weet zeg het dan!

Een lieve reactie van de partner van onze vermoorde buurtgenoot gekregen. Ze bedankt me
voor de positieve reactie op het verschrikkelijke gebeuren. Ik ga haar reactie niet publiceren
vanwege privacy. Ik zag haar uit mijn keukenraam weleens voorbij lopen. Ik denk dat ze de kinderen dan naar school bracht. Wat gaat er in iemand om die op een dergelijke manier een
geliefde verliest? Ze spreekt ook haar medeleven uit naar de buurt. Ik hoop dat iedereen die
iets gezien heeft ook daarmee naar de politie gaat, vooral in het belang van de kinderen en
hun moeder. Voor hun verdere verwerking van alles is dit heel erg belangrijk. Dus als je iets weet, zeg het dan desnoods anoniem! Denk daarbij vooral aan die vier kinderen!

zaterdag 2 januari 2010

De poppen kloppen

Ze kloppen op de muren. Ik hoor ze praten. Maar als ik ga kijken, liggen ze stil in hun hoekje, op de plank. Poppen zijn erg slim, maar ze willen niet dat mensen zien dat ze ook leven. Dat moet geheim blijven. Toch, deze nacht komt mijn lievelingspop aan mijn bed. Ze schudt
me een beetje door elkaar en ik kijk verbaasd. 'Wat is er?' vraag ik slaperig. "Lieze is ziek," huilt Suzanne. "Wat is er dan met Lieze?" "Ze eet niet meer."
Ik hijs me uit mijn bedje en wandel achter Suzanne aan naar de poppenhoek. Daar ligt Lieze bleek in de hoek. Ik zie meteen wat er aan de hand is: een vriendinnetje heeft een knikker in het keeltje gestopt! Wat een gemene streek! Nu kan Lieze nog heel moeilijk ademhalen. Ze krijgt nog lucht door een heel klein gaatje. "We moeten naar de poppendokter," zeg ik. "Nu meteen!"
Ik pak haar op en streel over haar haar als een echte zuster. Ze heeft koorts, voel ik. Gelukkig weet ik waar een poppendokter is.
Ik ga het huis uit, loop door de stad en bel aan, op mijn tenen, bij de dokter. Een oude, slaperige, maar vriendelijke man doet open.
"Lieze is ziek," zeg ik. De dokter besluit meteen tot opereren. Met een tangetje probeert hij de knikker los te krijgen. Hij kijkt heel ernstig. "Gaat ze dood dokter?" snik ik.
Hij geeft geen antwoord, maar gaat door met zijn werk. Ik zie op de planken alle poppen zonder armen en benen gespannen toekijken. Zal het de dokter lukken? "Ja!" roept hij ineens opgewonden. "Daar is het!" Hij geeft een ruk en toont mij de knikker, een witte met rode stipjes.
Het zweet staat op zijn voorhoofd. "Pff.. dat was net op tijd meisjes.."
De knikker schiet uit de tang en rolt weg.Lieze begint heel hard te huilen en ik probeer haar te troosten. "De patiƫnt kan meteen naar huis!" zegt de dokter streng. Ik bedank de oude man vriendelijk en wandel terug. Daar, in de gang, staan mijn boze ouders die roepen: "Stout kind,
zo maar weglopen midden in de nacht.. ben je gek geworden! Snel! Naar bed! Nu meteen!"
Ik knik braaf en leg Lieze in haar poppenhoekje. Ze kijkt me dankbaar
aan en valt in slaap. Suzanne komt me een kus geven als dank.
"Er zouden er meer van jou moeten zijn!" zegt ze.

vrijdag 1 januari 2010

vervolg moord politie onderzoek 1 januari helikopter

Vanmorgen hing er een politie helicopter boven onze straat te cirkelen. We vragen ons af waar ze naar zoeken. Misschien de vluchtroute van de dader in kaart brengen?
Uit de reacties in de straat blijt dat iedereen het slachtoffer een aardige man vond. Wij hebben zelf gezien dat hij snoepjes uitdeelde aan de kinderen.
De dader zou aangebeld hebben met een vaag verhaal en daarna hebben geschoten. Daarna is hij het bruggetje over gerend (denkt men) en de Tirolstraat ingerend en dan rechtsaf het park in.
Dan komt hij langs een skate baan. Misschien zijn daar jongeren geweest? Als hij dan rechtdoor loopt komt hij bij de Groene Voet, een parkje. Nog meer rechtdoor komt hij uit in de
Vogelbuurt. Iemand iets gezien? Moet wel, er werd ook flink vuurwerk afgestoken ook bij ons achter.