8 oktober 2019 optocht een foto door Wim Meijer Fotografie

 De laatste 8 oktober optocht, dwars door de stad. Naast mij Ina Kaandorp. De foto is van Wim Meijer Fotografie. Dus ik hoop dat ik hem mag gebruiken. Ik mag voortaan wel iets vrolijker kijken. 

Twee meisjes

Twee meisjes van 12 jaar kopen een ijsje met een kauwgombal erin. Echter, het ene meisje heeft wel een bal en het andere meisje niet. Het meisje zonder bal loopt terug naar haar moeder en zegt: ‘Ik ga terug.’

De moeder zegt: ‘Doe dat niet!’

Waarop het meisje zegt: ‘Jij koopt toch ook geen bloemen zonder knoppen!’

Als je maar betaalt

 De man met de grote, zwarte hoed en de donkere, onzichtbare ogen
 liep op hem af en legde

de lederen map voor hem neer. 
“Deze zijn voor jou,” zei hij, zonder de ander aan te kijken.

De mislukte artiest geloofde hem niet. “Voor mij?”

“Meesterwerken,” sliste de onbekende. “ Speciaal voor jou.” 
De artiest strekte zijn vingers naar de map,

maar de man griste deze snel weg. “Eerst een whisky,” zei hij dreigend. 
De kunstenaar dacht na.

Over de meesterwerken en wat die al niet op zouden brengen. 
Hij bestelde een whisky en nog eentje  en nog eentje. 
De man met de hoed had duidelijk dorst, maar stelde zich niet verder voor. 
Het viel de schilder op dat hij helemaal niet dronken werd. 
Ze spraken niet, maar dronken, tot het morgenlicht door de oude gordijnen kierde.

“Heren, ik ga sluiten,” zei de kroegbaas ongeduldig. “ Ik ga ook,” sprak de man met de hoed.

“Ik moet nog zaken doen.”

“Hee,” zei de kunstenaar. 
“Had jij niet iets voor mij?” De onbekende grijnsde.

 “Asjeblieft,” sprak hij en legde de map op de knie van de artiest. 
Daarna verliet hij snel het café.

“Wat een zuiplap,” liet de kroegbaas zich ontvallen.

“Op mijn rekening,” zei de kunstenaar.

Hij opende de bruine map en verwachtte eeuwenoude tekeningen, 
prenten van beroemde meesters,          

maar hij vond slechts recensies, bittere, zure, slechte recensies, 
over zijn eigen werk.

“De dood achtervolgt me,” zei hij tegen de waard.

“Als je maar betaalt,” zei die.

Sjoerd

1996

Escher in het paleis

    Een dromerige foto van Den Haag vandaag. Bezoek ook het            Eschermuseum.  https://www.escherinhetpaleis.nl/

De orgelman december 2013

Bij de ingang van het winkelcentrum staat vandaag een laatste orgelman in de striemende wind en regen. Hij heeft de kerstliederen erop gezet en hij schudt wat met het bakje. De mensen passeren hem, hun hoofd weggestopt in de jas. Zomers staan er her en der artiesten uit de Balkan en sommigen zijn ware kunstenaars, zodat je je afvraagt hoe het komt dat ze op straat staan, zo ver van huis. De orgelman lacht, hij is blij, hij is buiten. Hij heeft er geen moeite mee. Weer of geen weer. Ook de man van de groenten, van de markt, is blij en met zijn bulderende stem hoor je hem al van ver. Hij geeft mijn zoon een mandarijntje. Thijs wordt er verlegen van. We slalommen langs mensen die voorbij schieten met boordevol gevulde karretjes en Thijs krijgt zijn eigen kleine karretje, met een vlaggetje. Die mensen kijken niet zo blij als de orgelman, niet zo blij als de groenteboer en ook niet zo vrolijk als het vrouwtje dat haar straatkranten probeert te slijten. De meerderheid hier heeft een ernstige uitdrukking en de minderheid geniet. Tegenwoordig denk ik dat het gezegde ‘je bent wat je eet’  een serieuze uitspraak is, want de energie en het eten van de orgelman en de krantenjongen en de groentekoning zijn meer met elkaar in evenwicht. Zij staan buiten in de elementen de kilojoules op te stoken, zij happen frisse lucht, hun vingers en tenen vriezen eraf en in augustus zweten ze alle giftige dampen  uit hun poriën. Ik vrees dat je buik barstensvol bikken, daarna in een stoel of autostoel ploffen en de ramen en deuren stijf dichthouden van mensen een muggezifterig type maakt. Iemand die anoniem gaat klagen op het internet, of op Geert Wilders gaat stemmen. Het is de lifestyle die het gehalte aan zuur bepaalt. Een levenswijze van veel gemak en verstopte aderen, vooral die in de hersenen. Ik stop twintig centen in het bakje van de orgelman en denk in een flits na over mezelf. Wat is mijn lifestyle? Ben ik ook een couchaardappel ? Deels wel, ik zou niet met de orgelaar kunnen ruilen. Ik ben ook iets boller geworden, maar ik ben nog wel in staat over mijn toestand na te denken en de fiets te pakken. Jongens, die heerlijke fiets. Verleden week reed ik ermee naar de tandarts, dwars door de landerijen. Zweet op de rug, en zingen gaat ook heel goed op het rijwielpad, wist je dat? Daar is de orgelman, daar is de orgelman, met zijn piere- pierement, een oud liedje, maar je kunt ook best iets van Adele zingen. Ik betrad lachend het vreesvertrek. Dat doen lichamelijke inspanning en buitenlucht. Ons lichaam wil dat we flink bewegen en weinig eten en onze ziel en zaligheid sluit zich daarbij aan. Ik schrijf dit terwijl het land zich een hernia eet en ikzelf op de bank zit met een chipje en een glaasje wijn. En de orgelman zijn centen telt..

december 2013

Verslag ritje met EMA tramlijn 25 van Haarlemmermeerstation naar Amstelveen

6 oktober 2019

Het is een koude, regenachtige zondag. We gaan met Thijs naar de EMA tramlijn die loopt van het Haarlemmermeerstation Amsterdam naar Amstelveen Bovenkerk.

We gaan met de trein naar Amsterdam CS en vandaar met de Noord-Zuidlijn naar Zuid WTC. Dat is natuurlijk niet de snelste route, maar Thijs wil zoveel mogelijk bussen, trams en treinen. Als het maar wielen heeft.

Op het station spreken we de buurvrouw van oma en haar kleindochter die 12 is. Ze is langer dan haar grootmoeder en ze heeft onschuldige bruine bambi ogen. Ze gaan een dagje naar Artis.

De regen komt bij vlagen. Op Zuid moeten we naar bus 15. Die laat even op zich wachten. Een man spreekt ons aan en vertelt dat hij morgen 70 wordt en dat hij zijn verjaardag morgen groots gaat vieren. Hij heeft 100 muzikanten uitgenodigd. Hij is nu toch

wel wat zenuwachtig voor de grote dag. Hij zegt met alle groten te hebben gespeeld. Ook met Toots Tielemans. Nu is hij straatmuzikant. Wat voor instrument hij speelt, vertelt hij niet, maar ik geloof hem wel.

We arriveren bij het Haarlemmermeerstation. Het is een mooi, oud gebouw. Ook van binnen is het fraai, alsof je in de tijdmachine bent gestapt. Het personeel zijn meest oudere heren. Een verkoopt een echt kaartje en knipt er een gaatje in met een tang. Wij krijgen een roze, Thijs een gele. De tram staat al voor ons klaar. Vandaag is dat een gele  tram uit 1959. Er staat lijn 25 op. Binnen in hangen aanwijsborden voor de lijn 9 die altijd over de Middenweg Watergraafsmeer reed, tot de Noord-Zuidlijn kwam. Toen werd de lijn opgeheven. De tram wordt bestuurd door een oudere, grijze heer met een Rotterdams accent.  De conducteur is iets jonger, heeft een ouderwetse, lange grijze jas aan en moet regelmatig de tram uit vanwege de overwegen. In zulke gevallen moet hij een sleutel omdraaien of met een vlag zwaaien. Als hij een sleutel gebruikt gaan er lichten branden op de overweg. De man heeft dus wel een natte job vandaag. De rails gaat langs het Olympisch stadion door een smal pad tussen het groen. Het spoor is hier en daar niet recht meer, dus daarom is de snelheid laag. We gaan langs het IJsbaanpad, het oude pand van de ING (die schoen),  en het oude station van Amstelveen. De chauffeur draait met zijn linkerhand aan een houten wieltje. Het is een baan door een natuurlijk gebied, we passeren ook het Amsterdamse bos.

In deze oude tram zitten op deze koude dag weinig mensen.Een gezin met kinderen en een paar buitenlandse mensen. Later blijkt bij navraag dat het oude beestje echt wel een kachel heeft, maar dat de mannen deze niet aan hebben gezet.

Een ritje in een nostalgisch voertuig is wel  goed voor de fantasie. Wie kunnen in dit ding gezeten hebben? Ik denk aan Carmiggelt, Herman Brood (zag ik een keer stomdronken uit een tram rollen op het Spui) of aan Ajax fans die richting de Meer gingen. Misschien zat Johan Cruijff er weleens in, want in 1959 was hij nog maar 11 jaar.

De tram piept en kraakt en ruikt naar ouderdom. De stoelen zijn niet heel oud. Dan komen we bij Bovenkerk. Daar moeten we eruit en gaat de tram keren bij een driehoek.

Op de terugweg passeren we een tram uit misschien wel de jaren 20 uit Wenen en een tram die lang geleden in Rotterdam naar de Schieweg reed. Bijzonder dat hier nu twee rijtuigen uit concurrerende steden elkaar kruisen.

Thijs heeft het fototoestel omgehangen en maakt filmpjes van de rit. Het blijft koud als we terug knarsen bij het Haarlemmermeerstation. Terug naar onze eigen tijd.              

Tram 25 Haarlemmermeerstation naar Amstelveen

    Tram 25 Haarlemmermeerstation naar Amstelveen: een hobbelige onthaastrit