Kris en Lisanne op 1 april 2014. De foto is overgenomen van de koudekaas blog.
Maandag 31 maart 2014
Lisanne zit niet goed in haar vel vandaag. Ze heeft erover in haar dagboek geschreven. Ze wil het liefste naar huis, ze heeft er genoeg van. Ze heeft een pittige heimwee aanval.
En vandaag
ging het ook nog eens helemaal niet goed. Wat gebeurde er?
Na het
ontbijt gingen de meiden naar hun nieuwe werk. Toen ze daar aankwamen was de
ontvangst door de leider van de kinderopvang ijzig. ‘Nee,’ zei ze. Ze had geen werk voor de
meiden. Nee, ze kende hun namen niet. Nee, ze moesten maar gaan. En hoewel de
vrouw in het Spaans sprak, begrepen K&L dat het een verloren zaak was.
Weggestuurd als een klein kind. Er was iets helemaal fout gegaan. Wat? Daar is
nooit onderzoek naar gedaan.
Boos
verlaten K&L de opvang. Ze gaan terug naar het gastgezin en vertellen
overstuur van het probleem waar ze niets van begrijpen. Direct wordt er door
mensen actie ondernomen met resultaat: volgende week, maandag 8 april kunnen
zij starten bij een ander vrijwilligerswerk.
De
vriendinnen hebben een week over. Ja, een week in Bocas is zo voorbij, maar wat
doe je in een dorp als Boquete? Wachten? Ze spreken erover en besluiten wat
tochtjes te plannen. Er is een vulkaan en misschien kunnen ze ook wel naar de top
van de Mirador. Dat is een berg met bovenop uitzicht op zowel de Pacific als de
Atlantische Oceaan. De tocht naar boven duurt twee uur. Bij elkaar vier uur. Maar
K&L zijn verstandige Hollandse meiden en dus willen ze een gids. Van bergen
en jungle weten ze niet veel. Ze zijn geboren in Nederland, een laag land van
polders, tegenwind, mist en slootjes,
maar zonder bergen. Nee, ze gaan niet alleen wandelen. Dat vertellen ze aan
meerdere getuigen.
De
bekendste gids in het dorp is een zekere F. Hij begeleidt toeristen door het
hooglandwoud en meestal naar de Mirador. Het is overigens best een druk gebied
rond die Mirador. Op het enige pad lopen lokale bewoners, backpackers en
boeren. Verdwalen op dat pad is eigenlijk uitgesloten en je komt altijd wel
iemand tegen. De maandag en de verdere dagen vallen in een droge periode. De
rivieren in het bos zijn redelijk rustig. Als het regent kunnen ze namelijk kolkend
gevaarlijk worden.
De maandag
gaat verder voorbij. Ze eten bij het gastgezin. Ze weten niet dat er enige
jaren voor hun bezoek een jonge backpacker zomaar verdwenen is, toen hij ’s
avonds even naar buiten ging. Ze weten niet van een bende van jongemannen, van
wie er twee in de weken na hun komst, zullen worden vermoord. En zelfs de
taxichauffeur zal op een vreemde manier aan zijn einde komen. Zij weten dat
allemaal niet. Ze weten niet hoe het gevaar onder de oppervlakte schuilt.
Zonder dat
besef liggen ze ’s avonds op de tafel van een masseur om de stress weg te laten
masseren. In bed schrijven ze in hun dagboeken over de mislukte dag met het
mislukte plan. Maar in die woorden schuilt ook hoop dat het weer goed zal
komen. Lisanne schrijft nog: 1 april in haar dagboek. Haar laatste woorden,
daaronder blijft het leeg.
Ze doen
het licht uit en wensen elkaar goedenacht.
Mijn informatie is gebaseerd op de bronnen van Scarlet, gepubliceerd op:
https://koudekaas.blogspot.com/
