Waar is Tijn Gielen uit Alkmaar? Hij verdween op 12 september 2025. Bel als je iets weet!!

 

                                                          Tijn uit Alkmaar

Waar is Tijn Gielen?

Update: Gisteren, 16 oktober, verschenen er berichten in de media dat er twee mannen van in de dertig zijn aangehouden in verband met de verdwijning van Tijn. Zij zitten nog vast. Ook is inmiddels duidelijk geworden dat Tijn niet voor het laatst gezien is in de Dollardstraat in Alkmaar. Dat bleek een vergissing te zijn. De hoop is dat er een doorbraak komt in dit drama. Want niemand mag zomaar verdwijnen!

Een maand geleden verdween op 12 september, de rustige jongeman Tijn Gielen. Hij was 25 en reed op een grijze fiets van Heerhugowaard naar Alkmaar. Maar hij kwam niet thuis.

Zijn telefoon staat uit. Hij werd voor het laatst gezien bij de bibliotheek in Alkmaar-Noord. Het tijdstip van deze waarneming weet ik niet.

Omdat Tijn naar verluidt geen contact in de onderwereld onderhoudt, is deze verdwijning een groot mysterie. De buurt waar hij voor het laatst gezien werd, ken ik goed. En ik weet uit ervaring dat er altijd mensen zijn en dat het altijd druk is. Zomaar verdwijnen in een wijk als de Mare is bijzonder.

Nog specialer wordt de verdwijning omdat de fiets van de jongeman gevonden is voor de deur van de bibliotheek. Hij heeft zijn fiets daar geparkeerd en is gaan lopen. Of iemand anders heeft de fiets daar weer neer gezet. Dat laatste lijkt me minder waarschijnlijk.

In de Rekerhout, een klein park, is flink gezocht door teams en door de politie. Er werd geen spoor van de jongen gevonden. De Rekerhout is  ’s nachts een bijzonder donker park, iemand iets aandoen kan daar ongezien, maar een lichaam verbergen lijkt me lastig.

                                                      Lantaarnpaal met aanplakposter

Is Tijn dan bij iemand  in een auto gestapt? De informatie die de politie geeft is heel summier. Zijn achternaam zien we aangeplakt op lantaarnpalen in Alkmaar, een wanhopige poging van de familie. Ook over Tijns leven weten we niet veel. Niet veel meer dan dat hij rustig was en op een grijze fiets reed.

In de meeste vermissingszaken wordt binnen enige tijd het lichaam van de vermiste gevonden en kunnen familieleden afscheid nemen. Daarom van mijn kant de oproep als je deze jongen ergens gezien het, dit te melden bij de politie. Ook als het je onbelangrijk lijkt. Hij moet gevonden worden.

Ik zet hieronder de link naar het televisieprogramma  Opsporing Verzocht. In het programma zijn beelden te zien gemaakt door de camera van een geldautomaat. Tijn kijkt tijdens het pinnen erg goed om zich heen. Vreesde hij iemand? Wat was het tijdstip ven het pinnen en waar gebeurde dit?

Link naar het programma: Opsporing verzocht

Bel als je iets weet!

                                                   

                                                      Deurlooplein Alkmaar, daar waar Tijn 

                                                                  voor het laatst zou zijn gezien
    

 

Woensdag 8 oktober 2025: Grote Middagoptocht

Afgelopen woensdag 8 oktober deed ik mee in de Grote Alkmaarse middagoptocht. (Dit feest is ter ere van het Alkmaars ontzet. De strijd tegen de Spanjaard eindigde op 8 oktober 1573.) Ik reed mee op de wagen met het Venetiaanse carnaval. Ik was de pestvogel. Ik danste gedurende de tocht twee uur lang allerlei walsen, daarbij gehinderd door het masker. Ik zag weinig tot niets en de kar wiebelde. Niet veel mensen hebben mij in deze hoedanigheid herkend. Het was heel leuk om te doen.

De verdwijning van Kris en Lisanne deel 5

 

                                            Foto van Kris en Lisanne overgenomen van de website Koudekaas van Scarlet.

De pagina's die ik wijd aan deze verloren vrouwen zijn bedoeld om hen te blijven herinneren en een antwoord op de vragen te krijgen. Ook andere vermiste personen verdienen aandacht. Blijf naar ze uitkijken. Niemand mag zomaar verdwijnen en zijn familie met zoveel pijn achterlaten. SvB

Naar de top van de Mirador

Bezweet en vermoeid bereiken de meiden Kris en Lisanne eindelijk de top. Het is dan, volgens de gegevens bij de foto, 13 uur. De tocht is niet meegevallen. Het pad zwaar, vol stenen. Steil omhoog en het is warm. Ze zijn een stuk door een regenwoud gegaan. Vol vogelgeluiden en geritsel in de struiken. Een betoverende wereld. Maar wel een wereld om kort in te zijn en dan snel terug te keren naar de mensenwereld.

Eigenlijk hebben ze te weinig water meegenomen: twee flesjes uit de supermarkt. Ze nemen een slok en genieten van het uitzicht. Snel een foto, een selfie. Uit de blauwe rugzak haalt Lisanne haar Canon camera. Ze doet technisch niet veel met het ding. Gebruikt alleen de grote knop om af te drukken. Het jaartal heeft ze niet aangepast. Ze haalt haar schouders op over zulke dingen. Ook Kris interesseert het niet heel veel, als hij het maar doet. En het is handig die camera, want daarmee bespaar je stroom van de batterij van je smartphone.

Dus ze maken plaatjes met op de achtergrond de oceaan, hoewel je die niet goed ziet. De lucht is blauw, een enkele wolk. Nu is het leven toch wel weer beter dan op maandag toen alles leek in te storten.

‘Nu moeten we terug,’ zegt Lisanne. Zij bewaakt altijd alles: de tijd, de routes, alles is bij haar in goede handen. Ze is misschien wat saaier dan haar vriendin, maar ze heeft ook haar kwaliteiten. Bij haar ben je veilig en verzekerd van een onbeperkte loyaliteit, ze zal je nooit laten vallen.

Maar Kris wijst op een pad dat van de berg af gaat. ‘Niet doen,’ schudt Lisanne. ‘Geen tijd, de zon gaat om half zes onder.’  Kris kijkt even teleurgesteld. Dan hoort ze vanaf het pad waarop ze omhoog  gekomen zijn, een geluid. Voetstappen? Ze ziet een schaduw. Ze voelt dat er iets niet klopt. Ze legt een vinger op haar lippen.

Het geluid stopt. Lisanne kijkt zeer bezorgd. Ze overweegt haar telefoon uit de zak te pakken. Hier boven is toch wel connection?

‘Kom mee,’ zegt ze en wijst op het pad dat aan de achterkant van de berg loopt. Ze lopen naar beneden. Kris voorop. Lisanne er achter aan. Ze zijn stil. Oren gespitst. Er loopt iets of iemand achter ze aan.

Bij een beekje stoppen ze. Lisanne maakt een gebaar naar Kris. ‘Blijf even staan!’ roept ze. Ze pakt haar camera en zet Kris op de plaat. Kris staat op een rots en kijkt serieuzer dan ze altijd doet. Want ze ziet een silhouet achter Lisanne verschijnen. Lisanne doet een grote stap naar beneden en draait zich om. Daar staat een donkere figuur. Ze herkent hem uit Boquete. Hij leek aardig.  

Hij is dreigend dichtbij.

Ze werpt de camera naar Kris. Kris vangt het apparaat en richt hem op de figuur.

Ze drukt af.

De laatste foto.

 

En de beekjes ruisen.

De apen brullen.

De wind waait over de Mirador.

De wolken glijden over de Pacific naar de Atlantische oceaan.

De informatie waar ik mij op baseer, komt van de  website: www. koudekaas.blogspot.com

 

 

 

Een dartele hond en een eenzame eekhoorn

AI plaatje 

                                  Gesprek tussen een dartele hond en een eenzame eekhoorn

Hond: wat een leuk beest ben jij, wel een beetje rare staart. Hoe heet je?

Eekhoorn: EekieKreekie.

Hond: Ik heet Napoleon.

Eekhoorn: Hm, jij ziet er raar uit, kun je in bomen klimmen?

Hond: Ik wil het best proberen hoor, EekieKreekie.

Eekhoorn: Ik geef je 30 centimeter en dan lig je op je snuit. Napoleon.

Hond: Denk je?

Eekhoorn: Want je bent ook niet zo snugger, zoals ik. Ik kan optellen en aftrekken. Dat kan jij niet.

Hond: Zullen we spelen? Verstoppertje?

Eekhoorn: Verstoppertje? Ik ben veel te druk man. Ik moet nog een wagen volladen voor de winter.

Hond: Een wagen? Heb jij een wagen?

Eekhoorn: Ja.

Hond: Die wil ik wel eens zien.

Eekhoorn: Dat gaat niet, ik heb hem uitgeleend aan een neef, sorry.

Hond: O.

Eekhoorn: Ik verkoop eikeltjes, ik heb een eigen bedrijf. Ik ben ZZP-er.

Hond: Wow, je bent ondernemer!

Eekhoorn: Ja, nog even en ik kan met pensioen, bro.

Hond: Jij verkoopt dus eikeltjes, maar eh, wat betalen ze jou dan? En wie zijn die gasten?

Eekhoorn: Mijn klanten blijven geheim. Zij betalen met eikels.

Hond: Spannend. Toch snap ik je niet. Je ruilt eikeltjes tegen eikeltjes.

Eekhoorn: Luister bro, ik verkoop.

Hond: Maar dat is toch raar?

Eekhoorn: Ik heb niks aan geld. Helemaal niks. Geld kun je niet opeten.  Is nie lekker. Snap je flappie?

Hond: Ik vind eikels ook niet lekker. Getsie. Zullen we nu gaan spelen?

Eekhoorn: Ik ga je zeggen: ik doe het om wat te kunnen kletsen, want ik zie geen hond in het bos, behalve jou. Ik hou van een praatje, snap je?

Hond: Ik snap niks van jou, vent. Jij ruilt eikels voor eikels, om te kunnen praten. Eigenlijk ben je best zielig.

Eekhoorn: Dat zijn jouw woorden.

Hond: Ja, nou, ik ga me verstoppen. Tel jij dan tot tien EekieKreekie?

Eekhoorn: Goed: twee, een, vijf, zes, negen, acht, vier. Ik kom! Pas op, Napoleon!

 

 

Ik en mijn brommert 1968

Dit is een bijzondere foto, want het is een van de eerste kleurenfoto's, waar ik op sta. En die brommert is natuurlijk de brommer van mijn pa, want die was nog aan het sparen voor zijn eerste auto. Deze plaat is genomen in IJmuiden-Oost, in de achtertuin van mijn grootouders, in de Fazantenlaan. De datum is onbekend, ik schat dat het 1968 is. Blij kijk ik naar mijn pa die waarschijnlijk in het gras ligt, of zit, met de camera. Rechts, langs de regenpijp hangt een honkbalknuppel. Niet om inbrekers af te schrikken, maar omdat mijn beide ooms, Wim en Harry, allebei fanatiek honkbal spelen bij Terrasvogels. Mijn vader is meer van het water, hij is doelman van een VZV waterpoloploeg.

Deel IV Kris en Lisanne dinsdag 1 april 2014

 

 

                                            foto van Kris en Lisanne overgenomen van KoudeKaasblog 

De dag breekt aan in Panama. Het is 1 april 2014. Kris en Lisanne worden wakker in hun kamertje. Ze gaan onder de douche en kleden zich aan. Ze doen allebei een tanktop aan. Lisanne een blauwe en Kris een witte met rode verticale banen. En het is ook tijd voor een korte broek. Kris een lichtblauw spijkerbroekje dat ze al eerder heeft gedragen in de vakantie. Ze zijn na de moeilijke dag van gisteren van plan een beetje rond te wandelen in het dorp. Ook al omdat Lisanne last van haar keel heeft, willen ze het rustig aan doen.

Beide vrouwen zien er mooi uit, met hun lange weelderige haar en hun sprankelende ogen. Tussen hen loopt het ook gesmeerd, ze vullen elkaar aan.

De dagboeken blijven achter op hun kamer. Daarin schreven ze over wat er gebeurde in Bocas en Boquete. Het verblijf in Bocas was een groot feest met dansen tot in de vroege ochtend. Vandaag gebruiken ze  het ontbijt buiten de deur, ergens in een eettentje. Lisanne heeft haar blauwe rugzak bij zich. De bruine van Kris blijft achter.

In de rugzak stopt Lisanne haar Canon camera, zonnebrand, twee zonnebrillen en ongeveer 100 dollar. Verder twee flesjes water en muggenzalf. Ze hebben hun stevige schoenen aangetrokken, maar een wandeling over de pianista is nog niet zeker.

Ze gaan naar een internetcafé en zoeken informatie over wandelingen in de omgeving.

Ze lezen over de pianista. Een pad over een berg dat je in twee uur naar boven brengt.

Veel wandelaars zijn er enthousiast over. Lisanne bestudeert de kaart. ‘We kunnen naar de Mirador gaan,’ stelt ze voor. ‘Het is twee uur lopen. Dat kunnen we wel, hė?’ 

Kris knikt. Ja, dat is geen probleem, ze is in conditie en ze is heel erg nieuwsgierig wat ze daar zal zien. Op de top staan van die berg, in die prachtige natuur, ja, dat spreekt haar erg aan. En misschien zien ze ook wel een waterval! Dus waarom niet?

Ze bellen een taxi die even later voor komt rijden. Ze vragen de man hen naar het pianistapad te brengen. De taxi arriveert en volgens de data op hun camera beginnen ze om 11 uur aan de hike. Volgens de taxichauffeur was het 13.40 wanneer hij ze afzet.

Is de hike verstandig? Nee, ze hebben eigenlijk te weinig water bij zich. De kleding is te luchtig en de telefoons zijn half opgeladen. Ze hebben geen fluitje bij zich, geen kompas en geen offline kaart van het gebied op hun telefoon. Al met al een redelijke magere voorbereiding voor een tochtje door een nevelwoud.

Het woud met zijn moeilijke ondergrond, zijn warmte en zijn hoogteverschil. Een aardige klim, zeggen we in Nederland. Het was een goed idee te gaan wandelen, maar daar hadden ze wat meer voorbereiding in kunnen steken.

Ze gaan een smal pad omhoog en worden gezien door diverse mensen. Die mensen, getuigen, beweren dat ze de meisjes veel later omhoog zagen gaan dan de tijden op de camera aangeven. Volgens de camera begon de tocht om 11 uur. Volgens de ooggetuigen om een uur of drie. Veel later dus. Wat is nu waar? De taxichauffeur beweerde ook dat het al na het middaguur was. Wie moeten we geloven? Hoe kan het dat de tijden opgegeven door de getuigen niet overeenkomen met de cameratijden?

Volgens een andere getuige zijn ze eerst een ander pad dan de pianista opgegaan en weer teruggekeerd. Ze zagen er vermoeid uit. Toen moest de tocht over de pianista nog beginnen.

En het verhaal wordt nog veel vreemder. Een verhaal vol met tegenstrijdige feiten en met getuigen die overduidelijk liegen.

Mijn informatie is gebaseerd op de bronnen van Scarlet, gepubliceerd op:

https://koudekaas.blogspot.com/

 

 

Amsterdam, een prachtige ochtend

 Zomaar een prachtige ochtend, september,

 in Amsterdam,

op de brug,

van de Marnixstraat,

vrolijke gezichten,

op het water.

Ze groeten 

Amsterdam,

ondeugende stad,

stad zonder leeftijd,

blijf onder mijn jas,

geef me je lach.

Stad.