maandag 11 mei 2015

Gezocht: bezorger van medicijnen

Ik las onlangs een vacaturetekst. Die ging als volgt:

Voor een bedrijf in Zaandam zoeken we gemotiveerde krachten die minimaal een jaar een rijbewijs B hebben. Je zult medicijnen bezorgen bij mensen thuis. Dagelijks tussen ongeveer 9.00 en 10.00 uur krijg je telefoon over je starttijd. Daarna start je tussen ongeveer 11.00 en 14.00 uur en eindig je tussen ongeveer 18.00 en 21.00 uur. Je hebt dagelijks ongeveer 60 stops.In het bezit van een navigatiesysteem. Salaris is afhankelijk van leeftijd, maar maximaal 9.70 bruto per uur. Heb je interesse? Reageer dan nu door online te solliciteren. Als je niet aan de voorwaarden voldoet zullen we geen contact met je opnemen.


Ik fantaseerde hier het volgende bij:

Je rost door rood, je knalt je bus voor de deur, oeps, een deukje in de bumper, gelukkig niet van dat ouwe ding dat je hebt gekregen, maar van zo’n invalidenautootje, shit, de invalide zat er nog in. Nou ja, hopelijk is hij niet dood. 

De eerste versnelling blijft steeds hangen. Moet je  optrekken in zijn twee. Er is ook een luchtje om van te kotsen, raampjes maar open, wat zouden ze hebben uitgespookt in dat ding? Ja mensen, dit is uw medicijnenbezorger, maar in de Zaan heee, je weet dat je hier alleen stapvoets ken rijden, piepkleine straatjes, geen doorkomen aan. Radio effe an voor de fileberichten. Ach, laat maar, dit dorp is een en al verstopping. Ik dacht net aan die medicijnen, moeten die niet precies op tijd worden ingenomen? Ik werd net stilgezet door de politie, ze wilden mijn papieren zien, ja zo kom ik nooit op tijd met die hartpilletjes. Dat gaat doden opleveren. 

Zorg in Nederland, en waarom kon dit niet op de fiets? Man, ik was met het fietsie al drie keer klaar geweest. Nou, weer zo’n straatje in. Kijk, ze staan al klaar bij de deur. Beetje razend. Zal ik het pakje dan maar door het raam flikkeren. Scheelt ook weer tijd. Zestig adressies, dat zijn er 7 per uur, geen tijd te verliezen mensen. Fuck, ze staan al voor mijn bus. Een familielid, opa begint blauw aan te lopen, of ze aan de andere kant van de stad meer betalen? Ik zou het niet weten mevrouwtje, ik ben maar de bezorger, niet de dokter. Vlug dat pakkie. Nou, kom op, zeur niet zo en neem dat ding aan, neem het aan van dit loonslaafje. 

Ik moet pissen onderhand, geen tijd voor in dit schema. Die boom daar dan maar nemen? O nee, die politieflik staat er weer. Dan heb ik straks een prent voor wildplassen. Doe maar niet. Hup, in zijn achteruit, blijft ook hangen. Gloeiende, wat een hondenbaan. En de batterij van de Tomtom is ook leeg, waarom moet ik mijn eigen systeem meenemen? Ik heb die nooit bijgewerkt, soms kom ik bij een rotonde, kent hij nog niet. Nou ok, vooruit. O jee, een appje. De baas. Of ik nog even langs een apotheek kan, want ze zijn wat vergeten te leveren. Hebben ze wel door hoe de medicijntjes in dit land aan de ouderen gebracht worden? Was ik maar Sinterklaas, dan had ik een paard, dat ging een stuk sneller. 

Die 9 euries 70 dat is ook nog bruto ook, dus daar gaat ook nog wat van aan de schatkist. Doe je daar je best voor. Als ik zo doorga, moet ik straks zelf nog aan de medicijneninfuus. Ik zag die man van de post weleens met zo’n bussie rondrijden, die zag er ook niet vrolijk uit.  Zo, adresje 23, dat zijn er nog 37, maar tegen die tijd is de helft al overleden, dus dat scheelt. Zet ik die patatkar bij dat nieuwe Zaanse gemeentehuis en dan wacht ik tot het negen uur is. Wat een baan. Zeg minister van de arbeid word het niet eens tijd dat we eens gaan kijken wat die rotbaantjes die er nog over zijn allemaal inhouden? Wel je een daggie met me ruilen? Ik nou ga ik pissen tegen de banden van deze formule 1, want ik mag natuurlijk wel zeiken tegen mijn eigen schicht, of mag dat ook niet?   

John (37) oud-werknemer KPN, inmiddels drie jaar thuis en zo blij als een klontje met zijn nieuwe baantje

Geen opmerkingen: