.JPG)
Foto van Kris en Lisanne overgenomen van de website Koudekaas van Scarlet.
De pagina's die ik wijd aan deze verloren vrouwen zijn bedoeld om hen te blijven herinneren en een antwoord op de vragen te krijgen. Ook andere vermiste personen verdienen aandacht. Blijf naar ze uitkijken. Niemand mag zomaar verdwijnen en zijn familie met zoveel pijn achterlaten. SvB
Naar de top van de Mirador
Bezweet en vermoeid bereiken de meiden Kris en Lisanne
eindelijk de top. Het is dan, volgens de gegevens bij de foto, 13 uur. De tocht
is niet meegevallen. Het pad zwaar, vol stenen. Steil omhoog en het is warm. Ze
zijn een stuk door een regenwoud gegaan. Vol vogelgeluiden en geritsel in de
struiken. Een betoverende wereld. Maar wel een wereld om kort in te zijn en dan
snel terug te keren naar de mensenwereld.
Eigenlijk hebben ze te weinig water meegenomen: twee flesjes
uit de supermarkt. Ze nemen een slok en genieten van het uitzicht. Snel een
foto, een selfie. Uit de blauwe rugzak haalt Lisanne haar Canon camera. Ze doet
technisch niet veel met het ding. Gebruikt alleen de grote knop om af te
drukken. Het jaartal heeft ze niet aangepast. Ze haalt haar schouders op over
zulke dingen. Ook Kris interesseert het niet heel veel, als hij het maar doet.
En het is handig die camera, want daarmee bespaar je stroom van de batterij van
je smartphone.
Dus ze maken plaatjes met op de achtergrond de oceaan,
hoewel je die niet goed ziet. De lucht is blauw, een enkele wolk. Nu is het
leven toch wel weer beter dan op maandag toen alles leek in te storten.
‘Nu moeten we terug,’ zegt Lisanne. Zij bewaakt altijd
alles: de tijd, de routes, alles is bij haar in goede handen. Ze is misschien
wat saaier dan haar vriendin, maar ze heeft ook haar kwaliteiten. Bij haar ben
je veilig en verzekerd van een onbeperkte loyaliteit, ze zal je nooit laten
vallen.
Maar Kris wijst op een pad dat van de berg af gaat. ‘Niet
doen,’ schudt Lisanne. ‘Geen tijd, de zon gaat om half zes onder.’ Kris kijkt even teleurgesteld. Dan hoort ze
vanaf het pad waarop ze omhoog gekomen
zijn, een geluid. Voetstappen? Ze ziet een schaduw. Ze voelt dat er iets niet
klopt. Ze legt een vinger op haar lippen.
Het geluid stopt. Lisanne kijkt zeer bezorgd. Ze overweegt
haar telefoon uit de zak te pakken. Hier boven is toch wel connection?
‘Kom mee,’ zegt ze en wijst op het pad dat aan de achterkant
van de berg loopt. Ze lopen naar beneden. Kris voorop. Lisanne er achter aan.
Ze zijn stil. Oren gespitst. Er loopt iets of iemand achter ze aan.
Bij een beekje stoppen ze. Lisanne maakt een gebaar naar
Kris. ‘Blijf even staan!’ roept ze. Ze pakt haar camera en zet Kris op de
plaat. Kris staat op een rots en kijkt serieuzer dan ze altijd doet. Want ze
ziet een silhouet achter Lisanne verschijnen. Lisanne doet een grote stap naar
beneden en draait zich om. Daar staat een donkere figuur. Ze herkent hem uit
Boquete. Hij leek aardig.
Hij is dreigend dichtbij.
Ze werpt de camera naar Kris. Kris vangt het apparaat en
richt hem op de figuur.
Ze drukt af.
De laatste foto.
En de beekjes ruisen.
De apen brullen.
De wind waait over de Mirador.
De wolken glijden over de Pacific naar de Atlantische
oceaan.
De informatie waar ik mij op baseer, komt van de website: www. koudekaas.blogspot.com
 |
| AI plaatje |
Gesprek tussen een dartele hond en een eenzame eekhoorn
|
Hond: wat een leuk beest ben jij, wel een beetje rare staart.
Hoe heet je? Eekhoorn: EekieKreekie. Hond: Ik heet Napoleon. Eekhoorn: Hm, jij ziet er raar uit, kun je in bomen klimmen?
Hond: Ik wil het best proberen hoor, EekieKreekie. Eekhoorn: Ik geef je 30 centimeter en dan lig je op je
snuit. Napoleon. Hond: Denk je? Eekhoorn: Want je bent ook niet zo snugger, zoals ik. Ik kan
optellen en aftrekken. Dat kan jij niet. Hond: Zullen we spelen? Verstoppertje? Eekhoorn: Verstoppertje? Ik ben veel te druk man. Ik moet
nog een wagen volladen voor de winter. Hond: Een wagen? Heb jij een wagen? Eekhoorn: Ja. Hond: Die wil ik wel eens zien. Eekhoorn: Dat gaat niet, ik heb hem uitgeleend aan een neef,
sorry. Hond: O. Eekhoorn: Ik verkoop eikeltjes, ik heb een eigen bedrijf. Ik
ben ZZP-er. Hond: Wow, je bent ondernemer! Eekhoorn: Ja, nog even en ik kan met pensioen, bro. Hond: Jij verkoopt dus eikeltjes, maar eh, wat betalen ze
jou dan? En wie zijn die gasten? Eekhoorn: Mijn klanten blijven geheim. Zij betalen met
eikels. Hond: Spannend. Toch snap ik je niet. Je ruilt eikeltjes
tegen eikeltjes. Eekhoorn: Luister bro, ik verkoop. Hond: Maar dat is toch raar? Eekhoorn: Ik heb niks aan geld. Helemaal niks. Geld kun je
niet opeten. Is nie lekker. Snap je
flappie? Hond: Ik vind eikels ook niet lekker. Getsie. Zullen we nu
gaan spelen? Eekhoorn: Ik ga je zeggen: ik doe het om wat te kunnen
kletsen, want ik zie geen hond in het bos, behalve jou. Ik hou van een praatje,
snap je? Hond: Ik snap niks van jou, vent. Jij ruilt eikels voor
eikels, om te kunnen praten. Eigenlijk ben je best zielig. Eekhoorn: Dat zijn jouw woorden. Hond: Ja, nou, ik ga me verstoppen. Tel jij dan tot tien
EekieKreekie? Eekhoorn: Goed: twee, een, vijf, zes, negen, acht, vier. Ik
kom! Pas op, Napoleon! |
De dag breekt aan in Panama. Het is 1 april 2014. Kris en
Lisanne worden wakker in hun kamertje. Ze gaan onder de douche en kleden zich
aan. Ze doen allebei een tanktop aan. Lisanne een blauwe en Kris een witte met
rode verticale banen. En het is ook tijd voor een korte broek. Kris een
lichtblauw spijkerbroekje dat ze al eerder heeft gedragen in de vakantie. Ze
zijn na de moeilijke dag van gisteren van plan een beetje rond te wandelen in
het dorp. Ook al omdat Lisanne last van haar keel heeft, willen ze het rustig
aan doen.
Beide vrouwen zien er mooi uit, met hun lange weelderige
haar en hun sprankelende ogen. Tussen hen loopt het ook gesmeerd, ze vullen
elkaar aan.
De dagboeken blijven achter op hun kamer. Daarin schreven
ze over wat er gebeurde in Bocas en Boquete. Het verblijf in Bocas was
een groot feest met dansen tot in de vroege ochtend. Vandaag gebruiken ze het ontbijt buiten de deur, ergens in een
eettentje. Lisanne heeft haar blauwe rugzak bij zich. De bruine van Kris blijft achter.
In de rugzak stopt Lisanne haar Canon camera, zonnebrand,
twee zonnebrillen en ongeveer 100 dollar. Verder twee flesjes water en
muggenzalf. Ze hebben hun stevige schoenen aangetrokken, maar een wandeling
over de pianista is nog niet zeker.
Ze gaan naar een internetcafé en zoeken informatie over wandelingen
in de omgeving.
Ze lezen over de pianista. Een pad over een berg dat je
in twee uur naar boven brengt.
Veel wandelaars zijn er enthousiast over. Lisanne
bestudeert de kaart. ‘We kunnen naar de Mirador gaan,’ stelt ze voor. ‘Het is
twee uur lopen. Dat kunnen we wel, hė?’
Kris knikt. Ja, dat is geen probleem, ze is in conditie
en ze is heel erg nieuwsgierig wat ze daar zal zien. Op de top staan van die
berg, in die prachtige natuur, ja, dat spreekt haar erg aan. En misschien zien
ze ook wel een waterval! Dus waarom niet?
Ze bellen een taxi die even later voor komt rijden. Ze
vragen de man hen naar het pianistapad te brengen. De taxi arriveert en volgens
de data op hun camera beginnen ze om 11 uur aan de hike. Volgens de taxichauffeur was het 13.40 wanneer hij ze afzet.
Is de hike verstandig? Nee, ze hebben eigenlijk te weinig water bij
zich. De kleding is te luchtig en de telefoons zijn half opgeladen. Ze hebben
geen fluitje bij zich, geen kompas en geen offline kaart van het gebied op hun
telefoon. Al met al een redelijke magere voorbereiding voor een tochtje door
een nevelwoud.
Het woud met zijn moeilijke ondergrond, zijn warmte en
zijn hoogteverschil. Een aardige klim, zeggen we in Nederland. Het was een goed
idee te gaan wandelen, maar daar hadden ze wat meer voorbereiding in kunnen
steken.
Ze gaan een smal pad omhoog en worden gezien door diverse
mensen. Die mensen, getuigen, beweren dat ze de meisjes veel later omhoog zagen
gaan dan de tijden op de camera aangeven. Volgens de camera begon de tocht om
11 uur. Volgens de ooggetuigen om een uur of drie. Veel later dus. Wat is nu
waar? De taxichauffeur beweerde ook dat het al na het middaguur was. Wie moeten
we geloven? Hoe kan het dat de tijden opgegeven door de getuigen niet
overeenkomen met de cameratijden?
Volgens een andere getuige zijn ze eerst een ander pad
dan de pianista opgegaan en weer teruggekeerd. Ze zagen er vermoeid uit. Toen
moest de tocht over de pianista nog beginnen.
En het verhaal wordt nog veel vreemder. Een verhaal vol
met tegenstrijdige feiten en met getuigen die overduidelijk liegen.
Mijn informatie is gebaseerd op de bronnen van Scarlet, gepubliceerd op:
https://koudekaas.blogspot.com/
in Amsterdam,
op de brug,
van de Marnixstraat,
vrolijke gezichten,
op het water.
Ze groeten
Amsterdam,
ondeugende stad,
stad zonder leeftijd,
blijf onder mijn jas,
geef me je lach.
Stad.
Kris en Lisanne op 1 april 2014. De foto is overgenomen van de koudekaas blog.
Maandag 31 maart 2014
Lisanne zit niet goed in haar vel vandaag. Ze heeft erover in haar dagboek geschreven. Ze wil het liefste naar huis, ze heeft er genoeg van. Ze heeft een pittige heimwee aanval.
En vandaag
ging het ook nog eens helemaal niet goed. Wat gebeurde er?
Na het
ontbijt gingen de meiden naar hun nieuwe werk. Toen ze daar aankwamen was de
ontvangst door de leider van de kinderopvang ijzig. ‘Nee,’ zei ze. Ze had geen werk voor de
meiden. Nee, ze kende hun namen niet. Nee, ze moesten maar gaan. En hoewel de
vrouw in het Spaans sprak, begrepen K&L dat het een verloren zaak was.
Weggestuurd als een klein kind. Er was iets helemaal fout gegaan. Wat? Daar is
nooit onderzoek naar gedaan.
Boos
verlaten K&L de opvang. Ze gaan terug naar het gastgezin en vertellen
overstuur van het probleem waar ze niets van begrijpen. Direct wordt er door
mensen actie ondernomen met resultaat: volgende week, maandag 8 april kunnen
zij starten bij een ander vrijwilligerswerk.
De
vriendinnen hebben een week over. Ja, een week in Bocas is zo voorbij, maar wat
doe je in een dorp als Boquete? Wachten? Ze spreken erover en besluiten wat
tochtjes te plannen. Er is een vulkaan en misschien kunnen ze ook wel naar de top
van de Mirador. Dat is een berg met bovenop uitzicht op zowel de Pacific als de
Atlantische Oceaan. De tocht naar boven duurt twee uur. Bij elkaar vier uur. Maar
K&L zijn verstandige Hollandse meiden en dus willen ze een gids. Van bergen
en jungle weten ze niet veel. Ze zijn geboren in Nederland, een laag land van
polders, tegenwind, mist en slootjes,
maar zonder bergen. Nee, ze gaan niet alleen wandelen. Dat vertellen ze aan
meerdere getuigen.
De
bekendste gids in het dorp is een zekere F. Hij begeleidt toeristen door het
hooglandwoud en meestal naar de Mirador. Het is overigens best een druk gebied
rond die Mirador. Op het enige pad lopen lokale bewoners, backpackers en
boeren. Verdwalen op dat pad is eigenlijk uitgesloten en je komt altijd wel
iemand tegen. De maandag en de verdere dagen vallen in een droge periode. De
rivieren in het bos zijn redelijk rustig. Als het regent kunnen ze namelijk kolkend
gevaarlijk worden.
De maandag
gaat verder voorbij. Ze eten bij het gastgezin. Ze weten niet dat er enige
jaren voor hun bezoek een jonge backpacker zomaar verdwenen is, toen hij ’s
avonds even naar buiten ging. Ze weten niet van een bende van jongemannen, van
wie er twee in de weken na hun komst, zullen worden vermoord. En zelfs de
taxichauffeur zal op een vreemde manier aan zijn einde komen. Zij weten dat
allemaal niet. Ze weten niet hoe het gevaar onder de oppervlakte schuilt.
Zonder dat
besef liggen ze ’s avonds op de tafel van een masseur om de stress weg te laten
masseren. In bed schrijven ze in hun dagboeken over de mislukte dag met het
mislukte plan. Maar in die woorden schuilt ook hoop dat het weer goed zal
komen. Lisanne schrijft nog: 1 april in haar dagboek. Haar laatste woorden,
daaronder blijft het leeg.
Ze doen
het licht uit en wensen elkaar goedenacht.
Mijn informatie is gebaseerd op de bronnen van Scarlet, gepubliceerd op:
https://koudekaas.blogspot.com/
