Simone van der Vlugt

 

Ze valt niet op in het  winkelcentrum waar ik altijd mijn boodschappen doe. Ze is slank, blond en heel gewoon Hollands. Ze heeft zelfs een fiets met fietstassen zodat ze opgaat in het dagelijkse tafereel van eten kopen en het naar huis brengen.

Misschien ben ik wel de enige hier die haar herkent, omdat ik haar lang geleden uitvoerig gesproken heb. Zij had een blocnootje bij zich en ik vertelde haar alles over de VOC, want ik werkte in het Scheepvaartmuseum Amsterdam en ik wist heel veel van de oude scheepvaart. Zij kwam voor informatie voor haar eerste boek, een jeugdboek over de VOC - tijd.

Zij stelde zich voor als Simone van der Vlugt. Ze was dankbaar voor mijn opmerkingen. Simones boek verscheen en werd een succes. Daarna kwam ze op stoom. Inmiddels heeft zij twee miljoen boeken verkocht. Geen enkele Nederlandse auteur is daar in geslaagd. Je zou haar dus de J.K. Rowling van Nederland kunnen noemen, de schrijfster van de Harry Potter serie.

Nu loopt de bestsellerkoningin hier met haar fiets, zonder enige glamour of kapsones. Op haar Instagrampagina meldt ze dat ze last van haar keel heeft en niet naar het jaarlijkse boekenbal gaat. 

Ik zal haar niet aanspreken of gedag zeggen. Ik ontmoet haar wel in een van haar mooie boeken. Maar bijzonder is het wel dat een boekcijferkanon zo gewoon en bescheiden kan zijn. Vergelijkbaar met de vorige week overleden Wim de Bie. Een mooie eigenschap.

 

Je verdiende loon

                                           Administratie van het voormalige Binnengasthuis alwaar het personeel zijn loonzakje op kon halen.

Ik ben niet iemand die zich snel druk maakt om zijn financiën, maar die voorjaarsweek werd vrijdags het salaris niet gestort op mijn rekening. En daarna in het weekend ook niet, logisch. Ook op de volgende maandag gebeurde er niets. Ik zocht een telefoonnummer en belde het hoofdkantoor. Een medewerkster gaf een flauwe reactie: ‘Stuurt u maar een mailtje naar uw consulent.’ Dat knaagde toch wel, na een uur zonder reactie. Ik appte een andere medewerker. Ze zou ook bellen met het hoofdkwartier. Wat bleef die maandag was een stilte. Ook dinsdagmorgen kwam er geen witte rook uit de loonschoorsteen. Met mijn gezin reisden we naar het schone Antwerpen. Toen bekroop me toch wel een grotere ongerustheid. Terwijl we in het hotel zijn, die middag, belt een medewerker dat het loon nog die dag gestort zal worden. Maar dat blijkt niet waar te zijn. Gelukkig ben ik altijd redelijk zuinig en heb ik geen grote verplichtingen.

In mijn Vlaamse hotelbed, in het holst van de nacht, ga ik de mogelijkheden na: een boze brief sturen, langs het kantoor gaan en het toetsenbord van de secretaresse afbreken. Maar dat zal niet helpen. Het beste is te gaan slapen en de kalmte te bewaren.

Vreemd dat zo’n gebeurtenis een schaduw over je vakantie kan werpen.  Vanuit Nederland wordt een voorschot overgemaakt, op dinsdag, rond het middaguur. Maar dit voorschot staat pas de volgende morgen, woensdag, op de rekening.

Geen echte ramp, maar vooral omdat ik nauwelijks iets hoorde over het verloop, werd ik er niet gerust op.  Dat had ik niet van mezelf verwacht, want het gaat altijd goed.

Helaas zijn geldelijke inkomsten in onze moderne wereld de wortel van ons bestaan. De vertraagde betaling maakte me daar weer van bewust. Een slapende afhankelijkheid, van money, maar ook van anderen die daarvoor moeten zorgen. Gedachten over banken die omvallen stop ik als een struisvogel in de grond.

 

                                             ******

Het hangt aan de muur

 

Het is zondag. In het wijkcentrum zijn naast de beheerder alleen gelovigen van hele kleine kerkgemeenschappen aanwezig. Ze huren een zaal en gaan los.

Terwijl ik bezig ben met plastic draadjes die de neiging hebben om het schilderij heen te krullen, schalt van twee kanten Christelijke zang door het centrum. Ik probeer me te concentreren op het ophangen van mijn schilderwerken. Zo eenvoudig is dat nou ook weer niet. Natuurlijk moeten ze rechthangen, maar ik vind de veiligheid het allerbelangrijkste. Zowel het schilderij als de muur moeten onbeschadigd de expositie doorkomen.

Ik kijk door de lange gang, die net geschilderd is. Het is goed gedaan en het ziet er fris uit. Maar de verlichting is niet zoals je zou wensen. In het plafond zitten lampen die maar de helft van de muren aanschijnen. Dat betekent dat de bovenkant van een werk in de schaduw komt te hangen. Ik zucht, het is niet anders.

De medewerker van het wijkcentrum zegt dat de hoofdgang  bestemd is voor de lokale fotoclub. We zijn het er over eens dat de zijgang beter is dan de hoofdgang. Daar rennen de cursisten alleen maar doorheen en het is er ook veel donkerder. Maar dankzij de fotoclub heb ik een maximum aan draadjes, want zij moeten er ook nog een paar hebben.

Een kerkganger van een Afro- Caribische gemeenschap spreekt me aan over de werken die tegen de wand aanleunen. Ze draagt  een kleurige jurk. ‘Mooi,’ zegt ze. ‘Ik schilderde ook vroeger, nu hou ik van bomen.’ Ik denk even na over deze overgang in het filosoferen. Ik besluit er niet op in te gaan en zeg: ‘Leuke muziek heeft u in de dienst.’ ‘U bent welkom,’ zegt ze en ik knik beleefd.

Ik klim op de ladder en schuif het draadje in een gleuf. Een spreker roept heel hard: ‘Wij moeten in opdracht van God aan de slag met ons leven!’ Nou, spreker, ik ben hard bezig met de opdracht mijn kunst aan de wereld te tonen. En het duurt wel lang. Een gang van twintig meter volhangen met 29 werken valt me tegen. Zeker omdat ik alle draadjes zelf aan moet schuiven. Trapje op, trapje af.

Beneden me, waar de werken tegen de muur staan, hurkt een kleine jongen bij een werkje van mijn kat Sammie. Hij begint er tegen te praten en is duidelijk op slag verliefd geraakt. Zijn tante is het er niet mee eens. Zij spreekt hem streng aan en zegt dat hij op zijn stoel moet blijven zitten. Ik zeg niets, maar ik vind dat het jongetje best even naar de kat mag kijken.

Terwijl ik weer een schilderij aan de haak pruts, vraag ik me af of de werken in de juiste volgorde hangen. Daar heb ik me niet heel erg druk over gemaakt, maar het is wel belangrijk. Een verhaal met consistentie.

De kerken zwijgen. Het is tijd voor de maaltijd. Heerlijke tropische etensluchten zweven door de ruimte. Maar ik heb geen tijd om te eten. Eerst nog een rijdende biertap verplaatsen. Het ding is loodzwaar. De werkjes op board blijven niet goed hangen, ik was hier al bang voor. De plakkers zijn van een inferieure kwaliteit.

Eindelijk hangt alles. Ik drink een kopje koffie met de beheerder. Teken een formulier dat de werken  drie maanden hangen en dat ik niemand aansprakelijk kan stellen mochten ze gestolen worden of wat dan ook. Ik vertel dat ik een portret van een orang- oetan ben kwijtgeraakt. ‘Dat gebeurt hier nooit,’ zegt ze. ‘Wel is er eens een naakt beschadigd, misschien een fanatieke gelovige?’

Ik vertrek met de lege Albert Heijn kratjes. Een kleine twee uur later heb ik al een mailtje van beheerder: een van de plakkers heeft losgelaten.

Morgen maar even kijken en het werk vervangen. Ik ben tevreden en heb plannen om verder mee te kunnen verven. Dat noemen ze inspiratie, maar dat begrip gebruik ik liever niet. Plezier vind ik een beter woord.  

 

Expositie wijkcentrum Mare Nostrum

 

Binnenkort, vanaf 1 april, exposeer ik schilderwerk in wijkcentrum Mare Nostrum. Ik heb al mooie werken uitgezocht, nu alleen nog ophangen. Als je binnenkort eens in de buurt bent, loop dan een keer binnen, de deur is open, er is een bar en misschien zien we elkaar daar. Lijkt me leuk, kunst is in mijn visie ook delen en ontmoeten. Tot later!

De link naar de site is:

https://sjoerdvanberkel.exto.nl/expositie/396469040.html#.ZBCjqHbMKUk

Maartse buien

Maartse buien

De schotel met eten voor de egel,

is pap, drijft in het hemelwater,

en waar het diertje is,

hij zou nog kunnen slapen,

verscholen onder de weggewaaide poster

van dat Italiaanse dorp, met

oude warme stenen onder een huid van dik groen blad,

ja, onze kat hangt nu in de gordijnen,

en een reiger staat met zijn poten in de vijver van de

buurman,

waar je ook kijkt, altijd is er natuur, ook aan het einde van de

regenboog die winterslaapt.

 

Uit: Waarom dragen de mensen een zwembroek?

Kort verblijf in Antwerpen

 

Met Anja en Thijs (12) reis ik naar Antwerpen. Met de trein want de kleine is nog steeds treinverslaafd. We verblijven in een goedkoop hostel, een budgethotel.

De kamer van het budgethotel is klein zoals het hoort bij een kamer in een budgethotel. De ruimte heeft een stapelbed voor de kleine. Daarop staan plaatjes van een fee en een ridder geschilderd. Het ieniemienie toilet heeft die ook. Op de deur. Het enige raam van de kamer biedt uitzicht op een flat. Op de bijbehorende balkonnetjes staan een verlaten barbecue, ligstoelen en een oude sportfiets. Dit raam kan overigens niet worden geopend, want door middel van een slot zit het hermetisch dicht. De sleutel is in bezit van de hoteleigenaar. Waarom het raam niet even open kan, weet ik niet. Men vreest mogelijk dat de gasten weg willen vliegen. Het bed dat bijna de gehele oppervlakte van de kamer  in beslag neemt, heeft een houten bodem, maar een goed matras. Vanaf de rustplaats is het licht te bedienen met kekke hightechknopjes. Voor de gast is naast het wasbakje een kartonnen bekertje neergezet, te vullen met kraanwater, want het budgethotel heeft geen bar. No budget is immers no budget. Wel kunt u een fles wijn kopen bij de receptie.

Onder het hotel is een vestiging van de Lidl verstopt. Dat scheelt, maar een Lidl is natuurlijk geen bar.

In de wijk rondom het zes verdiepingen tellende gebouw, scharrelen Joodse mensen in hun zwarte lange jassen, met hoedjes en sliertjes haar langs het hoofd. Ze zijn erg in zichzelf gekeerd en zoeken geen contact. In de Lidl koopt een Joodse man een flinke voorraad plat water. Maar verder niets. Dat overige is niet kosjer en daarvoor gaat hij naar verderop, naar een joodse bakkerij. Joodse kinderen rennen over de straat en ze spreken een vreemde taal, het moet wel Hebreeuws zijn. Ze gaan hier ook in de buurt naar school.

Buiten is het erg fris, vanaf de Schelde blaast een koude wind. Een toerist als ik draagt een wollen muts en een sjaal. Naast de rivier draait het reuzenrad wel, maar met slechts weinigen aan boord. Onder de rivier hobbelen we door een tunnel die beide oevers verbindt. Zevenhonderd meter is de lengte van dit bouwwerk, helemaal afgewerkt met witte tegels. Je bereikt de tunnel door een roltrap uit het jaar 1933 die nog steeds zijn rondjes draait.  

De trein naar Schaarbeek dan. Ik zie ook de trein naar Oostende en die zou ik graag willen nemen, maar mijn zoon wil naar Schaarbeek, want daar is een museum voor treinen en transport.

Wachten op station Antwerpen is niet vervelend. Het station oogt als een kathedraal en lijkt in een dronken bui te zijn ontworpen. Zo groot, zo overweldigend kan alleen tot stand komen na een vlaag van verstandsverbijstering. Overal marmer, pilaren, hoge ramen en gouden letters. Ik heb een boekje bij me over dit station, van  Raf Vandencasteele: Antwerpen-Centraal, De spoorwegkathedraal die per ongeluk bleef staan, dit wil ik tijdens de rit even doornemen. Tijd genoeg, want de trein stopt maar liefst dertien keer. Deze trein is comfortabel. Sommige stations ogen vervallen. Het perron lijkt een grindbak. Na een uur glijdt de trein Schaarbeek binnen. In het oude station is de expositie. Het nieuwe Schaarbeek heeft geen stationsgebouw. De binnenopstelling is interessant. Opvallend is een groen stoommonster uit 1939 dat gemaakt is om aerodynamisch te zijn. Het heeft de vorm van een kogel. Maar zo snel bleek hij niet te zijn, omdat de speciale beplating te zwaar was.  Ja, een misser van de afdeling ontwerp.

Dan weer terug naar station Antwerpen. Met zeven sloten geld zijn er nieuwe tunnels bijgemaakt rond de eeuwwisseling. Daarbij zijn technische hoogstandjes verricht, want als het gebouw ook maar vijf millimeter zou zakken, kon de geweldige koepel instorten. Daarom begon men te graven met oud-mijnwerkers. Zij brachten een schepje en een emmertje mee en maakten een tachtig meter lange gang.  Door mijn beperkte bouwkundige kennis is het voor mij allemaal moeilijk voor te stellen, maar het is uiteindelijk gelukt. De tunnels liggen er. Er is een enorme ruimte bijgemaakt. Daarin is een speelplaats veroverd door de firma Plopsaland. Ik raad iedereen aan hier snel aan voorbij te lopen omdat het een aanslag op de fantasie en gevoelige zenuwen is. Maar smaken verschillen en wellicht kunt u wel genieten van Kabouter Plop. Aan de achterkant van het station wordt de boze droom van Plopsahopsa voortgezet in uit de grond gestampte Trumppaleizen. En hoewel de buurt op zijn kop stond om dit tegen te houden, moest het er komen. Een mediagigant doet ook aan ‘think big’ door middel van een videoscherm dat gemaakt lijkt om vanuit de ruimte bekeken te worden.    

In een  klein winkeltje koop ik een Gazet van Antwerpen, want ik wil toch meer weten wat hier gebeurt. de man zegt dat ik niet kan pinnen onder tien euro. Dat kost hem teveel. Hij oogt arm, zoals velen. De tegenstelling arm  versus rijk is net als in Nederland groter aan het worden. (In diezelfde Gazet lees ik dat sommige collega’s van de krantenman hun zaak gebruiken als dekmantel voor gokpraktijken)

Na het eten van een zeer geslaagde wafel volgt een klein misverstand tussen Holland en België. Wanneer de kelner vraagt naar de kaart, meen ik dat hij de menukaart bedoelt, maar het is de pinkaart, die in het olijke Nederland gewoon pin heet.   

In het centrum heerst het tijdperk van de blingbling. Het schittert van de juweliers en modehuizen. Daar drommen de toeristen samen. Ze rennen langs de wafels, de chocolaatjes en dat verdringt het zicht op het leven van de Antwerpenaar. De volkscultuur verdwijnt. Antwerps wordt steeds minder gesproken.

Rijkdom, maar dan vooral oude rijkdom is te vinden in het museum Mayer van den Berg. Schilderijen en beelden uit een ver verleden, stralende schatten door een slimme handelaar bij elkaar gebracht. Het bekendste werk uit de collectie is het schilderij Dulle Griet, dat waarschijnlijk een symbool is tegen oorlog en geweld.  Tegenover het museum lapt een glazenwasser op tien meter hoogte een glazen schot terwijl hij op een klein richeltje staat. Een touw voor de veiligheid heeft hij niet.

Terug naar Holland met de Antwerpse handjes (koekjes) in de zak. Graag zou ik nog eens terugkomen, om beter te leren wat deze stad nog meer te bieden heeft. Om af te wijken van het toeristische pad.

Uit het boekje van Raf van den Casteele citeer ik de volgende opmerking van een spoorweglokettist, nadat iemand vroeg: ‘Wanneer is de eerste trein naar Antwerpen?’

''De  sporen liggen er al, dat zal niet lang meer duren.’  

                                                               ***

Link naar het boekje van Vandencasteele: https://www.epo.be/nl/mammoet/5369-antwerpen-centraal-9789462674066.html

Het hondje van Coco

 

 

 

Ze is zo mooi en onbereikbaar, mijn buurvrouw Coco. Haar ogen zijn zo zacht en donker, als een sterrennacht  in augustus. Haar figuur is slank, haar voeten klein en haar haar glanzend zwart. Ik durf haar weleens gedag te zeggen, maar dan knikt ze vriendelijk en trippelt vlug verder. Ze heeft een klein, eigenwijs hondje, een soort schoonmaakborstel, maar wel aardig. Een klein rood strikje draagt hij en dan maar flink keffen. Mijn broer zegt dat ik soms 's avonds de naam van zijn baasje schreeuw in mijn slaap. Maar sinds gister is er toch iets veranderd.

 Die ochtend: ik ga naar buiten. Ik zie Coco’s  hondje staan op het asfalt. Hij staat daar maar te kwispelen, midden op de weg. Wat doet dat stomme beest daar? In de verte zie ik een grote vrachtwagen aankomen.  Hij komt steeds dichterbij, maar het hondje blijft op de weg staan, gaat zelfs op zijn kont zitten. Nee toch, straks wordt het beest nog plat gereden. Ik schat de afstand in, het dier is drie meter bij mij vandaan, de vrachtauto tien, ik moet iets doen.  Snel, maar toch rustig, zet ik een sprint in en grijp de hond hard in zijn vel. Ik trek hem van de weg en samen rollen we naar de overkant. Ik voel dat er iets met mijn voet niet goed gaat, de auto raakt me. Ik hoor het kraken, ik voel een scherpe pijn en terwijl ik  daar lig te kermen hoor ik een stem tegen het hondje praten. ‘Kiki, stoute hond, wat doe jij daar?’  Ik kijk op. Het is de moeder van Coco. Ze pakt Kiki op en begint haar uitgebreid te knuffelen. Aan mij, de gewonde, besteedt zij geen enkele aandacht, ze loopt weg en ik probeer overeind te komen. Ik kan alleen nog maar hinkelen, zo’n pijn doet het. Geen enkele waardering voor mijn daad en wel een aantal weken uitgeschakeld.

 Mijn broer lachte mij uit: ‘Je moet Coco uit je hoofd zetten man, neem een vrouw met een echte hond. Hij kan niet eens blaffen!’ Hij legde een krant bij me neer waarin een stukje stond over een dappere oude dame die het hondje van haar dochter zou hebben gered. ‘Dat is niet waar!’ roep ik. ‘Die mevrouw liegt!’ ‘Er is er maar eentje die kan vertellen wat er is gebeurd,’ roept mijn broer. ‘En dat is de hond zelf..’ ‘Neem je me weer in de maling?’

‘Serieus, ik ken een neef, van een broer, van mijn oom en die zijn buurman en die heeft een zoon die met honden en katten kan praten. Ik kan hem bellen.’

‘Oh.’

 We lokken de hond met een stukje worst, terwijl Coco haar huiswerk maakt. Ze merkt niets. Snel komt de neef van de broer van zijn oom van zijn buurman, de hondenfluisteraar, langs en blaft een vraag.

 Het hondje blaft terug. ‘Hij zegt dat hij je dankbaar is voor de redding die je deed,’ zegt de man, ‘en Coco denkt dat haar moeder het heeft gedaan.’ ‘En Coco vindt jou een nul.’

‘Rothond!’ riep ik geschrokken en beledigd. Moest ik de hond geloven? ‘Sorry, ’zei de hondenfluisteraar zonder mededogen. ‘Het is niet anders.’ Mijn broer sloeg me op mijn schouders. ‘Jammer,’ zei hij, ‘volgende keer beter.’ ‘Ik geef het niet op,’ riep ik, ík ga haar bellen.’  ‘Niet doen!’ lachte mijn broer, ‘dan verpest je alles!’

 Maar het was al te laat. Ik had het voorgeprogrammeerde nummer van Coco, dat in mijn telefoon stond en dat ik nooit had durven bellen, al ingetoetst. Even was het stil. Toen hoorde ik haar stem. ‘Hallo?’

‘O, Coco, hoi,’  zei ik gespannen, ‘je hond vertelde me, ik bedoel, ik hoorde van je hond dat jij mij een nul vindt.’

Aan de andere kant klonk eerst een verbaasde lach, daarna een daverend gehinnik. ‘Kasper, gekkie,’ hikte ze, ‘je bent de grappigste man op aarde, dit is wel de meest originele manier om verkering te vragen,  weet je wat, ik wil wel met je uit, zeg maar wanneer. Gekkie.’

‘Vanavond?’ beefde ik.

‘Ok, vanavond,’ zei ze en ze lachte me nogmaals heel hard uit.

 En nu hebben we verkering en loop ik elke avond met Kiki. Coco zegt dat ze daar geen tijd voor heeft. Ook als het regent loop ik met Kiki of als het loeiheet is. We kennen elkaar nu goed en ik word steeds beter in het zelfstandig hondenfluisteren. Kiki zegt dat Coco best lief is, maar dat ze meer naar buiten moet, omdat ze altijd met haar neus in de boeken zit.

 Ik lever Kiki af bij Coco, die op de bank ligt. Ze streelt de hond en pakt mijn hand. ‘Fijn dat je met Kiki wil wandelen,’ zegt ze. ‘Maar het hoeft niet meer. Bedankt Kasper, maar ik neem afscheid van je. Gekkie.’ Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik kus haar op haar voorhoofd, maar ze kijkt niet blij.

 Twee weken later zie ik dat het huis van Coco leeg staat. En voor het raam van haar kamertje hangen andere gordijnen.

Zijn ze verhuisd? Ik sta daar wel tien minuten te kijken.

Er passeert een mijnheer met een hijgend hondje aan een lijn, een Frans buldogje. Het buldogje ziet me kijken.

 ‘Waar kijkt u naar?’ blaft het dier naar mij.

‘Naar het huis van Coco,’ blaf ik terug.

‘Zij is verhuisd, ver weg hoorde ik van een teckel uit de buurt. Bent u familie?’

‘Nee, ik was een vriend.’

‘Dat is jammer. Kent u haar hond Kiki?’

‘Ja, die heb ik gered van een ongeluk.’

‘Dat was zo’n aardig dier.’

 ‘Ja,’ blaf ik. Dan trekt de eigenaar hard aan de riem. Een politieagente vraagt of het goed met me gaat. ‘U staat al een tijdje te blaffen tegen een hond.’

‘Ik ben hondenfluisteraar,’ zeg ik. ‘Ik kan praten met honden.’

‘Nou ga maar gauw naar huis dan,’ zegt de vrouw. ‘U kunt beter binnen blaffen.’

En onderweg, het is al donker, merk ik dat ik graag nog eens met Kiki zou willen wandelen en praten. Ik mis haar het meest. Maar ook Kiki is ver weg.

 Tenminste, dat denk ik, want als ik in mijn straat kom, een straat met lange, hoge, donkere bomen, zie ik dat er aan van die bomen een hondje vastgebonden zit. Het dier is er slecht aan toe.

 ‘Maak me los,’ blaft het verzwakt. ‘Ik kan niet meer.’

‘Stil maar,’ piep ik. ‘Ik ga je losmaken.’ Ik snijd het touw door met mijn zakmes en het dier springt in mijn armen. Het is een hondje dat op Kiki lijkt, maar het zit onder de modder en het is donker.

 Eenmaal thuis maak ik het beestje schoon en merk ik dat onder de prut de echte Kiki tevoorschijn komt. Ze is schaamteloos gedumpt voor mijn deur. Een schande.

 Ze mag bij me op bed liggen en ik leg haar onder extra dekens. Ze moet zeker een paar dagen aan de boom vast hebben gezeten. De volgende morgen wil ik met haar bespreken wat er is gebeurd, maar tijdens het ontbijt bedenk ik me. Het is beter het hondenfluisteren aan andere gekke mensen over te laten. Ik geef haar wat brood en samen wandelen we naar de dierenspeciaalzaak voor een zak hondenbrokken en een mand.

 Naast de toonbank zit op een stokje een  papegaai. Het beestje ziet er oud  en vervallen uit en kijkt me aan met een spottend donker kraaloogje. ‘Gekkie, gekkie!’ roept hij naar mij.

 ‘Coco, hou op,’ zegt de  jonge verkoopster.

 ‘Gekkie, gekkie!’

 ‘Trek het u niet aan hoor mijnheer, ’zegt de medewerkster verontschuldigend, ‘ze vindt het leuk mensen een beetje te plagen. Zo is ze nu eenmaal.’    

 En ik blaf van de lach. En Kiki blaft hard mee.